Ik lijk op een splitsing in mijn leven te staan. Ik word over 10 dagen 30, manlief is 43 en dus moet er stilaan wel een beslissing genomen worden over "wel of geen kinderen". Alleen ... Mijn epilepsie is voor de 3de keer terug komen opzetten. Het begon 18 jaar geleden op mijn 11 à 12. Er toen 3 jaar last van gehad. En toen verdween het weer. Geen medicatie gekregen toen, want ik heb ook autisme en toen stak men het op "epileptiforme aanvallen" door mijn autisme. Op mijn 23 doken de aanvallen terug op toen ik afgestudeerd was en begon te werken. Toen wel aan de medicatie omdat het toch overduidelijk echte epilepsie is (waarbij mijn autisme waarschijnlijk wel een rol speelt). Na een jaar en veel gezoek de boel onder controle gekregen met medicatie. Er wel een depressie, angstaanvallen en 3.5 jaar thuiszitten aan over gehouden. Bovendien zal ik de rest van mijn leven maximaal deeltijds mogen werken. Nu zijn we 6 jaar verder ... en kan de zoektocht opnieuw beginnen want ik krijg terug aanvallen. Ik heb al 9 jaar een relatie met mijn intussen man - in juni getrouwd . Het "wel of niet kinderen" is al die jaren vooruit geschoven door mijn autisme en mijn epilepsie. Maar ik wil niet eeuwig wachten met een beslissing. Manlief is immers nu al minstens 62 als ons kind 18 zou zijn (en ook al voelt ie zich 10 jaar jonger dan zijn geboortedatum zegt ...). Maar nu ... net op 't moment dat het er misschien dus toch in zat (getrouwd, vast deeltijds werk, eigen huisje, tijdlang medisch stabiel) ... duikt die rot-epilepsie terug op. Zijn er hier dus toevallig moeders die epilepsie hebben? Hoe ervaar je dat? Had je al last van aanvallen voor dat er kinderen waren? Zou je er terug aan beginnen? Wat met een aanval als je kind thuis is? En de angst voor de aanval(len)? Noot: Mijn schoonmoeder woont hier 5 kilometer vandaan, maar is 81 en stilaan echt wel te oud om te helpen - dat beseft ze zelf ook. Mijn ouders wonen 50 kilometer hier vandaan. Willen wel inspringen in noodgevallen, maar zitten eigenlijk te ver en ik raak er zelf enkel met openbaar vervoer (2 uur onderweg). Mijn zus en beste vriendin wonen ook die kant op. Manlief heeft nauwelijks contact met zijn broer - 75 km van hier wonend - en vrienden heeft ie niet. Echt veel "omgeving" om op terug te vallen in de buurt hebben we dus niet.
Heb een lichte vorm van epilepsie (jme) en nu zwanger van de tweede. Bij mij is het alleen wel al jarenlang onder controle met medicatie. Dus moeilijk te vergelijken. Heb zowel bij de vorige als bij deze zwangerschap de medicatie doorgeslikt tijdens de zwangerschap, tot nu toe geen problemen. Ik heb wel beide keren eerst overlegd met de neuroloog. Heb je dat al gedaan? Succes met het nemen van een beslissing!