Helemaal mee eens. Oordelen is makkelijk als je er zelf niet mee te maken hebt. Ik probeer voor mezelf maar te denken dat het voor zulke mensen fijn is dat ze het niet begrijpen.
mijn vriend krijgt het kwaad elke keer hij foto's ziet van zijn overleden (opgebaarde) hondje en alleen het idee al dat binnenkort zijn andere kan overlijden doet hem volschieten. Dan komt hij dagen zijn bed niet uit, ben ik zeker van. Ik hou mijn hart dus vast voor die dag
Ik heb mijn tweede ook een keer uit de auto gezet. Maar samen met z'n vader wel, want hij was 4 en kende de weg niet. Natuurlijk doen we het meeste wat we doen het liefste goed, maar het is ook juist goed om je kind mee te geven dat je ook maar een mens bent, en dus niet de perfecte ouder. Een goede ouder maakt juist fouten. Komt erop terug, zegt sorry en leert ervan. En elke ouder is wel eens moe en zegt dan dingen waarvan je wanneer je weer bij je volle verstand bent afvraagt waarom je dat in hemelsnaam zei. Maar ja, we zijn dus maar mens
Ja hij was echt heel vervelend aan het doen. Wat echt niet door de beugel kon. Heel eerlijk weet ik niet eens meer precies wat, maar ik had al een paar keer gewaarschuwd en er werd niet geluisterd. En ja achteraf had ik er niet mee moeten dreigen want inderdaad, ik vind ook als je ergens mee dreigt moet je het ook uitvoeren. Het was dus niet alleen een heel indrukwekkende les voor hun, maar ook voor mij . Eerst nadenken over waar je mee dreigt haha. Ik roep dus nu ook nooit zomaar meer iets. Maar achteraf was het toch heel waardevol gebleken. En nee, we hebben geen abonnement, moeten bijna een uur rijden. Dus ik baalde er zelf ook van. Maar mijn dreigement terugnemen kon ik ook niet.
Ik vind dat sommige ouderen juist beter uit elkaar hadden kunnen gaan ipv bij elkaar blijven 'voor de kinderen'. Ik heb in mijn leven meermaals van vrienden/collega's/kennissen gehoord over het ongelukkige huwelijk van hun ouders waarin ze absoluut niet de beste versie van hun leven hebben proberen te creëren voor zichzelf. En dat vind ik heel erg zonde. Ooit samen een al dan niet leuke relatie hebben gehad vind ik absoluut geen reden om tot je dood maar bij elkaar te moeten blijven. Of je nou getrouwd bent of niet. De waarde van een huwelijk is ook voor iedereen anders en dat mag. Mensen kunnen nou eenmaal veranderen in het leven. Twee mensen die bij elkaar passen op hun 18e hoeven dat echt niet meer te doen als ze 50 zijn. Buiten dat vraag ik me wel af waarom sommige mensen inderdaad niet al uit elkaar zijn gegaan vóórdat er kinderen kwamen. Want soms is het al zo overduidelijk geen prettige relatie geweest voordat er kinderen kwamen, hoezo besluit je dan kinderen te krijgen waardoor je zeker weten nog heel lang aan elkaar verbonden blijft? Wat ik wel het allerbelangrijkste vind is ten aller tijden respectvol naar elkaar blijven. En al helemaal als er kinderen in het spel zijn. Dat vind ik echt belangrijker dan bij elkaar blijven. Overigens ben ik zelf nog steeds gelukkig met mijn man, dit jaar 23 jaar getrouwd en we zijn gewoon van plan samen heel oud te worden. Toch hebben we genoeg om ons heen meegemaakt waardoor ik een relatie of huwelijk niet als persé heilig en voor eeuwig zie. Wederzijds respect des te meer.
Ik vind het soms ook heel moeilijk hoor deze wereld. Zeker opvoeden alles moet zo en zo en vooral roze en aai over de bol ook al doet een kind negatief. Soms heeft een kind in mijn ogen geen keus. Je steekt niet zomaar over je kijkt eerst.
Nou, ik weet ook vrijwel zeker dat wanneer onze hond zou overlijden dat ons gezin dan ook echt even van de kaart is en ik me echt ziek zou melden op het werk met reden. Mensen die niks met honden hebben kunnen zich dat werkelijk waar niet voorstellen en dat is prima hoor maar dan moeten ze daar ook niet over oordelen. Ik kan nu nog makkelijk volschieten wanneer ik aan het moment terugdenk toen ik als 18 jarig meisje mijn hond moest laten inslapen. Wat was ik toen intens verdrietig en dat zou ik nu ook weer zijn. De liefde van een hond is nu eenmaal onvoorwaardelijk, is toch ook gewoon heerlijk om dat te mogen ervaren..
Helemaal mee eens. Veel mensen blijven ook bij elkaar uit gewoonte of er is gewoon geen keuze. Denkend aan de generatie van mijn schoonouders, veelal werken/ werkten de moeders niet en daardoor volledig afhankelijk van zo'n man en dan bleven ze maar noodgedwongen in zo'n huwelijk. Gelukkig is dat nu anders en zijn er wel keuzes en zal men ook sneller de knoop doorhakken om niet in zo'n situatie te blijven hangen. Is toch ook vreselijk om op je 40ste al op iemand uitgekeken te zijn en je moet daar de rest van je leven nog tegenaan kijken?
Die keuze kan er ook niet zijn, ondanks dat je wel beide werkt hoor. Een vriendin van mij is wel gescheiden op papier, maar woont nog noodgedwongen samen met haar ex en de kinderen. Voorlopig geen zich op een huis wat betaald kan worden. Dus ja, die kijken de komende jaren nog tegen elkaar aan. Gelukkig gaat dat bij hen prima, maar dat kan natuurlijk ook heel anders zijn. Je gaat namelijk niet voor niets scheiden.
Hier ook een dierenliefhebber. En ik was echt gek op onze hond. Mijn beste maatje. En ik heb tranen met tuiten gehuild toen we hem moest laten gaan. Maar de dag erna zat ik gewoon weer op school. Zo ook met de katten die we later hadden. Ja ik was verdrietig. Maar in geen enkel opzicht vergelijkbaar met het verlies van een dierbaar mens. Neemt niet weg dat ik ook besef dat dit voor ieder mens anders is en mag zijn. Hoewel ik het voorbeeld van 2 weken ziek wel erg ver vind gaan. Dat is de tijd die ik nodig had bij het overlijden van mijn vader (inclusief regelen van uitvaart etc) .
Maar ook dat is allemaal persoonlijk e. Word door zoveel bepaald. Als je bijvoorbeeld enkel uw hond hebt en die echt als 'kindje' ziet tja dan vind ik dat niet zo gek dat sommige daar wel echt door van slag zijn.
Het was mijn opmerking in eerste instantie waar het over ging geloof ik. Het ging mij er niet zozeer om hoe erg of hoe lang iemand verdrietig was, maar ik vind 2 week ziekmelden daarvoor niet ok. Een paar dagen ok, maar vind dat als je daarna nog langer thuis wilt blijven dat je dan maar vrije dagen of onbetaald verlof oid op moet nemen, maar het liefst niet. Niemand bepaalt hoe lang je er verdriet van kunt hebben, maar ik vind het ook niet de verantwoordelijkheid van je werkgever om dat op te lossen. Als iedereen dat zou doen bij het overlijden van een huisdier zou toch het einde zoek zijn?
Dit is ook waar het mij om ging. Niet om hoe lang iemand verdrietig blijft of hoe erg, maar ziekmelden zo lang om die reden vind ik niet ok.
20 paginas geleden maar mijn mond valt hier echt van open. Wat een trut, gewoon geen ander woord voor.
Dat verschilt denk ik per persoon. We hebben vorige week een van onze katten helaas moeten laten gaan. Ze was 16, maar echt mijn kat. Ja ik ben en was super verdrietig maar ben gewoon gaan werken etc. Ik was echt gek op der maar nee niet gaan werken zou niet in me op komen.
Ik voel me dan soms bijna schuldig als ik niet mega enthousiast reageer. Mijn dochter doet elke keer een koprol bij de stangen van de winkelkarretjes van de supermarkt. En elke keer verwacht ze weer dezelfde reactie