Hoi meiden, Ik ben nu 15weken zwanger. Alles gaat goed met het beebje, en qua klachten mag ik ook nog in m'n handjes knijpen! Maar nu maak ik me, met name als ik probeer te slapen, erg veel zorgen. Zal alles wel goedkomen? Zal ik wel een goede moeder worden? Blijft "papa" wel in the picture? Mijn moeder is 2x gescheiden, ik ben gewoon ontzettend bang er alleen voor te staan! Als ik dit aan m'n vriend vertel, is hij heel lief en zegt hij dat hij bij me blijft etc. Maar die angst blijft gewoon! Meer mensen die hier last van hebben? Word er een beetje moedeloos van
ik ben tijdens mn zwangerscap ook echt een piekeraar! lig er nachten door wakker! dan ben ik bang dat ik een ernstige ziekte heb of krijg. dat ik de bevalling niet overleef. dat mn kindje niet gezond is enz enz.... overdag valt t wel mee, maar savonds begint t weer. denk dat t met de hormonen enz te maken heeft....
Ik ben ook heel onzeker over dingen, of mij man wel bij me blijft, of alles goed gaat met de baby en de bevalling enz. Ik denk echt dat het door de hormonen komt want normaal gesproken ben ik geen piekeraar.. Mijn man werkt soms nachtdiensten en alleen tijdens die nachten lig ik vaker wakker en te piekeren. Hoop dat je snel weer beter door slaapt!
heb het ook erg gehad, komt ook door de hormonen hoor. het is gewoon lastig, veel erover praten, ook met je verloskundige. bij mij bleef het tot en met ongeveer de 22ste week
Ik heb het normaal ook zonder zwangerschap. Maar nu aan het einde van mijn zwangerschap komt het weer terug, vreemd hè. S'nachts lijken dingen vaan erger als overdag dat is mijn mening dan.
probeer gewoon te genieten, bij mij was het helaas wel het geval dat de vader het af heeft laten weten. binnen 9weken had ik alles geregeld, me huisje babykamer en al het andere wat belangrijk is voor de kleine, wel heb ik 6 weken uit moeten zitten in een vrouwenopvang. Wat ik eigenlijk wil zeggen.. in het leven sta je er altijd alleen voor. keuzes maak je elke dag weer. Mocht het zo zijn dat jou vriend jou niet meer wilt/kan helpen, dan zijn er genoeg die jou wel willen helpen en zelfs dan zal je zien dat je het prima zal redden. En zolang er niets gebeurd geniet gewoon van het zwanger zijn. De tijd gaat zo snel voor bij dat het niet waard is om continu te piekeren. Geniet van elke dag.
Heb ik ook gehad bij mijn dochter. Nu heb ik het helemaal niet eigenlijk. Denk ook omdat alles nieuw is, het is zoeen verandering in je leven! Het ging bij mij wel met pieken en dalen, soms voelde ik me tijden inneens niet meer onzeker. Sterkte ermee .
Bedankt voor jullie reacties meiden! Gelukkig ben ik niet de enige.. Ik ga het er toch maar over hebben met m'n verloskundige. Ben aan het begin van de zwangerschap met antidepressiva gestopt dus dat zal denk ik ook wel meespelen.. (Schaam me beetje ervoor maargoed ) Vk zei ook al eerder dat een psyycholoog anders een optie zou kunnen zijn...
ik zou anders even met je HA overleggen over de anti depressiva, of er tijdens de zwangerschap iets mogelijk is?? Maar die zorgen zijn wel normaal hoor, ik was echt serieus bang dat ik in de bevalling zou blijven en mn man zou achterlaten met een pasgeboren baby..
Heeft denk ik niks met je depressief zijn te maken. Ik slik normaal ook geen antidepressiva. Maar pieker wel enorm de ene dag gaat het goed de andere dag weer enorm aan het piekeren. Denk de hormonen? Bij mij komen ook de vervelende dingen van vroeger naar boven. En ja dit is een hele verandering in je leven natuurlijk
Afgezien van je angst voor je relatie herken ik het wel hoor. Zelfs nu bij dit 2e kindje: Kan ik dit allemaal wel, hoe gaan we dat doen, en rond de echo's: Straks is het helemaal mis met het kindje etc... Ik maak me ook altijd zorgen om vroeggeboorte en ben helemaal happy nu ik 32 weken ben, elke week is een weekje veiliger!