Ahhh ik word even gek!! Martijn is nu al sinds een bijna week constant aan het huilen en heeft enorme driftbuien! Niks is goed.. Hij is vorige week woensdag ziek geworden en sinds zaterdag koortsvrij. En sinds donderdag/vrijdag is het een grote driftbui! Net ook, is hij klaar met eten dus ik haal z'n bord weg, dat was Oké tot hij na een paar minuten naar z'n bord begon te wijzen in de keuken. Ik denk Oké, krijg je nog wat, en ging niet eten dus bord weer weg, hij had al veel gegeten. En sindsdien is het brullen. Hij is ook bekaf van de dag kdv dus dat werkt ook in z'n nadeel. Heb hem dus maar op de commode gelegd om z'n pyjama aan te doen, fout! Brullen! En wilde helemaal niks, geen tandenpoetsen, geen water, wel water, niet bij mama, wel bij mama, alles brullen. Heb hem maar gewoon in bed gelegd en deken eroverheen gelegd en ben weggegaan. Was ondertussen al weer een half uur naar het brullen aan het luisteren. Hem tot rede brengen heeft geen zin en afleiden werkt 1 seconde. Ben er even helemaal klaar mee met die driftbuien. Eerder had hij ook al af en toe zo'n bui, maar nu! Iedere dag meerdere keren. Zondag zelfs de hele dag door, op het kdv maandag poeslief en thuis begon het brullen weer. Ik weet dat het normaal is dat een kind driftbuien heeft op die leeftijd maar zo veel! En de hele dag door! Pfff vermoeiend hoor! Hebben jullie kids het ook zo vaak? Of gehad? En hoe loste jullie dat op? Ik sta al niet zo stevig in m'n schoenen de laatste tijd, (heel verhaal) en dan is dit extra zwaar om rustig te blijven. En hij kan ook nog niet praten, werkt ook in z'n nadeel denk ik. Herkenbaar? Vast wel..
Vandaag ook zo'n dag hier gehad, driftig worden om niks, huilen om alles en niks, zusje slaan.. Op een gegeven moment lag ze weer te stampen op de grond, en mijn jongste (vorige week 1 geworden) stond er naast, haar aankijken, mij aan kijken, diepe zucht: poepoe Is niks onbekends hier dus.. Het wisselt hier wel heel erg, de ene week heeft ze 6 dagen alleen maar driftaanvallen, en 1 goede dag, de week erop is het omgedraaid. Denk we dat in jou geval het niet (zo goed?) kunnen praten ook een vorm van frustratie is? het enige wat ik nog kan doen, consequent blijven, en even de kamer uit lopen. als ze weer rustig is even knuffelen, troosten oid. heb verder geen tips voor je, maar herken het in ieder geval wel. Succes
[/QUOTE] Herkenbaar? Vast wel..[/QUOTE] Haha, helaas wel. Onze zoon is een stuk ouder (3) en die heeft dat ook heel erg gehad, inclusief alle winkelscenes.. Eindelijk dachten wij enkele maanden geleden van Yes, nu gaat het goed...begint het gedonder weer sinds 2 weken terug. Ook niet fit zoals jou zoon, maar wouzzzzer wat is het irritant. Brullen brullen brullen, aaaaaarghghghhgghgh. Nu is hij fit genoeg om op de trampoline te springen, maar te ziek volgens zichzelf om normaal te doen Dan houdt het op bij mij, negeren werkt dan het beste voor ons. (hij is wel beter hoor). Hou vol! En geniet extra van de leuke dingen.
Dank jullie wel voor jullie reactie. Ik wist wel dat Martijn een temperament heeft maar dat dit zou gebeuren? Pff jeetje als moeder moet je wel stevig in je schoenen staan. Dat word nog wat met Emma straks, die heeft al helemaal een temperamentje. Van wie zouden ze dat toch hebben volgens m'n moeder was ik vaak ook onhoudbaar hihi. Als ze echt zo op me lijken krijgen we nog wat te stellen met ze. En ik geniet zeker van de leuke en mooie momenten en daar denk ik dan ook aan als hij een bui heeft.
Heel herkenbaar. Ik heb ook vaak met mijn handen in het haar gezeten en nog wel eens. Ik moet zeggen dat ik er wel aan wen en steeds beter weet hoe ik er mee om moet gaan. Jille praat erg goed en begrijpt nu ook ook veel. Als hij weer eens dwars doet en dat is vaak op een dag, dan werkt de 1..2..3 methode erg goed. Hij wil namelijk alles zelf doen. Als hij bijvoorbeeld de trap niet op wil, hij moet dan in bad en naar bed, zeg ik tegen hem; Ik tel tot 3 en dan loop je naar boven. Dan weet hij niet hoe snel hij naar boven moet gaan, want hij weet wat er na 3 gebeurt; dan til ik hem naar boven en dat wil hij niet. En ook dat gedoe met wel niet wel niet, pfff vermoeiend soms... Je moet dan gewoon heel duidelijk zijn, 1 keer kiezen en dat is dat, niet bord weg en dan weer bord terug geven om nog te eten, wat hij toch niet doet. Ze maken er dan een spelletje van. Maar als ik zelf niet lekker in mijn vel zit of te moe ben, dan voelt hij dat aan en gaat hij juist meer uitproberen en daar kan ik dan net ff niet zo goed tegen en reageer niet altijd goed. Suc6 ermee, het wordt vanzelf minder, allemaal fases.
haha ik herken het ook hoor, mijn zoontje van 3,5 begint de laatste paar weken ook weer (d8 dat het wel klaar was, maar niet dus) En dat allemaal om echt zijn zin door te drijven, wordt er soms ook gek van, vooral als hij weer eens een bui krijgt op straat, pfff.... om hem dan weer naar huis te krijgen is echt een groot drama. Maar goed hoop dat het binnenkort weer beter gaat.
Ja, deels herkenbaar! Sinds deze week gaat het weer even goed ( afkloppen!!!) dus ik heb even makkelijk praten. Wat hier helpt is even rustig zitten en kijken of je kan nagaan wat ie bedoeld. Ons zoontje heeft net een sprong qua praten gemaakt en merk dat dat een boel frustratie scheelt. Maar gesloten vragen stellen waar hij met ja en nee op kan antwoorden werkt ook. verder: consequent zijn. Mijn zoontje kan er ook wat van: drinken in die beker, nee, die andere nee, weer die ene...zucht! En dan driftig worden he?! Wat wil je op brood? appelstroop of pndakaas; die! Nee, die! Nee, die!! En dan huilen als hij"zn zin niet krijgt". Ik laat hem tegenwoordig kiezen tussen 2 dingen en hetgeen hij gekozen heeft daar blijft het dan bij want hij maakt er gewoon een machtsstrijd van. Tis dan even huilen als hij merkt dat mamma voet bij stuk houdt, maar denk dat dat op de lange duur het meeste effect heeft en het meest duidelijk is.