Leeftijd zegt niks dus daar moet je je niks van aantrekken. En die andere opmerking ga ik maar niet op in.. Wel, zou ik echt eerst gaan samenwonen. In jullie eigen huis en met jullie inhoudt. Dat kost ook een klap geld en dat zul je toch moeten kopen en doen. Klussen en verhuizen lijkt mij niet handig met een zwangere buik. Maar dat is wat ik zou doen Voor mijn gevoel weet je dan ook meer van je partner en merk je gauw genoeg of het echt goed is. Want dan ben je met zn tweetjes en zijn het jullie kosten. En niet van jullie ouders. Dat is heel anders dan wanneer je je eigen huis en kosten hebt.
Zoek zekerheid of je bij je ouders kan werken en of je dit je hele leven wilt blijven doen. De banen tegenwoordig liggen niet voor het oprapen. Vroeger wou iedereen een vast contract als ze aan kinderen gingen beginnen, tegenwoordig is dit niet meer haalbaar. Ik vond persoonlijk mijn eerste huisje inrichten al een heleboel geld kosten. Laat staan dat ik ook nog eens een babykamer had moeten betalen. Het is niet onmogelijk, dat zegt niemand, maar ik zou zelf geen stress situatie creeeren als het anders kan.
Ik ben het met bovenstaande eens. Niet veroordelend bedoeld, maar je klinkt wat naïef en het lijkt of je het allemaal een beetje "romantiseert", "huisje, boompje, beestje" zo goed als zeker weten dat je voor altijd bij elkaar blijft.......Terwijl je dus nog thuis woont. Nogmaals, ik bedoel het niet gemeen hoor, ik probeer je even weer met je voeten op de aarde te zetten Mijn advies is dus ook: ga eerst samenwonen, ga bij je ouders in de zaak, of zoek een baan na je studie, zoek een woning en ga DÁN pas eens bezien of het allemaal goed en prettig loopt. Daarna kun je wel weer nadenken over een kindje. Ik zeg dit trouwens niet vanwege het jong moederschap (ik was zelf 21 bij mijn oudste) maar ik heb de indruk dat jullie nog niet alles goed op de rit hebben qua huis, werk en relatie (het samenwonen bedoel ik dan) daar zou ik eerst aan gaan werken.
ik ben het ook met bovenstaande eens. je krijgt zoveel verantwoordingen direct als je samenwoont, krijg daar liever eerst je draai in. een kindje is al zwaar genoeg. geef het lekker de tijd en leer elkaar wat beter kennen leeftijd is niets mis mee, maar je moet wel je basis echt op orde hebben. zolang je de keuze hebt iig is dat wel het beste, voor jezelf en je relatie in elk geval. had een super relatie, toen we gingen samenwonen ging het na een half jaar toch heel wat anders... zijn zelfs bijna uit elkaar gegaan. nu zijn we 7 jaar daaraan voorbij en hebben nu een schat van een dochtertje en is alles huisje/boompje/beestje. ook al dacht ik dat me dat nooit zou overkomen dat we zulke zware tijden krijgen. zeg niet dat het bij jou gebeurd, maar wees wel realistisch
Stapje voor stapje inderdaad. Je zegt in je openingspost dat je nog niet heel lang samen bent met hem. Ik zou aanraden tenminste een jaar samen te zijn/te wonen voordat je aan een kindje gaat beginnen. - Zo bouw je een sterke fundering voor je relatie waar je kindje alleen maar profijt van heeft. Verder zou ik eerst samenwonen. Zo heb je ook een goed beeld van je uitgave en inkomsten, dan kun je daarna zien of jullie klaar zijn voor een kindje of nog niet.
Hoi, Ik denk dat mijn verhaal in enkele opzichten met jouw verhaal overeenkomt. Alleen ben ik dan iets vooruitgespoeld, zeg maar een jaar Rond december 2012 leerde ik mn vriend kennen. Via een specifieke datingssite voor mensen uit de agrarische sector. Hij zit met zijn ouders in maatschap in een melkveehouderij. Mijn ouders hebben een pluimveebedrijf. Door enkel die overeenkomsten, hadden wij al veel gemeen. In januari 2013 spraken we voor het eerst af en het voelde meteen goed. Diep van binnen wist ik; met hem ga ik oud worden. Nooit eerder had ik een vriend gehad en stiekem vond ik mezelf wel naïef om te denken dat DIT voor eeuwig en altijd zou zijn. In februari was zijn schouder uit de kom. Dit was het eerste moment dat we elkaar al aardig tegen kwamen. Hij was stikchagrijnig dat hij niet kon helpen op zn boerderij, maar hij moest zich er wel bij neerleggen. De maand er op hoorden we dat zijn moeder erg ziek was en ze moest geopereerd worden. Dat gebeurde in april en in mei 2013 (toen we dus nog geen half jaar samen waren). Destijds was ik al meerdere dagen in de week bij hen om ook te kunnen helpen in het huishouden. Zo kookte ik af en toe en deed ik wat schoonmaakwerk. Vriendlief deed de boodschappen en zo waren we al aardig op elkaar aangewezen. In juni werd zijn oma ernstig ziek, in augustus was ze al overleden. Vanaf toen woonde ik eigenlijk al permanent bij mn schoonouders en vriend in huis. In januari zijn we officieel gaan samenwonen en toen hebben we ook vrij snel besloten dat we onze kinderwens in vervulling wilden laten gaan. We hadden geluk want bij poging 2 was het al raak (mits je de maand van pilstop niet meerekent). Als ik dit verhaal typ verklaar ik mezelf voor gek, maar als ik af ga op mn gevoel en hoe het leven is; weet ik dat het de juiste beslissing is. Ik denk dat je op een boerenerf meer op elkaar toegewezen bent en dat je elkaar daardoor dieper leert kennen. Soms is het hard werken en soms zit je met regen op elkaars lip. Wel ben ik blij dat ik mn gevoel heb gevolgd, maar dat ik ook nog rationeel heb kunnen denken. 't Liefst hadden we al een kind gehad, maar we wilden toch eerst samenwonen. Het is ook fijn om dergelijke kosten te spreiden. Eerst spullen voor samenwonen is al duur genoeg. Als je dat een beetje terecht hebt, komt de tijd van uitrusten. Klussen en verhuizen put echt uit. Je bent moe en weet je wel hoeveel dingen je moet kiezen? Het is niet alleen een behangetje, maar ook alle meubels en gordijnen enzovoort. Soms drijft het je tot het waanzinnige. Laat het daarna even rusten. Nodig iedereen uit in je huisje en als je dat achter de rug hebt komt er een tijd waarin je weer ruimte hebt voor jezelf. Wellicht kun je dan écht voor een kindje gaan. Ik denk dat het gewoonweg verstandiger is. Je mag me ook PB-en als je daar belangstelling voor hebt.
Wat ik persoonlijk veel belangrijker vind dan je leeftijd is een stabiele situatie. Ga eerst samenwonen, leer op jezelf wonen en zorg voor een spaarpotje. Als dat allemaal lukt ga dan voor een kindje. Samenwonen is niet alleen maar bij elkaar zijn. Je moet het huishouden doen, boodschappen, werken/studeren, het financiele plaatje kloppend houden. Het lijkt allemaal zo simpel en leuk, maar in het begin is het zonder kinderen al heel erg wennen, laat staan als je ook nog eens zwanger bent of al een kindje hebt. mijn tip is zorg dat je eerst alles op orde hebt en geen overhaaste beslissingen neemt.