6 maanden geleden op 15 augustus werd je ons kleine geheimpje in mama's buik. We begonnen niet enkel te dromen over onze toekomst met 4, we maakten al praktische plannen. We zagen jou op een zwart schermpje en we konden niet langer zwijgen. Maar 2 maanden en een dag na die positieve test had je mama's buik alweer verlaten. Veel te vroeg en met veel verdriet. De dag dat je wel mocht komen nadert, maar nu zit ik hier met een lege buik. Ik denk niet meer elke dag aan jou. Dat is niet eerlijk naar mezelf toe, maar ook niet naar ons gezin. Het leven gaat door en jammer genoeg wordt je daar fysiek geen deel van. Af en toe laat ik het toch toe aan je te denken en de tranen nog even te laten lopen. Op dagen zoals vandaag. Waarop het je plots overvalt welke dag het is.