Ik was altijd wel redelijk normaal ongesteld. Na de bevalling van de jongste is dat totaal veranderd. Ik voel daarnaast de eisprong heel goed, doet echt even veel pijn. Voor de menstruatie al buikpijn. Soms lijken het wel weeën. Dan de eerste twee dagen ook gigantische buikpijn, soms duizelig en ik zie er vreselijk uit. Opgezette plofkop en heel wit. Maar het ergste van alles is dat ik een paar dagen van te voren verander in een emotioneel en bloedchagrijnig portret. Ik voel me zo verdrietig, huil heel veel en zie niets meer zitten. Mijn man kan dan totaal niet met mij omgaan. Ik denk radicaal, trek me alles aan en maak me veel zorgen. Bijv. wie mijn dochter één dag per week van school moet halen als mijn moeder ziek is (ze is echt nooit ziek) of hoe het moet als alles in huis tegelijk kapot gaat inclusief de auto. Ik kan daar wakker van liggen. Ik heb dan zo'n pesthekel aan mezelf. Gisteravond enorme ruzie gekregen met een familielid waar ik me dood aan ergerde, normaal kan ik daar prima mee dealen. Maar gisteravond ben ik diegene jankend uit gaan schelden. Zo ongeveer op de derde dag van de menstruatie kom ik doorgaans weer bij zinnen. Dan vertel ik mijn man dat ik zielsveel van hem hou. Dan prijs ik mezelf ontzettend gelukkig met ons huis, onze financiële situatie en de opvang van de kinderen. Dan ben ik ontzettend aardig tegen andere mensen en loopt alles lekker... Tot het weer zover is, echt drie weken zijn zo weer voorbij. Ik ben heel benieuwd of dit voor iemand van jullie herkenbaar is en of er iemand is met goede tips. Ik gebruik geen pil o.i.d. en wil dat ook niet gebruiken. Dus daar ligt het niet aan.
Na de geboorte van mn zoon heb ik direct de pil weer gebruikt en nergens last van. Maar eenmaal met de pil gestopt.. my my.. Ineenseisprong pijn, en PMS. Niet zo erg als jij, maar het viel wel erg op, omdat ik voorheen nooit zulke klachten ervaarde. Inmiddels weer aan de pil, voornamelijk om me emotioneel gezien weer wat rustiger te krijgen. Het werkt, ik voel me weer prima! Overigens verder geen tips, alleen maar herkenbaarheid.
Bij mij helpt de pil ook heel goed. Ik slik steeds 3 maanden door en dan een stopweek. Anders krijg ik doorbraak bloedingen die eeuwig duren. Ik voel me ook prima. Nooit overdreven emotioneel en ook nooit buikpijn.
Ik heb dat ook wel maar omdat ik me realiseer dat het aan mijn menstruatie ligt kan ik er wel goed mee dealen. Ik trek me dan gewoon een beetje terug en ben wat stiller. Je moet een manier vinden om er mee om te gaan en je goed realiseren dat het door je menstruatie komt en het binnen een dag of 3 weer over is. Anderen hoeven hier geen of zo weinig mogelijk last van te hebben.
Bij mij is mijn menstruatie al twee keer veranderd. Voordat ik kinderen kreeg, deed mijn menstruatie enorm veel pijn en ik voelde me de eerste dag echt ziek, alsof ik griep kreeg. De hoeveelheid bloedverlies was toen niet zoveel, na 5 dagen was het wel klaar. Na de geboorte van onze oudste sloeg mijn menstruatie om. Geen pijn meer en niet meer het zieke gevoel, maar wel enorm veel bloedverlies. Van 5 dagen naar 7 dagen ongesteld, een waar bloedbad. En ik had ineens pijn tijdens de eisprong. Na de geboorte van onze tweede is mijn menstruatie weer veranderd. Ik krijg nu op de tweede dag enorme krampen, lijken op weeën. Verder nog steeds een bloedbad van 7 dagen, maar de pijn van mijn eisprong is weer veel lichter geworden. En de laatste dagen voordat mijn menstruatie begint, zie ik alles somber in en ben ik negatief. Dat had ik eerder totaal niet! Ik weet het van mezelf en bij mij helpt het dat ik steeds tegen mezelf zeg: het komt door je naderende menstruatie, over een paar dagen zie je alles weer zonniger in. Ik vecht er echt tegen en dat helpt. Ik gebruik niet de pil en ben dat ook niet van plan. Dus daar heb ik geen ervaringen mee.
Zonder anticonceptie had ik het ook echt zo extreem. En ik was dan ook nog eens zo'n 12-14 dagen ongesteld. En dan dus iets meer dan 2 weken later weer. Nu mirenaspiraal en nog heb k wel echt depressieve buien wanneer ik weer eens ongesteld wordt maar het is gelukkig wel stukken minder. Plus mijn menstruatie duurt nu slechts 5 dagen.
Ik slik voor die klachten ook de pil en ik gebruik teunisbloemolie. En dan nog merk ik dat ik van die buien heb. Maar stukken minder dan zonder die hulpmiddelen.
Bij mij is het ook erger geworden na de zwangerschappen. Niet zo extreem als jij beschrijft, maar toch. Soms ben ik echt een monster! En de ene keer barst ik van de hoofdpijn, dan weer mijn rug. Een andere keer weer mijn buik of strontchagerijnig. Ik ga sowieso geen pil meer gebruiken, in 5 jaar medische molen genoeg hormonen gekregen en man is gesteriliseerd dus ik accepteer het maar....
Heel erg herkenbaar, voelde mijn eisprong in eens goed, kreeg 1 a 2 dagen per maand hoofdpijn, 2 dagen per maand deed mijn blaas zeer, rond eisprongniet gezellig en net voor ik ongesteld werd al helemaal niet, heel vet haar, opgezet, vocht vasthouden, het gevoel dat ik niks kon en heel heel moe. Bij werd het elke maand erger tot ik zo ergerde en zo ontzettend boos was dat ik stopte met de pil. Dat hielp een aantal maanden tot het juist elke maand erger werd. Laatst naar de huisarts geweest met de al die klachten en bij mij denken ze dat ik het pms syndroom heb. (Wanneer pms klachten je normale leven in de weg staan) Moet nu de pil doorslikken en over een paar weken evalueren. Wanneer je dit gevoel blijft houden of het idee dat het erger gaat worden zou ik contact opnemen met de huisarts. Heb er veel en veel te lang mee gelopen en ben blij dat ik er nu iets aan probeer te doen.
Ik kan alleen over de pijnlijke eisprong meepraten, want in de 2 jaar zonder pil deed het ook zo'n pijn. Dit had ik voor m'n 18e niet, daarna aan de pil gegaan. Echt 2 dagen pijn (niet misselijk) en dan een paar uur alsof ik een blindedarmontsteking had. En zo'n 3 x dat ik echt moest leunen op iets omdat ik even niet wist waar ik het moest zoeken. Ben blij dat ik nu weer met de pil ben begonnen na m'n bevalling.
Ja hier ook. Terwijl ik aan de pil zat. Daarbij ook nog eens altijd flauwval gevoel, misselijk en zo pijnlijk als weeën (toen ik 7cm ontsluiting had dacht ik oh ja zo voelt mijn menstruatie altijd aan ). De eerste dag kan ik dan ook niks, moet me ziek melden van werk want kan enkel plat liggen. Ik weet nog niet hoe mijn menstruatie nu is, ben net geleden bevallen.
Hier ook vreselijk!!! Ik heb het net weer achter de rug en ben dan echt zo relaxed. Maar compleet het tegenovergestelde van vorige week. En dan moet ik zeggen dat het al 100 keer beter gaat dan een jaar geleden. Toen was het werkelijk een ramp. Niet een paar dagen, maar ruim 2 weken helemaal uit mijn doen en depri. Ik heb me er echt tegen verzet, maar nu aan een lichte antidepressiva en het gaat zoveel beter. Hooguit maar een paar dagen echt last, maar dat is een eitje met hoe het was. Ik gebruik geen pil, want dan is het helemaal drama. Bij mij ook zo erg geworden na mijn 2e zwangerschap, nu 9 jaar geleden. Ben de hele mallemolen door gelopen en uiteindelijk bij een PMS kliniek beland, waar we hebben besloten die ad te proberen.
Wat ontzettend vervelend voor jou! Ik heb het juist andersom. Na de zwangerachappen en geen anticonceptie meer ben ik amper nog ongesteld. 2,5 dag en dan is het voorbij. 1 Dag redelijk veel bloedverlies. Niet echt buikpijn. Ik zou het in jouw geval eens bespreken met de huisarts.
Bedankt voor de reacties. Ik ben maandag ongesteld geworden en ik voelde me gelijk een stuk beter. Vandaag voelde ik me heel gelukkig en ik was zo blij met alles. Net of ik een week lang in een heel negatieve bubbel heb geleefd. Echt heel naar, vooral ook nu ik er op terug kijk. Zo raar dat hormonen dat met je kunnen doen. Ik las hier van iemand die er tegen vecht, maar het overstroomt me, ik houd het niet tegen. Ik wacht nog even af hoe het de volgende menstruatie gaat. Als het net zo erg is als deze keer ga ik zeker naar de huisarts. De buikpijn ging gelukkig wel redelijk goed deze dagen. Alleen gisteren was het even heel heftig. Ik was me aan het opmaken en het was net of de bliksem insloeg. Klinkt overdreven, maar echt, als er op dat moment een kind uitgekomen was was ik niet verrast geweest. Net het laatste stuk van de bevalling. Maar goed, het is weer achter de rug. Volgende week even de ellende van de eisprong en verder weer drie weken gelukkig en blij zijn. Wat ik me wel steeds bedenk is dat er mensen zijn die zich altijd zo voelen. Bij wie het niet door de hormonen komt. Wat lijkt me dat ontzettend verdrietig!