Er zijn bij ons thuis het afgelopen jaar veel dingen gebeurd. Ik heb er veel alleen voor gestaan en dat heeft een behoorlijk stempel achter gelaten. Hierdoor merk ik dat mijn gevoel voor mijn man aan het veranderen is. Hij hoeft maar weinig te doen om mij boos te maken ( en is daar heel goed in ) en irriteert me mateloos. Ik hou niet meer van hem zoals ik eerder deed. We leven bijna als vreemden bij elkaar in een huis en zo liggen we ook in bed ( intimiteit is dus ook al een aardig poosje geleden ) Ik kon nooit lang boos op hem blijven maar momenteel blijft het de hele dag duren. Ik kan zelfs niet meer vrolijk doen tegen m`n zoontje en dat vind ik heel erg. Waarom dit is weet ik eigenlijk niet. Ik hou van hem maar als een vriend, niet als mijn man. Ik ben niet meer verliefd op hem. Jeetje wat is dat moeilijk om toe te geven. Sorry ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken, het moest van me af.
Heb je al met je man hierover gepraat? Of geprobeerd? Lijkt me ontzettend erg als je tot deze conclusie komt. Veel sterkte.
wil je niet in therapie gaan ervoor? erover praten kan een hoop helpen.. weet niet hoe je man hier tegen over staat,maar je blijft vaak niet voor eeuwig verliefd en iedereen heeft wel eens een goeie dip.. als je wilt kunnen jullie hieruit komen en mekaar hervinden maar jullie zouden er dan wel allebei hard aan moeten werken..de vraag is.. wil je dat wel? en je man? hopelijk komen jullie eruit want ook voor je zoontje is dit geen goed voorbeeld van verbondenheid en huwelijk. ben je al bij de ha geweest? igv depressies ed? ik wil je/jullie veel succes en sterkte wensen
ik ben idd al eens bij de HA geweest ivm problemen met dingen kunnen accepteren. Hiervoor ben ik doorgestuurd naar maatschappelijk werk en heb daar 2 gesprekken gehad. ( iedereen werd daar plots ziek dus de volgende 4 afspraken werden afgezegd ) Ik ben eerder tot deze conclusie gekomen en heb het verteld aan mijn man, ook dat mijn liefde anders is geworden. We wilden toen naar relatietherapie maar daarvoor moet je eerst naar de HA. Omdat mijn man net een nieuwe baan heeft was gelijk een dag vrij vragen niet echt een optie. We willen namelijk echt niet het risico lopen dat hij zijn baan kwijtraakt, er is teveel gebeurd hiermee in het verleden.
Is het 'zijn schuld' dat de laatste tijd alles op jouw aankwam of kon hij er niks aan doen? (Ziekte of zo). Mijn man heeft het laatste jaar heel slecht in zijn vel gezeten door een te drukke baan en ik deed daardoor ook bijna alles alleen. Gevolg was dat we beiden zo moe waren (hij door werk, ik door zorg voor de kleine) dat we gewoon geen puf hadden voor romantiek en ik ook het gevoel kreeg dat ik van hem verwijderd raakte zeg maar. Ook merkte ik wel dat ik het hem toch een beetje kwalijk nam ondanks dat hij er niks aan kon doen (vermoeidheid maakt helaas niet zo'n mooi mens van me, maar ook dat is menselijk ). Door die gevoelens en irritaties werd het moeilijker mijn ware gevoelens voor hem (liefde) te zien. Nu de situatie veranderd is, hij heeft een andere functie gekregen, zitten we beiden beter in ons vel en komt er weer ruimte voor romantiek en liefde. Soms is de liefde er nog wel, maar wordt hij overschaduwd door andere gevoelens. Ik weet natuurlijk niet of deze situatie op die van jullie lijkt, maar toch, wie weet helpt het een beetje?
ik weet niet of het echt een kwestie is van schuld. We hebben heel lang ( en nog steeds ) veel financiele problemen gehad en ik ben steeds degene die alles daarmee moet regelen. Mijn man had hier ook de kans voor. Het leek wel alsof het hem niet intereseerde. Ondertussen had ik ook mijn portie aan problemen met werk, waardoor ik in een diep dal raakte. Ik ben degene die hulp heeft gezocht in de hoop het op te lossen, mijn man heeft nooit ook maar iets geprobeerd. Ik was steeds maar bezig met het oplossen van dingen, terwijl mijn man alleen maar bezig was met dingen die HIJ graag wou ( wat meestal geld koste ) Hij doet wel eens wat zwart werk en dat geld hadden we heel erg nodig. Hij deed het dan in zijn portemonnee en gaf het uit, om later niet meer te weten waaraan. Terwijl een gedeelte daarvan soms bedoelt was voor ons zoontje. En ik ben en blijf steeds maar degene die dingen op moet lossen. Mijn man wil het gewoon niet zien ofzo, ik weet het eigenlijk niet. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen, voel me zo klote
Mijn man heeft door omstandigheden ruim 4 maanden thuis gezeten, we zaten elkaar dus dag en nacht op de lip ( ik werk thuis ) Nu is hij weer 2 weken aan het werk, maar helaas is er tot op heden nog weinig verandering te zien. We hebben elkaar alleen weer wat te vertellen maar de manier waarop we tegen elkaar doen is niet anders. Ik heb ook het idee dat als wij samen in de stad lopen niemand zal denken van he, wat is dat een gelukkig stel he. Of dat ze zelfs denken dat we niet eens een stel zijn
miss kunnen jullie nu wel weer een afspraak maken bij de ha en je laten doorsturen? dat je man zomaar geld uitgeeft terwijl jullie het hard nodig hebben vind ik wel een beetje dom.. ook naar jou toe want jij wilt vast ook wel eens iets moois kopen.. maar over financieen kan ik je wel vertellen dat vrouwen dit beter regelen dan mannen.. die hebben vaak geen overzicht daarin.. zal je mijn situati vertellen. mijn vriend vergeet continu zijn rekeningen te betalen..als ik ze voor hem neerleg.. legt hij het weg en vergeet het weer.. ja echt.. hij vergeet het.. niet expres ofzo.. ik kon hier ook zo boos over zijn omdat ik verwachtte dat hij dat gewoon kon doen. maar toen gaf ik het gewoon op.. laat alles autom afschrijven en als er een giro komt ga ik met hem samen die overmaken.klinkt kinderachtig hoor.. maar het werkt perfect.. en dat alleen maar omdat ik nu niet verwacht dat hij dat wel doet. nee ik doe dat. want ik weet hoe en vergeet niks. mijn voordeel als vrouw zijnde. pick your battles!
ik weet idd dat het verschil tussen een man en vrouw daarin erg groot is. Maar toch blijft het dom. Weet je wat het vandaag weer is, misschien klinkt het heel stom hoor. Ik zal het kort proberen uit te leggen. Wij kunnen heel goed opschieten met onze buren, het zijn echt vrienden geworden. Daarom hebben we een deurtje gemaakt van hun tuin naar het onze, maar sowieso is onze schutting al erg laag. ( een meter ofzo ) Mijn man is regelmatig bij de buren te vinden sindsdien. Het gebeurt regelmatig dat ik zijn hulp nodig ben en de buurman hem roept. Mijn man aarzelt dan geen moment en gaat naar de buurman, mij vervolgens laten stikken. Laatst stond ik buiten over de schutting te praten met ze, komt mijn man thuis. Zegt eerst wat tegen de buren en dan pas tegen mij. Vandaag viel voor mij de druppel. Ik was in de keuken bezig en mijn man kwam thuis. Het was een korte hoi en hij pakte ons zoontje op en liep naar buiten. Om weer met de buurman te praten. Komt hij naar binnen om zijn sigaretten te pakken en zegt ik ga ff naar de buren. Terwijl hij mij niet eens normaal gedag heeft kunnen zeggen. Ben echt in staat om mijn buurman mijn trouwring te geven.
Oei, nou daar zou ik ook niet vrolijk van worden hoor... Maar ik weet wel dat je geen dingen voor iemand anders in moet gaan vullen. Het zou ook een vlucht van hem kunnen zijn omdat er thuis geen gezellige sfeer hangt, maar dat hij niet weet hoe hij het op moet lossen. Ik zeg maar iets.... Enige advies, praten, praten en nog eens praten. Ik hoop dat jullie eruit komen samen. De liefde moet toch echt nog wel ergens zijn.
we praten zo ongelooflijk veel, het is gewoon vermoeiend ondertussen. Ik ben gewoon boos op hem en kan niet normaal meer met hem praten, dat geef ik gelijk toe. Het draait vaak uit op ruzie. Ik hoop echt heilig dat de liefde er nog is maar ik ben er niet meer zo zeker van
moeilijk hoor. Zie je geen enkele oplossing op dit moment? Zou je een paar dagen afstand van elkaar kunnen nemen om allebei je gedachten even op een rijtje te zetten?
Klinkt idd heel moeilijk en het lijkt me echt een enorme rotsituatie waar je in zit. Het lijkt mij een vluchtgedrag van je man. Je zit in een moeilijke situatie, maar als je die negeert, is ie er niet. En als je ergens anders bent, hoef je de problemen van thuis niet te zien. Teveel praten kan idd gaan tegenstaan en de negatieve gevoelens alleen nog maar versterken. Ik kan je niet echt advies geven ben ik bang. Ik zou denk ik, evt met behulp van iemand van buitenaf, proberen erachter te komen wat je nu echt wilt, doorgaan en vechten voor je relatie (maar dan moet je wel zeker weten dat je man zich hier ook echt voor zal inzetten en dat lijkt er niet op) of evt er een punt achter zetten.
Je hebt ook psychologen gespecialiseerd in relatietherapie die in de avonduren werken,zo hebben wij het destijds gedaan,ook ivm nieuwe baan en zo... Ik hoop dat jullie eruit komen,sterkte.
bedankt voor jullie reacties nog allemaal. Mijn man heeft gisteren in eigen initiatief de tv uitgezet om met me praten. Dat was voor het eerst dus stond er wel echt van te kijken. We hebben echt even goed gepraat over de dingen die er gebeurt zijn en hij heeft wel tig keer zijn excuses aangeboden. Ik ben best wel hard tegen hem geweest omdat ik zo boos was, en dat voelde hij ook wel. Ik ben eerlijk geweest en heb gezegd dat ik niet weet of ik nog hier ben vanwege liefde, of dat dit alleen nog zo is vanwege ons zoontje. Dat dit voor mezelf een vraag is waar ik nog geen antwoord op heb, ook nu nog niet. Wat vaak een probleem is bij ons, is dat we niet weten wat we moeten doen. Eerder waren we altijd wel ergens mee bezig zodat we niet in een sleur konden komen. Dit willen we nu ook weer gaan doen. Een soort project ervan maken en ons huis opknappen. Op deze manier een soort van nieuwe start maken. Maar dat alleen werkt niet natuurlijk, we oeten ook blijven praten. En ik denk dat ik hem op een andere manier moet benaderen, ik kan heel snel te hard doen en word bijna gemeen in mijn woorden. Ik hoop in ieder geval dat ik snel antwoord krijg op mijn vraag die ik eerder heb opgeschreven.
ik weet ongeveer wel hoe je je voelt helaas... waarom gaan jullie niet even tijdelijk uit elkaar? even afstand, nadenken alleen voor jezelf.. kijk of je hem gaat missen, en zo ja wat je mist... en toch proberen om samen naar de psycholoog te gaan ofzo....
Ik weet niet of tijdelijk uit elkaar gaan een oplossing is. Vaak is dit het wel maar de gedachte eraan laat me al huilen. Ik ben best wel bang om alleen te zijn, voel me ook snel eenzaam. En ik vind het heel moeilijk voor ons zoontje
ja het is ook moeilijk, maar vaak kom je erachter wat je mist als je t niet meer hebt. hier heeft t wel geholpen en ben blij dat ik t gedaan heb, ik ben ongeveer 2 maanden weggeweest en dat ook wel nodig gehad, nu gaan we samen naar de psycholoog. wij hebben nog geen kinderen dus dan is t idd net wat makkelijker. Maar weet je wat t is, hou je vast aan t tijdelijke. je kan zelf bepalen hoe of wat. en tijd voor jezelf is ook heel erg belangrijk. ik persoonlijk vond t altijd heel erg moeilijk toe te geven dat t goed is ook dingen voor jezelf te doen, maar ben er wel achter dat dat wel belangrijk is. je moet goed voor jezelf zorgen meisje.. je zoontje heeft ook niks aan een mama die zich niet gelukkig voelt.