Ongeduldige papa

Sja - ik sta daar anders in. Ik ontneem papa helemaal niets hoor, geloof me maar dat die dame papa's oogappel wordt ... papa kan ook troosten, maar de "ik kan niet in slaap komen" verdrietjes bijvoorbeeld daar is mama voor. Of de "ik voel me niet zo lekker" verdrietjes. Ik zing ook zachtjes slaapliedjes, daar wordt ze rustig van. Ik zie dat papa niet doen, simpelweg omdat papa geen toon kan houden . Mijn man kan prima troosten als ze bijvoorbeeld haar hoofdje stoot, of gefrustreerd is als iets niet lukt.

Maar het wordt ook mij wel eens teveel hoor, als ze echt een slechte dag heeft, al uren achter elkaar huilt, en ik niet weet wat er scheelt. Dan ga ik ook naar mijn man en heeft haar aan hem en ik vertrek dan met de hond, domweg omdat het me dan hoog zit. En dat is voornamelijk als ik moe ben.

Ik snap het nooit zo dat wanneer je ouders wordt, dan wordt er opeens verwacht dat je een robot wordt, die emotie heeft afgezworen. Je bent en blijft een mens, met alle tekortkomingen van dien

 

ja dat bedoelde ik ook. maar ik gaf een snelle oplossing zonder uit te leggen waarom ik dat zei.
er zijn nog steeds een heleboel taken op de lijst. en er een opgebrand is moet de andere overnemen. het is niet de bedoeling dat iemand helemaal doordraait en gefrustreerd raakt en bij een klein baby geschreeuwd wordt. vaak is het zo dat de vrouw helemaal kapot is wegens slaapgebrek en de man ietsje meer moet doen. maar hier zie ik dat papa een break nodig heeft.

 

Bij ons is het andersom. Mijn man is veeeel geduldiger dan ik met de kinderen en zorgt op z'n minst net zo veel/vaak voor ze als ik. Ook toen ze nog baby's waren. Hij is veel handiger met aankleden/douchen/troosten/knuffelen/kleren kopen en ook haren borstelen en vlechten. En ik doe die dingen ook, maar het kost mij gewoon meer moeite dan dat het hem kost, hij is echt een geboren vader zeg maar. Ik ben niet zo'n oermoeder. Maar ik realiseer me zeker dat ze van ons samen zijn en ik me daar dan maar gewoon overheen moet zetten en niet zo miepen. Dus vind ik het niet meer dan logisch dat mannen dit andersom ook samen met hun vrouw doen. Sterker nog, ik vind het onzin dat ze dat niet zouden hoeven omdat het nou eenmaal mannen zijn.

 

Herkenbaar! Mijn vriend is ook een super papa. Vanaf dat ons dochtertje 3 maanden is althans. Hij was ook ongeduldig en kon niet tegen haar gehuil. Hij raakte er helemaal van in de stress. Ik gaf borstvoeding, dus dat was ook zijn oplossing voor alles. Ook als ze geen honger had, maar krampjes had ofzo. "Leg haar maar aan de borst, ik word akelig van het gehuil...". Vaak flinke ruzie erover gehad omdat ik echt alles deed.
Nu heeft hij, raar genoeg, alle geduld van de wereld met haar. Hij is gerust een nacht met haar op als ze ziek is etc. Ik denk dat sommige mannen er langer over doen om te wennen aan het leven met een baby en een band op te bouwen.

 

Poeh, ik mag mezelf gelukkig prijzen met mijn man. Vanaf dag 1 was hij net zo betrokken bij de verzorging als ik. Ik deed alle voedingen (bv) dus was het logisch dat hij de verwerking van krampjes op zich nam. Wij voelden elkaar daarin goed aan en daarin ook onze dochter. Zij stond op nr 1, haar behoeftes gingen voor de onze. Als ze zo klein zijn kan het ook niet anders, volgens mij dan.

Nu heeft mijn man wel een engelengeduld en ook nu ziet hij bijvoorbeeld niet dat ze hem soms echt uitprobeert. Ik ben daarin veel kordater en consequenter. Hij heeft de neiging snel toe te geven en haar te verwennen. Dus daaraan moeten we werken. Maar die babytijd was gewoon zalig.

 

Hier ook, gelukkig..

Ik herken al die reacties hierboven echt niet, ook niet uit mijn omgeving.

Een vader mag best wennen, misschien is het makkelijker voor een moeder maar met keukenkastjes slaan als het teveel wordt Dat vind ik een beetje raar.
Ik zou met hem afspreken dat hij eerder aangeeft wanneer het hem teveel wordt zodat dat soort kinderachtige acties uitblijven.

 

Daar zou ik ook om moeten lachen hoor

 

En ik ook!!! Haahaha!!

 

Dat is zeker moeilijk. Maar ik heb wel ervaren dat het na een paar maanden, zeker toen we wat meer ritme kregen, een stuk beter ging.

 

is heel herkenbaar hoor denk dat dat het verschil is tussen mannen en vrouwen. maar weet als de kids meer kunnen en minder huilen gaat het echt beter

 

Hier ook andersom. Vriend heeft veel meer geduld dan ik. Vooral als Aiden bijvoorbeeld een dwarse peuterbui heeft....

 

Manlief hier snapt niet altijd dat wanneer ik hem vraag, het eigenlijk direct moet gebeuren. Zelfs niet als ik zeg "Kun je haar _nu_ op bed leggen?", dan moet er eerst nog even *insert lijstje* gedaan worden... Dus meisje oververmoeid en dan gaat ze huilen. Hij weer boos omdat ze huilt en dan is mijn standaard reactie "Tsja... eigen schuld!". Soms kan ik het niet aanzien en breng ik haar zelf naar bed, maar meestal laat ik het gewoon aan hem over.

Dat heeft wel een tijd geduurd. Hij doet dingen anders dan hoe ik ze doe. Met naar bed brengen, ga ik op bed zitten met haar en wieg haar in slaap, hij gaat met haar lopen en krijgt haar zo vaak in slaap. Zijn methode werkt niet voor mij en andersom.

Sommige momenten vervloek ik hem ook wel hoor. Hij heeft zijn werk, zijn hobbies en kan gewoon lekker zijn gang gaan. Ons dochtertje heeft mij echt nodig voor de voeding, ze weigert de fles, maar omdat manlief altijd zo druk is en bijna nooit beschikbaar wanneer hij wel thuis is (iets te fanatiek gamer) leert ze ook nooit de fles drinken, want van mij accepteert ze die niet. Soms ben ik zoooooo jaloers dat hij gewoon even de zorg achter zich kan laten.

 

Cream86, ik zou dat dus echt niet kunnen accepteren. Hoezo te druk voor zijn eigen kind? Hij is toch ook ouder geworden! Het is wel lekker makkelijk om die 'moeilijke babytijd' te ontvluchten en dan later als ze meer kunnen het opeens wel leuk te gaan vinden. Dat zou ik heel raar vinden. Het is toch je kind vanaf dag 1, niet vanaf dat ze een leeftijd hebben dat jij het leuk gaat vinden?

Snap dat sowieso niet, "leuk". Een kind krijgen betekent een enorme verantwoordelijkheid en verantwoordelijkheid voor zo'n klein, afhankelijk mensje kan enorm overweldigend zijn. Maar dit is voor zowel moeders als vaders. Alleen door te doen kan je groeien in je ouderrol. En dat doe je, naar mijn mening, vanaf dag 1. Niet vanaf 6 maanden omdat hij/zij dan kan kruipen/zitten/van de krampjes af is.

 

Hier ben ik het helemaal mee eens.

 

Heel herkenbaar!!!

Hier moest de papa elke keer weer wennen.
Wij hebben al 9 maanden kunnen wennen zeg maar, ons er op voor kunnen bereiden, hun wennen pas als de baby er echt is.
Het kan even duren hoor haha heeft bij onze jongste een half jaar geduurd voor papa er eindelijk aan kon wennen en dus ook weer geduld had.

Ook het flesje geven herken ik haha, wij nemen er de tijd voor, bij de papa's moet het even 'snel tussendoor'.

Komt goed haha echt waar!

En mijn man had en heeft nog wel eens, een schietlont.
Maar gelukkig weet hij dat van zichzelf dus dan gaat hij idd even een stukje lopen met de hond.

 

Idd! +1.
Oh, en ik herken mijn vriend hier ook erg in. Als onze jongen bij hem is dan eet hij ook maar de helft. Ach, laat het zou ik zeggen.

 

Je man is toch geen hond! Vind dit echt een heel denigrerend stukje. Alsof moeders altijd maar alles beter weten... Uit eigen ervaring weet ik dat het echt 50/50 kan gaan en dat een man een kind net zo goed en liefdevol kan verzorgen als een vrouw.

@ts: het klinkt een beetje alsof je man wat slaapgebrek heeft! Misschien kunnen jullie eens kijken naar de dagindeling oid? Op zich zou het ook niet erg moeten zijn dat je man een halve fles geeft, dan even eten pakt voor zichzelf en daarna de rest geeft. Misschien kun je zoiets met hem bespreken?

 

Je laat hem dat doen! Geef hem gewoon zijn kind en ga een rondje om... kun je hem ook niet redden en moet hij wel voor haar/hem zorgen.