Als je kindje vraagt om een koekje (ik noem maar ff iets), het vervolgens niet krijgt en begint te huilen, ga je dan ook direct troosten? ik niet
Ik zeg dat het niet mag, dat ze best boos mogen zijn (dat ik dat begrijp), maar een koekje kan nu niet omdat .... (Wat voor reden dan ook). Een peuter met frustratie vind ik prima hoor, ik heb bij peuters ook minder moeite met huilen, maar wel met alleen huilen. Ik kan dan niet de deur dicht doen en weglopen zeg maar. Bij babys ging ik wel gewoon troosten, en in de verlatingsangstfases met 1,5 erbij zitten. Verder slapen ze buiten die fases hier prima zelf, ze zijn er niet aan gewend oid.
Ik zou het zelf ook vervelend vinden dat ik geen koekje krijg. Ik zou dus niet troosten, maar ik erken wel in het gevoel. Deed ik ook op mijn werk en als ik oppas. Kinderen mogen daar best om huilen, hoeven dit inderdaad niet alleen, en ik snap ook dus wel dat ze verdrietig daar om kunnen zijn.
Het is bijna fout als je je kindje even in slaap laat huilen... En onderzoeken lap ik aan mijn laars want hoe vaak word daar geen fraude mee gepleegd en hoe betrouwbaar zijn die dan wel niet. Denk ook dat er een heel groot verschil is tussen 45 minuten laten huilen dan elke keer sussen en toch weer weggaan. Nu begrijp hij een stuk beter wat hij in bed moet doen en ik hoef er gelukkig niet naast te liggen of zitten om hem te laten slapen. Vind dat kinderen wat dat betreft veel te veel verwend worden en bij elke scheet die dwars zit is mama er wel. Nou hij mag ook wel leren om zichzelf een beetje te redden en nogmaals word er vaak gepraat over 2 uitersten maar er is ook een middenweg. Ondertussen aan het luisteren naar het gespeel om lekker te gaan slapen door de babyfoon.
Het gaat nu toch niet om 45 min huilen ?? Heb het over hoogstens 10 min max en dan ga ik weer kijken, ik geloof niet dat dat schadelijk kan zijn.
Wij hebben hier met grote regelmaat slaapproblemen. Ik heb hem hele nachten getroost maar sinds kort is het veranderd. Als hij nu bij het in slaap vallen gaat huilen en ik ga er naartoe en pak hem op is hij dolblij en wil gelijk gaan spelen. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan want ik kan moeilijk geloven dat er bijna elke nacht ECHT iets is.
Ik denk toch zijn gang laten gaan en niet te snel terug gaan en als je terug gaat hem weer goed leggen, niets zeggen, knuffel/tut geven en ik zet dan nog muziekje aan en dan zonder iets te zeggen weggaan. Werkt hier goed en als ze dat eenmaal weten dan gaat hij ook zo slapen. Soms moet ik 1 keer terug, soms helemaal niet en kan ook zijn dat ik 5 keer terug moet. Dit zal hij na een tijdje door hebben want wat vooral belangrijk is dat je altijd hetzelfde doet. Dan weten ze waar ze aan toe zijn. En vooral ook pas echt op bed leggen als hij echt moe is en slaapsignalen heeft.
Hier hetzelfde gehad, wij hebben haar laten huilen dus omdat we echt wel wisten dat er niets aan de hand was. Twee avonden om de vijf minuten er naar toe, terugleggen en niets zeggen en "probleem" opgelost.
Ligt aan het soort huilen. Soms is het "zeuren", dan laten we het nog wel even gaan. Soms is ze heel erg overstuur, dan weten we niet hoe snel we naar naar toe moeten. Soms is het in haar slaap, dan komt het steeds terug, is ze zo onrustig, dat hoor ik vrijwel gelijk en dan ga ik er ook naar toe. Meestal vind ik haar dan opgekruld in de uiterste hoek van haar bedje, ligt ook niet zo lekker dus dan leg ik haar even goed, geef Nijn, aai haar gezichtje en zeg dat ze weer lekker mag slapen. Toen ze baby was hebben we verschillend gehandeld, soms wist ik het echt niet meer en ik kan me nu ongelooflijk schuldig voelen over de keren dat we haar weleens hebben laten huilen (op een hand te tellen overigens en niet langer dan 20 minuten). Meestal lieten we het eventjes gaan omdat ze duidelijk baat had bij het even tot rust komen. Als we er dan te vroeg heen gingen, kon ze heel erg overstuur raken, het was altijd kiezen uit twee kwaden. Ik weet niet of ik me aangesproken moet voelen met het onderzoek datbgeplaatst is, ik hoop het niet, maar ik ben wel bang en ik heb spijt dat ik destijds zoekende ben geweest. Overigens heeft ze ook geregeld bij ons op de borst geslapen tijdens huiluurtjes (die gerust drie uur konden duren) dus ik weet niet zo goed bij welke 'groep' ik nu hoor. Wel doet het pijn om te lezen dat ik het wellicht helemaal verkeerd heb aangepakt met alle mogelijke gevolgen van dien.
Ik hoor ook wel aan Twans huiltje wat er aan de hand is. Als hij echt van slag is, dan pak ik hem op, en troost ik hem. Als het moeheid is, blijf ik even naast hem zitten, en meestal is dat genoeg. Gejengel daar reageer ik eigenlijk niet op, dat gaat óf vanzelf over, óf het wordt moeheid.
Dit is inderdaad een topic waar je achter staat of niet. Wel vind ik dat we elkaar in elkaars waarde moeten laten. Vind dat het af en toel lijkt alsof wij "moeders die hun kinderen laten huilen" hele slechte moeders zijn.. Ik ken helaas "slechte moeders" en dat gaat echt om dimgen waarmee kinderen vreselijk worden beschadigd. We doen het allemaal op onze eigen manier. Voor ons heeft het gewerkt en gelukkig is mijn kind er niets minder van geworden. (Bijna) Iedere moeder doet op haar manier haar best.
Ja hoor, bij de eerste deden we dat niet met als gevolg dat ze elke avond beneden zat en daar na een poos in slaap viel. Slaapt trouwens nu wel prima De jongste 10 maanden hebben we tot 9 maanden niet laten huilen. Nu gaat hij staan in bed en wil er dan uit. Dat heb ik 1 avond gedaan. Gesust, bij hem zitten, hand op de buik, op schoot etc. Gevolg: lachen gieren brullen en uiteindelijk oververmoeid. Ik laat hem dus huilen en ga er om de zoveel tijd naar toe om hem weer neer te leggen, aai over de bol en speentje. Als hij echt overstuur is sta ik er wel eerder.
Helemaal mee eens! @ Suusjeuh, we hebben het hier helemaal niet over 45 min constant en alleen laten huilen. Dus vind jouw onderzoek absoluut niet op dit onderwerp betrekking hebben want zoals je ook kunt lezen gaan de meeste moeders regelmatig even bij hun kindjes kijken. Ik kijk naar mijn zoontje en kies de manier die bij hem past. Ik kan daarover niks mbt andermans kindjes zeggen. Btw, wij laten hem al vanaf 4 weken kort huilen. Zou nu wel een enorm slechte moeder zijn. Gelukkig denkt mijn zoontje er heel anders over en hij is de ENIGE die kan en mag beoordelen over mijn kwaliteiten als zijn mama.
Ligt erg aan de reden van huilen. De eerste 2 maanden heeft onze dochter erg veel gehuild door behoorlijke reflux. Dus gewoon lekker elke avond bij me genomen. Na de medicatie ging dat een stuk beter gelukkig. Ze huilt ook vrij vaak en hard en hysterisch als we haar in bed leggen, dit is echt een overprikkelingshuiltje. Het is toch het beste om haar dan even een poosje uit te laten razen. Meestal is ze na een minuut of 5 al wel klaar. Door haar te gaan troosten geef je alleen maar meer prikkeling met alle gevolgen van dien. Huilen van pijn, ongemak, angst? Altijd troosten.
Nu zou ik het niet meer doen, maar ik moest mijn dochter altijd laten huilen van mijn ex. Anders zou ik haar verwennen! Nooit maar dan ook nooit meer. Vond t verschrikkelijk en t hielp ook voor geen meter! Uiteindelijk ging ik altijd toch naar haar toe en hielp t troosten altijd. Beetje inslaap jengelen is geen probleem ma huilen nee gebeurt niet meer bij mijn beeb die nu in de buik zit!!
een kind huilt, bouwt stress op, is even getroost maar de stress is niet meteen weg. Principes verschillen... Ik vind 't onacceptabel een kind te laten huilen "omdat ik tijd voor mezelf wil", omdat een baby moet leren alleen te zijn f wat dan ook. Je kiest voor een kind en dus kiezen wij ervoor om aan de behoeften van onze kids tegemoed te komen.
Ik denk dat het toch heel belangrijk is onderscheid in levensfasen te maken. Hier lopen de meningen volgens mij toch het meest uit elkaar omdat iedereen op verschillende momenten in het leven van hun baby/peuter met huilen te maken heeft gekregen en bovendien ook nog eens om verschillende redenen. Fysiologisch is bekend dat kinderen behalve gedurende de zwangerschap ook in de eerste 8-9 maanden van hun leven de gevoeligheid voor stress aan de hand van cortisol niveaus bepaald wordt. De thermostaat wordt als het ware gezet en dit maakt dat mensen in hun leven verschillend op stress reageren. Daarom ben ik het met suusjeuh eens dat je een baby niet moet laten huilen, met de kanttekening dat huilen soms ook een teken van overprikkeling kan zijn (zoals uiteindelijk bleek bij onze dochter). Dan is troosten ook niet slecht, maar moet voor het overige prikkeling (zoals muziekjes draaien, troostend toespreken, op de arm nemen en de kamer doorhoppen ed) worden voorkomen. Naast cortisol levels is troosten ook belangrijk voor een veilige hechting, wat ook van invloed is op de stress gevoeligheid. Slecht gehechte kinderen lopen oa. meer kans op angststoornissen en depressies agv hoge 'stress thermostaat' plus een hogere kans op gedragsstoornissen. Desalniettemin komt er een moment in het leven van de baby/dreumes/peuter dat huilen wel degelijk een manipulatief karakter kan krijgen. Dit is geen bewust proces en eigenlijk is manipulatie niet het goede woord. Kinderen kun je wel conditioneren, waarbij het kind geleerd heeft dat huilen een voor hun gewenst (en voor de ouders ongewenst) effect heeft. Dit is voor de meeste kinderen toch echt wel een heel stuk eerder dan dat je verbaal met ze kunt communiceren over hun gevoelens. Kortom, laten huilen is voor een baby wat mij betreft not done aangezien elk huiltje een uiting van stress is in een gevoelige periode (plus dat het ook volstrekt tegen elke moeder intuitie in gaat om zo'n kleine baby te laten huilen, als het goed is dan he). Later kan zo'n 5-10 minuten regel best gebruikt worden zolang het maar overdacht gedaan wordt en voor de goede redenen en je ook weet wanneer je wel moet ingrijpen (45 minuten krijsen is toch wat anders dan een paar minuten huilen om te leren alleen in te slapen)