man met asperger

Ik niet maar mijn moeders nieuwe vriend heeft het. Valt niet mee..het loopt niet echt soepel zeg maar. En praten... iedereen op de wereld heeft ongelijk behalve hij zegt hij altijd.

Maar wat goed dat jullie al hulp hebben. Dat geeft aan dat hij er iets aan wil doen. Moeders vriend dus niet.

 

Ja, mijn man heeft ook asperger. Je mag me best pb'en

 

Mijn man heeft PDD-NOS. Je mag me best pb-en als je dingen wilt vragen of lekker je hart wilt luchten.

 

Zo was mijn vader ook. Maar ik denk wel dat dat aan karakter ligt en niet zozeer stoornis want ik heb zelf ook een ASS maar zo koppig ben ik gelukkig niet. Ik heb ook geen 'hulp', (als in medicatie of therapie) want alles gaat gewoon goed, er zijn geen problemen tussen mijn mij en mijn man of met de opvoeding, heb verder ook niet echt last van andere zaken. Maar mijn man houdt op bepaalde vlakken ook wel rekening met me, dat hij me niet teveel overprikkelt en niet met veel onverwachte dingen komt bijvoorbeeld (al is dat niet zo moeilijk voor hem, want hij is sowieso wel een rustig persoon). Daar is niks mis mee, vind ik (wanneer je daar als partner rekening mee houdt), want bij "neurotypische" mensen onder elkaar wordt ook gewoon rekening gehouden binnen een relatie. Maar snap wel dat het in het geval van TS misschien anders is.

 

Hier ook......man is pas getest en daar komt uit extreem introvert en best wel op zichzelf, in de zin van egoistisch/einzelganger.
Als ik alles lees over asperger is het alsof ik over mijn man lees. Omdat aspergers vaak een bovengemiddelde intelligentie hebben weten ze hun stoornis voor de buitenwereld vaak goed te verbloemen. Door die hopge intelligentie leren ze uit ervaringen of situaties op tv hoe ze in een bepaalde situatie moeten reageren, wat er dan van ze wordt verwacht. Zo heb ik dus de indruk dat er bij mijn man uit de test extreem introvert is gekomen i.p.v asperger omdat hij enigzins de boel om de tuin heeft kunnen leiden, omdat hij bij sommige vragen dun wist wat het te verwachtte antwoord zou zijn en dat dus ook heeft ingevuld.

Maar afijn, om een lang verhaal (13 jaar) kort te maken, .......Ik ben leeg, op. Al die tijd heb ik steeds weer hoop gehad, cijferde ik mezelf weer weg, ik gaf en gaf,.......maar ik krijg er niets voor terug. Ik moet alles alleen doen, overal om denken, alles in de gaten houden, want hij doet niets. Ik krijg geen troost, geen steun...geen emotionele voeding zeg maar. Ik kwijn langzaam weg. Ik betrok het ook enorm op mezelf, dacht dat het aan mij lag dat hij zo deed. Ik heb mezelf in 1000-den bochten gewrongen om maar de leuke echtgenote te zijn, om maar een blijk van waardering of iets van warmte of genegenheid te krijgen........niets, wát ik ook deed. Ik ben daardoor zo vervreemd van mezelf en mezelf helemaal kwijtgeraakt. Maar wat ik ook doe, of ik me nou in 1000 bochten wring of dat ik mezelf blijf, het maakt niet uit.
Hij is nooit een enthousiast, gesprekken kan hij niet voeren. Als ik wat zeg of begin te praten tegen hem krijg ik alleen een soort : hu als antwoord.
Vraagt nooit naar mijn verlangens of gevoelens, het interesseert hem gewoon niet. We kunnen nooit eens mijmeren over de toekomst van de kinderen ofzo of over toekomstplannen uberhaupt, het lijkt wel een robot die elke morgen opstaat zijn ding doet en weer gaat slapen. Als we iets hebben gedaan met het gezin, bijvoorbeeld op vakantie geweest, zal hij er nooit meer over beginnen of er op terugblikken.....Hij hobbelt de vakantie gewoon mee en klaar. Alle initiatieven komen dus ook van mij.
Maar nu kán ik gewoonweg niet meer, ik ben een mens met gevoel, ik verdien ook liefde en respect!
Dus wij gaan uit elkaar en eerlijk gezegd kan ik er niet meer om huilen, ik heb al zoveel tranen vergoten tijdens onze relatie en ben zo vaak gekwetst.....ik kijk er naar uit om mijzelf weer helemaal terug te vinden en gelukkig te worden! Want gelukkig ben ik nu niet. En ik laat nu los wat mij niet meer gelukkig maakt......

Man en ik hebben verder geen ruzie ofzo en we willen allebei het beste voor de kinderen.

 

Hier ook een man met Asperger.

En ook ik voel me vreselijk eenzaam en moet alles alleen doen. Alles in de gaten houden, alle gesprekken voeren, beslissingen nemen, stappen ondernemen noem maar op. Ook alle papieren en geldzaken regelen, contacten onderhouden met zijn familie ed omdat ie dat zelf niet kan, het huishouden, de kinderen, medische dingen, toekomst dingen. Hij kan zelfs nooit eens bedenken wat we eten savonds. Ook dat moet ik ALTIJD beslissen. Ookal weet ik het soms absoluut niet meer.

En hij ziet het niet. Ziet niet dat ik alles doe en mezelf compleet wegcijfer en dat ik meer dan op ben.

Met hem praten kan vaak niet. Hij snapt het niet. Gaat overal tegenin. Alles maakt ie een discussie van de simpelste opmerking.

Maar dat alles zo zwaar beladen is als hij in de buurt is.....dat vind ik het allerergste. Geen wandeling of uitstapje of wat dan ook is onbezorgd. Alles is zwaar beladen en hij loopt er strak bij en alles en iedereen moet in het gareel lopen en zich vooral niet laten gaan.

Onze beide kids hebben ook autisme. De oudste zit op de grens van pdd-nos en Asperger en is normaal tot bovengemiddeld begaafd. De jongste klassiek autisme en mentale achterstand.
Beide kids mankeren ook lichamelijke dingen waardoor ik ze goed in de gaten moet houden.

Mijn man probeert er wel bij betrokken te zijn maar het lukt hem niet. Alles ziet ie zo negatief. En als ie eens iets positiefs ziet dan moet iedereen dat zo zien anders is het huis te klein.


Ook ik kan niet zonder hem. Puur omdat ik de opvoeding van 2 zwaar autistische kinderen echt lichamelijk niet alleen aan kan. Zouden we scheiden dan zou de jongste het huis uit moeten. En dat is echt iets wat ik absoluut niet wil!! Dan maar liever wegkwijnen in een huwelijk dan dat mn kind wegkwijnt in een instelling voor verstandelijk beperkten.


Maar ik heb al vaker gezegd : ik weet niet of ik oud kan worden met mn man. Als de kinderen het huis uit zijn dan weet ik niet of ik bij hem blijf. De rest van mn leven zonder greintje plezier of ontspanning of mezelf kunnen zijn. Altijd alles zo beladen.......
Nee, niet tot aan mn dood. tenminste, dat is niet de bedoeling

 

Trouwens als tip : vaak gaat communiceren via de pc beter dan face to face communiceren.
Misschien ook omdat ik dan een eigen draai kan geven aan zn tektsten. Ik kan doen alsof ie dingen die hij schrijft het warm wil zeggen. Zo begint ie een email of chat altijd met een koosnaampje voor me. Terwijl ie dat in het echt niet over zn lippen kan krijgen.
Al zn antwoorden zijn kortaf en strak. Ookal bedoelt ie dat niet.
Als het op papier staat dan kan ik er zelf gevoel aan toevoegen als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Maar goed, hij vind het nogal moeilijk om te communiceren via de pc. Dus dingen echt uitpraten enzo lukt niet echt.



Meestal is het ook zo dat ik echt giga hard moet gaan huilen en schreeuwen om te laten zien dat ik overstuur ben. Het zeggen of gewoon zacht huilend rondlopen ofzo komt absoluut niet aan.
Pas als ik jankend, schreeuwend en vloekend naar hem uitval dan worden zn ogen geopend. al is het maar voor even.

 

Mamzie;
Heel herkenbaar allemaal.
Mijn kinderen hebben voor zover ik weet geen autisme. Wel heeft dochter af en toe bepaalde trekjes.
Maar ik kan me voorstellen dat als de keuze om weg te gaan voor jou inhoud dat je een kind uit huis moet plaatsen het nog een heel stuk moeilijker maakt. Ik weet ook niet of ik dat zou kunnen dan.
Ik ben nu wel zo ver dat ik zonder hem verder wil. Ik herken die beladen spanning heel erg. Als mijn man 3 weken weg is voor werk kom ik helemaal tot rust in zeker zin. Nu is hij voor 5 maanden weg voor werk en het deed me niks bij het afscheid, ja voor de kinderen vind ik het vervelend.....

 

Ik had een vriendin die het heeft.

En mede door dit heb ik geen zin meer in haar vriendschap. Ze kan zich echt niet verplaatsen in mensen en kan tot vervelends toe haar gelijk daarin halen.

Ze verweed mij dat ik geen tijd meer voor haar had en wel voor mijn kinderen. en dat ging heel ver. Tja... toen was het voor mij over. Voor haar nog steeds niet want ze blijft maar emailen over dat ze het niet snapt.

Ik weet dus hoe moeilijk het is om met een vriendin om te gaan die het heeft. Ik kan me dus een heel klein beetje voorstellen hoe het moet zijn met een man die het heeft. Dat lijkt me heel zwaar ( ook vast hele mooie momenten samen anders ben je niet bij hem)

Ik hoop dat hulp voor jullie helpt. Sterkte hoor. Valt niet mee.

 

Wat een heftige verhalen zeg!

 

Iemand in mijn familie heeft het. We hebben het altijd een moeilijke man gevonden en sinds een paar jaar is er dus die diagnose. Hij kan zich inderdaad niet verplaatsen in anderen en gooit er alles uit. Geen filter dus... Ook heeft hij het niet door dat als hij in een stuk door gaat over computers dat de ander het niet boeiend vindt. Het is dus een eenzijdige manier van communiceren. Ook verbetert hij mensen, ondanks dat ze aangeven dit niet leuk te vinden. Allesbehalve introvert is hij. Zijn ene kind is slim en dat is het lievelingetje. De andere moet er moeite voor doen en die wordt afgekraakt. Die heeft nu een hekel aan z'n pa. Zijn vrouw is de nuchterheid zelve, maar ik snap niet hoe ze het volhoudt. Waarschijnlijk veel communiceren en blijven vertellen wanneer iets te ver gaat en waarom.

 

Meiden hier hetzelfde. Voel me zo alleen soms. Ik weet dat hij zijn best doet maar o ik vindt het zo moeilijk soms. Net weer hele erge ruzie gehad... Waarom omdat hij niet kan inzien wat ik voel. Ik draai door en loop helemaal over.

 

Zelf heb ik eigenlijk weinig problemen met mijn man. Ik kan zeggen dat ik meer problemen heb gehad met mijn ex wbt communicatie en hij had toch echt niks.

Mijn man weet sinds een jaar of 4/5 dat hij asperger heeft, we waren toen al een jaar of 2 samen. Na de diagnose heeft hij begeleiding gekregen bij het Leo Kannerhuis.

Door de asperger heeft hij zijn school niet afgemaakt en een tijd thuis gezeten omdat hij niet wist wat hij wilde doen en pech heeft gehad met zijn werk. Zijn begeleider vanuit het UWV, die ervaring heeft met asperger, was ronduit bot en zei toen het werk niet ging 'je vind nooit meer wat anders'. Dan wordt je lekker de grond in gestampt en voelde hij zich ellendig omdat hij weer thuis zat.

Hij heeft nu een andere begeleider en werkt inmiddels al bijna 2 jaar voor dezelfde baas, met veel plezier. De vraag is of het contract verlengd wordt als de kleine er is, want ze willen liever niet dat hij een stap achteruit doet in continuïteit. Het eerste jaar viel hij namelijk wel regelmatig uit door spanning en nu nog maar zelden. Gelukkig heeft hij de wajong nog, maar hij zit hier op zijn plek en hij werkt er samen met de begeleider aan dat hij kan blijven.

De hulp van het Leo Kannerhuis gaat binnenkort stoppen. Dan krijgen wij als gezin begeleiding van een organisatie in de buurt voor 3 uur per week. Onder andere voor zijn ritme voor werktijd en de omgang met een baby/kind en de onvoorspelbaarheid hieromheen.

Het lastigste vind ik dat hij niet ziet wat er in huis gedaan kan worden, hij dingen laat staan/niet opruimt en ik hem daar in moet sturen. De kleine dingen doet hij dan wel snel, maar de grotere dingen blijven gerust een maand liggen (ramen zemen, tuin, keuken). De dagelijkse/wekelijkse 'klusjes' zijn duidelijker voor hem. Grote dingen ziet hij tegenop en weet hij niet hoe hij het het beste kan aanpakken.
Administratie doe ik ook, beslissen proberen we samen, maar uiteindelijk ligt het meestal wel bij mij Bellen deed ik ook altijd, maar oefening baart kunst dus hij heeft het gewoon een paar keer moeten doen en nu doet hij het met frisse tegenzin.

Hij heeft wel interesse in wat ik doe, of hij vraagt het tenminste Communicatie gaat over het algemeen ook prima, we spreken overal open over.
We hebben een keer iets via de mail moeten uitspreken omdat het bij ons beide hoog zat en over een onderwerp waarin ik dichtklap door het verleden. Zo konden wij beide ons punt duidelijk maken en aan de hand daarvan een gesprek voeren omdat we wisten hoe we erin stonden, zonder verwijten naar elkaar te maken.

 

jeetje wat een enorm bekent verhaal
alles wat jij schrijf zo is mijn man precies het zelfde

zou mijn man dat ook hebben?

 

heb niet alles gelezen maar ik heb een vader met asperger en dat is idd erg moeilijk mijn ouders hebben al vanaf begin ene moeizame relatie

wel goed dat jullie hulp krijgen

 

Inderdaad, alle verantwoording ligt bij jou, met álles. Je hebt er eigenlijk een kind bij. En dat is loodzwaar.
Zo heb ik zelf 4 maanden na de geboorte van de jongste een depressie gekregen. Dit heb ik allemaal alleen moeten verwerken, hij was er niet voor me en dan ook nog de verantwoordelijkheid van alles erbij. Ik vraag me nu serieus af waarom ik in godsnaam zo keihard voor mezelf ben geweest en dat ik het allemaal maar in mijn eentje gedaan heb. Ik heb ook nooit hulp gevraagd, want ik dacht dat alles wel weer aan mij zou liggen en ik vond zelf dat ik dan ook niet moest zeuren. Mijn man heeft door zijn gedrag mij het idee/gevoel gegeven dat alles aan mij lag, want ik kreeg immers geen liefde en steun van hem, dus zal er met mij wel iets niet goed zijn, ik zal het wel niet verdient hebben......zo ga jue denken op een gegeven moment, nu weet ik inmiddels wel beter, het ligt niet aan mij maar aan hém!
Ik heb al die jaren alles gegeven, mezelf compleet weggecijferd, mezelf verloren en een minderwaardigheidscomplex gekregen en alles op mezelf betrokken. Ik ben echt leeg en op nu, ik kan de kar niet meer in mijn eentje trekken. En ik zie nu ook wel in hoe het daadwerkelijk in elkaar steekt. Mijn minderwaardigheidscomplex maakt langzaamaan weer plaats voor de echte ik, die ik al die tijd verloren was. Ik kom nu emotioneel los van mijn man en steek de energie weer in mezelf. Ik word weer wie ik daadwerkelijk ben, ik was mezelf zolang kwijt. En hij staat mijn geluk om mezelf te worden in de weg, dus ja, dan is mijn keuze nu gemaakt, ik ga weer helemaal mezelf en gelukkig worden!

 

Gelukkig kan mn man wel goed op de kids passen.
Hij is alleen wel overbezorgd en als het aan hem lag dan zaten de kids alleen maar op een stoel en deden ze niks.
Hij legt ook vaak aan de kids uit van : niet wild doen hoor, want dan val je en heb je je hele hoofd open liggen en dan is er overal bloed en dan komt de ambu en moet je geopereerd worden en worden er naalden in je gestoken etc etc.
De jongste begrijpt niks van wat je zegt dus die snapt dat ook niet. Maar de oudste snapt het dus wel met het gevolg dat ie weer extreem angstig overal voor word.
Heel vervelend.

En als mn man 1 keer ooit in zn jeugd iets heeft meegemaakt dan mogen de kids dat ook absoluut niet doen!!
Zo heeft ie vroeger ooit meegemaakt dat iemand heel boos werd omdat ie een auto aanraakte. Nu mogen mn kids dus geen auto meer aanraken want dan schiet mn man meteen in paniek!!
En dat terwijl de jongste een obsessie heeft wat betreft alles aanraken.


Mijn man heeft geen vrienden. Dus die contacten hoef ik gelukkig niet te onderhouden. Wel het contact met zn ouders en zn broer.


En sexleven. Ja dat ligt hier al een hele tijd op zn gat. Maar dat komt ook omdat naast alle rompslomp en geregel en zorgen enzo ik er totaal geen zin in heb. En hij zoekt ook geen toenadering dus vind het eigenlijk wel best zo

 

Jeetje, het lijkt mij erg lastig om met iemand samen te leven met een ASS. Ik heb verschillende leerlingen met Asperger en PDD-NOS in de klas en ik merk (bij de één meer dan bij de ander) dat ze vaak toch een speciale "aanpak" nodig hebben.

Ik heb helaas geen ervaring met een partner die dat heeft, maar ik wil je toch even een hart onder de riem steken. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is dat je nu nog zo weinig progressie ziet in de hulp.... Hopelijk heb je iets aan de ervaringen van de andere dames hier!