Hoi, Ik heb een vraag, dit gaat over mijn zusje, dus ik weet niet of dat hier mag. Ze is 4 (er zit 14 jaar verschil tussen ons) en over het algemeen lief tegen dieren. Maar, de seconde dat moeder de kamer verlaat begint ze onze kat te schoppen, slaan, duwen, van vensterbank te trekken etc. We zetten haar hiervoor in de hoek, praten erover en leggen uit waarom dat niet mag etc, en ze snapt dat dus wel. Ze zegt zelf ook dat het niet mag en pesten is en dat ze niet weet waarom ze het doet, soms zegt ze erbij dat ze het doet omdat ze onze kat stout vindt maar hij is absoluut niet stout, wil alleen knuffelen, laat haar met rust en haalt niet eens naar haar uit als ze hem pijn doet. Als mijn moeder er dan niet is zegt ze tegen mij dat ze het toch wel blijft doen, dan maar stiekem zodat we er niks van kunnen zeggen, en dat het haar niks uitmaakt. Ze heeft ook eens gezegd dat ze onze kitten van de trap had gegooid. Dit baart ons een beetje zorgen, want als we met haar praten is het duidelijk dat ze weet dat het niet oké is. Tegen mijn moeder zegt ze dat ze vergeten is wat er tegen haar is gezegd als ze straf krijgt, terwijl ze uren later er weer tegen mij over begint op dezelfde manier. Ze zegt altijd dat ze het nooit meer zal doen en we zijn erg consequent met het straffen en belonen als ze wel lief is dus we vragen ons af of mensen hier ervaring mee hebben en wat we nog kunnen doen? Verder is ze heel lief, waardoor het ook moeilijk te begrijpen is
Zou het kunnen dat ze op deze manier probeert om aandacht van jullie te krijgen? Volgens mij wordt er dan geadviseerd om meer positieve aandacht te geven op momenten dat ze het niet doet en minder negatieve aandacht voor zover dat kan als ze het wel doet. Je kunt je afvragen waar ze precies behoefte aan heeft. Door wie en hoe wil ze gezien worden. Positieve aandacht kun je geven door samen quality time te hebben, één-op-één aandacht, echte bewuste aandacht dus met volle aandacht, complimenten geven, samen praten, samen plezier beleven. Negatieve aandacht kun je zoveel mogelijk mijden door kalm te blijven, geen oogcontact te maken op dat moment en het gedrag zoveel mogelijk te negeren maar natuurlijk wel consequent te zijn, bijv. dat je als ouder kort zegt dat je wilt dat ze lief doet tegen de poes en dan even apart zetten op de gang terwijl je verder kalm blijft, geen oogcontact maakt en er verder niet meer woorden of aandacht voor gebruikt. Maar ik ben een leek dus ik weet niet zeker of dit het goede voorbeeld is.
Met een tik geven leer je het kind niks. Dan gaat ze het niet meer doen omdat ze bang is om nog een tik te krijgen in plaats van dat ze het zelf wil. Ze leert niet om problemen op te lossen door er over te praten. Bovendien gaat ze het dan misschien juist in het geheim doen en dan heb je er helemaal geen grip meer op. Ik ben geen voorstander van fysiek geweld of lijfstraffen ook al is het maar een tik, dat heeft naar mijn idee alleen maar negatieve gevolgen. Ik vind het trouwens wel goed dat je ouders uitleggen aan haar waarom ze de poes niet moet slaan. Daar leert ze mogelijk wel iets van.
Apart op en stoel zetten schijnt niet eens te hoeven, want volgens de Thomas Gordonmethode kun je het zelfs helemaal met praten oplossen lees ik op een ander forum in de post van een andere ouder. Het werkt misschien niet voor iedereen en jullie hebben al veel met haar gepraat, maar wie weet. Ik heb me nog niet in deze methode verdiept, maar het lijkt me mooi als straffen en belonen in de opvoeding niet nodig is. Wat ik me nog afvroeg is waarom ze het vooral lijkt te doen als je moeder er niet bij is, maar jij wel. Zou ze vooral ten opzichte van jou haar grenzen willen verkennen? Verlangt ze misschien naar ander soort aandacht van jou? Of zou het kunnen dat ze jaloers is op de aandacht of vorm van aandacht die jij van je ouders krijgt. Of jaloers op de plek in het gezin die jij jezelf geeft en/ of misschien door je ouders toegewezen krijgt? Het is misschien allemaal te ver gezocht, maar ik probeer mee te denken. Je zegt dat ‘we’ consequent straffen en belonen. Betekent dat dat jij haar ook straft en beloont? Het lijkt me best ingewikkeld als je grote zus dat doet, omdat straffen en belonen met macht te maken heeft en daarom ouders die rol vaak op zich nemen en jij en je zusje anderzijds elkaars gelijke zijn als zus. Je hebt dan meer een ouderrol, maar misschien is daar ook wel niks mis mee en ik begrijp wel dat het makkelijk zo loopt met dat grote leeftijdsverschil. Misschien wordt je relatie wel hechter als je niet meer straft of beloont? Misschien heb ik het ook wel helemaal mis, maar het is een gedachte die bij me opkomt als ik je verhaal lees.
Tsja… na 100x uitleggen ben ik wel een x klaar, zeker met zoiets kom op zeg, een kat slaan en schoppen en van de trap gooien vind ik echt bizar buitensporig gedrag
Doet de kat nooit iets terug? Een vriendje van M zegt ook regelmatig tegen M dat hij dieren pijn doet of dood wil maken. Dit is dan (gelukkig) alleen nog bij speelgoed dieren. M raakt hier dan toch altijd erg van overstuur. Het lijkt erop dat dit jongetje zo iets bij M wil bereiken. Misschien dat dit ook zo is bij je zusje? Dat ze zich niet goed weet te uiten en zo toch aandacht krijgt.
Meestal belooft dit gedrag niet veel goeds voor later. Geen empathie voor dieren is echt een slecht voorteken! Kijk maar eens bij voorgeschiedenis van sociopaten e.d. Veelal dierenmishandeling als jong kind. Een dier hoort veilig te zijn. Als de huisdieren niet veilig zijn thuis, wie komt er dan voor ze op? Erg zorgelijk dit, hoor!
Ik ben absoluut tegen slaan, maar als je een dier pest dan kun je het echt schudden. Dan word ik razend, mijn honden zijn echt een deel van het gezin en als mijn kind(of zusje in dit geval) ze 1x met opzet pijn zou doen dan zou ik echt gigantisch boos worden.
Nja goed ik dacht dus precies hetzelfde…. Maar had er maar voor gekozen het achterwege te laten omdat ik het best heftig vond om te zeggen..
Heftig zeg... lees hier dingen over corrigende tikken maar dat lijkt me niet echt de oplossing (sowieso zijn corrigende tikken strafbaar, just saying...). Ik zou zo snel mogelijk professionele hulp inschakelen want het lijkt of jullie er niet uitkomen. En ik ben geen hulpverlener maar volgens mij is het wel echt een alarmsignaal als je als (jong) kind dieren bewust pijn doet... Veel sterkte en liefs voor jullie toegewenst. Het is niet leuk voor jullie gezin dat dit gebeurt.
praten met het kind werkt blijkbaar ook niet… Hulp zeker aanvragen maar dat duurt wel ff… moeten ze dan maar blijven zeggen, nee truusje dat mag niet… en dan maar afwachten wanneer de kat weer eens ergens vanaf gegooid word/te hard geschopt/geslagen en dood is….?
Ja superlastige en vooral vervelende situatie. Heel vervelend ook voor de kat. Maar goed, ik ben echt in alle gevallen tegen iedere vorm van geweld/corrigerende tikken tegen kinderen of wie dan ook dus dat wordt dan ook zo'n zinloze discussie. Ik denk dat het niets oplost en dat het schadelijk is voor het kind.
We praten er inderdaad best veel over, proberen haar ook uit te leggen dat het pesten is en dat zij het ook niet leuk vind om gepest te worden. Ik probeer zelf niet echt te straffen zoals apart zetten ofzo, maar als ik het zie zeg ik er wel wat van. Wel merk ik dat ze "school" en buitenspelen met andere kinderen etc nog nooit echt leuk heeft gevonden en heel snel overprikkeld is, misschien dat het samenhangt. Ze wordt natuurlijk ook ouder/sterker dus als het niet verbeterd zou onze ma er ook zeker met iemand over praten. Qua aandacht vragen zou kunnen, het is ook vaak als ze zich lijkt te vervelen in plaats van te spelen ofzo keert ze zich dan tegen de katten. Maar vaak ook uit het niks. We betrekken haar wel met borstelen knuffelen eten/snoepjes geven etc. De kat doet eigenlijk nooit iets terug, heel af en toe slaat hij een keer maar nooit met nagels.
Lastig joh! Ik zou als het mijn dochtertje zou zijn wel alvast hulp vragen, omdat het gedrag zo extreem is. Ook al doen jullie heel erg je best om het te voorkomen. En daarnaast zit ze volgens mij helaas ook niet zo lekker in haar vel als ik dat zo lees qua school en spelen.
Ik zou inderdaad ook hulp zoeken. Via school/SMW, het CJG of de huisarts. Als het echt zo extreem is als wat je hier beschrijft, dan moet je er wat mee. En liever nu met vier jaar, dan over een jaar of tien.
Ik zou haar echt laten onderzoeken, dit gedrag is zoals hierboven genoemd, een rode vlag. Je kunt eerst via de huisarts een afspraak maken en dan vragen om een doorverwijzing naar een ggz instelling of kleinere instelling in de buurt (die zijn vaak gericht op jonge kinderen).