Lotgenoten postnatale depressie

Zit ook nog steeds te wachten op m'n menstruatie
Al een week 'overtijd'
Ben niet zwanger. Al getest.

Ben een beetje bang dat het door de stress uitblijft

 

Nee ik zou nu liever niet zwanger zijn. Zou dat echt niet kunnen opbrengen. Liever als je je dan weer gewoon de oude voelt. Ben bang dat ik er dan nu niet van kan genieten.

Als ik eraan denk dan krijg ik ook wel kriebels hoor

 

@ Melaniejj, fijn dat het steeds beter met je gaat. Ik denk dat ik een beetje gelijk met jou loop kwa herstel. Fijn he dat er steeds meer goede dagen komen. Wel heb ik dus veel moeite om het allemaal een plaatsje te geven, hoe doe jij dit?

 

Ik heb vandaag dus echt een slechte dag. Ik glij steeds meer af. M'n moeder heeft dochter opgehaald want het lukt me niet om voor d'r te zorgen.
Ik weet gewoon ineens niet meer wat ik met m'n baby moet doen. Ben bang om alleen te zijn. Ik huil alleen maar.
Als ik denk aan de toekomst dan denk ik: hoe kan ik ooit voor m'n kindje zorgen? Hoe doe ik het goed? Straks is ze steeds meer wakker. Hoe ga ik dat redden? Wat moet ik met d'r doen?
Ze word van ieder geluidje wakker dus hoe moet ik m'n huishouden bijhouden.
Nu is ze bij m'n ouders en meteen voel ik rust. En schaamte en verdriet.
Hoe ga ik dit redden?

 

Hebben jullie allemaal dat je moeite hebt met genieten van jullie kindjes? Of geen liefde of band voelt of iets? Ik had dat dus (gelukkig) niet, maar wel de andere klachten, in lichte vorm dan.

Melaniejj, fijn dat het al wat beter gaat!

Spidy, zijn het toenemende spanningen voor je intake bij de psychiater misschien? Wat ontzettend naar voor je...

 

Hallo lieve lieve mama's,

Ook ik lees even mee. Ik heb de tip gekregen om lotgenoten te zoeken, om mij nog meer te helpen met het herstel. Zo kwam ik hier. Zo herkenbaar allemaal. Eerst maar even mijn verhaal....

Ik krijg een misselijk gevoel alleen al wanneer ik dit typ. Gewoon door schaamte en verdriet. Alweer ruim een jaar is ons groot geluk. En wat een jaar is het geweest. Al in de tweede week begonnen bij mij de angstklachten. Vanwege mijn angst op een depressie versterkte dit gevoel alleen maar. Het begin was erg zwaar, maar toch heb ik 10 maanden borstvoeding gegeven. Het enige waar ik trots op ben. Voor de rest veel huilen. Ik ben bang, bang dat ik het niet kan, niet goed doe, dat ons gelukje mij niet wil, maar vooral heel bang om te genieten. Waarom ik snap het zelf niet....
Ik heb gelijk hulp gezocht en langzaam krabbel ik eruit. Nu komt er de laatste tijd ook nog schuldgevoel bij. Ik heb het laatste jaar verknald, er niet genoeg van genoten. En heel erg, maar ben jaloers op alle zwangere vrouwen met al kinderen. Waarom zijn zij zo gelukkig en lukt het hen wel en ik wil zo graag.
Pas heb ik een hele goede maand gehad. Voelde me zo goed, dacht echt dat t er op zat. Ik was zelfs al aan t dromen van een volgend gelukje. (Tranen lopen over m'n wangen)
En nu voel ik me weer zo ontzettend ¥%£%#£ ik heb weer veel angst en het gevoel dat t nooit meer overgaat. Ik weet dat het met ups en downs gaat, maar ben er zo klaar mee. Merk dat het erg met m'n cyclus te maken heeft, maar kan er nu even niet mee omgaan

Word ik dan nooit meer mijzelf.... ( en een gelukkige mama)

 

Lieve meiden

Graag wil ik mijn ervaring met jullie delen. Dit omdat ik met behulp van therapie, en medicatie volledig uit een diep dal gekropen ben.
In april 2012 raakten wij na bijna een jaar zwanger van ons eerste kindje, we waren echt door het dolle heen, zo blij! Een hele goede zwangerschap volgde. Ik voelde me fantastisch en zag er mooi uit, kreeg veel complimentjes dat ik zo straalde.

Helaas was de bevalling minder leuk. Het heeft uiteindelijk 2.5 dag geduurt. Veel heftige weeenstormen, ik raakte daar uitgeput van. Ik kon niet op adem komen tussendoor. En tot overmaat van ramp vorderde de ontsluiting totaal niet, heel akelig. Na een poos kreeg ik een pompje voor de pijn en uiteindelijk een epiduraal om wat te kunnen uitrusten. De rugweeen kwamen er dwars doorheen, het klinkt overdreven maar ik dacht echt dat ik dood zou gaan zo ellendig voelde ik me. Uiteindelijk kwam de gynacoloog erbij en heeft de vacuumpomp erop gezet, die vervolgens 5 x losschoot van het hoofdje. Mijn vriend stond op een afstandje doodsangsten, want inmiddels waren er meer mensen gekomen om de gynacoloog te helpen. Ze duwden op mijn buik en een ander pakte mijn beide armen vast en duwde ze boven mijn hoofd. Ondertussen riep de gyn dat de verloskundige harder moest duwen op mijn buik en dat ze moest opschieten.
Ik lag daar met mijn ogen dicht en zweefde voor mijn idee ergens boven het ziekenhuis want dit kon ik niet meer behappen, wat een slachtpartij. Ik dacht zometeen hakken ze mijn hoofd eraf. Ik ben op dat moment al mijn controle verloren..
Gelukkig is mijn zoontje goed ter wereld gekomen.

In de kraamweek voelde ik mij al niet zo goed. Ik moest blij zijn, tenminste dat is wat men van je verwacht, maar zo voelde ik me helemaal niet. Ik had veel pijn aan mn knip die later onstoken bleek, borstvoeding lukte niet want ik was veel te gespannen. Ik konalles niet behappen wat erom me heen gebeurde. Ik leefde op een andere planeet. Ik weet niet wat er met me was maar het ging niet goed. Hele dag gespannen, buikpijn en angsten. Ook viel ik in rap tempo kilo's af.
Na de kraamweek was ik alleen thuis en kreeg ik paniek aanvallen. Ik vond mijn baby een complete opzadeling en werd gek van het gehuil. Ik liet alles vallen en werd alleen maar paniekerig. Op een dag heb ik mijn vriend opgebeld, dat hij direct thuis moest komen want ik stond al in de tuin en zou vertrekken, zoontje lag in de box. Ik was niet meer normaal aanspreekbaar en was een compleet ander mens.
Toen is het heel snel gegaan. De huisarts en psychiater en schoonouders stonden binnen no time bij ons in de kamer. Ikkreeg medicatie toegediend. Daarna volgde gesprekken. Er kwam gespecialiseerd thuiszorg in huis, afgewisseld met familie zodat ik niet alleen was. Ondertussen had ik therapie en medicatie.
Dit was een enorm zware periode voor ons.

Achteraf gezien zijn de klachten begonnen tijdens het laatste deel van de bevalling. Dat vond ik traumatisch. Onlangs heb ik daarvoor emdr therapie gehad met succes. Ik sta echt versteld van die therapie. Sinds een maand of 8 gaat het stukken beter met mij, ik voel
Me eigelijk weer als vanouds. Dat word ook vaak gezegt door mijn omgeving. En dat geeft me een heel goed gevoel. Medicatie gebruik ik nog steeds, maar geen medicatie meer om te slapen en anti psychotica meer, daar werd ik echt een zombi van.

Er zijn deze periode ontzettend veel vragen en emoties door me heen gegaan. Teleurstelling, boosheid, verdriet, schuld. En zelfs momenten dat ik gewoon niet meer wilde. Ik voelde me een waardeloos mens, werkelijk nergens meer goed voor. Rijp voor een gesticht. In mijn ogen was ik daar niet eens goed genoeg voor.

Ik volg nog steeds therapie maar ben ondanks alles trots op mezelf, en hoe ik me heb laten helpen. Het heeft me zoveel gebracht, ik heb zoveel geleerd. Ik kan veel beter ontspannen en dingen loslaten. Als er iets gebeurt, denk ik eerst; wat is het ergste wat er nu kan gebeuren? En vaak is het gewoon simpel op te lossen.

Nu ben ik alweer ruim 33 weken zwanger van onze 2e.
Volledig ongepland. Ik had mezelf namelijk voorgenomen (en ml ook) om er niet weer aan te beginnen door alles wat er gebeurt is. De shock was daardoor heel groot. En we hebben veel gepraat en overwogen wat te doen. Hier hebben we hulp bij gehad en gekozen dat dit onze tweede kans is! We willen hier volop voor gaan. Een geschenk van de natuur. Wij redden dit samen.
Ik word heel goed begeleid in mijn zwangerschap en het verloopt goed. Voel me blij en ontspannen.

Echt meiden, het komt goed. Alleen niet vanzelf.
Soms moet je in een heel diep dal beland zijn alvorens je de berg weer op kan. Vertrouw op jezelf. Een vrouw kan heeel veel aan, meer dan we denken.

Liefs, theebeeb

 

Pffffff hier ook een ...... dag
Vannacht maar anderhalf uur geslapen en gewoon klaarwakker tot de volgende ochtend. Lekker altijd als je moet werken.

Heb ook nog eens een blaasontsteking en buikpijn.
Gaat weer heel lekker.

 

Ik probeer zo ook te denken. De laatste maanden was het idd steeds in de week voor m'n menstruatie. Ik wist dan ook van het komt door hormonen. Maar vorige maand geen last gehad en nu ineens tijdens en na m'n menstruatie en dan raak ik helemaal van slag. Hoe komt het nou weer....

De raarste dingen komen weer in mijn gedachten op. Wilde van de week zelfs weg, zodat m'n man een andere mama voor ons geluk kon vinden die wel normaal was. Ik ben een slechte moeder en kan helemaal niet voor m'n gezin zorgen.... Nu denk ik van dat wil ik helemaal niet en waar kwam dat vandaan, maar ik was er echt van overtuigd. Ik ga ook eens kijken naar passiflora. Misschien dat dat voor een beetje rust zorgt tijdens de mindere dagen.

Bedankt voor je reactie, voel me echt een stuk beter sinds ik weet dat ik niet alleen ben....

 

Hier gaat het nu wel beter dan de periode na de bevalling. Sinds onze knul doorslaapt gaat het helemaal een stuk beter. Ik heb nu vooral nog last van dipjes. Momenten dat ik volledig van slag raak als ik terug denk aan de bevalling en daarna. Ik stel mezelf veel vragen, waarom dit of waarom dat? Maar ik heb er geen antwoorden op en die zal ik ook niet krijgen waarschijnlijk. Ik denk dan ook weer na over de periode met ons zoontje wat niet allemaal even makkelijk ging (extreem overstrekken, reflux, allergie, onrustige baby ,moeilijk slapen, bv ging moeilijk etc.) en de frustraties die ik daarbij voelde. Nu achteraf word ik beetje boos op mezelf dat ik me zo gefrustreerd voelde bijv. Ik voel me dan weer ontzettend verdrietig worden. Terwijl ik me zoontje nooit fysiek wat aangedaan heb ofzo. Toch voelt het heel slecht dat ik me zo gevoeld heb..
Ik ben dus gewoon nog snel heel emotioneel als ik terug denk aan alles en vraag mezelf gewoon van alles af. Mijn familie heeft toen tegen elkaar gezegd 'oh als het maar goed gaat met der'. Ik vond het vreselijk dat ze dat over me hadden gezegd! Wat voelde ik me rot.. Maar voelde me ook ongelofelijk aangevallen. Ik heb nu achteraf (toen had ik dat niet eens) het gevoel alsof ik faalde ofzo. Terwijl ik alles in de zorg rondom mijn zoontje prima deed en vreselijk veel liefde enzo voelde. Maar meer dat ik faal in dat ik niet sterk genoeg ben geweest om het aan te kunnen. Dat ik me zo uit het veld geslagen voelde door de bevalling enzo en het herstellen (ik heb al veel gemaakt in mijn familie en altijd kon ik erboven staan en doorgaan). Er is nooit pnd vast gesteld bij me, ben niet bij de huisarts geweest ervoor, maar kraamzorg en cb hebben het wel besproken met me en hun zorgen uitgesproken. En ik werd extra in de gaten gehouden, kraamzorg bleef langer etc.
Nu typ ik het hier weer en word ik gewoon weer overweldigd met een naar en verdrietig gevoel. Ik denk dat ik misschien toch eens met een Maatschappelijk werker ofzo moet praten.

 

Pfffff jeetje das lekker dan.
Hoop dat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt en aan de gang kan gaan.

Ze kunnen je soms zo lang laten wachten.