Hi Ik merk nu ik op mijn werk weer sinds 2 maanden aan de slag ben, dat je opeens in een andere positie zit als moeder. Je wordt als parttimer gezien en al snel voorbij gestreefd in het kantoor-politieke spel... Merk nu dat ik echt moet vechten om mijn plaatsje en om serieus genomen te worden.. Werk nu tijdelijk 28 uur en ga per augustus weer 32 uur werken. Hoop dan dat ik mezelf wat meer kan laten gelden.. maar goed, ondertussen voel ik me wel een beetje op een zijspoor geschoven door een mupje van 26 die denkt dat ze toevallig omdat ze er 40 uur zit alles kan regelen, terwijl ik 100 jaar ervaring heb en even een paar maanden er tussenuit geweest ben.. Nu speelt ook nog mee dat ik waarschijnlijk promotie ga maken, en die fulltime collega eigenlijk had gehoopt dat zij dat dus zou doen.Maargoed, ervaring geldt hier boven alles. Die doet dus alles om mij als 'parttime moeder' in een slecht daglicht te stellen, nu.. erg irritant. Probeer er boven te stan en me op een relaxte volwassen manier te laten gelden. Maar onder tussen ligt mijn functioneren wel onder een vergrootglas. Elke gelegenheid wordt aangegrepen... Iemand tips over hoe weer terug te komen en je eigen plekje weer op te eisen als moeder zijnde.. Hoe zijn jullie ermee omgegaan met je terugkeer in het werkveld? ook soortgelijke problemen gehad en hoe heb je dat aangepakt? Thanks alvast!
Volgens mij kan je maar één ding doen: gelijk de kop indrukken! Het werkt niet echt om er op een volwassen manier boven te staan, is veel te subtiel. Ik zou haar er gewoon op aanspreken en dat keer op keer blijven doen als dat nodig is: "Hup, terug in je hok, het was leuk dat je een beetje kon doen wat je wilde toen de kat van huis was, nu gaan we weer gewoon aan het werk."
Je zegt "je wordt als parttimer gezien" maar dat ben je toch ook als je 28 uur werkt? Ik kan 3.5 dag geen fulltime noemen in elk geval Verder zou ik als tip meegeven doe gewoon je werk, en doe het goed. Dat toont meer dan gesprekken aangaan. Het is toch ook best logisch dat als je zo'n tijd weg bent, er dingen veranderen. En nu kost het ook tijd om weer met z'n allen in te schikken terug de dagelijkse gang van zaken in. Komt vanzelf goed is mijn ervaring. (niet de ervaring als zwangere, maar de ervaring als mede-collega)
Ik heb me voorgenomen om de komende jaren eens even niet ambitieus te zijn... en dat bevalt tot nu toe prima. Zoals al werd geschreven, ik doe mijn werk en ik doe het goed, de rest interesseert me niet zoveel. Ik heb nu andere prioriteiten Ik zou me niet gek laten maken door zo'n 'mupje'. Ik neem aan dat je baas wel beter weet. Het is natuurlijk ook even wennen dat alles gewoon is doorgegaan terwijl jij afwezig was... zonder dat het in de soep is gelopen, haha.
Volgens mij is het enige dat werkt: je eigen weg gaan. Ik werk echt in een harde zakelijke wereld (advocatuur). Ik doe mijn werk goed en stel mijn grenzen heel duidelijk en dat wordt geaccepteerd. Laat je collega's maar doen, vaar lekker je eigen koers. Dan blijf je het dichtst bij jezelf en dat werkt voor jou het best. Je zult zien dat alles vanzelf bijtrekt en goed komt. Pim
Ja, klopt, maar nu zet je het neer als een gegeven. En dat is het ook. Zoals het op door de collega van TS wordt neergezet (of in ieder geval door TS wordt ervaren) is het fulltime werken een kwaliteit ipv een gegeven. En zelfs een kwaliteit op basis waarvan zij eigenlijk de promotie zou moeten krijgen, vindt ze zelf. In mijn ogen is dat een verkeerde redenatie. En het gegeven parttime werken als minder kwalificeren (of in een kwaad daglicht stellen) vind ik persoonlijk een gevaarlijke ontwikkeling. Dat wordt altijd opgepikt door andere collega's, of het nou onbewust of bewust is. Misschien ook geen gek idee om het er een keer met je manager over te hebben. Misschien voel je het zwaarder dan het in werkelijkheid is, maar je zit er wel mee, dan kan je het maar het best met hem/haar een keer besproken hebben, zit er aan die kant in ieder geval geen kou in de lucht.
Juist omdat ik bang ben om ook in zo een situatie terecht te komen ga ik zo meteen na een werkoverleg. Ondanks dat ik al bijna twee weken verlof heb. Ik wil tóch betrokken blijven en mijn baas laten zien dat ik nog even veel interesse toon in mijn werk en de zaak. Ook al kom ik dan misschien 'maar' als parttimer terug.
Ik heb een eigen bedrijf, dus dat is misschien een ander verhaal. Wel in de bouwwereld, lees harde mannenwereld, maar idd wat al eerder is gezegd, blijf dicht bij jezelf. Al maken collega's je nog zo gek, al krijg je het gevoel niet serieus genomen te worden, blijf geloven in je eigen kunnen. Mijn compagnon is een man en hij was heel begripvol, tot op zekere hoogte. Het werk gaat ook door, ook toen ik er niet was. Er zijn dingen veranderd en of ik het wil of niet, ik moet er in mee gaan. Ik ben 3-4 maanden,bijna, niet fysiek aanwezig geweest en op kantoor hebben ze toch alle projecten draaiende moeten houden, op hun manier. Natuurlijk ben ik het er niet altijd mee eens en geef ik dat voorzichtig aan. Maar vooralsnog zal ik me wat moeten aanpassen. Totdat ik het gevoel krijg dat ik het weer kan overnemen . Zonder gekheid: laat je idd niet op de kast jagen en doe vooral dat waar je heel goed in bent. Dan kunnen ze niet om je heen en kan niemand je iets kwalijk nemen. Je kunt beter laten zien wat voor goede kracht ze zolang gemist hebben en dat ze ontzettend blij moeten zijn dat je terug bent !
jeetje erg eigenlijk he! Ik heb tot afgelopen week 16 uur gewerkt en mijn invaller was echt op mijn baan uit! Ze heeft me verschikkelijke zwart gemaakt, echt om te janken (heb ik niet gedaan overigens). Heel even was ik bang dat ik mee zou gaan met haar nagatieve gedrag, maar ik heb me herpakt en gewoon op mijn manier verder gegaan. Goed genoeg blijkbaar, want van haar hebben we afscheid genomen. Ik ben maar een 26 jarig mupje en heb pas 3 jaar ervaring, maar ik ben echt wel goed in mijn werk Ik heb mijn vrije dag min of meer af moeten afdwingen, maar ben ook wel blij dat ik ook 4 dagen ga werken vanaf augustus. Kan ik zonder gedoe (hoop ik) mijn functie weer uitoefenen. Mijn tip dus, herpak jezelf, laat je niet gek maken en doe je werk zoals jij denkt dat het het beste zou moeten. Neutraal blijven tegen collega's werkt bij mij ook heel goed. Ambitieus zijn kan nog heel goed als je moeder bent naar mijn mening hoor! Mijn man en ik hebben geen traditionele rolverdeling, dus allebei 4 dagen werken! Mijn motto: inkakken kan altijd nog!
Ik snap niet zo goed dat mensen zich hier druk om maken..? Sinds ik een kind heb kan het me echt geen ruk schelen of ik nou carrière maak en maar een parttimer ben... Ik doe mijn werk en dat doe ik goed, maar verder maak ik me drukker om mijn kind en haar opvoeding..
Toch kan ik me voorstellen dat als je 32 uur per week op je werk bent dat je het daar toch wel graag naar je zin hebt. En serieus genomen worden is toch wel iets wat het werkplezier vergroot. Natuurlijk is je kind belangrijk, maar dat wil niet zeggen dat de rest er opeens niet meer toe doet (niet voor iedereen althans).
Ik herken me er wel in hoor! Toen ik weer ging werken had ik dat gevoel ook. Ik werkte 2 dagen en als ik op mijn werk was dan had ik echt het gevoel dat ik een hoop had gemist, met veel dingen kon ik niet meer meepraten omdat ik daar simpelweg niet bij was geweest. Dan wilde ik daar het liefst de hele week zijn. Maar meer werken wilde ik niet, want als ik thuis was bij de kleine wilde ik dáár weer het liefst heel de week zijn. Gelukkig zit ik in de situatie dat ik niet persé hoef te werken, en toen ben ik gestopt en nu dus fulltime huismoeder.
@Kikkervisje: dat vind ik wel ver gaan hoor! Je mag toch ook gewoon je verlof hebben? Niemand die toch mag gaan denken dat je geen interesse in je werk hebt als je tijdens je verlof even lekker de aandacht op jezelf en je kindje hebt? Je baas komt toch ook niet midden in zijn vakantie even voor een werkoverleg terug? Voor het andere: ik zou me er niet teveel van aantrekken, dat zij zo doet, is alleen maar tekenend voor hoe onervaren ze dan is: dat je part-time werken ziet als minder... Benoem het gewoon, geef naar haar aan dat je geen boodschap hebt aan haar gedrag en praat erover met je baas! En blijf gewoon lekker je werk doen,
Tsja sommige mensen willen zichzelf nou eenmaal ontplooien op dit vlak. Ik studeer niet voor niets aan de universiteit en ik vind het leuk om mezelf te ontwikkelen op dit vlak. Ik ben ambitieus en wil graag een baan waarin ik kan groeien. Al zal ik denk ik nooit fulltime gaan werken. Maar het is absoluut niet vreemd dat mensen dit als een belangrijk onderdeel van hun leven zien hoor. Het kan je leven ontzettend verrijken zelfs.
Ja, ik denk dat het allemaal met keuzes te maken heeft. De een vindt het heerlijk om haar energie volledig in haar kind(eren) te steken en de ander wil zich daarbij ook graag in haar werk verder ontwikkelen. Ik zie voor mezelf niet zoveel groeimogelijkheden meer bij mijn huidige werkgever en ga lekker parttime werken en het zal mijn tijd wel duren. Voorlopig. Maar als je een promotie is toegezegd op grond van wat je al bereikt hebt en er gaat iemand leuk aan je stoelpoten zitten zagen, kan ik me goed voorstellen dat je dat niet lekker zit. Voor de sfeer is zo'n ellebogendametje ook niet echt lekker lijkt mij.
niet om het een of ander, maar ik hoef me niet zo druk te maken om mijn kind en haar opvoeding. Dat gaat gewoon hartstikke super en ik kan niets anders dan er ontzettend van genieten. Op het moment dat mijn kind meer van me nodig heeft zal ik zeker mijn werk op een lager pitje zetten, maar zoals het nu gaat heb ik gewoon het beste van 2 werelden! En ik voel me gewoon veel lekkerder als ik een goede baan heb waarin ik het goed doe. Ik ben geen perfectionist o.i.d., maar ik heb iid niet voor niets een opleiding gedaan, die de staat ook veel geld gekost heeft
Haha, het had er misschien ook wel een beetje mee te maken dat ik me na twee weken verlof al heel erg verveel
Nou, heb het advies ter harte genomen en me al herpakt hoor. Vind mijn werk ook veel te leuk om maar half te doen.. wil hier graag verder in, en dat is de reden waarom ik ook 32 uur blijf werken. En wat kantoorpolitiek betreft, ik laat me mijn ambities echt even niet afnemen. Voorbeeld: tijdens mijn afwezigheid ben ik bezig geweest met een project. Dat heb ik overgedragen aan het 'mupje' maar die had er geen zin in, heeft het gesaboteerd en iedereen ervan overtuigd dat het toch geen zin had. OK, prima dan neem ik dat wel aan als dat zo is. Maar dan moet je niet deze week komen met het eigenlijke plan, alsof dat jouw idee is en dat u zelf gaan uitvoeren. Heb het dus met dezelfde argumenten als zij toenertijd de kop ingedrukt. Was wel een lekker gevoel. Ik niet, jij ook niet... Verder, een paar andere lopende projecten, wilde ze niet met me delen 'nee hoor, is allemaal al voor elkaar, hoef jij niets aan te doen'.. Vorige week is ze bij onze manager was geweest, om te klagen overmijn 'werkhouding'.. Mijn manager wist ook wel dat er niks mis mee was, maar wilde het toch even ter sprake brengen. ik heb het toen vervolgens gegooid op de werksfeer, het delen van informatie en collegialiteit.. Verder niks aan de hand. Ik heb vervolgens maar weer een project overgenomen, niet gevraagd, alleen medegedeeld Laat me niet op een zijspoor zetten dus he. Iets mis met mijn 'werkhouding'.. Nou, ik ben weer 100% terug en laat echt niet met me soebatten. Kom nou...