Hoi Dames Ik wilde uit respect voor jullie eigenlijk niet reageren, omdat ik ondanks niet heel snel zwanger geworden te zijn en een miskraam meegemaakt te hebben, bij lange na niet jullie ellende heb hoeven mee te maken. Ik zie vaker van dit soort topics voorbij komen en leef dan wel echt met jullie mee, helaas hebben jullie daar niks aan. Heel veel mensen hebben niet het vermogen om rekening te houden met een ander. Soms denk ik dat dit gewoon onwil is. Iemand met een beetje hart moet toch begrijpen hoe zwaar dit moet zijn voor jullie. Jullie jaloezie begrijp ik helemaal! Ik was ook jaloers zowel voor als na de miskraam en had last van steeds terugkerend verdriet wanneer ik weer met een zwangerschap of geboorte werd geconfronteerd. Mensen maken opmerkingen die totaal ongepast zijn. Iemand die zwanger raakt en blijft door roken, ja, die gun ik het niet. Mensen die "het" (niet mijn woordkeuze) steeds maar weer laten weghalen, kan ik persoonlijk wel schieten. In ieder geval, ik voel met jullie mee en wens jullie heel veel sterkte toe.
Bedankt voor je lieve woorden, ik vind dat je hier prima mag reageren. Alsof een of meerdere miskramen niet opweegt tegen de mmm. Ik denk dat het jaloezie verhaal voor iedereen geld bij wie het minder makkelijk gaat. Of je nu ivf, ICSI, IUI, KID doet of dat de zwangerschap (steeds) niet doorzet.. Het is beide vreselijk.. Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen. Ik zie dat je al over de helft bent van je zwangerschap super!
Ik ben zelf ook jaloers als ik hoor dat er iemand in mijn omgeving weer zwanger is. Wij zijn nu ongeveer 1,5 jaar bezig en in deze periode zijn er 20!! bekende die zwanger zijn geworden.
Ik ben pas geleden bevallen van een gezonde dochter, na 2,5 mmm. Ook al moet ik nu niet aan een zwangerschap denken de jaloezie blijft. Als is nu nog een dikke buik zie ben ik jaloers. Afgelopen week bij een verjaardag weer 2 zwangerschap aankondigingen, bij hun allemaal spontaan. En dan denk ik zij (weer) wel. Zelf heb ik door onzekerheid niet echt van mijn zwangerschap kunnen genieten, had nog steeds het idee dat het ons afgenomen zou worden. Terwijl mijn zwangerschap, op een hoge bloeddruk na goed verlopen is. In de tijd toen wij in mmm zaten heb ik wat gehuild en ben ik vaak boos geweest als er weer een zwangerschapsaankondiging was. Je gunt het iedereen, maar steeds vaker dacht ik' wanneer zijn wij aan de beurt?' Het leek wel dat het bij iedereen zo makkelijk ging. Had zelfs een vriendin die ronde 3 zwanger was en dat lang vond, toen waren wij al ruim een jaar bezig.
Ja dat jaloerse heb ik zeker ook. Laatst vertelde een collega ook dat ze zwanger was van een tweede. Dit wilde ze mij persoonlijk vertellen omdat ze wist dat wij ook graag een kleintje willen. Zijn nu 2 jaar bezig. Natuurlijk vond ik de gedachte vanuit mijn collega erg lief, toch vond ik het moeilijk om te horen. Ik hoop deze week na onze tweede poging icsi/mnc ook een positieve test in handen te hebben. Nu denk ik nog altijd, ik gun iedereen een kind, maar mezelf nog het meeste... Beetje egoïstisch misschien, maar zo voelt het soms. Waarom zij wel en ik niet.
Bij mij wisselt het tussen pijn en jaloezie. We hebben dik 3 jaar nodig gehad voor de eerste. Toen onze kleine man 10 maanden was zijn we weer begonnen voor een tweed omdat we dachten dat het wel lang kon duren, toen snel 2x zwanger geworden en helaas ook miskramen. Sindsdien zitten we al weer een tijd in de mmm en gaan we na de zomer met de laatste ivf starten, en de wens en teleurstelling is net zo groot als bij de eerste. Ik heb een nichtje die nu zwanger is van de tweede, ik dacht dat ik een goede band had met haar maar moest helaas via fb lezen dat ze zwanger was. Ik heb haar een berichtje gestuurd dat ik het niet fijn vond om het via fb te lezen, krijg ik als antwoord dat ze mijn nummer kwijt was (tig mensen aan wie ze het kon vragen....) en dat ze het trouwens bijna niemand het had verteld. Dus ik ben niemand..... Fijn! Ik moest zelfs via via horen dat ik maar moest accepteren wat ik had ;( ...... Ik ben bij haar voorbij jaloers, maar gewoon boos..... Bij de meeste kan ik nog blij zijn voor ze, maar bij haar niet op dit moment. Het helpt ook niet dat ik slecht in m'n vel zit. Ik ga haar maar ff uit de weg de komende tijd. Verder kan ik wel blij zijn dat anderen niet mee hoeven te maken wat wij meemaken, ik denk niet dat alle relaties hier tegen bestand zijn. Dikke knuffel voor iedereen!
Mijn collega heeft destijds jaaaaren bij mij in de klas gezeten en toen waren we reeds goede vriendinnen. Ondertussen al 10 jaar collega's dus even om aan te geven hoelang ik haar al ken. ML en ik waren al ruimschoots een jaar bezig voor kindje2 toen zij met der vriend aan kinderen gingen beginnen. Enkele maanden later reeds was ze zwanger. Omdat ze wist dat ik al Clomid aan het slikken was ed heeft ze het me ook apart verteld. Samen huilend hebben we staan knuffelen. Uit geluk, uit verdriet. uit onmacht en blijschap. Maar samen.... Nu zijn we alweer maanden verder. Haar ZS loopt niet over een leien dakje maar waar ik kan pep ik haar op en zij is mijn grootste cheerlaeder. Heerlijk op deze manier. Mijn schoonzus echter vond ik vreselijk. Van het moment dat ik wist dat ze zwanger was (13weken) tot nu (kleintje is meer dan 2 maanden) heb ik er moeite mee. Zo uitéénlopend kan het bij mij zijn helaas