Tsja, past dit bericht hier? Heb het forum al afgestruind naar een passende plek, maar kwam toch weer hier uit. Wil gewoon even wat van me afschrijven en mogelijk zijn er hier die hetzelfde meemaken. Tis allemaal niet ernstig maar wel vervelend en vooral sneu. Dit is het geval; mijn moeder heeft heel jong Parkinsons gekregen. Ze heeft deze ziekte nu al een paar jaar en is nog geen 60. Op zich redt ze zich er wel mee hoor, alhoewel ze veel medicatie slikt en soms afspraken moet afzeggen omdat het dan echt niet gaat. Mijn moeder verstijft, ze trilt niet, maar heeft wel zeer onrustige benen die ze niet stil kan houden. Mijn moeder is hierdoor heel nerveus en met tijden ook depressief. Heel sneu allemaal, het is je moeder en dat doet heel zeer. Nu heb ik een dochtertje van ruim 9 maanden die ten eerste dat nerveuze al haarfijn oppikt en gaat jammeren en huilen. (dit ze namelijk eigenlijk nooit, tenzij ze moe is) - Hebben een heel makkelijke baby, zijn we waanzinnig blij mee uiteraard Mijn moeder kan niet alleen op onze dochter passen, dan zou er iemand bij moeten zijn. Dat is lastig, aangezien mijn vader wisselende diensten heeft. Op zich is het niet nodig dat mijn ouders zouden hoeven oppassen, mijn man is altijd thuis en we redden het prima zonder opvang. Maar...ik hoor -en lees- vaak over kindertjes die regelmatig naar opa en oma gaan, daar blijven slapen of de middag gezxellig bij ze zijn. Dat hebben we niet. En dat vind ik echt heel erg. Onze meid huilt bij oma, omdat ze de nervositeit oppikt. Bij een andere -minder bekende-bij mijn ouders, gaat het goed! Ik vind het zo jammer voor mijn ouders dat ze niet zo optimaal kunnen genieten van hun kleindochter, zoals andere opa's en oma's dat kunnen. En vind het zo jammer voor mijn dochtertje zelf en voor ons als ouders. Het doet pijn, ik rij huilend terug naar huis na een bezoekje en ben zelf een dag van slag. Het doet me zeer dat ze niet de oma kan zijn, die ze graag wil zijn. En het doet me zeer dat ze hierdoor haar kleindochtertje minder vaak ziet dan ik en vooral zij graag wil. Wat zou het leuk zijn als ze iedere week een dagdeel naar haar oma zou kunnen. Of er af en toe logeren! Een utopie, dat weet ik. Ik moet me erbij neerleggen, dat weet ik. Voor mijn ouders is het nog veel vervelender, dat weet ik ook... Maar soms stemt me dit alles zo verdrietig.... het is hun enige kleinkindje. Waarom schrijf ik dit? Misschien zijn er die mijn verhaal kennen? Misschien wel dezelfde ziekte?
Lieve MNQ, Ik zit je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen. Ik kan me zo goed voorstellen wat je bedoelt. Mijn eigen oma had parkinson. Mijn oma was dan wel pas 79 toen ze het kreeg, eerst in mindere mate, maar dat werd wel steeds erger. In februari dit jaar is ze overleden. Ze is 87 geworden. Maar zij had er alzheimer bij. Ze kunnen niet meer met een kleintje alleen blijven. Maar mijn oma bloeide wel altijd helemaal op als ze mijn dochtertje zag. MIjn oma huilde heel veel en ik had het gevoel dat ze zelf niet meer zo gelukkig was. Ze wist namelijk wat ze mankeerde. Dat je je kindje er niet kan laten logeren is wel heel erg voor jullie. Waarschijnlijk weet je zelf ook nog goed dat je vroeger naar je oma ging en daar graag bleef. Dat is nu anders bij jouw kindje, maar geloof me dat jouw moeder heel veel vreugde en energie haalt uit jouw kind. Probeer je daar een beetje aan vast te houden. Heel veel liefs en sterkte! Kari
hai ook ik herken je verhaal,mijn schoonvader heeft namelijk deze ziekte,ook nog niet ernstig. Zijn linkerarm beweegt hij niet veel,en is ook heel vaak heel moe,hij krijgt ook steeds meer aanpassingen met kleine dingen. En ja hier hetzelfde wat oppassen betreft,mijn dochter is dan wel 3,5 jaar en iets drukker,maar dat houdt hij ook geen dag vol,en mijn schoonmoeder zou ook constant in de buurt moeten blijven. En dan niet te denken aan de baby straks,die over 6 maandjes komt. hij geniet er zeker weten van hoor,en hij bloeit ook telkens weer op als we komen. ik vind het echt heel erg sneu,helemaal hoe ik heb gehoord als het erger word. maar goed we hopen dat de medicijnen nog lang en heel goed z'n werk blijven doen. en ja als het je eigen moeder is is het natuurlijk nog erger he (neemt niet weg dat ik dit niet erg vind hoor). heel veel sterkte!! liefs miranda
Hoi Mnq, Ondanks dat ik je verhaal gelukkig niet uit eigen ervaring herken, kan ik me voorstellen dat je het heel jammer vind dat de situatie is zoals ie is. Ik zou me niet moeten indenken dat wij in dezelfde situatie zouden zitten en dat het mijn moeder zou betreffen (*krijgt even een brok in de keel*). Je wil graag dat je ouders een intense band kunnen ontwikkelen met je kindje en dat gaat op deze manier niet zoals je je had voorgesteld. Het is inderdaad gewoon heel erg jammer.... Ik kan je niet helpen (zoals je ook al niet verwacht had), maar ik leef wel met je mee! Liefs!
Ik herken heel erg veel in jouw verhaal. Ik probeer zelf alleen zo min mogelijk te denken aan hoe het had kunnen zijn. Ik probeer gewoon te genieten van de kortere momenten. En daarnaast ben ik heel erg blij en dankbaar dat mijn moeder er nog is. Als je meer wilt weten dan mag je mij pb-en. Heel veel sterkte.
Meid wat vreselijk dat je moeder al zo jong met deze ziekte te maken krijgt. Maar ik zou er niet teveel een sprookjedroom van maken. In je hoofd heb je zelf allemaal ideeen over hoe het had kunnen zijn. Mijn ouders zijn lief aardig en kunnen zich nog goed redden. Maar die zitten echt niet op mijn kinderen te wachten 1 dag in de week. Mijn moeder werkt zelf nog. Mijn oudste is acht en heeft er tot nu toe 1 keer 1 nachtje geslapen. Mijn ouders zijn dol op mijn kinderen zolang ik er zelf bij ben en ze ook maar weer meeneem Tuurlijk nood aan de man dan staan ze er. Maar verder?? nee hier ook niet het sprookje wat in jou hoofd zit
Mijn schoonvader heeft ook Parkison, heeft hiervoor zo'n kastje in zijn lijf, met draden naar de hersenen, hij trilt dus niet maar is wel vreselijk onhandig. Hij kan dus niet zelfstandig voor mijn kinderen zorgen. Hij heeft ook nooit een luier verschoont of eten gegegeven. Hij geniet wel heel erg van de kinderen, is ook doodop als ze een dag en/of nachtje geweest zijn. Ik denk dat het met de loop van de tijd goed komt. Mijn kinderen zijn nu 6 en 8 en weten dat opa niet alles kan en houden al heel lang rekening met hem. Mijn schoonmoeder mankeert niets maar kon de kinderen toen ze pasgeboren waren tot ongeveer hun eerste jaar niet helpen, ze was zo onhandig, niet te geloven dat ze 3 kinderen het eerste levensjaar door heeft geholpen !!! Ik hoop dat je het "ideaal" beeld een beetje kan laten varen, snap dat het pijn doet, maar ik denk dat, als je dochtertje groter/zelfstandiger wordt, het allemaal goed komt. Leef met je mee, digiknuf Monique
ik wel,mijn schoonpa was voorheen veel actiever en vrolijker,nu is het echt omgekeerd,heeeeel rustig en niet meer zo aanwezig (nier dat hij altijd chagrijnig is hoor) maar meer depressiever omdat hij niet meer kon wat hij altijd deed.
hey meis, Ik herken je verhaal echt heel erg. Mijn eigen vader heeft parkinson en daarbij is het echt verschrikkelijk erg. Hij heeft het nu zo'n jaar of 8 en woont inmiddels in een verpleeghuis. Hij heeft bestralingen gehad om het erge trillen tegen te gaan en dat is goed gegaan. Alleen kan je hem bijna niet meer verstaan, loopt hij heel moeilijk en kan bijna niks meer zelf. Ik hoop dat hij ooit nog mag meemaken dat hij zn kleinkind(eren) kan vasthouden maar zoals het er nu naar uit ziet zal dat mogelijk niet gaan. Ook is mijn vader heel erg verandert. Hij was altijd een hardwerkende man maar door die rotziekte is hij vroegtijdig thuis komen te zitten en daardoor is hij echt in een dip geraakt. Logisch ook. Nu gaat het iets beter met hem mede door de scheiding met mn moeder die hij nu heeft aangevraagd...
ook ik herken het. mijn schoonvader heeft parkinson. al 11 jaar hij is nu 65 jaar. mijn schoon vader durf fynn niet op schoot te hebben wat uit monde in het feit dat hij 1 keer fynn op de arn gehad heeft voor de foto en verder nog nooit. mijn schoon vader trilt wel iets en valt geregeld in slaap. in de middag in de avond dat maakt niet uit. hij gaat steeds verder achteruit het begind mij nu heel erg op te vallen. mijn schoonmoeder gaat geregeld naar bijeenkomsten om er over te kunnen praten. qua karakter maakt schoonpa veel sneller ruzie om niets. en schenkt eigenlijk weinig aandacht aan schoonma en ons. zijn andere zoon is alles heel erg stom
Wow wat een herkenning, dat had ik niet verwacht! Mijn moeder is volgens mij wel wat veranderd in karakter, die vraag zag ik staan. Ze is vooral erg nerveus, maar dat had ik al getypt. Ze neigt vaak naar depressiviteit, hetgeen ze overigens zelf niet door lijkt te hebben. Mijn moeder loopt al een paar jaar met rollator (wordt volgend jaar 60..) heeft douchestoeltje, hendels bij het toilet en krijgt een "kraanvogel"" boven haar bed om makkelijker uit bed te komen. Ze heeft ook een rolstoel maar die gebruitk ze eigenlijk nooit (gelukkig!) Ben wel blij dat er gereageerd hebben die zeggen dat een moeder zonder Parkinson niet per definitie erg makkelijk is met haar kleinkinderen, misschien heb ik aan die opmerking nog wel het meest, dank jullie wel daarvoor. Sinds vandaag kan Léonie staan en laten we wel zijn..het wordt natuurlijk makkelijker als de kindertjes zichzelf al wat meer kunnen "redden" , in de zin van..strakjes lopen ipv gedragen moeten worden etc. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet goed of mijn moeder er net zoveel last van heeft als ik, misschien juist wel helemaal niet. Ze weet natuurlijk ook niet beter aangezien het haar enige kleinkindje is. Misschien maak ik er daardoor juist wel een groter probleem van dan zijzelf. Echt bespreekbaar is dat niet, heb ik het gevoel. Je moet je er inderdaad bij neerleggen, en je houdt je inderdaad een successtoy voor ogen wat misschien wel helemaal niet zo zou zijn geweest, al was ze gezond....geeft je weer te denken... Dank jullie wel voor je reacties! Heeft me echt goed gedaan dit! Liefs, Monique
Ook ik heb hier helaas ervaring mee. Heb nu even geen tijd om uitgebreid te typen, maar kom strakkies als de kleine op bed ligt even hier terug.
Zijn er ook erg blij mee inderdaad, en oma natuurlijk ook! Die ziet zich al struinen met hummel ernaast. Lichtpuntje natuurlijk