Hier vandaag ontdekt dat de laatste IUI poging, al vijfde inmiddels, alweer is mislukt... Dat was tevens onze laatste poging voor de IVF... Ben nog niet ongesteld en pas 10 dpo, dus in theorie zou het nog kunnen, maar in mijn hart weet ik het al. De enige keer dat ik zwanger werd, had ik op 10 dpo al licht positieve test... Ook temp ik nog steeds elke dag, en mijn kaartje ziet er ook niet veelbelovend uit... Waarom?! En deze poging was met hormonen, ik had twee mooie eitjes, waarom is zelfs dat niet genoeg? Ook op dag 7 en 8 dpo krampen, ik dacht aan de innesteling, want dat voelde ik inmiddels ook toen ik zwanger werd... Waarom houdt mijn lichaam mij zo voor de gek? Waar moet ik de kracht vinden om door te gaan? Elke maand wordt de teleurstelling groter. Elke maand denk ik dat ik het al heb geaccepteerd, dat het niet zou werken, want we hebben al een doorverwijzing voor de IVF... En toch val je elke dag, als je weer een spierwitte test in je handen hebt, in een diepe gat, die elke maand steeds dieper lijkt te worden. Ik heb vannacht ook amper geslapen, werd rond een uur of 4 wakker en de enige waar ik aan kon denken, was de test die ik 's ochtends zou doen... Ook al ik slaap, heb ik gekke dromen en word ik totaal uitgeput wakker... En dit is "alleen maar" de IUI. Hoe ondraagbaar zal de spanning zijn bij de IVF? Waarom raken al die andere mensen zwanger en ik niet? Zelfs met twee eitjes?.. Ik ga vandaag thuis werken, heb geen kracht om naar het kantoor te gaan... Werk ook in een gezellig team van vrouwen met allemaal kleine kinderen... Wordt haast over niks anders op de werkvloer gesproken en ik kan het niet opbrengen vandaag...
jeetje wat erg voor je. Heel veel sterkte toegewenst en ik hoop dat je snel een mooie positieve test in handen mag hebben. en je jaloezie gevoelens zijn heel normaal. Ik zit dan niet in de mmm, maar ook ik was jaloers op mensen uit mijn omgeving, omdat het bij mij voor me gevoel heel lang duurde en anderen zo zwanger waren. en dat terwijl ik alles voor elkaar heb en sommige nog maar pril een relatie hadden of helemaal geen relatie. Ik kan me indenken dat het voor jou al helemaal lastig moet zijn. Nogmaals, ik wens je heel veel sterkte toe en zal voor je duimen dat het snel mag lukken.
Hi Meiden, Hier ook een missed abortion en mislukte eerste ICSI poging achter de rug. Hopelijk binnen enkele weken de TP van ons enige cryo. Beste vriendin in Juli bevallen, nicht net bevallen en andere vriendin moet volgende maand bevallen (Alle 3 van hun 2de kindje en alle 3 zoons). Ik ben niet jaloers op die meiden. Gun het ze ontzettend en weet dat de kindjes gewenst zijn en dat er van ze gehouden wordt. Vraag me wel af waarom het ons niet gegund is... Ik ben normaalgesproken een van de eerste die in de rij staat voor de kraamvisite! Ik ga graag voor kleertjes en kadootjes shoppen enz. Maar waar ik bang voor was is dus gebeurd: Vandaag hoorde ik dat het zoontje van mijn nicht de naam draagt die bovenaan ons lijstje stond. Ik ben echt 'heartbroken'. Vind dit heel confronterend. Ik zie voor het eerst op tegen het krijgen van een geboortekaartje en ik zie het echt niet zitten om op kraamvisite te gaan. Ik voel me daar ook wel heel rot onder. Soms is het zo moeilijk
Ooooh wat pijnlijk inderdaad! Ze realiseren het zich natuurlijk niet maar het voelt dan toch alsof ze heel gemeen bezig zijn.. Sterkte! @Kishka; Jij ook heel veel sterkte! Wat ontzettend klote
@ Shadixxx Thanks meid Nee tis niet gemeen. Ik kan ze niks kwalijk nemen! Ze weet niet eens van onze kinderwens en het is nou eenmaal een hele mooie naam! Maar het is heel confronterend. Wat als wij nooit een zoon krijgen? Wat als we uberhaupt nooit kinderen krijgen? Als je iets heel graag wilt dan is het geluk van iemand anders heel erg confronterend. Het erge vind ik (en dat is waar ik me voor schaam) dat de geboorte van een kleintje een mooie en blije gebeurtenis moet zijn. Het is immers voor mijn nicht en haar man ook een wondertje. Maar ik ben alleen maar verdrietig sinds ik het nieuws gehoord heb. Dat vind ik moeilijk. Ik kan niet 100% blij voor haar zijn.
Hoi RooDje, Wat ontzettend confronterend is dit... Natuurlijk wil je niet op een kraambezoek en natuurlijk kun je niet helemaal blij voor haar zijn. En ik snap dat je je daardoor slecht voelt, heb ik ook! Maar in tegenstelling tot jou ben ik wel jaloers. Omdat ik vind dat we ook dat geluk verdienen. Omdat we er alles voor doen. Omdat we allebei gezond leven, goede baan hebben, goede relatie en een kindje een hele goede toekomst, heel veel liefde en goede opvoeding kunnen geven. Dus waarom de anderen wel en wij niet? Natuurlijk gun ik het iedereen, maar onszelf net zo hard of zelfs net iets meer... Vandaag ongesteld geworden op dag 11 na de IUI... Dit is echt superkort voor mij, heb altijd LF van 13-14 dagen gehad. Kan Ovitrelle ervoor zorgen? Geen idee... Ik was gister even helemaal er doorheen, zag het niet meer zitten... Ik had het gevoel dat ik mezelf als persoon langzamerhand heb verloren na 1 jaar mmm en bijna twee jaar gerichte kinderwens... Ik was altijd een gelukkig iemand, een doorzetter, iemand die sterk in haar schoenen staat, doelen stelt en ze bereikt... En nu voor het eerst in mijn leven is niks meer afhankelijk van mezelf en weet ik niet of we onze doel ooit zullen bereiken. Ik ben niet gewend om zo te leven, wil me ook niet een slachtoffer voelen, me hulpeloos voelen, en het gevoel hebben dat mijn jaren voorbij vliegen terwijl ik maar met een ding bezig ben. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me de laatste keer helemaal gelukkig voelde.... Vandaag hebben we besloten om toch maar Dusseldorf te gaan voor een IVF behandeling. Gewoon omdat ik daar een heel goed gevoel over heb... Beter dan bij alle andere ziekenhuizen. Dat zal wel een wachttijd van 3 maanden betekenen waarschijnlijk, maar het is misschien goed ook. Ik wil mezelf weer terugvinden na al die mislukte IUI pogingen en een MA... En met vrisse moed weer eraan beginnen. Misschien in de tussentijd een mooie reis maken. Ik wil weer mezelf kunnen zijn...
Ik vind ook dat we dat geluk verdienen@ Kishka Helemaal mee eens dat we een goed leven leiden en gezond leven en veel liefde te geven hebben. Ik vraag me af en toe wel eens af wat ik in vredesnaam gedaan heb dat ik het verdien hierdoorheen te moeten. Het is heel erg oneerlijk. Ik benijd mijn vriendinnen met kinderen, maar echt jaloers ben ik niet. Misschien komt dat naarmate ik langer in de mmm zou zitten, al hoop ik natuurlijk dat dat niet nodig is. Hopelijk brengt DD jullie het geluk wat jullie verdienen. Ik ga voor jullie duimen!
Zit met tranen in mijn ogen jullie verhalen te lezen. Het is ook niet eerlijk allemaal hè. Wat voor de één zo vanzelfsprekend is kan voor de ander zo´n lijdensweg zijn, emotioneel en lichamelijk. Het enige wat ik wil zeggen is net als de anderen, laat je gevoelens toe en schaam je er niet voor. Geef de hoop nooit op, ik had ook nooit verwacht ooit nog een mooie dochter te hebben maar ze is er wel gekomen.
Hier ook heel erg herkenbaar. Ik ben dan pas 2 jaar bezig maar intussen 6x zwanger geweest wat niet goed is gegaan. Wij staan nu aan het begin van de MMM. 4 september komen de uitslagen en ik heb vermoedelijk PCOS. Nu heb ik wel al 2 kindjes uit mijn vorige relatie. Maar mijn man en ik willen dolgraag ook een kindje van ons samen. Alleen voelt het momenteel alsof ons dat niet gegunt is. De laatste VMK is nu 2 dagen geleden. En heb nu inderdaad die jaloerse gevoelens naar andere die zwanger zijn.. En dat wil ik helemaal niet. Ik gun het iedereen (die een kindje ook een stabiele situatie kan geven) om die wens in vervulling te zien gaan. Maar waarom duurt het bij ons nu al zo lang en is het al zo vaak misgegaan? Vragen die door je hoofd blijven spoken waarvan je weet dat er geen antwoorden op zullen komen.. Ik duim voor alle Mama's in spé en MMM meiden dat onze wens vervuld zal worden.. groetjes maybe
Pffff.... Als ik al jullie verhalen lees, dan denk ik "Die hebben als zoveel meer meegemaakt, waarom heb ik dan diezelfde gevoelens? Waarom???". Als ik daarna de post lees dat je die gevoelens toe moet laten, dat het niet erg is, voel ik me gesteund. Hier dus ook steeds vaker jaloers om zwangeren of moeders met jonge kinderen (laten we zeggen babyleeftijd). Hoewel we nog niet zo lang echt bezig zijn in de MMM (vanaf maart/april begonnen met Clomid50, dit was de laatste ronde, maar die is te lang, dus net weer afspraak met de GYN gemaakt voor nieuw plan van aanpak...) zitten we wel al weer 1 jaar in de MMM (moest eerst verplicht afvallen en dat is nu uiteindelijk nog niet gelukt). Wat ik bij mezelf merk is dat ik die jaloerse gevoelens vooral heb in de tijd vanaf dat ik met mijn pillen Clomid begonnen ben tot rond mijn eisprong en dan rond mijn NOD. Dan ben ik (waarschijnlijk door hormonen) een instabiel wat mijn geestelijk gesteldheid betreft (waar ik steeds meer van begin te merken, helaas...). Tijdens deze ronde heeft er te veel tijd tussen laatste pilletje Clomid en eisprong gezeten (dus was het echt niet te houden bij mezelf wat humeur en verdere geestelijke gesteldheid betreft) en ik had daardoor echt ruim 4 weken mezelf om het kleinste ding in een rotstemming kunnen brengen... Inclusief de woede om goede echo's, foto's van kleine kindjes die gewoon rustig aan het spelen waren, berichtjes over consultatie bureau enz... Gelukkig sinds zaterdag/zondag wat meer mezelf, waarschijnlijk is toen toch een ei gesprongen en was dat de climax in mijn hormoonspiegel...
Oh nee, je bent zeker niet de enige, vooral niet als ik dit topic doorlees. Ik ben ook vaak jaloers, en met name dan eigenlijk op de vrouwen die van een 2e zwanger zijn. Heel gek, maar op vrouwen die van een 1e zwanger zijn, ben ik dus niet jaloers. En rationeel gezien weet ik echt wel dat ik al heel veel geluk mag hebben met ons zoontje, alleen de wens voor een tweede is gewoon net zo groot, misschien nog wel groter! Mijn zusje en ik waren in december tegelijk zwanger, en bij mij is het misgegaan, zij heeft ondertussen al een dochtertje. Dat is voor mij echt heel moeilijk geweest, toen zij bevallen is. Ik was strontjaloers, maar wilde het liever niet laten merken aan haar. Ik heb toen ook echt een moeilijke tijd gehad, maar gelukkig ben ik daar wel een heel eind overheen, voor zover je daar overheen kunt komen. Nu zijn we dus bij het Geertgen onder behandeling. Ik hoop zó dat zij ons kunnen helpen!
Het leest hier echt alsof ik mezelf hoor denken, vandaar dat ik maar even reageer, hoewel ik geen problemen heb met zwanger worden. Nee, ik heb problemen met zwanger blijven. Ik ben bevallen met 20 weken en daardoor onze dochter* verloren. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: hoe leuk voor jullie, maar waarom mogen wij niet eens een keertje gewoon gewoon zwanger zijn en blijven. Inderdaad, je gunt het iedereen, een gezonde, blije baby, maar toch eerst jezelf. Nu hebben we dan na een zwangerschap die echt een zenuwslopend medisch circus was met cerclage, hormonen, verplichte bedrust (6 maanden) enz enz een prachtige zoon gekregen. En ben ik nu minder jaloers? Ja, ik ben minder jaloers. Maar ik kan het soms zo niet hebben als mensen eventjes zwanger zijn geworden en gebleven, dan voel ik weer die 'pang'. Voor de mensen die niet van onze dochter* afweten ben ik trouwens die vrouw waar jullie jaloers op zijn, ben ik bang. Op mijn 35ste bevallen van mijn zoontje, daarvoor amper over kinderen gesproken naar de buitenwereld toe. De wens was er al veel langer, maar dat zie je niet als ik met zoon en vriend in de stad loop.
Ik zit pas sinds januari in de MMM maar ondertussen alweer 2,5 jaar bezig en stinkjaloers op andere mensen. Vooral bij wie het heel makkelijk gegaan is en 'jaa in ronde 1 al zwanger!' Net alsof het een hele prestatie is terwijl het toch echt van de natuur afhangt. Daarbij ben ik ook nog eens heel erg ziek geweest en ik heb giga veel migraineaanvallen gehad toen ik stopte met de pil. Dagenlang in bed gelegen met migraine,toen Lyme en mocht ik nog eens hele dagen in bed liggen. Ik zou nu onderhand wel eens beter willen zijn en me gewoon kunnen verheugen op die IUI en vol spanning wachten of het gelukt is of niet en de hoop houden dat het wél lukt. Nu weet ik al bij voorbaat dat alle IUI's mislukken omdat ik nog ziek ben. Had beter niet met die MMM kunnen beginnen maar tsja als ik goede eisprongen heb zou ik toch ook onderhand wel eens zwanger mogen worden!!! Meiden allemaal succes hier,wat jullie verhalen ook zijn.