Hoi, Ik zit even met iets. Ben nu 20weken zwanger. Wat de mooiste tijd van je leven moest worden Is veranderd in een nachtmerrie. Ik heb nooit een goede jeugd of leuke dingen meegemaakt en liep er altijd al mee bij een psycholoog. Nu heb ik een leuke vent alles ging goed tot aan de zwangerschap. Eerste 15weken hield ik niks binnen maar dan ook letterlijk niks. Onderzoeken hier en daar. Daarna voelde ik me gelukkig beter op de vermoeidheid na. Sinds 3 weken kreeg ik enorm bloedverlies ivm placenta die te laag ligt. Nu mag ik alleen nog maar rusten. Mag bijna niks ook niet qua huishoudelijk werk. Ik word er helemaal gek van. Mijn vriend werkt 60uur id week komt thuis en moet alles gaan doen en zit er vervolgens ook er helemaal doorheen. We komen beide niet tot rust en alles is maar moeten moeten moeten. Bij mij is het inmiddels zo doorgeslagen dat ik zwaar depressief ben en manieren verzin om het kindje te doden of zelfs mezelf. Ik wil dit allemaal niet. Maar ik wil ook een keer genieten. Vriendinnen om me heen die zwanger zijn zijn zo gelukkig hebben bihna nergens last van. Ze zeggen zelfs dat heb jij weer alleen maar ongeluk. Ik loop er ook bij bij een psycholoog maar vroeg me af of er meerdere meiden zo'n gevoel kennen. En hoe gaan jullie er mee om? Alvast bedankt. Ge
Hoi... Ik heb ook 3 goede zwangerschappen gehad.. En lig nu 7 dagen in het ziekenhuis ben à.s woensdag 36 weken.. Ook ivb bloedverlies en zijn ze bang op vroeg geboorte... De hele zwangerschap gaat al nie lekker en nu lig ik hier balen.. Ik heb 3 jonge kids van 7 jaar /3 jaar/1,5 jaar die compleet van slag zijn.. Papa heeft zorg verlof van zijn werk moeten nemen.. Ik baal en ben ook echt klaar overal mee... En heb zoiets haal dat kind uit me dan kan ik mijn leven weer oppakken.. Maar ik hou wel altijd in me hoofd dat het absoluut niet de schuld is van mijn beebje ... Ook niet van mij.. Maar van de natuur denk ik dan maar... Ik zou dat gewoon in je achter hoofd houden en toch uitkijken naar het moment dat je de baby vast heb.. En dan kan je zeggen 'het zit erop' Sterkte met alles
Hey meis, ben toevallig hier terecht gekomen.. vind het verschrikkelijk wat je meemaakt. niet in deze mate, maar heb een soort gelijke situatie doorgemaakt. Mbt absolute bedrust, misselijkheid tot aan uitdroging toe, depressie e post partum depressie. Maar dan verdeeld over 2 zwangerschappen. Wat ik je kan aanraden is even een dokter in te lichten, want het hőeft namelijk niet, je hoeft je zo niet te voelen, er zijn homeopatische middelen voor. Voor zover ik weet 'ignatia' Ga het anders even na. het zijn buiten de machteloosheid van het niets kunnen/mogen doen, je man belasten ( zo voelt het ), de chaos om je heen ( want mannen en vooral wie 60 upw werken en huishouden zijn niet echt een supercombinatie ) en misschien nachtrust tekort.. waarschijnlijk ook een (tijdelijk) relatieprobleem.. je bent even jezelf niet en ga dat maar eens uitleggen aan ml. ik hoop dat je van die nare gedachten afkomt, want als je straks je babytje in jullie armen houdt, is alles opeens goed. geloof me het zijn de hormonen. Sterkte, laura.
Ik wil alleen een dikke knuffel geven en je adviseren morgen direct naar je huisarts te gaan en te vertellen wat je hier schrijft! Dit is niet goed en je hebt hulp nodig asap!!!
Hoi Leetjuuuh, Ikzelf heb ook een zware jeugd gehad en zo mogelijk nog zwaardere begin 20- er jaren. Een zwaar traject gehad naar een goede zwangerschap. Maar wat jij beschrijft herken ik niet. Ik vind het erg naar voor je dat je nog steeds niet kunt genieten. Ik wil wel zeggen dat ik jouw gevoelens dermate ernstig vind lijken, dat ik denk dat een uur per week met een psycholoog niet voldoende is. Als jij daadwerkelijk bent gediagnosticeerd met een (zwangerschaps)depressie, dan loop je een risico op dissociatie of zelfs psychose en als dat gebeurt kun je niet voor jezelf in staan. Daarbij weet je vriend waarschijnlijk ook niet hoe hij met deze situatie om moet gaan en drukt dit een zware stempel op jullie relatie. Ik zou je meer hulpverlening gunnen. Natuurlijk is het goed om hulp te zoeken op een forum als dit, maar ik denk dat dat niet voldoende is. Ik zou de verloskundige in deze overslaan en de gyn raadplegen. Daar ook open vertellen zoals je hier doet. Eerlijk gezegd denk ik dat het beter is als je tijdelijk wordt opgenomen in een kliniek, om jou te helpen van je negatieve gedachten af te komen en je tijdelijk uit de situatie te halen waar je nu in zit. Dan heb je 24/7 hulp om je heen. Intern kunnen jij en je vriend dat ook samen hulp krijgen in hoe verder. Ik denk dat dat rust kan geven. Tenzij het idee van een opname je veel spanning geeft hoor, maar dan zou denk ik echt hulpverlening aan huis moeten komen. Misschien klinkt dit allemaal radicaal, maar het zou toch vreselijk zijn als je in een waas van verstandsverbijstering jezelf en de kleine daadwerkelijk wat aandoet! Ik wens je heel veel sterkte toe! Groetjes Patricia
Blijf aan de bel trekken. Laat ook je huisarts van je problemen weten. Je hebt, meer/betere, hulp nodig. Het is knap dat je hier al zo open kunt zijn.
Huisarts weet ervan die verwees me door naar een psycholoog waar ik nu ook bij loop. Alleen vk weet het nog niet. Ga ik morgen aan vertellen bij de 20wekem echo
Ik wil je veel sterkte toewensen, wat een verschrikkelijke situatie zit je in zeg. Geef inderdaad aan de vk door wat er speelt, maar benadruk het ook bij de psycholoog, dat jij denkt dat het zo niet verder kan. Ik denk dat een psychiater meer zou passen op dit moment dan een psycholoog. Daarnaast zou ik vrienden/familie/betaalde hulp zoeken om te helpen in het huishouden en met koken etc. Zo te horen gaat dat ook niet goed. Om te voorkomen dat je vriend er ook aan onderdoor gaat. Je hebt zijn hulp en steun HEEL erg hard nodig de komende tijd. Veel sterkte, ik hoop dat je snel wat licht aan de horizon gaat zien!!!
Wat rot voor je om in deze situatie te zitten.. Ik herken het deels; nare jeugd gehad en de geboorte van mijn zoon bracht een hoop ellende weer naar boven. Doordat ik al een goede basis had van therapie/ zelfkennis heb ik mezelf er doorheen kunnen worstelen, al had ik het liever niet allemaal alleen gedaan. Ik wil je ook op je hart drukken er over te blijven en praten en de hulp te zoeken die je nodig hebt, ook als dit meer is dan wat je nu krijgt. Nu heel belangrijk om die verantwoordelijkheid te nemen met een kindje onderweg. Heel veel sterkte!
Het is heel lastig merk ik gewoon. Vrienden en fam bieden ook hulp aan. Echt superlief maar ip 1 of andere manier kan ik het niet accepteren.
Ik zou het gevoel dat je jezelf en je krijgt wat aan wil doen of daar iig gedachten over hebt heeeeeel duidelijk benoemen naar je vk, psycholoog en huisarts. Zorg dat je duidelijk bent in je hulpvraag en accepteer hulp van anderen, hoe lastig dat soms ook is. Heel veel sterkte gewenst!
Dit. Met deze gevoelens moet je niet alleen rond blijven lopen. Misschien kun je met je psycholoog bespreken wat je nodig hebt om hulp van anderen te kunnen accepteren. Ik denk dat dat al een hoop kan schelen, zo wordt je vriend ook ontlast. Gaat hij ook naar een paycholoog? Want ook dat lijkt me zinvol. Heel veel sterkte!