Lieve dames, ik ben er vandaag achter gekomen dat mijn zoon van 10 ernstige kikkerfobie heeft. Hoe ik daar achter gekomen ben! Zijn jongste broertje heeft op school een nieuwe liedje en dansje geleerd en ja je raad het al het ging over kikkers.. hij wilde het met trots laten zien aan zijn oudere broers dus er hoort natuurlijk ook een filmpje bij via youtube hij heeft mij gevraagd of ik het filmpje wilde openen dus ik doe dat vervolgens gooit mijn oudste zoon zichzelf op de grond en begon te gillen hij raakte helemaal in paniek!! Sindsdien krijgt hij paniekaanvallen en durft hij ons niet aan te raken en durft niet eens te lopen ij trilt helemaal de laptop raakt hij niet aan hij is zichzelf niet meer! Ik heb hem nog nooit zo meegemaakt, ik wist niet eens dat hij daaraan leed. Hij vroeg wel eens aan mij of hij ooit op het voortgezet onderwijs een kikker moet ontleden maar verder vertelde hij niets erover. Ik ben behoorlijk geschrokken van zijn reactie en fobie. Dit zal nog wel even aanhouden denk ik. Ik ben lekker weg geweest met ze zodat hij een afleiding had maar de schrik is nog erg aanwezig. Hebben jullie dit ook meegemaakt met een fobie. Ik hoor graag wat jullie hiermee hebben gedaan. Groetjes
Wow jeetje klinkt heel heftig. Ik vraag me af of het echt een kikker fobie is of meer een trigger waardoor hij een paniekaanval kreeg. Een 10 jarige kan natuurlijk heel bang zijn maar zo bang dat hij daarna de tablet niet durft aan te raken.... op deze leeftijd kunnen ze dit toch wel scheiden. Het eerste wat ik dacht, kikkerdril! Wij hebben nu een bak vol kikkervisjes die langzaam transformeren. Heel leuk en leerzaam. Maar ik weet niet of dat werkt als ze echt zo vreselijk bang zijn. Op deze leeftijd kun je al goed met ze praten. Vraag hoe het komt, wat het met hem doet, hoe je hem kan helpen. Hou het even goed in de gaten maar mocht hij meer paniekaanvallen krijgen ga dan even langs de huisarts.
Ik zou zsm een afspraak bij de HA maken. Dit is echt geen ' normale ' reactie. Dat je iets eng of vies vind is tot daar aan toe, maar echt paniekaanvallen krijgen.... nee laat de HA daar maar even goed over oordelen.
Lieve dames, bedankt voor jullie reactie's. Ik heb hem inderdaad gevraagd waar deze angst nou vandaan komt, hij kon daar niets op bedenken. Wat er door mij heen ging was dat hij misschien iets vies heeft gezien van een kikker?! Het gaat vandaag stukken beter, vannacht werd hij er wel wakker van vroeg of hij bij mij mocht liggen. De angst zat er nog wel in want hij zei de hele tijd ''mama er zijn toch geen kikkers" Ja ik kan met hem naar de huisarts maar of dat nou echt nut heeft, hij gaat ons toch doorverwijzen naar een kliniek waar ze fobieën behandelen, of dat echt nut heeft betwijfel ik want hij ging toen der tijd voor zijn tics naar een kliniek maar het heeft helemaal niets geholpen. Ik kijk het even aan ik hoop dat hij dit snel tot zich kan laten bezinken.
Ik vind zijn reactie wel heel heftig; als hij zo zou reageren op een kikker in het echt, tja, ok, óók heel heftig natuurlijk, maar niet meteen een groot probleem (tenminste, als je niet naast een kikkerpoel woont, ik zie hier bijvoorbeeld nooit kikkers, dus dan hoeft het niet belemmerend te zijn). Maar al zo bang zijn voor een filmpje met een kikker kan wel heel belemmerend zijn, natuurlijk. Dus ik zou toch eens met de huisarts gaan overleggen. Dit soort specifieke fobieen zijn overigens wel heel goed te behandelen hoor!
Ik zou ook een afspraak maken bij de huisarts. Maar ik vraag me ook af waarom hij specifiek vraagt of jij wel eens een kikker hebt ontleed. Is er op school misschien iets over kikkers geweest, over kikkers ontleden ofzo?
Dit dacht ik ook, of misschien dat 1 van zn vriendjes iets engs heeft gedaan met een kikker? Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een kikker -en paddenfobie heb (ook naaktslakken trouwens) sinds ik een jaar of 12/13 was. Nog steeds krijg ik paniekaanvallen als ik er één zie. Ik was deze week hout op een kar aan het inladen, en toen ik van de kar eigenaar te horen kreeg dat er bij zijn thuiskomst ook een pad in de kar zat... Ik kon wel huilen.. De gedachte alleen al dat ik misschien heel dicht bij zo'n beest ben geweest en hem misschien zelf wel heb aangeraakt.. Een afspraak met je ha is nooit verkeerd
@Sanne: Ben je er zelf ooit voor in behandeling geweest? Want dat kan echt zoveel schelen! Een tante van me was jarenlang panisch voor katten, een kat op tv bezorgde haar sl een paniekaanval, een langsrennende kat op straat betekende dat ze letterlijk de rest van de dag ziek was van angst. Na aandringen is ze uiteindelijk in therapie gegaan, heel intensief ook, en met een maand was ze over haar angst heen. Ze is geen grote kattenvriend nu, maar kan gewoon bij mensen op bezoek met katten bijvoorbeeld. Echt een groot verschil! Deze angst belemmerde haar ook echt, ze durfde niet meer goed over straat etc.