Dat heb ik dan ook verkeerd gelezen. Misschien beter om even reactie van TS af te wachten ipv verder speculeren.
Natuurlijk is het voor TS ook zwaar, maar ik denk niet dat haar man 60+ uur werken ziet als ‘lekker tijd voor zichzelf’ - dat is óók zwaar. En dan begrijp ik het ook wel dat hij daarnaast tijd nodig heeft voor zichzelf, maar dat gaat nu ten koste van het gezin. Ik zou toch proberen een nieuwe balans te vinden, waarin hij wat meer kwalitatief thuis is, toch ook tijd voor zichzelf heeft, maar waarin jij ook tijd voor jezelf kan hebben én tijd met je man. In deze huidige verdeling zou dat betekenen dat je man minder moet gaan werken, want als hij die 2-3 dagen per maand ‘eigen tijd’ opgeeft, is dat ook niet veel ‘kwalitatieve gezinstijd’, toch? Maar ja, of dat kán is natuurlijk een tweede, helemaal afhankelijk van zijn werk of iets minder een optie is... Ik zou hoe dan ook wél zelf iedere week een avond voor jezelf nemen, waarop je gewoon lekker even van huis gaat.
Wat ik vooral niet begrijp, is dat je veel accepteert, zo ook met de verjaardag voor zondag; dat je man zegt; ik ga alleen naar een verjaardag, kinderen hebben er niets aan... waar ben jij in dit verhaal? En waarom blijft hij niet thuis en ga jij naar de verjaardag? Gewoon zeggen; goed idee, dan blijf jij thuis en ga ik naar de verjaardag! Waarschijnlijk gaat hij dan het gesprek aan en ga dan voor de oplossing of we gaan allemaal of we gaan allemaal niet. Het is gezinstijd. Verder moeten jullie veel meer praten en ga er ook op uit, maar desnoods een planning, waarin je zegt; op dinsdag ga ik sporten (of iets dergelijks) jij werkt dan laat, wanneer zijn we samen en hebben we een avondje samen. Wat is er gepland in het weekend? Wanneer hebben we tijd voor ons en ook voor ons gezin? etc etc Zo krijg je weer een goede balans en als hij zegt ik heb de hele dag gewerkt; jij hebt de hele dag voor de kinderen gezorgd, wasjes gedaan en ook het huishouden (of ook gewerkt). Hij heeft niet meer recht op ontspanning dan jij. Hij vindt van wel en ook dat moet je bespreekbaar maken. Als jij ook werkt, wie zorgt er dan voor het huishouden of doe jij dat als hij nog even moet werken etc? Overigens werkt man ook meer dan 60 uur per week (s avonds thuis) maar er zijn duidelijk afspraken gemaakt; hij is thuis zonder telefoon en laptop uit, tussen 18.00-20.00. Dan is het gezinstijd en die afspraak geldt hier al ruim 10 jaar. Praat met elkaar en spreek je verwachting uit.
Wow! Wat een reacties. Ik moet iets bekennen,.. Donderdag is standaard poetsdag en boodschappendag! Maar vandaag heb ik tijd voor mezelf genomen!!! Haha. Ik heb me even lekker laten verwennen bij de pedicure. En zo weer naar pas en school rennen. Ik heb alles gelezen. En zal e.e.a. toelichten. Hij heeft een verantwoordelijke functie binnen een groot bedrijf. En werkt daardoor zo veel. Ben ik mee akkoord gegaan zodat ik kon stoppen. Het huishouden komt op mij neer. Prima! Behalve strijken, daar heb ik de grootst gruwelijke hekel aan! Maar verder liggen we op 1 lijn. Ik moet zeggen dat hij mij inderdaad vaak aanstuurt, maar ik heb ook heerlijk vind om thuis 'savonds, zonder kinderen , lekker op de bank te liggen met een boek, ik wil niet altijd maar weg. Ik merk dat hij het ouderschap lastig vind. Wanneer hij de kinderen een keer op bed legt, wilt hij de lieve papa zijn en niet streng optreden omdat hij ze al weinig ziet. Snap ik, maar vooral onze jongste neemt dan een loopje met hem en gaat dan gewoon niet slapen. Dus die 2 avonden dat hij wel thuis is, doen we de kinderen samen. Als ik het weekend wegga vraagt hij standaard of ik 1 van de kinderen mee neem. Zo niet blijft hij veilig thuis ... hij vind het denk ik spannend met 2 kinderen op pad. Ik ga nog eens met hem praten. En zoals hierboven, alleen naar die verjaardag zondag, ik ken die mensen niet, haha. Dus ik hoef er niet zo nodig heen.
Hier iemand waar het juist andersom is (ja kom er maar in met de opmerkingen dat ik slechte moeder ben..) Voordat mijn man en ik aan kinderen begonnen hebben we duidelijk met elkaar dingen besproken. Zo heb ik altijd gezegd dat ik mijn carrière niet ga afblazen voor kinderen en ik vrije tijd ook belangrijk vind, en weetje waarom? Ik heb mijn moeder er aan onderdoor zien gaan. Hoog opgeleide vrouw waarvan verwacht werd maar thuis blijf moeder te worden of veel minder te gaan werken.. Mijn vriend wist dus, ik ben samen met een strategisch analist en daarnaast nog iemand met een "hobby" om politica te zijn in een 125k+ gemeente (dus ook nog zoon 16/24 uur per week) 32 uur als analist (3 dagen kantoor halve dag thuis, en 3 avonden in de week vergadering. Daarnaast wist ik dat mijn vriend een teamleider transport planner is met 1x in de 3 weken 24 uurs dienst, tijdens kantoor uren op kantoor, daarbuiten thuis achter de PC. normale werkweek 45 uur. Zijn wij dan slechte ouders? mijn zoon is 4dagen per week onder de pannen, 2x kdv en 2x opa en oma, en beide vind die helemaal geweldig. Doen we het eens een week niet is die al verdrietig dat die niet naar schooltje mag, of niet bij opa en oma met zijn neefje mag spelen. Wel hebben wij een aantal regels in huis, namelijk; - eten minimaal 4x per week samen als gezin. En de ene keer is dan uitgebreid gekookt, of de andere keer lekker frietjes en maken we er een feest van thuis. - Altijd legt 1 van ons 2 hem in bed met verhaaltje en al. dan maar 10 min later ergens heen... - Verjaardagen etc van vrienden, doen we lekker samen met zn 2. hoe? Nou we leggen zoals hier boven staat zelf onze zoon in bed, en daarna komt de oppas. (mijn zoon merkt echt niet of ik op de bank zit s avonds of de oppas/opa/oma - we geven elkaar de ruimte om los van elkaar uitjes te doen zoals terrasjes, biosje, mijn vriend gaat vaker naar een voetbalwedstrijd in Duitsland met vrienden en dan is het gebruikelijk dat het een dagje uit is, en ik ga soms lekker welnessen met vriendinnen. - 1x per jaar gaan vriendlief en ik samen 5 dagen op citytrip/zon vakantie. met zijn 2! Ja echt mensen, zonder kind(eren)... -2x per jaar gaan we als gezin weg op vakantie, in de zomer minimaal 2 weken, en in het najaar of voorjaar ook weekje. Ons maakt dit gelukkig zo, en waarom? we hebben allebei ons eigen leven, we hebben allebei geïnvesteerd qua studies en nu hebben we beide een baan waar we gelukkig zijn. Hebben beide nog een hechte vriendengroep en daardoor zijn we thuis als gezin ook gelukkiger. Ik weet natuurlijk niet wat de man van TO doet als beroep, maar stel hij is advocaat/accountant/bankier oid, dan wist TO waar ze aan begon voor ze aan kinderen begonnen...
Waarom zou je hierdoor slechte ouders zijn? Ik vind dit een heel ander verhaal met een situatie waarin iedereen tevreden is. Prima toch!
Dit valt mij op in je laatste stukje, waarom ken jij de mensen niet, die voor hem zo belangrijk zijn dat hij naar die verjaardagen gaat, zodat hij minder van zijn (toch al kostbare) tijd met zijn gezin door brengt? Ik vind de optie hierboven ook een goede. Tussen 18:00 uur en 20:00 uur thuis zijn voor de kinderen. Bij iedere grote organisatie die ik ken kan je thuiswerken, en de afdelingen zitten s avonds echt niet vol, dus hij kan prima daarna thuis weer inloggen en verder werken. Ik werk ook voor een grote internationale organisatie, maar hier wordt juist ook benadrukt dat leidinggevenden goede voorbeelden moeten zijn, om work-live balance hanteerbaar te houden.
Ik vraag me alleen af waarom je het ineens hebt over slechte ouders? Heeft iemand hier iemand een slechte ouder genoemd? Als het voor jullie werkt is dat prima? Maar vind het wel onzin dat je als advocaat/accountant/bankier werkweken van meer dan 60 uur zou moeten maken? En ik vind het wel sneu voor de kinderen dat ze hun vader zo weinig zien, zij kunnen er niks aan doen dat hun vader een veeleisende baan heeft (en nee, daarmee noem ik hem geen slechte ouder).
ik dacht ik kop hem zelf vast in want krijg het vaak zat te horen, ook hier op dit forum als het gaat over werk. en qua beroep, nou je weet gewoon als vrouw dat je als je een man hebt met dit soort beroepen dat je er veel alleen voor staat met het gezin (krijgen ze meestal ook wel naar betaald) En als je dat niet wilt moet je niet met die man een gezin starten. ja sorry dat ik het zo zwart wit zeg, maar vriendin van mij klaagt nu steen en been over dat haar man altijd weg is (militair), dan denk ik, dat was die die 10 jaar dat jullie een relatie hadden en geen kinderen hadden ook al... dus dat weet je dan toch? En dan moet je toch zelf nadenken of die levensstijl jou gelukkig kan maken.
Of die man/vrouw past zich aan.. kijk als militair gaat dat hem niet worden, maar ook dan, je weet toch van te voren niet hoe het echt is als je kinderen er zijn? Je kunt ook prima carrière maken (in de meeste beroepsgroepen althans), zonder 60+ uur per week te maken. En als dat echt niet anders kan, tja, dan hadden er misschien andere keuzes gemaakt moeten worden. Vind in elk geval niet dat de kinderen er de dupe van moeten zijn.
ja Ja maar je kan toch niet als vrouw verwachten dat de man zijn werk op lager pitje zet? en al helemaal niet als hij er voor zorgt dat jij niet hoeft te werken. Idd kinderen moeten er niet de dupe van zijn, daarom maak je lijkt mij van te voren afspraken samen.. en als jij daar niet gelukkig van wordt als vrouw zijnde, is dit niet de goede man van je. En ja er zijn genoeg beroepen waar je gewoon echt niet minder kan werken.. en al helemaal niet als je nog aan "begin" staat van je loopbaan (eind 20ers/begin 30ers), die moeten kei en kei hard werken om te laten zien dat ze er zijn.. zo is nou eenmaal in diverse branches de cultuur tegenwoordig. Is het gezond? nee, maar nogmaals, je kiest er samen voor.. en nogmaals als jij je daar als vrouw dan niet ik kan vinden of op voorhand al weet hier ga ik niet gelukkig mee worden, dan moet je niet een gezin starten.
Nou precies. Mijn man werkt in de sector wat genoemd word maar hij is toch echt niet alleen maar aan het werk en maakt ook nog eens carrière. Hij heeft er bewust voor gekozen 1 dag ouderschapsverlof op te nemen omdat we samen een gezin hebben. Hij begint vroeg met werken en is daardoor rond 18.00 gewoon thuis. 1 x per week is hij wel later thuis.
Makkelijk praten, maar als het gezin er al is dan? En dan beseft dat het niet loopt? Dan moet er gewoon wat veranderen . En ik vind trouwens dat je dat heel goed kunt vragen. Je bent samen aan een gezin begonnen, dan neem je ook samen de verantwoordelijkheid. Ik zou niet weten waarom je niet zou kunnen vragen of iemand minder dan 60 uur per week zou willen gaan werken.
Hebben jullie dat dan niet? Mijn man heeft vrienden waar hij bv op een verjaardagsfeest komt, maar ik niet. En andersom. Als een vriendin een feestje viert, zou ik het heel gek vinden als mijn man zou gaan en ik thuis zou blijven bij de kinderen. Hij ‘kent’ ze wel, maar op een heel andere manier dan ik. En wederom; zo is dat met bepaalde vrienden van hem ook.
Als ik een verjaardag heb van bv een vriendin die hij niet kent (kennen is een groot woord, hij weet wie het is. Meestal dan ) gaat hij niet mee idd. Dat is andersom net zo.
Toch vind ik het niet heel ongezond klinken. Eerder de tropenjaren met jonge kinderen van een traditioneel gezin met de vrouw thuis en de man een baan. Het zal er vast wat ingeslopen zijn. Dus gewoon je man voorleggen dat je hier tegenaan loopt. Dat het fijn zou zijn als er het e.e.a. aangepast wordt zodat jij ook wat lekkerder in je vel zit. En plan alsjeblieft een keer per maand een date met je man. Vaste oppas zoeken en lekker uit eten, filmpje pakken enz. Even mannen vrouw ipv pappa en mamma of huis rouw en werkende man. Anders dan sta je over 20 jaar tegenover elkaar als de kinderen het huis uit zijn je heel hard af te vragen waarom je ook alweer samen bent. Niet onderschatten
Maar waarom moet hij er dan heen? Ik vind verjaardag van iemand persoonlijk, dus dan gaan we met het hele gezin. Als je nooit ergens heen gaat, leer je ook niemand kennen. Ik vind het ook heerlijk om s avonds niets te doen, maar dat is nog steeds mijn tijd
Dit idd!! Hier zijn de kinderen al groter en naast praten is samen weggaan heel belangrijk om elkaar niet uit het oog te verliezen.