Ik was er ook van overtuigd tijdens mijn zwangerschap dat ik geen kraamtranen zou krijgen haha ik ben altijd redelijk stabiel qua emoties en ben opgegroeid met een 'huilen is voor zwakkelingen' opvoeding ( wat enorme onzin is natuurlijk ) waarschijnlijk had de kv snel door dat huilen niet mijn sterkste kant was en ze zei op dag 1 al tegen mij. 'Nu moet je me 1 ding beloven, als je denkt dat je moet huilen. Doe het dan alsjeblieft en hou je niet groot.' Ik ben begonnen met huilen en ben de eerste 10 dagen niet meer gestopt hahaha.
Ik heb ook de bekende kraamtranen gehad. Zo uit het niets. Dag 5 na de bevalling,ik lag in bed en ineens moest ik zo huilen. Ben toen even naar beneden gegaan,in de tuin gaan zitten en heb zo zitten snikken haha. En de reden? Geen flauw idee!! En soms (ja na 5 weken..haha) heb ik soms nog onverklaarbare huilbuien. Maar vooral wanneer ik naar mijn dochtertjes kijk. Hoe de oudste 2 samen spelen,hoe de jongste haar eerste echte lachjes naar mij tovert... Ben echt een emo muts hoor haha,maar sinds ik moeder ben helemaal. Bij de oudste heb ik trouwens geen kraamtranen gehad,bij de jongste 2 wel
Bij de oudste en middelste kraamtranen gehad, nu niet echt. Ik hebb alleen moeten huilen toen de kraamzorg wegging, omdat ik nu eindelijk, mede dankzij haar,m de kraamtijd heb gehad die ik heb gewild
Hier bij beiden geen kraamtranen gehad. Bij de 1e alleen tranen toen de kraam weg was. Tranen van blijdschap wel te verstaan
Ohnoo bestonden ze maar niet!!! Bij de eerste moest ik zooo huilen dat de verpleegster in het zh zei: jaa daar zijn de bekende kraamtranen ofwel babyblues. Ik had egt iets van wtf.. gelijk googlen, nou heb het nog lang gehad ook! Maargoed ook alles zat wel tegen op het laatst van de zws.. en dan nog een k*t bevalling en dochter moest na neonatologie. . En nu, bij de tweede, het word al minder (bijna 2 wk geleden) maar kon/kan om elk dingetje huilen pfff
oja hier ook na een paar dagen en dat hield wel een dag of 5 aan. De weken erna nog af en toe huilbuien en op een gegeven moment was dat ook over. Het begon toen de kraamverzorgster met de kleine in haar arm zat, ik lag in bed en ze begon zachtjes een liedje te zingen. Nou brullen. Ikke hé, niet de baby!
Vorige keer was ik bijna zelf een kraamtraan geworden Nu word ik ook al emotioneel als ik denk aan het afscheid van mijn buik. Dus ik verwacht opnieuw veel tranen
Oh ik heb er zó'n last van! Ik herbeleef de bevalling dan ook nog wel iedere dag, word telkens zó emotioneel als ik eraan denk. En we zijn ook ruim 3 jaar bezig geweest voor onze tweede, dat speelt ook veel door mijn hoofd.
Niet gehad, vriend en ik hadden wel steeds onwijs de slappe lach samen. We gierde het uit als we keken naar die prachtige, tevreden maar ook zo serieuze baby, en wij als twee piassen met een slaapgebrek van hier tot Tokio ons helemaal de klere werkte.
Pfff praat me er niet van...! Vond het echt niet grappig. Vanaf dag 5 en toen twee weken lang! Ging gepaard met een heel naar, onzeker, zenuwachtig k*t gevoel. Was serieus bang dat ik een PND had maar gelukkig is het na twee weken vanzelf over gegaan!
Pfff erg hè? ? Heb er de vorige keer erg last van gehad en nu een klein beetje. Zo gek dat de hele tijd vóór de bevalling en het er naar toe leven helemaal voorbij is... Ik kan niet wachten tot ik opgeknapt ben, dat vervolgens het normale leven weer begint en je alle dagelijkse beslommeringen weer op kunt pakken. Gelukkig is deze tijd ook goed te doen maar toch, het blijft een verwarrende periode.
Poeh, ik heb in de twee weken na mijn bevalling meer gehuild dan in die 5 jaar daarvoor. Verschrikkelijk vond ik het, was echt een emotioneel wrak wat dat betreft.