Misschien is minder werken voor zijn werk geen optie of omwille van financiële redenen... Maar anders indelen moet toch hopelijk wel lukken.. Ook ik ben een nieuwe uitdaging gestart na mijn laatste bevallingsverlof. Van mijn functie nu zijn er heel veel mensen afhankelijk, als ik mijn werk niet goed doe of niet af krijg gaat dit over heel wat geld in een sector in crisis... Dus daar hangt heel wat verantwoordelijkheid aan vast... Ik kan niet 1,2,3 zeggen dat ik weer minder uren ga doen daarvoor, ik kan wel bespreken met mijn man wat haalbaar is voor hem en ons gezin... Bij ons komt dit neer op: ik stop op schooldagen vroeg met werken waardoor er minder bso nodig is, maar ook dat ik elk weekend een aantal uren werk (in overleg met mijn man wanneer) Ik denk dus dat communicatie hier de sleutel is...
Als het gaat om geen optie qua werk of financiën dan ben ik het met je eens, maar de reactie die ik quote stond er zo stellig. Alsof het überhaupt nooit/niet kan. Daar ben ik het niet mee eens. Met plausibele reden à la, maar generaliseren: nee... Sleutel is inderdaad communicatie want anders barst de bom een keertje.
Ik heb niet alles gelezen, slechts gescreend. Ik denk dat veel mensen geen idee hebben hoe het werkt als je een baan hebt (ik gok dat hij werkt in de commerciële sector of ‘Zuidas’ sector?) zoals je man. Jullie hebben samen besloten dat hij carrière mag maken en stappen mag zetten. Dit geeft jou de ruimte om niet te hoeven werken. Ook zul je afgestemd hebben dat de kinderen en het huishouden veel meer jouw taak zijn. Je man werkt hard, verdient jullie inkomen. Banen in de genoemde sectoren zijn ego-banen. Superleuke banen als je er van houdt, maar ego-banen. Je maakt carrière, verdient goed, wordt geacht een breed netwerk op te bouwen, te laten zien dat je bereid bent steeds een stapje meer te zetten. En dat werk houdt nooit op, je kunt altijd doorwerken als je wilt. Etentjes en borrels lijken vrije tijd maar is gewoon keihard werken, netwerken. Wat je vaak ziet is dat het alleen werkt als de verdeling man - vrouw in huis volledig helder is. Jouw man (klinkt gek, maar niet lullig bedoeld) houdt heus van zijn kinderen maar weet er gewoon niet goed raad mee als hij langere tijd alleen met ze is. Want jij ‘doet’ de kinderen. Iemand noemde dat het ook zijn kinderen zijn en dat hij ze toch ook wil zien opgroeien. Dat klopt, maar dus echt meer vanaf de zijlijn en niet in verantwoordelijkheid, tijd zijn, hedendaags gewenstere man-vrouw basis. Hij vindt het prima om zijn kinderen minder te zien want hij weet dat zijn vrouw de spil is voor het huishouden en de kinderen. Jij wenst dat hij vaker thuis eet, thuis is. Dat snap ik vanuit jouw perspectief. Je zou er best afspraken over kunnen maken. Maar vergeet niet dat, als je bijv hebt afgesproken dat hij iedere maandagavond thuis eet en blijft, de afspraak aan de kant gaat als de grote klant op bezoek komt bij het bedrijf. Dat wil je niet zeggen: ‘sorry ik ga naar huis want dat heb ik afgesproken.’ Ego-baan, hoort er bij. Ik wil je een paar dingen meegeven: - probeer toch afspraken te maken over het weekend. Bijv: doordeweeks kun je werken warm je wilt, maar zaterdagmiddag tm zondagochtend is van ons gezin. En dan gaat de telefoon en laptop uit. Ik zeg altijd: 24 uur per dag bereikbaar maar niet 24 uur per dag beschikbaar. - ik gok dat je man jong (onder de 35) is. Voor hem is balans zoeken belangrijk. Hij zal niet de eerste zijn die vanwege het vele werken van de een op de andere dag de burn-out in schiet. Iets van begeleiding mbt ambitieus, hard werken icm de rest van het leven draaien is niet verkeerd. - zorg dat je geen slachtoffer bent, of zo klinkt. Kijk of je een goede oppas kan vinden voor bijv eens per week en ga zelf ook leuks doen. Of regel een huishoudster zodat je die tijd die overblijf voor jezelf hebt. - accepteer na alles hierboven dat jullie gekozen hebben voor deze way of life.
Huh spreek jij nu namens TS en haar man? Knap. En hoezo accepteren. Iedereen is vrij om zijn leven anders te gaan invullen als die behoefte er is. Je hoeft geen slaaf te zijn van je eerdere keuzes.
Nou dat lijkt mij ook. Niks is definitief. En daarnaast, maar dat is een andere discussie, als je zo'n slaaf van je eigen baan bent ben je echt gek als dit met een gezin doet.
Ik vind echt dat je dit heel goed verwoord! Ik ken zo ook een paar gezinnen het werkt nu eenmaal zo en is niet anders. En er heeft er nu 1 een carrière opgezegd kan de ander dan niet ook doen. Netwerken is super belangrijk.
Ik snap deze post helemaal! Dit geldt alleen als je in deze rol als huisvrouw blijft en je man niet op zijn verantwoordelijkheden thuis wijst. Vooral de laatste zin heb ik moeite mee, de rest klopt heel erg in het bedrijfsleven. Kiezen doe je op een bepaald moment en na een aantal jaar is het goed om dit te evalueren, dit is op zijn werk ook niet anders. Ik heb ook een aantal jaar op de zijlijn gestaan en nu werk ik als projectleider en moet mijn man thuis bijspringen omdat ik niet weg kan en kinderen zijn ziek. Mijn man hoeft zich niet meer te bewijzen, dat scheelt ook! Die zegt ook gewoon oh mijn kind is ziek, ik moet naar huis! En in de hogere managementlagen wordt daar niet raar op gereageerd, wel als je op weg bent naar de top (zeg maar).
Nou dat dus inderdaad. Ik vind dat heel veel mensen het hier opnemen voor een man die meer dan 60 uur werkte en zijn kinderen nauwelijks ziet. Dat is toch voor geen enkele baan goed te praten?
Nou ik snap er werkelijk helemaal niks van. Als je baan zó belangrijk voor je is dat je je eigen kinderen niet vaker dan 1-2 keer per week ziet, dan gaat er toch ergens iets mis volgens mij.
Maar het 60 uur werken is toch hetzelfde als 2 ouders die elk 30 uur werken, dat is niet zo 'apart' (er zijn echt ouderparen waarbij dit financieel nodig is). Dat hij zijn kinderen daardoor te weinig ziet vind ik iets anders... Ik vind dat het losstaat van elkaar... Als ts en haar man even rond de tafel gaan zitten en een beter evenwicht zoeken en vinden is het perfect mogelijk dat haar man nog steeds 60 uur werkt maar wel de kinderen voldoende ziet.
Ik denk altijd maar dat het ligt aan onze kijk op het leven. Wij leven niet om te netwerken en de top te halen qua werk. Werk moet wel leuk zijn, want je besteedt er veel uren op de dag mee. Maar het is hier voor beiden absoluut niet top prioriteit. En een regel als: van zaterdagmiddag tot zondagochtend is voor het gezin kan ik mij gewoon helemaal niks bij voorstellen.
Nou dat vind ik niet hetzelfde. Het evenwicht tussen de partners is met 2x 30 uur veel netter verdeeld. Daarbij zeg ik eerlijk dat het bij ons ook niet 50/50 verdeeld is. Man werkt 40 uur en ik 30 (maar mijn uren zijn thuis dus ik ben er altijd). Maar daarentegen werk ik 3 dagen tot 18.00 uur ongeveer en is man al onderweg met de kinderen naar sport, daarin is zijn aandeel weer veel groter.
Nee dat is niet hetzelfde als 2x 30 uur, omdat er dan waarschijnlijk veel overlap in zit. En ja, hij zou idd best meer dan 40 uur kunnen werken én zijn kinderen meer kunnen zien, maar volgens mij is dat iets wat ts wel wil, maar heeft hij er zelf niet zo'n behoefte aan. Blijft voor mij altijd de vraag waarom je in hemelsnaam 60 uur zou willen werken, maar dat is een ander verhaal denk ik.
Nee, ik dus ook niet. En man is trouwens best carrière gericht, maar hoeft daarvoor echt niet 60+ uur te werken, zou hij ook nooit willen, want zijn kinderen zijn veel belangrijker (en dan heb ik het nu niet over gezinnen waarbij er zoveel gewerkt wordt omdat dat financieel niet anders kan, maar daar is hier geen sprake van volgens mii).
Mijn man werkt ook gerust 60 uur, en doet ook graag wel wat voor zichzelf. Om het weekend is hij sowieso een avondje bij vrienden en hij sport 3x per week max 1,5 uur. Toch heeft hij genoeg tijd voor zijn gezin, extra werk doet hij wanneer de kinderen op bed liggen en gewoon naast mij op de bank. 1 doordeweekse dag is hij thuis en doet hij alles met de kinderen en in het huishouden. Als jij je hier niet prettig bij voelt moet er toch een oplossing voor komen, en hij toch maar meer tijd vrij maken voor zijn gezin. Er zijn altijd wel mogelijkheden, maar dan moet hij er wel open voor staan.
Ik denk dat het inderdaad aan ons referentiekader ligt, en wat we elk afzonderlijk belangrijk vinden in het leven. Ikzelf ben opgegroeid met een papa die ook 60 + uren werkte per week, maar daardoor konden we wel minstens 3x op vakantie 2 weken waar er heel veel papa tijd werd 'goed' gemaakt. Mijn mama werkte ook voltijds, in het onderwijs + daarnaast nog als gemeenteraadslid dus gemiddeld 2x/week s'avonds aan het netwerken/vergaderen (los van haar job). Ik heb absoluut een heel fijne jeugd gehad, ondanks dat ouders best wel vaak weg waren. Ik wil daarom ook heel veel doen in mijn opvoeding zoals mijn ouders het deden. Daarom vind ik hard werken ook heel erg logisch, vind ik niet dat ik mijn kinderen hiermee tekort doe. Ik kan me voorstellen dat als je zelf bent opgegroeid met bv. een thuisblijfmoeder dat je hier anders tegen aan kijkt. En dan komen er uitspraken als: voor ons zijn de kinderen belangrijker. Maar ook voor - bijna alle - hardwerkende ouders komen kinderen op de eerste plaats, maar dan op een andere manier. De ene manier is niet beter dan de andere, maar dat wordt hier soms wel gesuggereerd. TS startte in het reizen topic nog een topic met een luxe probleem over vakantie. Ik denk dus dat TS en haar man ook vaak reizen met de kinderen en ik vermoed/hoop dat er dan zeker wel papa-tijd is... Belangrijkste lijkt me dat TS het evenwicht nu niet meer oké vindt en daar moet iets aangedaan worden. Daarvoor is communicatie het allerbelangrijkste.
Ik ben thuisblijfmoeder. In tegenstelling tot mijn moeder, zij heeft altijd minimaal 32 uur per week gewerkt. Daarin tegen was mijn vader juist vaak thuis bij ons. Hij werkte ook trouwens, maar was altijd op tijd vrij en haalde ons dan op van school. Heerlijk vond ik dat. Overigens gingen wij heel vaak op vakantie, maar is dat wel het laatste waar ik aan denk als ik terug kijk op mijn jeugd, zo niet belangrijk. Er is hier niemand die beweert dat hard werken niet goed is, vraag me echt af hoe je daarbij komt. Ik wil het niet doen zoals mijn ouders het deden, niet omdat zij het niet goed deden, heel erg goed zelfs, maar omdat ik het wil doen zoals het bij ons gezin past. Ik heb altijd gewerkt, ben pas een half jaar thuis.
Voor mij komt dit over als: "ouders die 60+ uren werken vinden hun kinderen niet belangrijk". Ik kan totaal verkeerd zijn uiteraard, dat je het zo niet bedoelde... Mijn excuses dan alvast.
Ja dat bedoel ik idd niet en zo zeg ik dat ook niet. Ik geef aan dat mijn man zijn kinderen belangrijker vindt dan zijn werk en dat hij daarom niet meer dan 40 uur wil werken, daarmee zeg ik helemaal niet dat ouders die wel 60+ uur werken hun kinderen niet belangrijk vinden, dat maak je er echt zelf van.