Na veel te hebben gelezen opzoek naar herkenning plaatst ik naar een jaar en week ook mijn verhaal. 20-9-2011 Yesss positieve zwangerschapstest, eigenlijk vol ongeloof. Yes gelukt! Waauw wat spannend en nu? Gelijk de verloskundige gebeld en de eerste afspraak stond gemaakt voor een intake gesprek. Helaas met 6 weken beetje bloedverlies, in paniek! Mocht gelijk langskomen de echo was goed, alleen t vruchtje was iets te klein voor het termijn. Dus de week erop mochten we weer langskomen. De week erop was t vruchtje weer goed gegroeid en werd weer voor uit gezet. Ik hield wel af en toe bloed verlies en ze konden niet vinden waar dit vandaan kwam. Wel was ik nog flink aan het handballen en we speelden op aardig hoog niveau. De verloskundige adviseerde mij om per direct te stoppen, en dat deed ik. Toch zat er al vanaf t begin van mijn zwangerschap geen lekker gevoel van binnen, alsof er iets niet klopte. Heb ook regelmatig tegen mijn man gezegd , er gaat iets fout er klopt iets niet.. straks klopt t hartje niet meer of straks ga ik eerder bevallen of straks Maar keer op keer stelde hij en de echo mij gerust dat alles goed was met het kindje! Combinatietest en 12 weken echo waren allebei goed, moest en kon ik dan nu echt gaan genieten? Met 16 weken hebben we een geslachtsbepaling gedaan en we kregen een zoon!! Wat waren we blij, gelijk de stad in gegaan om te shoppen. Wel kreeg ik steeds een drukkend gevoel van onder. Maja ik was voor de 1e keer zwanger weet ik veel. Regelmatig opgenoemd bij de verloskundige en die gaf aan dat dit kon, oke dan zal t wel dacht ik.. Een paar dagen later weer dat drukkende gevoel, mocht toen even langs komen en ze luisterde naar het hartje en alles was goed. Ze vroeg of ik veel stress had en dat had ik, veel uren overwerken op werk ivm kerst dan is het bij ons altijd de drukste periode, ze adviseerde me toen om niet meer over te werken en om misschien er over na te denken om minder te gaan werken. Ze zei dat t daardoor kwam. De 20 weken echo hadden we met 19 weken en 5 dagen. Helemaal goed gekeurd onze zoon en hij lag mooi op schema met alles. Mooie fotos en dvds mee gekregen. Ik kreeg ook eindelijk een beetje buik dus kon er mooi mee pronken. Alhoewel heel veel mensen vonden dat ik een klein buikje had ik vond hem prachtig. Ik hield steeds dat drukkende gevoel en was nog steeds niet zeker over de zwangerschap, maar je hoort meestal na de 20 weken echo kan je gaan genieten, toch?? Op vrijdag 20 januari zouden in ondertrouw gaan. Helaas voelde ik me die dag ervoor niet zo goed. Ik was aan t werk en begon opeens heel veel slijm te verliezen en dacht opeens zijn voetjes te voelen in mijn vagina. Dus gelijk de verloskundige gebeld en die vertelde mij dat dat kon dat hij waarschijnlijk op een zenuw lag. Dus ik nog weet u het zeker? Jaa hoor, daar hoor ik meer vrouwen over. Oke dan zal het wel het is mijn 1e zwangerschap, hun zijn de ervaringsdeskundige. Ik bleef de hele dag slijm verlies houden en ben die dag eerder van huis gegaan van werk. Thuis ben ik gaan douche want voelde me toch wel wat vies met al dat slijm. Ik ben gaan voelen van binnen en ik voelde dat daar iets zat wat er niet hoorde. Toch drong t nog niet tot mijn door dat dat wel eens het kindje kon zijn. Ben op de bank gaan liggen, en kreeg opeens last van mijn rug. Ik wist me geen houding aan te nemen, en nog steeds drong het niet tot ons door dat ik weeën had. Vrijdag 20-1-2012 vroeg ons bed uit want we zouden in ondertrouw gaan. We moesten er half 10 zijn. Eerst ging mijn man douche toen ik. Op het moment dat ik na de douche toe loop, bekruipt mij een gevoel.. ik kreeg een harde dreun in mijn hart. Onder de douche , dacht ik laat ik weer eens voelen, ik vertel tegen mijn man het zit er nog steeds Nog een keer voelen en ja hoor, toen drong het door het is de vruchtzak!!!! Gelijk onder de douche vandaan, helemaal nat op bed gaan liggen. In paniek heeft mijn man de verloskundige gebeld en aangegeven dat ik de vruchtzak denk te voelen. Ze kwam er gelijk aan. Ik dacht ik zal me wel weer aanstellen en werd iets rustiger en ben me make up op gaan doen.. ik dacht we moeten wel om half 10 bij het gemeentehuis zijn. En Elke keer als ik dacht dat er iets was, was er toch niks.. dus nu zal t ook wel goed zijn. De verloskundige kwam en ging naar het hartje luisteren die klopte goed. .. ze zei ik ga toch nog even voelen van binnen. En ik zag haar gezicht al veranderen. Ze zei het is niet goed je hebt al 2 tot 3 cm ontsluiting. Ze probeerde rustig te blijven maar haar gezicht sprak boekdelen. Ze heeft de ambulance gebeld en we zijn na het ziekenhuis gegaan. Wij waren al helemaal in paniek en voor mij was het al vrij duidelijk wij gaan dit kindje verliezen . We hadden al een naam voor hem Jayvin. Toch hield mijn man hoop.. Na een uur te hebben gewacht kwam er eindelijk een gynocoloog. Maakte een echo en je zag dus inderdaad zijn voetjes in mijn vagina en hij was vrolijk aan het spartelen. Ze vertelde ons dat de kans klein was dat dit kindje het ging halen. Ze zegt als de weeën weg blijven hoop ik dat hij nog zeker 3 weken blijft zitten. Maar die kans is heel klein. Onze wereld stortte in. Toch hield ik hoop, ik zei nog hang me maar op mijn kop, of kan je die vruchtzak niet terug duwen??? Doe ietss???? Maar niet niks!!!??? Nee voor 24 weken doen wij niks mevrouw,,, Nou daar lag ik dan.. overgelaten aan moeder natuur Een uurtje laten begonnen de weeën. Eerst wilde ik me er niet aan overgeven ik dacht ze gaan nog wel weg, maar helaas. Ik moest van de verloskundige mee gaan persen, maar dat wou ik niet.. wie gaat er nou persen met 21 weken, dat klopt toch niet?? Ik pufte de weeën weg maar helaas voelde ik mijn zoon zo uit me glijden. Er werd ons verteld dat hij de bevalling niet zou overleven omdat hij zo klein was.. maar hij leefde! In vruchtzak en al kwam hij ter wereld en zat nog steeds vrolijk te spartelen, mijn hart brak. Ze maakte de vruchtzak kapot en knipte de navelstreng door, onze zoon werd aan zijn lot overgelaten. Je zag hem naar adem happen en spartelen met zijn handjes. Ik was helemaal overstuur, doe iets, geef hem beademingg,, hij mag NIET DOODDD! Na een half uurtje is zijn hartje gestopt met kloppen Daar lig je dan met een dood kindje en nu? Al voor de bevalling kregen we allemaal folders om je kindje te begraven of te cremeren. Al snel waren wij er over uit om hem te cremeren. Gelukkig hebben wij een kennis die begrafenisondernemer is en kwam gelijk. De volgende dag om 12uur hebben wij onze prachtige jayvin naar het crematorium gebracht.. Hij lag in een mandje ingewikkeld in een doek. We hebben allebei nog een brief geschreven en een foto van ons erbij gedaan. We hebben hem zelf naar de oven gebracht en de oven dicht gedaan.. Die maandag konden wij zijn as al ophalen. We dragen nu allebei een mooie ketting met zijn as erin om ons nek, zo is hij altijd bij ons. Na 3 weken kwamen de uitslagen binnen. Waar dus eigenlijk niks uitkwam.. Ze dachten misschien aan een zwakke baarmoedermond maar dat wisten ze niet zeker.. die diagnose kunnen ze pas stellen als je meerdere kindjes bent verloren. Ze raadde ons aan om nog zeker een half jaar te wachten met zwanger worden, niet voor het lichamelijk herstel maar voor het geestelijke herstel. Mijn man en ik wouden het liefst weer zo snel mogelijk zwanger worden. En dat is gelukkig gelukt na 8 weken had ik een positieve zwangerschaptest in handen.. Bangg heel bang waren we ,hoe gaat dit aflopen. Onder zware controle liepen we bij het ziekenhuis en heb ook met 14 weken een cerclage gekregen. Het is een zware zwangerschap geweest met veel ziekenhuisopnames en t dreigte met 22 weken weer fout te gaan. 8 maanden na de bevalling van onze mooie zoon Jayvin*, is ook te vroeg met 30 weken, onze prachtige zoon Jayce geboren. Hij heeft 9 dagen op de ic gelegen en in totaal 7 weken in het ziekenhuis. Jayce is inmiddels 4 maanden oud en doet het helemaal super. Jayvin is vast trots op zijn kleine broertje en Jayce zal altijd een grote broer hebben, onze Jayvin.
Wat erg, en wat naar dat je niet echt serieus genomen werd door de vk. Heel veel sterkte nog. Maar wel fijn dat jullie nu kunnen genieten van jullie tweede zoon Jayce.
Hartverscheurend je verhaal, dat je je kindje gewoon nog hebt zien leven naar adem hebt zien happen. Onwerkelijk. Wel geluk dat je alweer zo snel zwanger mocht worden. Dat zal een zware zwangerschap geweest zijn, maar gelukkig kunnen jullie nu toch genieten van jullie 2e zoon.
Gefeliciteerd met jullie twee prachtige mannen! Wat een verdriet dat Jayvin* niet bij jullie mag blijven. Jullie hebben een heftig jaar gehad zeg! Sterkte meid, om alles een plekje te geven. Het zal niet meevallen allemaal
Dikke knuffel meis! Al een jaar en'n week geleden... Wat erg dat je niet serieus genomen werd!! En hem te zien vechten en ze niets doen!! J.ayce heeft'n beschermengeltje die altijd bij hem en jullie is. knuffel
Dikke knuffel meid, wat een heftig verhaal! Ongelofelijk toch dat ze je niet serieus nemen. Gelukkig is jullie knapperd J.ayce er nu en zijn grote broer J.ayvin past vast heel goed op hem! Vind het knap dat je je verhaal neer geschreven hebt.
Verschrikkelijk... hier ook al ontsluiting, met 23 weken. Het idee alleen al dat je je kindje gaat verliezen, maakt je helemaal kapot he? En wat verschrikkelijk dat je hebt moeten toekijken hoe ze helemaal niets voor je kindje konden doen. Kan me heel goed voorstellen hoe heftig dat is! Maar helaas, met zo'n leeftijd kunnen ze echt niets voor je kindje betekenen. Ook al heeft hij even zelfstandig geleefd, hij had het helaas nooit kunnen halen. Knap van je dat je toch je verhaal hier doet, bedankt! Heel erg veel sterkte, nogsteeds... het zal nooit weg gaan, dat gemis en het verdriet. Maar ik hoop dat je er een weg in gevonden hebt en dat je lekker van je tweede kindje geniet! Heftige periode waarschijnlijk weer, die 7 weken. Dikke knuf!
liefde, meis wat ontroerend om je verhaal te lezen. zit werkelijk met een brok in mijn keel..!! wat ontzettend heftig allemaal. Moet nu echt denken aan alweer bijna een half jaartje geleden dat we elkaar allemaal moed aan het inpraten waren... gelukkig is het deze keer goed afgelopen. het zal het verlies niet minder maken maar J.ayce heeft echt een beschermengeltje... en liefde... je bent een topmama en topvrouw!!! dikke kus
Jeetje mina, ben er ff stil van.... Wat afschuwelijk om dit te hebben meegemaakt! Hele dikke knuffel!!
De tranen rollen over mijn wangen. Wat goed dat je je verhaal hier deelt. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Hopelijk kun je fijn genieten van je jongste mannetje. En de jullie oudste mannetje is altijd in jullie hart <3
Wat een herkenbare stukken, vreselijk dat moment dat je hoort dat je ontsluiting hebt en dat je kindje waarschijnlijk geboren gaat worden. En dat ze niks voor je kunnen betekenen want je bent immers nog niet ver genoeg Nog veel sterkte gewenst met het verwerken van deze vreselijke gebeurtenis. Gelukkig is alles goed gekomen met jullie tweede zoontje! Hij is straks vast een trotse broer! Geniet ervan
Wow meid wat een verhaal.... Snap idd niet dat je niet serieus genomen bent door je VK maar ook hoe ze de bevalling allemaal in het ziekenhuis hebben behandeld vind ik erg hard hoor. Het is al erg genoeg dat je je kindje hebt moeten verliezen maar dat ze hem zo aan zijn lot overgelaten hebben en jullie eigenlijk ook vind ik erg hard hoor! Goed om te horen dat je 2e zoontje ondanks alle problemen tijdens je zwangerschap het nu zo goed doet. Ik wens jullie allemaal veel geluk toe!!
Wat een afschuwelijk herkenbaar verhaal weer... Ook ik begrijp nog steeds niet dat de echo's steeds als geruststelling worden genomen. Toen ik met 5 cm ontsluiting in het ziekenhuis kwam was de echo nog steeds perfect! Ook blijf ik het bizar vinden dat ze niets kunnen doen om de bevalling tegen te houden. Mij hadden ze drie weken onder narcose mogen brengen om te voorkomen dat Vlinder te vroeg geboren werd. Dat vond ik zelf best een goede oplossing... En dan komt ons kindje gezond en levend ter wereld, maar kunnen we blijkbaar toch niets anders doen als toekijken hoe ze inslaapt wanneer ze van de navelstreng losgeknipt word. Wat verschrikkelijk om te horen dat alles bij jou zo snel ging, dat ze je vantevoren niet duidelijk hebben kunnen maken wat er zou gebeuren als Jayvin geboren zou worden. Onze dochter bleef net lang genoeg zitten om ons te laten realiseren dat het ziekenhuis echt niets voor haar kon doen. Ook ik heb de bevalling zo lang mogelijk tegen gehouden, want het was me heel duidelijk dat onze dochter niet geboren mocht worden. De aanwezige gynaecologe en verloskundige hebben me voordat ik mocht gaan persen ook nog even duidelijk toegesproken over wat er zou gaan gebeuren. Wat geweldig om te horen dat je desondanks toch zo snel een volgende zwangerschap hebt aangedurft. En dat ondanks de problemen Jayce nu in jullie leven is. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Wat een heftig 'verhaal' weer! Een brok in m'n keel. Ook al is het een jaar geleden, dit vergeet je nooit meer en weet je nog alles precies hoe het ging. Ben wel blij te lezen dat jullie zo snel weer zwanger waren en nu (ook na een heftige moeilijke tijd) een broertje hebben voor jullie oudste zoon!
Jeetje wat een heftig verhaal. Tranen in mijn ogen. Wat een heftige tijd. Geniet van jullie zoontje jayce!! En Jayvin zal zeker trots zijn en over jullie waken!!
op 1 juni 2012 waren we uitgerekend van ons sterretje. Mijn man heeft kij een week naar zijn overleden ten huwelijk gevraagd en zijn wij op 1 juni 2012 getrouwd! het was een prachtige en droevige dag. er werd veel over ons engeltje gepraat. In de ring staan onze namen en ook Jayvin zijn naam gegraveerd, het was ook zijn dag!