Moeilijk positief te blijven......

Herkenbaar hoor.. En al sta je nog maar aan het begin van alles, zijn er nog tig mogelijkheden en dergelijke (en daar word je uiteraard ook steeds weer op gewezen door anderen, dat helpt alleen totaal niet ), je kunt je zó wanhopig voelen. Ik vroeg me constant af; 'wat als?'. Wanhopig zijn, niet meer weten wat je moet doen en er af en toe compleet doorheen zitten, is heel normaal denk ik. Mijn ervaring is dat, ondanks dat alles, je toch steeds weer ergens de kracht vandaan haalt om tóch door te gaan. Ik hoop op goed nieuws volgende week!

 

Heel herkenbaar. Zo'n half jaar geleden stond ik in jouw schoenen ongeveer.
Dat bij jou alles goed is, is in ieder geval al mooi. Jouw lichaam moet uiteindelijk toch het meeste doen.
Alle emoties die jij voelt zijn totaal niet vreemd. Hoe vaak ik wel niet hebt gedacht 'wat als........'
Veel succes!
En zie bij mij, het kan evengoed dadelijk heel snel raak zijn.

 

Jep na de eerste verse terugplaatsing al!
Bij ons was het hetzelfde. Bij mij alles goed (en als 88 je geboortejaar is dan heb je -net als ik- je leeftijd ook nog eens mee), man steeds <0.5milj zaadcellen.
De behandeling zelf is mij ook alles meegevallen. Na de terugplaatsing wel troubles gehad, maar dat is weer een ander verhaal . Uiteindelijk dus wel resultaat.
Mocht jij in hetzelfde traject terecht komen en vragen hebben, dan mag je me altijd pb'en.

 

Er is zoveel mogelijk meis! Het is al zo fijn dat er bij jou niks is want dat geeft ook zoveel problemen: eicellen zijn moeilijker te maken en er zijn er minder van natuurlijk. Met weinig zaad is IUI en IFV mogelijk en de kans van slagen is groter als bij jou alles goed is.

Misschien niet zo romantisch om het zo voor elkaar te krijgen maar het kan allemaal nog!

 

Herkenbaar hoor. Soms ben ik zo bang dat ik nooit mama zal worden en de andere dag ben ik weer enorm positief. Er zijn tegenwoordig zoveel hulpmiddelen en daar houd ik me dan maar aan vast.

Ik heb net het omgedraaide..bij ons ligt het aan mij. Voel me daar zo ontzettend schuldig over. Het voelt als een soort van falen.

 

Heel herkenbaar helaas.

Wij hebben vorig jaar onze zwangerschap moeten afbreken omdat onze dochter een grote hartafwijking had. Nu zijn we er achter gekomen afgelopen januari dat de kans dat wij weer natuurlijk zwanger worden zeer klein is. En zijn begonnen aan het iui traject. Helaas ging de eerste behandeling niet door omdat de kwaliteit van het zaad te slecht was.

Soms vraag ik me ook af of ik ooit nog mama wordt. Positief blijven is idd soms echt moeilijk. Maar je moet toch proberen om het toch te zijn.

 

Zoals iedereen hierboven al schrijft die gevoelens zijn heel herkenbaar. Ik heb altijd een aantal dagen per maand dat ik wel een hele dag zou kunnen huilen en dan heel bang ben dat ik nooit moeder wordt, daar wil je niet aan denken maar het gebeurd toch. Wij zijn nu 3 jaar bezig en als alles goed gaat over een dag of 10 de tweede iui, zet hem op en even een rotdag hebben dat mag, dat hoord erbij. Sterkte