Wij hebben er zelf voor gekozen om het niet te doen. Redenen zijn dat ons kindje welkom is, wat het dan ook zou mankeren. En als het iets mankeert waardoor het niet levensvatbaar zou zijn, zouden we nooit de zwangerschap afbreken zolang het nog leeft. Daarom vind ik het voor ons gewoon nutteloos om te doen...
Als iemand zegt: "alles is welkom" zeg ik: prima, respect voor deze keuze. Maar als je het hebt over: "het is maar een voorspelling", dan zeg ik: het alternatief is de risicovolle vlokkentest of vruchtwaterpunctie aanbieden aan iedereen. Dan heb je 100% duidelijkheid en geen missers, maar ook 0,3-0,5% kans op een miskraam als gevolg ervan. Sommigen willen wel meer zekerheid dat hun kindje waarschijnlijk gezond is, zonder dit risico te willen lopen. Dan is de combinatietest (nekplooi + bloedonderzoek + leeftijd van de moeder) een mooi alternatief. Uiteindelijk worden er zo nog heel wat kinderen met chromosoomafwijkingen opgespoord. Niet iedereen acht zichzelf capabel om een kind met Down op te voeden. Ik persoonlijk vind mijzelf daarvoor niet geschikt.
Ik heb niet voor de nekplooimeting gekozen omdat het voor mij niet veel uitmaakte. Natuurlijk hoop je een gezond kindje te krijgen, maar ik had het niet weglaten halen en vond ik dat je het maar beter niet kan weten omdat je je dan misschien wel onnodig ongerust gaat maken. Het is en blijft een KANS bereking.
wij hadden bij beidde zwangerschappen bewust niet gekozen voor een nekplooimeting. We zaten niet in een risicogroep en zouden geen beslissing kunnen nemen met een ongunstige uitslag. helaas bij onze tweede zwangerschap werd de nekplooi met het blote oog gezien dat deze sterk verdikt was. Dus toen kwamen we als nog in de medische molen terecht. De nekplooi was 4,5mm en de uitslag van de combitest 1.5. Op dat moment donder je van die mooie wolk af. (daarvoor ook een miskraam gehad). Als je eenmaal weet dat je risico zo hoog is, konden wij het in iedergeval niet meer negeren je wordt zo onzeker. Je kunt makkelijk zeggen allles is welkom, zei ik idd ook. Maar als je dan ook voor misschien zo'n keuze wordt gezet, dan ga je toch anders denken. Syndroom van Down hoeft idd niet erg te zijn zo'n kindje kan een goed leven krijgen, als je geluk hebt, dat het geen erge vorm van Down is, want die bestaan ook en nog zoveel syndromen waar je niet vrolijk van wordt. Wij hebben natuurlijk heel internet afgestruind. Wij hebben toch voor een vlokkentest gekozen. Het was een hel om zolang (15 dgn) op de uitslag te moeten wachten. Als de uitslag negatief was hoopten we maar dat het ook heeeel slecht was, maar alles er tussen in, een onmenselijke beslissing. Ik zou het nu nog niet weten en daarom weet ik nu 100% zeker ik zou nooit voor een nekplooimeting kiezen. Gelukkig was de uitslag goed en zijn wij trotse ouders van een gezond jongetje. Maar we hebben 9 mnd niet kunnen genieten, dat vond ik toch wel heel erg.
Dit is iets te algemeen gesteld. Met een nekplooi tussen de 3 en 5 mm val je wellicht in zo'n categorie, maar hoe dikker de nekplooi, hoe groter de kans op een afwijking. Ons kindje had een nekplooi van 7 mm en daarbij is de kans dat het gezond is minder dan 10%. Dus als je het algemeen stelt dan zal het 70 tot 80 % zijn omdat de meeste nekplooien niet dikker dan 4.5 tot 5 mm zijn maar dat is dus relatief gezien.
Wij hebben ook goed rondgelezen en ik heb gelezen dat de meeste kindjes die down hebben, een matig verdikte nekplooi hebben, dus tussen de 3 en 4 mm ongeveer. Maar ja, er zijn natuurlijk nog veel meer en veel ergere aandoeningen. Eowyne, wat afschuwelijk voor jullie.
Hoi, Bij mijn eerste zwangerschap combinatietest laten doen. Uitkomst was 1:200 kans op Down. We hebben na veel nadenken uiteindelijk een vruchtwaterpunctie laten doen (viel me 100% mee!!) en alles was oké. In januari ben ik bevallen van een gezonde zoon. Nu ben ik weer zwanger en hebben we toch weer een combinatietest laten doen. Zojuist de uitslag binnengekregen en kans is nu kleinder dan 1:5000. Als er ooit een derde komt doen we het weer.
Aquilegia, wat vreselijk! Ik had iemand in mijn omgeving die een kindje met trisomie 18 kreeg en dat heeft voor mij zeker meegespeeld bij mijn keuzes. Bij onze eerste hebben we geen nekplooimeting gedaan, bij de 2e wel. Toen hebben we na een slechte uitkomst een vruchtwaterpunctie laten doen, dat was vreselijk stressvol maar gelukkig een goede uitslag (en een blakend gezonde dochter). Ik merkte dat dit in de omgeving veel opriep en mensen sterke oordelen hebben, nog voordat ze hebben gehoord wat de achterliggende overwegingen zijn voor ons om dit te doen. Dat we het bij de 2e wel hebben laten doen was gezien mijn leeftijd en het feit dat we al een gezonde dochter hebben en omdat ik iemand in de omgeving had die een kindje met trisomie 18 kreeg. Een 2e kindje wilden we ook graag als broertje/zusje voor onze 1e. Dat ze niet alleen op deze wereld is. Maar met een kindje met down zou dat juist een extra belasting voor haar zijn. Mijn oma kreeg een kindje met down toen ze 47 was, maar dat was een nakomertje in een heel groot gezin. Het nadeel van op latere leeftijd een kindje met down krijgen is dat je statistisch gezien ook nog minder jaren te leven hebt. Mijn oma stieft toen ze nog geen 65 was. Inmiddels is mijn tante boven de 50 en zijn het dus haar broers en zussen die de afgelopen 35 jaar voor haar hebben gezorgd. Nu heeft ze kanker en moet de familie beslissen over wel of niet behandelen. Ik heb een hoop ooms en tantes die deze verwantwoordelijkheden samen kunnen verdelen maar ik wilde dat niet voor mijn dochter in haar eentje, al weet je natuurlijk nooit wat de toekomst brengt. Maar als je een nekplooimeting overweegt ben ik het met je eens dat je dan ook moet nadenken over wat je wilt als de uitslag ongunstig is. Daar kwamen we bij mijn 1e zwangerschap nog niet uit en hebben we het toen dus ook niet gedaan.