Wij zijn bijna 4 jaar en heel wat behandelingen verder nog niet zwanger. Ja eigenlijk was ik over een week of 6 uitgerekend maar de zwangerschap in dec bleek half januari alleen een lege vruchtzak te zijn. Pas op 21 maart hebben ze een curettage gedaan omdat het met de medicatie niet helemaal los gekomen was. Ik merk nu na weer twee terugplaatsingen zonder resultaat dat ik me erg down voel en niet goed weet hoe ik ermee om moet gaan. we hebben nog 3 cryo's in de vriezer maar ik ben alleen maar bang.........bang dat het niet genoeg zal zijn. We hebben nu al 5 terugplaatsingen gehad van de eerste ivf poging. we hadden gelukkig veel embryo's maar toch vind ik het steeds lastiger om de hoop te houden. Volgens de artsen moest het echt lukken en had mijn lijf wel laten zien dat ik zwanger kan worden en het ook goed vast kan houden. Maar hoe moet je ermee om blijven gaan als je keer op keer teleurgesteld word en de klap nog erger word als het dan een keer misgegaan is en het daarna ook niet lukt. Is er iemand die deze situatie herkent en hoe gaan jullie ermee om?
Hoi Ik86, wat naar voor je meid! Wij zijn natuurlijk niet zo lang bezig als jullie, maar ik heb ook momenten dat ik me heel erg down voel. Soms grijpt mij de angst aan dat we nooit kinderen zullen krijgen. Mochten je downgevoelens je belemmeren in het dagelijks leven, wellicht helpen een paar gesprekken met een psycholoog/maatschappelijk werker. Bij ons op de afdeling fertiliteit loopt er een mw'er rond en die afdeling laat je gratis gesprekken voeren met zo'n iemand als service omdat zo'n traject gewoon heel slopend is voor je. Tegen je omgeving heb je waarschijnlijk je verhaal al een aantal keren gedaan en daar wil je niet steeds weer bij aankloppen als het even wat minder gaat. Dan is zo'n psycholoog of maatschappelijk werker wel fijn. Ook geven ze je wat dingen om op te richten en handvatten om dit vol te houden. Ook leren ze je dingen te accepteren zodat het gevaar kleiner is dat je een depressie inglijdt en dat je wat beter met je downgevoelens om kunt gaan. Sterkte met alles en ik hoop voor je dat jullie gauw weer in verwachting mogen zijn van een mooie en gezonde baby!
Lieve Ik86, helaas herken ook ik jouw gevoelens maar al te goed. Hoe ermee om te gaan is voor iedereen anders want de een wil juist doorgaan en de ander heeft baat bij af en toe rust. Ik heb nu ook 8 terugplaatsingen gehad dus zit beetje in dezelfde periode qua behandeling als jij. Ik ken de teleurstellingen, de hoop die steeds weer vervliegt. En ik merkte ook dat ik op een gegeven moment niet meer mezelf was, maar een soort ondergeschikte aan onze kinderwens. Ik was boos op mijn lichaam, vond het oneerlijk, was erg down en kwam steeds verder van mezelf af te staan want van nature ben ik juist super positief en vrolijk. Ik heb besloten een rust periode in te lassen. Even tijd voor mezelf, tijd voor ons en even een kleine stap weg van de behandelingen. Voor mij doet dat echt veel goed. Het geeft me energie om straks weer door te gaan met frisse moed, je kunt alles weer beter relativeren. Als we straks weer door gaan en ik kom vroeg of laat weer in dezelfde situatie maak ik absoluut dezelfde beslissing. Even rust. Ohja en wat Kuukse zegt, praten met iemand, kan ook zeker geen kwaad. Sterkte!
Hoi Ik86, Wat verschrikkelijk naar voor je! Wij zijn inmiddels twee jaar bezig en ook ik bleek middels MMM in december zwanger (wat een euforische Kerst hadden wij) en ook in januari eindigde dit in een miskraam. Ik zou ook over een paar weken gaan bevallen en o wat is het moeilijk om vrouwen id omgeving te zien die uitgerekend waren in dezelfde tijd. Toch gun ik het hen van harte... maar ons ook! Ik snap dat het heel moeilijk is!! Zelf heb ik besloten even een pauze van ziekenhuis in te lassen want je bent er toch iedere dag mee bezig en inmiddels ben ik meer mijn kinderwens dan mijzelf. Hoop is iets wat na iedere teleurstelling toch wel weer terugkomt bij mij. Heb jij dat niet ook? Dan komt de klap einde vd cyclus wel weer extra hard aan maar het is ook bijzonder te voelen dat daarna weer goede hoop opbloeit (terwijl het rond de menstruatie een groot donker gat lijkt te zijn waar geen lichtpuntje te vinden is). De mens wil blijven geloven dat het kan en dat het mogelijk is. Ontneem jezelf dat niet. Probeer in de tussentijd te genieten van de kleine dingen in het leven en probeer van jezelf en je lichaam te houden. Het is een hele prestatie om dit allemaal te ondergaan en door te maken; petje af! Mocht je over een tijdje zwanger zijn en vervolgens je kindje in je armen hebben, dan zijn we deze ellende vast een beetje vergeten. Heel veel kracht en sterkte gewenst!!
Bedankt voor jullie reacties. 'fijn' om te lezen. Wij zijn idd ook even gestopt. iig deze maand en in aug even niks. Dit ook een beetje gedwongen omdat de tp bij mij erg moeizaam gaan en de arts die het altijd lukt zelf op vakantie is, en zonder haar durf ik het toch niet aan....... Ja koekepeertje bij mij komt de hoop ook steeds weer terug maar ben ook erg teleurgesteld in mijn lijf als een poging niet gelukt is. Wij hebben een tijd geleden een gesprek gehad met een psycholoog maar denk dat de 'klik' er niet was met haar het enige wat ze zei is 'ja wil wil je dat ik doe ik kan niet toveren.....' nou lekkere steun.... Ik hoop dat ik door de rust ook even van andere dingen kan genieten. Het enige wat me echt opfleurt is dat mijn vriend me ten huwelijk heeft gevraagd afgelopen mei, dus we kunnen wat plannen en dat is wel weer heel leuk. Alleen kan je daar niet elk moment mee bezig zijn.
Gefeliciteerd met het aanzoek ik86! Leuk vooruitzicht. Je kunt het ook niet volledig uitwissen en er niet bij stil staan. Dat zou ook niet goed zijn. Maar hele dagen hier aan denken is ook weer niets. Het is gewoon lastig en er is weinig ontsnappen aan, maar even loslaten doet voor mij echt wonderen.
dankjewel Jordan. Nee dat is idd zo het is lastig om van de gevoelens weg te lopen of ze van je af te zetten. Ik probeer continu de afleiding te zoeken om maar lekker bezig te zijn. Maar dat lukt niet altijd. 's avonds rustig op de bank zitten vind ik ook erg lastig dan heb ik teveel tijd om na te denken...... Maar we proberen gewoon door te gaan en de leuke dingen uit het leven te halen. Maar het idee dat we over een paar weken een kleintje in onze armen ouden hebben speelt wel steeds op. Ik hoop dat dat gevoel na augustus weer een beetje zakt.....
Wat mij heeft geholpen is andere plannen maken die niets met de kinderwens te maken had. Wij hadden bijvoorbeeld afgesproken dat we als alles zou mislukken we gingen sparen voor een wereldreis van 1-2 jaar. Iets wat we allebei ook erg leuk vinden. Hierdoor ging bij ons de druk eraf. Succes in deze zware tijden.
Ik weet precies wat je bedoeld.... dan denk je : zullen we wel doorgaan? waar zijn we mee bezig ? en waarom is het andere mensen wel gegund en ons niet ? Vooral als je kinderen in de wereld ziet die door hun ouders in de steek worden gelaten.. en dan zelf zo graag een kindje zou willen maar het je (nog) niet is gegund.. Ik ga op het moment door hetzelfde heen , we gaan nu met onze 3e IVF beginnen maar hebben het echt emotioneel nu heel zwaar omdat we bang zijn dat het weer niet gaat lukken.. we weten dat we positief moeten blijven maar soms is het moeilijk. Het enige wat helpt voor mij is af en toe je gedachten op iets anders zetten; bijv een reis boeken of sport of werk of iets anders.. maar ik merk ook dat ik alles wil proberen van edelstenen tot acupuntuur om het toch te proberen en toch hoop te houden. Weet je; Je moet gewoon doen waar je je goed bij voelt, lezen, vragen, huilen , lachen en blijven hopen
Alles is zo herkenbaar. Het is leven tussen hoop (die je kracht geeft maar die je extra pijn geeft bij weer een mislukking) en vrees (die je lam kan slaan). Wat mij hielp was de gedachte dat ik alles zou proberen zodat ik achteraf iig niet het idee kon hebben dat ik meer had kunnen doen. Daarnaast veel huilen en op goede momenten andere dingen ondernemen zodat je wat afleiding hebt. Ook de gedachte dat onze liefde en relatie erg sterk zijn aangezien we hier dus alle ellende voor willen doorstaan. Dat is een mooie gedachte. Meer is er eigenlijk niet.