In sommige gevallen kan een co-ouderschap idd ertoe leiden dat er geen ali betaald hoeft te worden. Het is niet meer dan logisch dat de niet verzorgende ouder zich bemoeit met zaken aangaande de opvoeding. Je hebt samen een kind op de wereld gezet en dus ben je er samen verantwoordelijk voor. Moet je eens indenken dat jij na 'n scheiding totaal buitenspel gezet wordt: je hebt niets meer te vertellen, je krijgt van alles opgelegd door je ex, je moet je maar aanpassen... Geloof me, daar wordt je niet blij van! Ik zeg overigens niet dat ik in alle gevallen een voorstander ben overigens. Wij hebben op een gegeven moment ook wel eens verzucht dat we blij waren geen co-ouderschap te hebben; het veredelde oppas spelen was dan nog beter... Hoe dan ook, het meest belangrijke bij 'n omgangsregeling, in mijn ogen: je fatsoen behouden waar de kinderen bij zijn, openstaan voor overleg (zoek hier desnoods hulp bij als je vast komt te zitten samen) en alle afspraken vast laten leggen, zodat je een poot hebt om op te staan als het onverhoopt echt mis gaat. Bovendien hoef je dan iig over die afspraken al niet meer te overleggen (zou ik ook niet doen, ik zou overleggen over zaken als schoolkeuze, wanneer het naar de dokter oid moet, welke sport het gaat doen etc. Dus zaken anders dan de omgangsregeling. De omgangsregeling zelf zie ik als vaststaande afspraak en ik denk dat 't voor een kind wel zo helder is als dat het duidelijk is wanneer het bij de ene ouder en bij de andere is.)
Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Zeker in het begin. Ik kan begrijpen dat je als moeder zijnde het liefst je kindje altijd bij je wil hebben. Maar dat kan ik voor vader ook. Zal ik eens vertellen hoe het bij ons in elkaar steekt? Ik ben stiefmoeder van een 12 jarig meisje. Ik leerde mijn partner kennen toen ze net 4 jaar moest worden. In het begin heb ik vrij veel gemopperd toen mijn partner elk weekeind zijn kleine liet komen. Waar was dan onze tijd samen? Gelukkig zag ik vrij snel in dat OM het weekeind geen optie was. Mijn vriend raakte min of meer een beetje vervreemd van zijn dochter, en zij van hem. Ik wilde de allerlaatste persoon zijn die tussen de band van een vader met zijn kind wilde komen, dus hadden we die regeling gelukkig vrij snel weer omgedraaid. Ze kwam weer elk weekeind. Dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo en eerlijk is eerlijk: Ik wil niet anders meer. Het is een schat van een meid en ik zie hoe heerlijk mijn partner het vind om zijn dochter ieder weekeind bij zich te hebben. Ze is dus ieder weekeind van vrijdag 16.30 tot zondag na het eten bij ons. Ieder jaar word afgewisseld met de feestdagen. Om het jaar is ze met eerste kerstdag en oudjaarsavond bij ons, het andere jaar bij haar moeder. Met haar verjaardag komen we op bezoek, MITS de verjaardag in het weekeind valt. Dan komt haar moeder bij ons op bezoek. Ouderavonden word met zijn vieren gedaan. Mijn partner met mij en haar moeder met haar man allemaal in een keer. Met vakanties is ze vaak twee weken bij ons. Geloof me, het heeft heel wat voeten in aarde gehad. De relatie tussen mij en haar moeder is pas ongeveer sinds twee jaar wet je redelijk goed vind. Maar het is het zo ontzettend waard. Mijn stiefdochter heeft het beste van twee werelden.
Amen! Mijn ouders zijn gescheiden, en die gunden het elkaar het licht in de ogen niet meer (mijn moeder had daar meer last van dan mijn vader overigens). Echter hebben wij daar nooit en te nimmer last van gehad. Natuurlijk wisten wij wel dat het niet goed was, maar als het op ons aankwam, zaten pa en ma toch echt op een lijn hoor ... samen naar verjaardagen, schoolavonden, uitvoeringen, wedstrijden etc. Weliswaar met een buffer ertussen, maar toch. Ik heb er alleen maar respect voor gehad. Wij hadden ook een ouderwetse omgangregeling (dik 25 jaar geleden, dus was alles anders) en om de week waren wij een weekend bij Pa. En idd, zoals eerder al eens werd aangegeven, hebben wij (ik in ieder geval wel, maar mijn zusjes ook wel) een andere band met mijn vader als met mijn moeder. En ook niet onbelangrijk ... hij heeft ook een andere band ook met ons! Wat meer afstandelijk, wat koeler. Als ik bij mijn vader ben, dan ben ik echt op visite, terwijl als ik bij mij moeder ben, ik kan doen alsof ik thuis ben ... Ik vind dat bij een omgangsregeling altijd moet worden gekeken vanuit het kind. Kinderen zijn onvoorstelbaar flexibel en ik vind het niet kunnen als je een regeling vanuit jezelf als moeder opzet, omdat moeders het zo lastig vind. Jammer dan, daar moet je je dan maar aan aanpassen. Ik vind ook niet dat je moet kijken hoe anderen heb hebben gedaan, wat er vooral fout is gegaan, want de ene scheiding is de andere niet, en om er van te voren al vanuit te gaan dat het toch bergafwaarts gaat dan is het een beetje de goden verzoeken. Ik ben het volledig met Mijkeltje eens, bekijk het eens van de andere kant (uitzonderingen daargelaten), vaders trekken bij dergelijke regelingen toch al aan het korste eind (2 dagen in de 14 dagen is niet veel, en je mist als vader toch een hoop dingen). Dus je moet als volwassenen (en daar zijn er twee voor nodig, dat weet ik ook wel) een omgangsregeling vinden, waar iedereen zich in kan vinden, niet opgelegd door de ander.