Hallo allemaal... Ik weet niet waar ik moet beginnen... Voel me zo rot! Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik 16 (ben nu 21, hij 26). Ik heb hem toen vrijwel meteen verteld dat ik jong moeder wou worden. Liefst tussen de 20 en 25 ergens, maar zeker niet ouder dan 25. Hij vond dat zelf ook een mooie leeftijd, want hij zou dan tussen de 25 en 30 zijn. We leefden verder en eigenlijk hadden we het alleen maar leuk. Totdat anderhalf jaar geleden mijn vader kreeg te horen dat hij kanker had. Ondanks het keiharde gevecht dat hij heeft geleverd is hij 2 maanden geleden helaas overleden. Ik heb het hier vreselijk moeilijk mee, omdat er nog veel meer dingen met zich mee spelen. Oa gescheiden ouders, vader met een vriendin die mij ooit het huis uit heeft getreiterd waardoor ik mijn vader hooguit 1 keer in de 2 maand zag en nog meer van dit soort shit. In april van dit jaar hebben mijn vriend en ik de sleutel van ons 1e huisje gekregen en sinds juni wonen wij samen. Ondanks alle tegenslagen die ik in mijn leven heb gehad, staat onze relatie nog steeds boven water. We praten veel en ik heb ook psychische hulp. Maar sinds een paar maanden is mijn moedergevoel op gaan spelen. Ik ben nu 21, we hebben ruimte voor een kindje en financieel gaat dat ook lukken. Ik heb het meteen ter sprake gebracht en eerst schrok mijn vriend behoorlijk. Ik heb het even laten zakken, maar heb hem ondertussen wel wat dingetjes laten lezen en zien over kinderen. We zijn zelfs voor de gein giechelend een babywinkel ingelopen en beetje bij beetje werd hij enthousiaster. 2 weken geleden was mijn pilstrip op en hij zei: "Stop er maar mee!" Ik was helemaal blij en ook hij leek steeds enthousiaster. Maar.... 3 dagen terug had ik zin om met hem te vrijen. Hij hield enorm de boot af, en zei letterlijk dat hij het eng vond en het niet durfde. Ik voelde me enorm rot, maar kon er ook niks aan veranderen en liet hem maar. Vanavond weer een poging gedaan en weer hield hij het af. Hij is echt gewoon doodsbenauwd. Het is zo frustrerend, want hij is altijd al (extreem!) bang geweest voor veranderingen. Alleen al verkering krijgen met hem was al een klus. Hij vond het doodeng. Om maar over de 1e keer seks te zwijgen. Maaaaanden lang heb ik met hem moeten praten, tot ik hem zover kreeg. Idemdito met het huis waar wij nu in wonen. Om een bezichtiging geregeld te krijgen heb ik een jaar met hem moeten praten. Hij zag alleen maar beren op de weg. Nooit kon hij er op een leuke manier naar kijken. En nu dus onze volgende stap in onze levens. Een baby. En ik ben zo bang dat ik hem bij deze grote stap niet over de brug kan krijgen. Ik ben bang dat deze stap voor hem een TE grote verandering is. Hij is bang voor het onbekende. Hij wil met ALLES weten waar hij aan toe is, en ja, met een baby weet je dat gewoon niet precies. En dat benauwd hem. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben doodongelukkig op deze manier. Elke avond hebben we het er wel over, maar na de 2e afwijzing in bed durf ik geen 3e poging meer te doen. Ik word er alleen maar ongelukkig van en we krijgen daardoor ook steeds ruzie en dat wil ik niet. Ik ben gestopt met de pil, en ik slik nu al 3 weken foliumzuur omdat we het allebei wilden. En ik weet eigenlijk ook wel zeker dat mijn vriend het wil, maar wat ik al eerder schreef, hij is bang. En ik hoop niet dat jullie gaan zeggen: "jullie zijn nog jong genoeg!" want zo zie ik dat niet. Ik vind dat wij er klaar voor zijn, we hebben alles mooi voor elkaar. En ik baal ervan dat "de angst voor het onbekende" van mijn vriend de reden is dat wij nu niet aan kinderen beginnen. Over 10 jaar is een baby toch nog steeds "onbekend"? Wat moet ik doen???
In ieder geval mijns inziens: niet pushen!! Laat het even bezinken, ook voor hem. Je bent nog geen 10 weken verder. Het wordt nu ineens allemaal heel echt en realistisch, ook voor hem. Ik zou het gewoon even een paar weken aankijken, zeker als je weet dat je vriend moeite heeft met veranderingen. Het even loslaten en er niet zelf over beginnen, laat het even van hem afkomen en kijk wat er gebeurt. En nog gecondoleerd met je vader
Hoi, verschrikkelijk wat je al hebt mee gemaakt. Ik denk dat het beter is om weer de pil te gaan slikken, om t bestwil van je vriend. Áls je kinderen wilt (als het lukt natuurlijk) moeten jullie er beiden voor gaan anders gaat het niet werken.. En horen waar precies het probleem van je vriend ligt, is het de vastigheid/onvoorspelbaarheid oid.. Even ter vergelijking, mijn man wilde eerst ook een hele tijd niet en ik was er al jaren klaar voor, maar 'moest' toch wachten tot hij er echt aan toe was op zijn manier, dat is ontzettend moeilijk maar wel het beste. Nu wil hij al graag een 2e en ik juist nog niet.. zo zie je maar. Succes verder!
Heb je wel eens gevraagd of je vriend geen professionele hulp wil inschakelen om te achterhalen waar deze extreme angst vandaan komt. en hem gerust stellen het voorlopig nog maar even veilig te vrijen ( met condoom) tot hij zijn angst heeft overwonnen. Ik vind het erg vervelend voor je en hoop dat hij snel zijn angst zal overwinnen en jullie er samen voor kunnen gaan. succes X
Wat vervelend zeg.. Ik zou nog eens goed met je vriend proberen te praten over wat hij voelt en waarom hij nu geen gemeenschap met je wilt.. Bang voor het onbekende? zal m gewoon zo de vraag stellen.. Verder niet pushen idd, voor een kindje gaan moet je wel beide achter staan.. voor 100% anders werkt het niet..Dus probeer er nog eens over te praten samen... Want idd door afwijzingen en niet wetend waar je aan toe bent word je niet vrolijk van!!
Hallo allemaal! Ontzettend bedankt voor jullie reactie's!! Doet me goed om erover te "praten". Merkte het net al, ik bleef maar typen! Hahaha! Ik heb mijn vriend al eens gevraagd of er een achterliggend probleem achter zijn angsten zit, maar volgens mij is die er niet. Ik denk dat het vooral te maken heeft met zijn opvoeding. Hij is enigs kind en door en door verwend (nu nog wel met bepaalde dingen...). Moeder deed altijd alles voor hem, alle probleempjes lostte zij voor hem op. Om maar even een klein voorbeeld te geven: toen ik hem leerde kennen had hij nog nooit zijn eigen bed verschoond!! (hij was toen 20!) Hij heeft nog nooit zo voor keuzes gestaan als nu wij samen wonen en dat vindt hij heel erg eng. Denk inderdaad dat ik maar weer aan de pil ga, maar ik vind het echt heel erg. Ik ben er zo ontzettend aan toe!! Hij wist van tevoren al waar hij aan toe was, en hij vond dat oke. En nou is het zover en dan rent ie weg..
Hallo, Eerst en vooral gecondoleert met 't overlijden van je vader! Wanneer ik jouw verhaal lees zie ik er zo mijn leven in, heel erg gek! Mijn vader heeft ook een vriendin gehad die mij heeft buitengewerkt! Maar om even op jouw vraag te antwoorden, mijn vriend heeft hier in het begin ook heel erg aan moeten wennen, hij is ook altijd heel precies geweest en zou ook het liefst alles op voorhand plannen en dat is nou, zoals je al eerder vermelde, niet mogelijk met een baby. Ik heb hem ook even tijd gelaten om het een plaats te geven maar ben toch wel altijd blijven praten met hem over wat een baby doet met je leven en kijk.. uiteindelijk heeft hij toegegeven en gaan we er vollop voor! Hopelijk kan je vriend het uiteindelijk ook een plaats geven maar geef hem nu eerst een klein beetje tijd en praat heel erg veel met elkaar dit doet echt wonderen! Veel sterkte verder! Groetjes Joke
Er straalt van heel jou berichtje af hoe sterk jullie relatie is en hoe fijn jullie het samen hebben. Ik denk dat het dan ook enkel een kwestie van tijd is wat je hem moet geven aangezien ook de andere stappen voor hem enorm leken. Ik zou gewoon niet meer beginnen aan de pil en je foliumzuur door blijven slikken en hoewel jij jou vriend beter kent denk ik dat hij met de tijd wel 200% achter jullie beslissing zal gaan staan. Heel veel succes ermee!
gecondoleerd met je grote verlies!!! mijn vriend was ook erg verwend,, en kon niet loskomen van zijn mammie ook nooit ze eigen dingen gedaan!!! (geen enigkind)! Ik woonde bij hem en zijn ouders (wegen mstandigheden),, ik heb hem moeten pushen om een huisje te zoeken en te gaan samen wonen (moesten wel want ik was 20 weken zwanger (het liefs bleef ie thuis wonen zodat ze ouders konden helpen met de baby!! en dat werd ook op hem ingepraat!! op het laatste momen heb ik eeen huisje kunnen vinden! een week voor de bevalling! succes xxx
Ikzelf denk, dat je vriend echt wat tijd nodig heeft. maar maak hem wel duidelijk dat je niets hebt aan bepaalde impulsreacties: eerst zegt hij stop er maar mee (pil) en nu wil hij niet. Dat is zijn goed recht, maar voor t zelfde geld hadden jullie al gevreeen en was je zwanger....dan heb je weinig aan zo'n reactie! Probeer het nu even te laten rusten, praat er rustig over maar wel op rustige momenten. Dus niet in bed of wanneer hij je afwijst oid. Geef hem tijd! dat werkt denk ik het best....Sterkte!
Dank jullie allemaal! Ontzettend lief! En over dat tijd geven, hoelang is dat? Want ik ben bang dat als ik hem onbepaalde tijd geef om na te blijven denken, dat hij er dan niet meer uit zichzelf op terug komt. Dat hij het onderwerp baby angstvallig gaat vermijden en als ik er dan wel over begin gaat het lijken op zeuren en dat wil ik niet. Moet ik hem een maand de tijd geven? 2 maanden? Een jaar?? Wat is reeël? En bedankt allemaal voor de condoleances! Lief!
hij mag ook wel een btje interesse tonen in jou kinderwens!! als jullie samen winkelen kun je ook is zeggen kijk wat een schattige babyrompertjes,, kijken hoe die daar op reageerd,, of vraag hem wat ie op dit moment wilt,, dan weet jij ook waaar je aan toe bent!! (wel of geen pil!!) xxx
Ik heb hem al heel vaak gevraagd wat hij nu wil en dan krijg ik als antwoord: "Dat weet ik niet, ik vind het gewoon eng.." Ja.. Wat moet ik daarmee????
Wou hier ook nog even op reageren. Ik ben er namelijk enorm van overtuigd dat ALS ik zwanger zou zijn dat hij vreselijk blij zou zijn. Wel bang voor wat komen gaat, maar dan kun je niet meer terug en ik weet zó zeker dat hij het ontzettend leuk zal vinden. Maar om hem over die brug heen te krijgen...
meid als ik jou was zou ik niet meer aan de pil gaan, want dan moet je weer helemaal ontpillen!!! ik zou kiezen voor een condoom toch redelijk veilig zo laat je zien dat je zijn angst enigzins accepteert maar is straks makkelijker weg te laten wanneer hij aan het idee gewend is. NB Nog gecondoleerd met het verlies van je vader ( sorry had ik in eerste berichtje vergeten.)