ik weet niet zo goed hoe en waar ik dit neer moet zetten... Als ik iets in mijn jeugd heb geleerd is dat het leven kostbaar is.. ruim 30 jaar geleden verloren mijn ouders hun 1 jarig dochtertje door een dronken automobilist.. Ik weet dat mijn ouders altijd veel behoefte hebben gehad aan aanspraak, maar dat was er toen gewoon niet.. misschien een optie om hier op dit forum een plaatsje voor te maken, hoe afschuwelijk het ook is.. ook mijn zusje wil ik levend houden door over haar te praten.. daarnaast is onze jeugd niet altijd eenvoudig geweest door dit gegeven, misschien is het wat voor ouders om ervaringen te lezen van broertjes en zusjes van overleden kindjes.. x
Hi, ik heb zelf geen ervaring met dit gegeven, maar wilde wel op je post reageren. Ik kan me goed voorstellen dat het verliezen van je zusje een bepalende factor is geweest in je kindertijd en misschien nu nog wel. Heb je het zelf bewust meegemaakt of meer door je ouders beleefd? Praten je ouders er wel over? Groetjes Rosa
mijn zusje is overleden voordat ik geboren werd.. mijn broer zat ook in de auto en had niets.. mijn moeder was destijds zwanger en kreeg met 22 wk een miskraam.. storte volledig in en is opgenomen geweest op de paaz afdeling.. vervolgens raakte ze zwanger van mijn zus die vernoemd naar haar is.. ook niet handig.. en ik... Ik moest er eigenlijk voor zorgen dat we weer een gelukkig gezinnetje zouden worden.. heeft altijd zwaar op me gedrukt.. toen mijn ouders twee jaar terug beiden kanker kregen stortte mijn vader in.. alle schuldgevoelens kwamen naar boven.. ook al was het zijn schuld niet.. hij heeft moeten zien hoe zijn dochtertje door de voorruit heen vloog.. volgens mij kom je daar nooit overheen.. ze is meteen door de traumahelicopter naar nijmegen gevlogen en later bij mijn moeder in de armen gestorven.. wat een zegen was want ze was hersendood en anders hadden mijn ouders die keuze moeten maken.. de relatie met mijn broer en ouders is stroef.. hij is opgegroeid met een stille vader en mijn moeder die opgenomen was terwijl ook hij zoveel verdriet had.. niemand die hem troostte.. mijn zus was de opstandige die wilde bewijzen dat ze haar eigen persoontje was en ik ben de stille denker.. Mijn moeder kan er redelijk over praten, maar dat is pas sinds een jaar of 8. alleen zo rond haar geboorte en sterf dag is het moeilijk.. al is mijn dochtertje een paar daagjes voor haar sterf dag geboren en dat vind mijn moeder erg mooi.. mijn vader is een ander verhaal.. in het ziekenhuis heeft ie nachten met de verplegers gepraat over m'n zusje.. hij heeft veel vage klachten en ze hebben hem aangeraden om met een psycholoog te praten, maar dat doet hij niet. gelooft hij niet in zegt ie.. zo.. moest er ff uit.. nu dat ik zelf een meid heb begrijp ik het verdriet van mijn ouders des te meer.. x
Jeetje wat een vreselijk heftig verhaal, wat een moeilijke leven hebben ze gehad Helaas kan je een sterfte niet vergeten van je eigen kinderen!! Ik weet niets op te zeggen, het zal ook uiteraard veel inpact hebben gehad op JOU leven Sterkte...ook met het verlies met je moeder, die niet lang geleden overleden is!!! heel veel liefde Debbie
Wat verschrikkelijk voor jullie als gezin om dit mee te hebben moeten maken. Mijn zus is helaas overleden door een vroeggeboorte met een week of 24 omdat mijn oma DES voorgeschreven heeft gekregen toen ze zwanger was van mijn moeder. En ondanks dat Lotte* niet heel lang heeft mogen leven heeft ze toch een grote impact op ons als gezin. En als een jong leventje op zo'n manier als jouw zusje en brusje aan het gezin ontrukt worden lijkt me dat de impact nog groter is. Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies want ook al kende je ze niet het heeft toch een grote invloed. Als je het niet erg vind heb ik meteen een vraagje. Ik was extreem bang tijdens mijn zwangerschap voor een vroeggeboorte of een miskraam (die heeft mijn moeder ook veel gehad). Merk jij ook dat je bang bent (meer dan de normale zorgen die een moeder heeft) om in een dergelijke situatie te belanden en hoe ga jij daar mee om?
Ook ik heb het van heel dicht bij meegemaakt. Mijn broertje is overleden toen hij een maand oud was, ik was zelf op dat moment 14 en heb hem dood in zijn wiegje zien liggen! Dit gezichtje van toen staat op mijn netvlies gebrand, nu nog na al die jaren! Na het overlijden van mijn broertje heb ik het heel moeilijk gehad thuis, we konden er niet over praten met onze ouders. Toen ik bevallen was van Youri ben ik zo verschrikkelijk bang geweest, sowieso de eerste maand! Ik was bang, bang om hem dood aan te treffen in zijn bedje! Gelukkig is dit gevoel minder geworden nu, maar elke avond weer ga ik bij hem kijken en haal opgelucht adem.
hoi, wat erg dat dit alles zo op jullie gezin heeft gedrukt! Mijn vriend zijn moeder is haar kindje bij de geboorte verloren en zij is begraven zonder naam en er werd niet meer over gesproken. dat heeft heel erg op haar gedrukt, maar is er pas uitgekomen nadat wij ons kindje verloren. Ik schrijf zelf bij lieve engeltjes en ik weet dat er bij lieve engeltjes ook speciale lijsten zijn, ook voor jou ouders als die er behoefte aan hebben om met lotgenoten te delen over hen verdriet. en ook voor jou is er binnen lieve engeltjes ruimte om dit te delen mocht je die behoefte zelf hebben. en wat je zgt de dagen rond om de geboorte en overlijden zjn veel zwaarder als de dagen die er tussen zitten en toch zijn alle mijlpalen die de andere kinderen van je ouders mee maken zwaar. hopelijk heb je hier wat aan en ik wens je veel sterkte.
Ook mijn zus is overleden. Ze mocht maar 3 maanden oud worden. (wiegendood) Mijn moeder was 18 jaar en nu na 37 jaar heeft ze het er iedere dag nog moeilijk mee. Het was een onwijs mooi meisje en Justin lijkt als 2 druppels water op haar en daar haalt mijn moeder weer een hoop troost uit. (ik werd precies een jaar later geboren) View attachment 40794 Bewerkte foto van mijn zus
@natalie een erg mooi foto als ik de verhalen lees van jullie word ik er echt erg stil van niet wetend wat te zeggen dan alleen veel sterkte met deze verlies..
mijn schoonzus is een dochtertje verloren aan een auto ongeluk. Zij kan er niet over praten, maar het verdriet is dagelijks voelbaar ondanks dat het al 32 jaar geleden is... Ik geloof als ik 1 van mijn kinderen zou verliezen ik niet in staat zou zijn om mijn leven verder te leven... Dus diep respect voor degene die zoiets mee hebben gemaakt en toch iets van dr leven kunnen maken
als er iets is waar ik doodsbang voor ben, dan is het wel wiegendood.. vooral omdat mijn mannetje op zn buik slaapt. ik zou niet weten hoe ik zo iets zou overleven, zoals Ninien zegt, als mijn zoontje gaat dan ga ik ook. zeer veel respect voor die gene die het wel hebben "overleeft". heel veel sterkte nog. mijn oma verloor 2 kindjes aan het negative resus effect. wat ik ook heb, en dat was voor mijn oma wel even slikken. toch zijn er nu gewoon 2 prikjes om dat te verhelpen. en over een paar jaar is er geen wiegendood meer, dan hebben ze daar wat tegen gevonden.
Morgen is de dag dat Darryl* 5 jaar is overleven, en deze dagen doen vreselijk veel met me, toch vind je ergens de kracht om verder te gaan met dit verdriet. je moet ook wel. maar eerst doe je het op de automatische piloot en dan stap voor stap ga je weer iets moois zien in het leven, hoewel je nooit meer diegen bent als dat je was voor het verlies van je kind. en altijd blijf er 1 (of sommige helaas 2 of meer) misen. dat gaat never nooit over.... en voor sommige dingen zijn inderdaad vrij eenvoudige oplossingen. ook onze darryl* had nog kunnen leven als ze 5 jaar geleden de 20 weken echo hadden gehad. hij had een complexe hartafwijking en had nu geen kans en dan wel.
wat is het leven dan oneerlijk he. als je bedenkt dat hij met zn simpele procedure nu misschien nog zou leven.. en zo zullen er in de toekomst altijd dingen zijn die achteraf makkelijk te voorkomen waren geweest. voor toekomstige kindjes is het wel fijn dat de geneeskunde voortgang blijft boeken. al maakt dat het gevoel van verlies voor jou natuurlijk niet minder. heel veel sterkte morgen.. gaan jullie nog iets speciaals doen om hem te herdenken? dikke knuf alvast van mij
Daar is wel iets voor, namelijk een Nannymatje, wij hebben hem nu een klein jaar gebruikt en het heeft ons erg geholpen. ook wij waren bang dat ons kleintje zou stoppen met ademen, omdat wij hem dit regelmatig hebben zien doen toen hij nog in het ziekenhuis lag. ik zal je even pben, groetjes
mijn god wat een verhalen zeg staan me de tranen van in de ogen. Ik wil degene die een kindje of zusje of naasten hebben verloren zo jong heel veel sterkte wensen want hier kom je nooit echt overheen het gemis zal altijd aanwezig blijven en ik vind jullie heel moedig dat jullie er over praten en dat jullie zo sterk zijn. ik denk dat ze mij kunnen weg brengen naar een instellign als het mij zou gebeuren. En ik vind ook dat erover moet gepraat worden zo blijven deze engeltjes altijd in gedachten en worden ze nooit vergeten ons zoontje is zelfs gered door de nanny care..hij is 4 keer gestopt met ademen waarvan 2 keer de nanycare alarmeerde! gelukkig door flink op zijn rug te wrijven begon hij iedere keer weer met ademen.Zelfs nu weten ze niet waardoor het kwam.
Mijn broertje is op 13-jarige leeftijd onverwachts overleden door een stomme ongeluk, Heeft 3 dagen nog in coma gelegen en mijn ouders hebben moeten besluiten de stekker eruit te trekken Hij zou nu woensdag 19 jaar worden. Vraag me altijd nog veel dingen af. Nu heb ik een zoontje gekregen lijkt hij heel veel op mijn broertje! Ook hier hebben wij het naar aantal jaren nog steeds moeilijk mee.
ppfff erg dames heb er geen woorden voor... Nog nooit van dichtbij meegemaakt maar als mijn kind zou overlijden zou ik niet weten wat ik zou doen dus dames heel heel veel respect voor jullie!!! En dat meen ik uit de grond an mijn hart!!