Naar aanleiding van wat er te sprake kwam in het andere topic over een tweede kindje, dacht ik ik open een topic voor meiden die een pnd hebben gehad. Wat ik zelf merk, en wat zo te lezen ook bij anderen wel speelt is twijfel over een tweede kind. Ikzelf heb een ppd gehad, en inmiddels gaat het een stuk beter. Onze kleine dame is nu bijna 2 jaar oud. Ik riep al die tijd: nooit meer, maar nu merk ik dat ik soms wel eens twijfel.... Het onderwerp is vrij taboe, ik hoop dat er meiden zijn hier die erover willen praten. groetjes, Sas
Sas: je hebt helemaal gelijk ging een beetje off topic Ook ik heb een pnd gehad. Pittige zwangerschap, vrij normale bevalling, borstvoeding waar ik helemaal niet happy van werd en daarna ook nog een baby die heel veel huilde en weinig sliep. (Reflux en later een helmpje voor plat achterhoofdje) Ik merkte dat ik helemaal niet op een roze wolk zat, veel huilde, erg onrustig was en met niemand wilde afspreken. Ik kon ook helemaal niet tegen het gehuil van mijn kindje. Ik vind het echt erg om te zeggen, maar heb echt met haar in mijn handen gestaan en gedacht wat zou er gebeuren als ik haar nu zou laten vallen...... Ik weet in mijn achterhoofd echt wel dat ik dat niet gedaan zou hebben, maar dat was wel t teken voor mij dat ik hulp nodig had. Ik heb (heel eigenwijs) geen medicatie geslikt, was bank dat ik niet meer zonder zou kunnen. Wel heb ik veel gesprekken bij een psycholoog gehad. Na 1,5 jr was ik weer een beetje de oude en kon ik weer genieten van mijn dochter en alles om me heen. Ik riep ook nooit meer een 2e want dit wil ik niet nog een keer meemaken, maar toch begint het nu een beetje te kriebelen. Sorry voor het hele lange verhaal, maar ik ben benieuwd naar ervaringen van andere moeders die een pnd hebben gehad en die ook twijfelen of juist wel de stap hebben genomen om zwanger te worden.......
Ik heb na de 1e een PND gehad en na de geboorte van de 2e jammergenoeg ook. Het risico op een 2e keer is aanwezig en ik ben begeleid door de GGZ, het leek eerst goed te gaan, maar heb na 3 weken toch een depressie gekregen. Behoorlijk heftig maar omdat ik al bekend was heb ik gelijk begeleiding gekregen en medicatie. De AD ging na een week of 5 goed werken en het is snel beter gegaan. Ik heb absoluut geen spijt van mijn 2e kindje, maar een 3e wil ik niet meer; nog een keer n PND zie ik echt niet zitten. Voor de 2e wilde ik dat risico wel nemen.
Ik heb na de geboorte van mijn eerste zoon ook een pnd gehad. Ik riep ook ik wil nooit geen tweede kind. Uiteindelijk hebben we na een jaar of 4 de knoop door gehakt en zijn toch voor een tweede gegaan. We hebben met de ha afgesproken dat als ik het gevoel kreeg dat het weer mis ging ik direct moest bellen en ik gelijk hupl zou krijgen zonder eerst alle zaken die voor af gaan. Ik had voor me zelf bedacht: goed, ik wil nu heel graag ervaren hoe het is om'normaaal"te bevallen en een "normale"kraam tijd te hebben. IK vond dat ik toch weer een stuk ouder was en dus ook ervarender dan bij mijn eerste kind. Ik wist een beetje hoe het zou zijn om te bevallen en ook wist ik dat het weer best moeilijk en zwaar zou kunnen worden. Bij mijn tweede zoon heb ik op zich een "normale"bevalling gehad. (buiten het feit dat mijn moeder een zeer ernstig ongeluk gehad heeft die dag en meer dood dan levend was) Ik lag in het ziekenhuis nieuw leven te baren en mijn moeder was in levensgevaar. Mijn moeder zou bij de bevalling zijn maar dat ging dus niet door. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb GEEN pnd gehad na mijn tweeede bevalling. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat het moeilijk was! Echt wel maar eend epressie heb ik gelukkig niet gehad!
En nog een kindje....... ALs er minder leeftijds verschil had gezeten tussen mijn oudste en mijn jongste had ik nog heel graag eeen derde kindje willen krijgen. Maar Calvin wordt al 9 en QUinten is al 3 geweest. Voordat je die knoop door hakt om voor een derde te gaan en voordat je zwanger bent, ben je al zoveel tijd verder. Nee, voor mijn geen kindje meer. Maar dus echt niet omdat ik de eerste keer een pnd heb gehad.
ik meld me ook hier aan! ik heb na de geboorte van Jill een depressie gehad. de arts zegt dat het geen pnd was omdat ik Jill juist wel goed kon verzorgen maar niet mijzelf. ik vind het achteraf toch wel erg veel vergelijkingen hebben met een PND. ik ben na een paar maanden gesprekken met de huisarts aan de AD gegaan en onder behandeling geweest voor een paar maanden bij een psycholoog. al met al zijn we nu bijna 2 jaar verder en ben ik vanaf januari gaan afbouwen van de AD. en tada... ik ben vanaf vrijdag AD vrij!!! ik wacht nu op een dip of iets maar er komt maar niets, voel me zelfs beter dan tijdens het afbouwen. zoals je aan mijn banner kunt zien ga ik voor een tweede kindje. dit was mijn eerste klusronde weer. ergens ben ik er wel onzeker over en weet ik niet of ik hier wel goed aan doe en bang dat ik straks weer het zelfde ga beleven. Ik vond de babytijd van Jill vreselijk, vooral dat gehuil en het niet weten wat ik in vredesnaam met haar moest doen. die verandering heeft toen iets bij me los gemaakt waar ik best door in een put ben gekomen. ik ga me nu gewoon in het diepe gooien en zie wel hoe het met me gaat. ik krijg iig extra begeleiding en na de bevalling kan ik extra kraamhulp krijgen. ook wil ik aangeven dat , mocht ik me straks weer zo k*t voelen ik meteen weer AD wil. dat ging me erg goed af! @mamakaatje, Jill huilde ook zoveel. werd er gek van. heb ook wel eens geschreeuwd of boven aan de trap gestaan en gedacht wat er zou gebeuren als ik haar naar beneden zou gooien hoor. vreselijk vond ik dat.... die roze wolk is er eerlijk gezegd pas na een jaar gekomen!! fijn om hier mee te kunnen praten en elkaars verhalen te kunnen delen Groetjes Monique
hier geen PND.. maar een echte roze wolk was het ook niet al dat gehuil.. je werd er hartstikke gek van er zijn momenten geweest (goddank niet zo veel want achteraf voelde ik me nog schuldig ook) dat ik anne in bed heb gelegd "ga hier maar even huilen" omdat ik het gewoon echt niet trok. en enige wat ik zelf deed dan.. was gewoon beneden op de bank zitten.. niet eens met mn rug tegen de leuning maar gewoon op het randje.. geen tranen, geen emotie.. gewoon GEEN gevoel, gedachten niets.. ik was gewoon leeg. ik heb nu ook wel een idee waarom sommige mensen op de snelweg staan met een baby op hun arm godzijdank is het bij mij nooit zo ver gekomen.. maar de frustratie en machteloosheid.. die haal ik zonder moeite mij zo weer voor ogen ik zou het denk ik nooit ruilen voor een vlekkeloze roze wolk.. want stiekem heeft het toch wel een band gesmeed ook. Maanden lang op de arm van Mama wonen heeft zeker zijn sporen achter gelaten. En dat absoluut in positieve zin. Maar dat eerste jaar.. ik heb eerst maanden neit geslapen, toen weken enkel maar geslapen.. daarna kon ik niet meer slapen maar was ik volslagen total loss.. ik was moe van de trap oplopen en stond serieus te hijgen bovenaan. Op advies van de huisarts gaan sporten.. (te beginnen met omroep MAX op de tv sochtends) en een strak ritme voor mezelf gebouwd. Leuk combineren met een baby op borstvoeding die haar eigen ritme had. Maarja nu gaat alles prima.. en ik ben gewoon helemaal blij. waarom het risico dat het nog een keer gebeurd? Ze is een heerlijk kind, kan alle aandacht krijgen die ze wil. En ik ben nog steeds regelmatig goed moe.. ik zie het nog niet zo snel voor me Ik sluit niet uit dat ik me bedenk hoor.. maar echt heel veel langer moet ik daar natuurlijk niet mee wachten
Ik heb bij mijn oudste dochter een hele zware PND gehad. Ik ben in totaal de eerste 3 maanden na de geboorte van mijn dochter opgenomen geweest in 3 verschillende psychiatrische ziekenhuizen. Ik woon in het buitenland, de goeie hulp kwam veels te laat, hierdoor is het zo uit de hand gelopen. Na 9 maanden ben ik zwanger geworden van mijn 2e dochter. Ik voelde me toen wel al helemaal goed maar was nog aan het afbouwen met de medicatie. Bij mijn 2e is alles perfect gegaan. Super zwangerschap, een eitje van een bevalling en een heerlijke kraamtijd.
Hoi meiden, vreselijk he, zo'n pnd.... en achteraf kun je soms bijna niet meer begrijpen dat je het ooit zo hebt gedacht of gevoeld. Knap dat jullie hier zo open durven te praten erover. wat er zoal voorbijkomt klinkt mij bekend in de oren. Ik kreeg de dag na de bevalling een pnd, voelde mezelf wegglijden en dacht dat ik gek werd. Ik had geen klik met de baby, die kon van iedereen zijn maar niet van mij. T gehuil kon ik absoluut niet tegen en ik was continue helemaal verkrampt. Slapen lukte niet meer, ik kon alleen nog maar huilen. Liever was ik er niet meer, dan kon iedereen ten minste weer gelukkig zijn zonder mij, zo voelde ik dat echt! Ik heb vrij snel medicijnen en gesprekken gehad, en een praatgroep. stukje bij beetje klom ik weer op en na 6 maanden ben ik het werken weer gaan opbouwen. Inmiddels gaat het goed met me, merk wel dat ik soms nog een terugslag heb. Ik heb nog wel ad, maar nu de helft van wat ik had. Een tweede kindje, daar zijn we nog niet uit. Nog een keer door zo'n hel gaan, dat zou echt vreselijk zijn, ik denk niet dat ik dat op kan brengen. maar t kan ook goed gaan.... Als ik zwanger zou raken dan kan ik me aanmelden voor een preventietherapie/ contact en als het nodig is kan ik medicijnen gebruiken. de lijntjes zijn dus kort, ik kan snel hulp krijgen. kan iemand me vertellen hoe dat zit met extra kraamzorg? Hoe weet je of je dar recht op hebt? En wat houdt het in? Groetjes!
Hier ook een pnd gehad na de bevalling van Sasha. Dat riepen ze telkens tegen me, toendertijd en eigenlijk kan ik pas sinds een jaar zeggen, dat ik toen inderdaad niet goed in mijn vel zat. Ik heb toen wel meegedaan aan een cursus (als roze wolken donderen) Maar mijn roze wolk was iets te roze. Ik klampte me zo vast aan Sasha, dat het gewoon de andere kant op sloeg. (volgens die psych was het een verhaal in de wereld, dat als je een pnd hebt, dat je niets van je kind wilde weten. Dat is 1 manier pnd, maar het schijnt dus ook anders te kunnen zijn) Heb ook en mijn man ook, gezegd nooit een 2e te willen, maar het begon bij mij ook te kriebelen. Ik vond het toen echt zo raar, hoe kan dat nou? Mijn hart won het van mijn gedachten en voila zwanger. Ik had op een gegeven moment ook zoiets van: Ik wil het gewoon nóg een keer meemaken en nu 'gezond'. Ik ben heel vaak nog wel bang dat ik straks weer in hetzelfde zal belanden, maar ze zeggen, de ene zwangerschap is de andere niet. Ik was begin deze zwangerschap ook verschrikkelijk moe, zo moe, dat het net leek alsof ik een lichte depressie had. Alles kon me gestolen worden en als ik een miskraam kreeg, ja helaas pindakaas, maar niet erg. Ik ben daar inmiddels wel overheen en ben nu superblij. Ik probeer mijn gedachten ook op blije gedachten te zetten. Maar toch spookt het in mijn achterhoofd.
@mamavanjill... dat had ik dus ook. Mijn dochter lag er echt in spik en span bij en van mij wil ik echt geen foto's zien van de maanden erna. Ik verslonste gewoon. Tenzij iemand op bezoek kwam, dat deed ik net alsof er niets aan de hand was. Volgens die psych waar ik even bij heb gelopen, die zei dus dat er maar een klein gedeelte was van vrouwen met pnd, die niets van hun kinderen willen weten.
@ wendyp, dat klopt hoor, in de groep waar ik gesprekken mee had waren ook vrouwen die juist aan hun kind vastgeplakt zaten. Ze durfden niets meer zonder hun kind, liepen er de hele dag en nacht mee rond, lieten hun partner amper toe bij het kindje laat staan anderen... dat kan dus inderdaad ook bij een pnd. ik ben blij voor je dat je je nu goed voelt!
Hoi meiden, ben weer even benieuwd hoe het met jullie is? Ik ben wel benieuwd hoe lang de ppd bij jullie ongeveer geduurd heeft? En wat je geholpen heeft om je beter te gaan voelen... Bij mij begon het een dag na de geboorte (al had ik achteraf gezien al tijdens de zwangerschap een beginnende depressie, zo vanaf 20 weken) Heb medicijnen en therapie gehad en hulp van een soort coach van de thuiszorg. En van familieleden en vrienden heb ik ook veel hulp gehad. Na ongeveer 4 maanden was het ergste achter de rug, en met 6 maanden ging het me weer wat beter af allemaal, en ben ik t werk gaan opbouwen. Nu ben ik bijna 2 jaar verder en voel ik me eindelijk weer 'mezelf', al zal ik altijd bang blijven voor weer een depressie. Ik ben benieuwd hoe dit voor jullie is?
@sas hoelang mijn pnd geduurt heeft? tja... vind ik moeilijk om antwoord op te moeten geven. ik denk dat ik na een jaar wel weer een beetje mezelf was. Ik vrees alleen dat ik het altijd wel een beetje in me houdt en dat het nooit weg gaat maar ik heb het een plekje gegeven en het hoort nu eigenlijk gewoon bij me zeg maar. Wanneer het begon weet ik ook niet, eigenlijk na de bevalling voelde ik me niet fijn en na een 2 maanden naar de dokter. ik ben ook gewoon gaan werken omdat ik dat juist wel nodig had en gek werd van het thuis zitten, ik was daarom ook erg blij toen mijn verlof er op zat. even wat anders aan mijn hoofd. we zijn nu bezig voor een tweede kindje en ik laat het op me af komen. mocht ik na de bevalling weer een depressie krijgen wil ik meteen weer medicatie . groetjes
zo wat ben ik blij met dit topic. ook ik heb een fikse depressie gehad. Dit is echter pas echt tot uiting gekomen toen mijn zoontje 8 maanden was. Toen pas stortte ik volledig in. Ik was dood en dood moe en kon alleen nog maar huilend op de bank zitten en voelde me echt zo depressief, ik kon helemaal geen lichtpuntjes meer zien. Toch als ik terug kijk ging het al vanaf de bevalling niet goed. Ik heb werkelijk ALLES zelf gedaan. Niemand mocht mijn mannetje vasthouden,verschonen of voeden. Niemand deed het goed genoeg alleen ik. Ik beschermde hem met mijn leven,kwam de deur niet uit. At heel slecht en zorgde niet goed voor mezelf.Ik was ook als een gek met het huishouden bezig,alles moest perfect terwijl ik normaal toch wel een behoorlijk slordige huisvrouw genoemd mag worden Geen wonder dat je dan na 8 maanden volledig de weg kwijt bent. Ik heb gesprekken met de HA gehad en een cursus bij het GGZ gevolgd en dit heeft me goed geholpen. Toch blijf ik er gevoelig voor. Ik ben nog steeds heel snel moe en veel stress heeft wel invloed op mijn stemming. Het is een beetje bij me gaan horen en ik kan er mee omgaan gelukkig. Nu ben ik zwanger van de tweede en ik ben als de dood dat het terug komt. Ik zie erg op tegen de vermoeiende eerste maanden, zeker omdat we nu ook de oudste erbij hebben. Echt uitkijken naar de komst van de baby kan ik dan ook nog niet. Ben er eerder bang voor. Maar goed. Het zit er nu eenmaal dus we zien wel hoe het loopt. Ik ken mijnvalkuilen en hoop dat ik ze ter zijne tijd ook kan zien. Ik heb mijn omgeving ook gevraagd me extra in de gaten te houden. Het is een lang verhaal geworden maar ik hoop dat jullie er iets aan hebben.
@beagle, fijn dat je je verhaal kwijt kunt he?! even een vraagje, ik heb nu mijn menstruatie. mijn eerste menstruatie nadat ik dus ad vrij ben. hoe voelen jullie je dan? ik heb nu echt een zware dip en kan bijna alleen maar janken. ik ben dan altijd wel gevoelig maar zo erg niet ..... herkennen jullie dit?
Ik heb ook een pnd gehad maar daar kwamen ze wel heel laat achter, pas toen ik na 1,5 volledig instortte (ik ben het type; niet zeiken, doorgaan) en altijd met een happy face rondlopen. Ik loop nog steeds bij de psych omdat het niet helemaal lekker gaat met me. Mijn man wil wel maar is heel realistisch; als we nog een tweede nemen kan ik jou in een gekkenhuis stoppen (even heel cru gezegd). Dus nee, onze dochter blijft gezellig alleen
Ik heb juist bij mijn tweede een PND gehad, al begon het eigenlijk na 12 weken zwangerschap, omdat ik toen een dreigende MK met heel veel pijn en bloedverlies had. Ik ben daarna nooit meer hersteld en heb mijn zws echt verwenst en dacht met 27 weken echt dingen als: kon ze nu maar geboren worden, dan ben ik er vanaf. Ik wilde dit kindje heel graag, maar kon niet genieten. Toen ze geboren was en ik BV ging geven, ging het tijdelijk beter, maar na het beeindigen van de BV, kwamen de depressieve gevoelens weer terug. Bij mij bleek ook dat het zwanger zijn, kinderen krijgen en hebben, tc. heel veel van vroeger boven bracht. Van mijn eigen kindertijd. En dat ik daar nog heel veel frustratie over heb. Nu gaat het o.h.a. niet zo goed, maar tijdens menstruaties nóg slechter... Ik ga daarom weer aan de pil (was spiraal) om wellicht hormonaal wat geregeld te krijgen. Maar vooral, ik ga in therapie. En dat zal niet gemakkelijk zijn, maar ik wil echt heel graag. Ik twijfel over een derde, maar niet vanwege de depressie. Ik zou het risico wel weer aandurven denk ik, maar misschien ook wel, omdat ik juist bij de eerste probleemloos door de zws en kraamtijd en eerste jaar heen kwam. Ik twijfel gewoon omdat ik ergens wel weer heel graag zwanger zou zijn (maar dan zoals bij de eerste) en zo'n kleine murmel wil verzorgen, maar dat ik niet zeker weet of ik echt nog wel een derde kind (voor het leven) wil. Ik heb twee fantastische, gezonde kids. Ik wens iedereen heel veel succes met het herstel en de keuze voor nog een kindje.
volgens mij is het ook echt een hormonaal gebeuren allemaal... echt tijdens mijn menstruatie is het veel erger. echt zo vervelend. ik denk echt dat als ik straks (hopelijk) nog een tweede kindje mag krijgen ik weer aan de med. ga. misschien niet zo hoog maar wel iets. of idd ook aan de pil of zo. (heb jaaaren de pil gebruikt zonder depressieve klachten te hebben) maar even, voelen jullie je tijdens de menstruatie ook zo slecht???