Mijn bevalling van Gabriëlla..

Mijn bevalling van Gabriëlla.

16 september 2009 is je grote neef Emerson 4 jaar geworden, zaterdag 19 september gaf hij zijn feestje..

Fer en ik gingen daar gezellig heen rond een uurtje of 3 's middags!
Inmiddels 40 weken en 5 dagen zwanger, ja dan krijg je veel opmerkingen.
Zo loop jij nog steeds rond met je dikke buik? Word wel tijd hé.. En ga zo maar door!
Best vermoeiend, want ook ik vond het wel tijd worden, maar je hebt het niet in de hand.
Hoe later het werd, hoe meer ik pijn in mijn rug kreeg en ik kreeg ook steeds meer een drukkend gevoel van onder.
Maar ik vond het heel gezellig, dus had geen zin om daarom naar huis te gaan!

De eerste mensen gingen weg, en er werd tegen mij gezegd: Veel succes hé morgen! Ik dacht, het zal wel.
Geloof er niet meer in dat de kleine vanzelf komt, word gewoon ingeleid dinsdag. En het zou ook wel erg toevallig zijn..
De kleine heeft alle dagen in september om uit te kiezen, en komt dan precies op 20-09-2009? Wat ook nog is Fer zijn verjaardag is?
Nee, ik dacht echt dat dat niet zou gebeuren, en die rugpijn en dat drukkende gevoel was gewoon voorwerk..

00.00uur, Fer is jarig! 29 jaar!
Moest Fer natuurlijk wel even feliciteren en een dikke zoen geven, alleen had ik geen cadeautje, maar dat kwam van de week wel.
We zaten nog gezellig bij Bas en Syl in de tuin, dus de rest moest Fer ook even feliciteren.
Het was een hele gezellige avond, maar zo tegen half 1 vond ik het wel mooi geweest, was moe en mn rug deed best pijn.
Fer en ik gingen lekker naar huis, rond 1 uur lagen we in bed..
Lekker slapen, nadat ik aan Pappa had gevraagd of hij zich wou omdraaien, want hij stonk naar bier. Bleh!

Om 02.00uur word ik wakker, heb pijn in mn buik en het trekt helemaal over mn buik heen naar m'n rug.
Het komt om de paar minuten, maar het valt wel mee, dus het zijn vast voorweeën.
Na de valse start van vorige week (en al die voorweeën) durf ik er ook niks meer van te denken.. Dus ik probeer maar weer te slapen!
Toch blijft het onrustig.. Om 04.00 word de pijn intenser en komt het vaker terug, de pijn is ook best gemeen.
Ik twijfel geen moment, en ik weet zeker dat het nu echt gaat gebeuren. Op 20-09-2009, een hele mooie datum. En Fer zijn verjaardag.

Ik laat Fer nog maar slapen, die had genoeg biertjes op, dus die kan z'n slaap wel gebruiken, het kan nog een lange dag worden.
De tijd hou ik eigenlijk nog niet bij, ik weet dat er regelmaat in zit en de pijn die ik voel zegt voor mij genoeg..
Ik rommel nog een beetje door in mn eentje, in bed, uit bed, naar beneden, ik loop door het huis en weet eigenlijk niet wat ik moet doen.
Ondertussen ben ik ook al 100x naar de wc geweest.. Pffff!
Wil even ergens anders zijn met mn gedachten dus ik ga even internetten.. Alleen soms krimp ik echt helemaal ineen van de pijn, dus ik zit niet echt fijn op de bank met de laptop op schoot!
Het is half 6 en ik hoor gerommel boven. Dat is Fer. Hij komt naar beneden, en vraagt wat ik zit te doen...
Ik zeg hem dat het begonnen is. We zitten nog even op de bank en gaan weer naar bed.
Maar Fer ligt al snel weer te slapen en ik lig alleen maar te draaien en te zuchten van de pijn. Ik hang over het bed heen en sta te wiebelen met mn benen..
Het helpt wel.. Heel even.. Maar na een kwartier word het nog erger.. En komt het sneller achter elkaar..

Om 7uur laat ik het bad vol lopen..
Misschien helpt dat wel? Ik zit in bad, en de pijn is minder scherp, maar nog steeds rot vervelend. Maar na een half uurtje zit ik in bad ook niet meer lekker!
Ik besluit om er uit te gaan, ik sta op en wil mezelf afdrogen, maar de pijn is ineens dubbel zo heftig. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet.
Ga in bed liggen, en kruip tegen Fer aan, bij iedere wee knijp ik in z'n hand. Maar hij slaapt lekker door..

Om half 9 ben ik het zat dat ik al de hele nacht op loop, en hij nog steeds ligt te slapen..
Ik maak hem wakker en zeg: Hoe lang blijf jij nog slapen? Waarop hij zegt: Ik heb hoofdpijn... Die opmerking irriteerde me een beetje, dus ik zeg dat ie zich niet zo moet aanstellen!
Het is altijd hetzelfde liedje, je moet is voelen wat ik al de hele nacht voel. Het is maar goed dat jij niet hoeft te bevallen zeg!

Na een tijdje besluit ik de verloskundige te bellen, het is nu al een tijdje aan de gang, en ben wel benieuwd wat het heeft gedaan met de ontsluiting.
Ze zegt dat ze er rond half 11 is.. Nog een uurtje dus! Ben ook heel misselijk ondertussen en lig op bed met een emmer naast me.
Alles wat ik eet of drink komt er gelijk weer uit, dat ook nog..

Het is bijna half 11 en de deurbel gaat, de verloskundige is er. Het is Martijntje.
Ik ben blij dat ze er is, ik word gek van die pijn. Hopelijk heeft het goed werk gedaan.. De laatste keer op controle had ik 2cm ontsluiting!
Martijntje toucheerd en constateert dat er 4cm ontsluiting is, en dat het dus echt begonnen is! Ze zegt dat ik beter op mijn linkerzij kan gaan liggen omdat de weeën dan effectiever zijn.
Ik doe wat ze zegt, maar de weeën doen op die manier nog veel meer pijn, maar het is voor een goed doel, want de kleine moet wel indalen natuurlijk.
Samen met Pappa legt ze alle spullen klaar en maakt ze het wiegje op, want we willen graag thuis bevallen.
Ze gaat weer en we spreken af dat ze om half 1 weer terug komt.

Fer en ik besluiten Oma Ukkie en Oma Anja te bellen, we hebben afgesproken dat ze bij de bevalling mogen zijn. Fer vertelt hun dat het begonnen is en dat ze kunnen komen.
Tegen half 12 zijn ze er allebei, ik lig boven op bed met Fer, en soms komt er een oma naar boven om te kijken hoe het gaat..

Het is half 1 als de verloskundige er weer is.. Ze toucheerd weer en ik heb nu 6cm! Ze zegt dat ze nu niet meer weg gaat.
De weeën komen om de 2/3 minuten, ik knijp in Fer z'n hand tijdens een wee helemaal fijn.. Om half 2 komen de weeën echt heel snel, er zit geen 2 minuten meer tussen.

Ik krijg soms al het gevoel dat ik moet poepen, dus om 2uur voelt de verloskundige weer naar de ontsluiting en ik heb 8cm.. Om 14.08 worden de vliezen gebroken!
De verloskundige kijkt me ernstig aan, en zegt dat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept, ik moet dus naar het ziekenhuis..
Ik raak een beetje in paniek, en kijk naar Fer en naar mn moeder.. En kan wel janken! Ik heb persweeën en al 8cm ontsluiting, hoe moet dat nou?
2 trappen af en ook nog is met de auto....

De rit naar het Ikazia is echt verschrikkelijk, probeer op de achterbank van een auto maar is die persdrang op te vangen. Ik knijp Fer helemaal fijn, en draai zn nek er bijna af.
Ze scheuren als gekken over de drempels en rijden keihard over de A29.
Bij elke drempel of hobbel in de weg komt er ook een hele stroom vruchtwater uit.
Er lijkt geen eind aan te komen, om het nog erger te maken is het op de Vaanweg ook nog is super druk en er staat een kleine file!
Wij rijden in de golf achter de verloskundige aan, maar die wil gewoon aansluiten achter de andere auto's, maar mijn moeder die zit bij de verloskundige in de auto en zegt dat ze over de busbaan moet.
Wat ze vervolgens doet, en we rijden als gekken over de busbaan met de gevarenlichten aan..

Het is half 3 geweest als we op de verloskamer komen... De gynaecoloog stelt zich voor en de zuster ook.
De gynaecoloog toucheerd en ik heb bijna volledige ontsluiting, en de kleine is al iets gezakt maar nog steeds niet helemaal!
Ik krijg echt een verschrikkelijke drang om te poepen en ik wil eigenlijk alleen nog maar persen. 14.50 mag ik dat dus ook doen..
Ik vind het persen echt heerlijk, eindelijk mag ik echt wat gaan doen..
Ok, ze doen echt pijn, en ik roep ook 100x: Auw mn reet, auw auw auw mn kont, mn reet!
Maar het wachten tussen die persweeën door vind ik nog veel erger, verschrikkelijk!

Heb soms zin om keihard te grommen, en ik roep: Waar blijft die klotewee? Het duurt zo lang.. G*****d***e!!!!!!!
En weer een wee, en weer één, maar waarom moet ik alleen maar poepen? Ik kan dit niet. Ik zeg keihard: Fer er komt geen baby, ik moet alleen maar poepen..
Er moet echt iets uit wat heel groot en dik is, maar echt geen baby hoor!!

Ja hoor, na een tijdje word er gezegd dat de haartjes zichtbaar zijn, dat geeft weer kracht.
Ik haal alles uit een wee wat er in zit, en soms pers ik 4 of 5x in een wee, mn hoofd ploft zowat uit elkaar. Maar ik wil dat hoofdje ook zien!
En uiteindelijk kan ik dat ook, het hoofdje staat.. (wat doet dat pijn zeg, niet normaal) Alleen het gaat niet passen!
Het werd helemaal verdoofd en de gynaecoloog zet een flinke knip.
Mn moeder die begon toen te huilen, maar ik kon daar niet tegen dus zei: Nou ma, kappen nou! Stop met janken, daar heb ik geen zin in, doe normaal!

Na de knip ging het vrij snel.
De gynaecoloog zei dat het nog ongeveer een kwartiertje zou duren.. Maar ik kon niet meer, ik was op..
Fer zei dat ik het nog wel kon, nog even! En onze kleine is er Meissie.
Na een paar keer persen was het hoofdje er al bijna, Pappa had het niet meer en begon te huilen.. Ik keek naar Pappa, en naar dat hoofdje, en begin ook te huilen.
Er kwam weer een wee, en ik perste een paar keer goed, en het hoofdje kwam er uit, en de rest glibberde er achteraan. De kleine is geboren om 15.52!

 

Ik hoor een hoop gegil en gehuil, en zie een kleine lijfje.. De kleine word op mijn buik gelegd, wat een heerlijk gevoel..
Ik kijk naar Fer en naar de kleine, en ik voel me zo gelukkig, wat een droppie, ik word aangekeken door grote blauwe ogen en Fer ook!
Jeetje wat hou ik van jullie.. En wat een gevoel!

Fer die vraagt na een tijdje wat is het eigenlijk? De gynaecoloog zegt: Dat is niet aan mij, dat moet je zelf uitzoeken.
We waren zo overdonderd door alles, en niemand had het gezegd tegen ons dus Fer die tilt het beentje op en zegt: Een meisje. Legt het beentje weer neer.. We kijken elkaar verbaasd aan..
Fer tilt weer het beentje op, en zegt: Een meisje.. We zijn even stil en ik zeg: Huh? Hoe kan dat nou? Ik dacht toch dat het een jongen zou zijn?
We zijn echt hartstikke verbaasd, maar helemaal gelukkig, een kleine meid..

Zo zie je maar weer, dat het je echt niet uit maakt wat het is.. Je kijkt alleen maar of het compleet is en hoe het er uit ziet!
Het navelstrengetje word afgeklemd en Fer mag het doorknippen, ik vond het best gek, dat ze nu echt van me werd losgemaakt na 9 maanden in mijn buik.
Ze word gewogen en ik hoor de gynaecoloog zeggen: 4055gram, iedereen is verbaasd, ook de gynaecoloog. En ik vraag of hij het over de baby heeft die uit mijn buik is gekomen?!?!
Hij zegt dat ik het goed heb gedaan, een eerste en dan zo'n flinke meid!

De kleine is helemaal aangekleed en ligt lekker bij Pappa, ze is gelijk al heel alert en ligt constant te kijken.
Er word een hoop gerommeld daar beneden, de vliezen zijn niet helemaal los gekomen en de placenta laat op zich wachten..
Het duurt een goed half uur voordat die er uit is.

Ik ben 1.2 liter bloed verloren.. Het hechten duurt 3 kwartier en was niet fijn, sommige hechtingen gaan overnieuw, ik zie bloed spuiten en de verloskundige zit maar te zuchten..
Het enigste wat ik denk: Hoe kan dat nou goed komen? Het was een behoorlijke puzzel, maar uiteindelijk is het toch netjes geworden zegt ze. Maar ik heb wel 22 hechtingen!

We moeten een nachtje blijven, want ik kan nog niet zelf lopen en als ik rechtop zit dan word ik duizelig!
's nachts op de zaal word ik aangestaard door een kleine meid met grote blauwe ogen, ze blijft maar naar me kijken, en de tranen lopen over mn wangen..
Wat een mooi meisje.. Wat een dag..

Eindelijk je bent er!

Onze 'kleine' Gabriëlla is geboren op 20-09-2009, Pappa's verjaardag!
4055gram en is 54cm.


** Schrijven is niet mijn sterktste kant, het is een lang verhaal geworden, hopelijk is het wel boeiend om te lezen**

 

Ik vind het echt super om te lezen dat iedereen het mooi geschreven vond!
Heb het met veel plezier uitgetypt, komt in het plakboek voor de kleine ...