Lieve allemaal, zo fijn om zoveel reacties te krijgen. De afgelopen dagen ben ik erg verdrietig. Het ging steeds een beetje beter, maar het lijkt alsof ik nu gewoon weer terug bij af ben. Het gemis is zo intens en is er gewoon continu. Het is alsof ik van binnen aan stukken gescheurd word. Ongeacht wat ik doe (vandaag weer een aantal uurtjes gewerkt), ze blijft continu in mijn gedachten. Het is met geen pen te beschrijven wat ik en vele op dit topic hebben meegemaakt en voelen. Hoe moet ik in hemelsnaam vertellen hoe het gaat aan mijn collega's? Komt maar één woord op in mijn gedachten: k.u.t.!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter Robin en sterkte met het verlies de aankomende tijd. Het is elke weer vreselijk als je leest dat iemand een kindje verloren is. Helaas weet ik ook hoe het voelt.
Het is heel moeilijk, heel verdrietig en de vraag waarom?? Dat is misschien wel het allerergst!! Veel mensen hebben raad en vertellen dat het beter zal gaan met de tijd, maar zelf wil je dat niet horen, je gelooft niet dat het ooit nog beter zal gaan. op 2 oktober dit jaar moest ik mijn meisje los laten, net iets anders want lizzy was na 9 maanden zwangerschap nog 2,5 maand bij ons, maar het verdriet is ook groot, het gevoel niet compleet te zijn, het gemis en de leegte kan niemand opvangen of verzachten. Het heeft inderdaad tijd nodig, maar probeer zo te denken dat je het ook fijn vind dat je wel een dochtertje hebt, je hebt haar vastkunnen houden al was het maar even, als 's avonds de sterren stralen weet je dat ze naar je lacht vanaf een mooie ster, in je hart leeft ze altijd voort. Af en toe koop ik nog iets liefs zoals een knuffel of armbandje voor haar, die leg ik bij haar in de kast waar de as staat, zo kan ik haar toch nog wat geven en dat geeft een goed gevoel, ik brand zodra ik opsta tot ik naar bed ga een kaarsje bij haar foto. Ik wens jullie heel veel sterkte, vooral ook voor de feestdagen want ik weet dat die erg heftig zullen zijn, net als voor ons, hopelijk komt er gauw een tijd dat jullie opnieuw papa en mama zullen worden en dat jullie tweede kindje gezond op de wereld komt.
Idd de vraag 'waarom mocht het niet zo zijn' speelt ook continu door mijn hoofd. Daarna de vragen wat heb ik gedaan dat ik dit verdien, heb ik nog niet genoeg verdriet gehad etc. Gelukkig blijf ik hier niet in hangen. Ik weet dat ik niets verkeerd heb gedaan, dat ik en niemand anders dit verdient en dat ik al genoeg verdriet heb gehad, maar dat verschrikkelijke dingen nu eenmaal gebeuren in het leven. Dit neemt het verdriet en de pijn niet weg, maar geeft mij wel kracht om door te gaan. Er was een tijd dat ik geloofde dat dingen om een reden gebeurde, nu door het verlies van Robin ben ik van dit geloof afgestapt. Ik denk dat ik overal een reden voor zocht om de pijn van dat moment te verzachten, maar voor het verlies van een kindje is geen reden te verzinnen als die er niet is. Ik leg me er dan ook maar bij neer dat dit mij en vele andere vrouwen is overkomen. Was er een kans dat ik haar nu nog éénmaal in mijn armen mocht sluiten met de kracht die ik nu voel en zonder het verdoofde gevoel van toen, dan had ik daar alles voor opgegeven.
Woorden schieten tekort.. Wat oneerlijk en heftig.. De tranen staan in mijn ogen. Heel erg veel sterkte met dit verlies.
Blegh.....ik kijk zo vreselijk op tegen morgenavond. Dit was niet de manier waarop ik het jaar wilde afsluiten. Ik had nu met een zes maanden buik op de bank moeten zitten en mij moeten verheugen op de komst van onze dochter. De kerst is voorbij gevlogen en voelde als elke andere dag, maar door al die knallen buiten is er wel degelijk het besef dat ik het nieuwe jaar in ga en dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik mis mijn meisje!
Echt vrschrikkelijk meis, wat een verdriet en wat kan je je goed verwoorden het is niet voor niets dat iedereen hier tranen in zijn/haar ogen krijgt bij het lezen van jouw berichten, waaronder ikzelf! Ik wens je alle kracht en sterkte toe om dit intense verdriet te kunnen verwerken zover dat kan en je ooit weer de zonnige kant van het leven kan zien, want ik weet zeker dat Robin het fijn zou vinden als je na enige tijd die je gwoon nodig hebt door te gaan met je leven en weer gelukkig wordt, jullie komen echt wel weer samen al is het over een hele lange tijd! Jij bent en blijft haar mama en de beste zoals ik lees!
Geen dank lieverd, ik wou dat ik meer voor je kon doen. Blijven praten meis dat is gewoon heel goed voor je, je kan altijd je hart luchten ookal heb ik niet iets vergelijkbaars meegemaakt, ik ben een moeder die alles voor mijn kinderen over heeft en ik kan het me wel een beetje voorstellen, mijn wereld zou ook onder mijn voeten vandaan zakken en dat is zacht uitgedrukt! Kop op meis je kunt het en het is helemaal niet erg als je jezelf de tijd geeft te huilen en te schreeuwen en je verdriet te uiten, daar heb je recht op, gooi het eruit en laat je verdriet toe dit kan en mag je niet opkroppen. Je bent een hele sterke vrouw en moeder! Hele dikke knuff!