Sinds een maandje ben ik thuis, omdat ik overspannen ben. Ik wil altijd graag aan verwachtingen van anderen, maar ook aan die van mezelf, voldoen. Nu lukt dat even niet, en daar voel ik me behoorlijk rot onder. Ik zou graag van mensen ervaringen lezen, en graag te horen willen krijgen dat het wel weer goed komt. Soms is het zo moeilijk om dat te geloven. Ik ben al onder behandeling van een psycholoog. En de ene dag gaat het beter dan de andere. Nu ben ik al 3 dagen weer van de rel. Van de arbo-arts moet ik 1 a 2 keer in de week naar mijn werk om koffie te drinken, maar ik kan het nog niet eens aan om zelf een middag voor mijn kind te zorgen. Daar voel ik me vreselijk door. Dus wie heeft een positief verhaal of kan me een hart onder de riem steken?
Helaas weet ik wel wat het is, ik heb een jaar of 7 geleden een burnout gehad. En ja.... het komt echt wel goed... het duurt alleen even Vooral rustig aan doen en genieten van de dingetjes die je wel kunt. Ik had "lijstjes" die ik iedere dag "moest" doen.... totdat ik van een collega de tip kreeg niet persé die lijstjes af te maken. Gewoon één ding daarvan doen en dan lekker met een bakkie thee oid genieten van het feit dat je dat ene ding had gedaan. En begin gewoon eerst eens met eens in de week een bakkie koffie te doen met je collega's. En dan eens in de week twee bakkies en zo verder. Heel veel sterkte!
Het komt idd weer goed! Ik heb het twee keer gehad en in eerste instantie lijkt het uitzichtloos. Neem je tijd en probeer zo weinig mogelijk te "moeten". Probeer wel een vaste dagindeling aan te houden. Dus rond dezelfde tijd opstaan, ontbijten, douchen enz. Zoek iets wat je echt leuk vindt om te doen en waar je je een beetje bij kunt ontspannen. Voor mij was dat bijvoorbeeld lezen, tv-series kijken enz. Laad eerst je batterij weer een beetje op. En idd, in het begin is 1 keer in de week naar je werk wel genoeg. Breidt het langzaam uit. Goed dat je naar een psycholoog gaat. Dat heeft mij destijds goed geholpen. Maar het belangrijkste is, neem de tijd, maar zonder jezelf niet compleet af van de buitenwereld. Want anders is de stap straks zo groot daar weer aan deel te nemen.
ik weet uit ervaring dat het keihard werken is om eruit te komen, ik ben 5 jaar lang overspannen geweest, wel op en af, dus dan wel werken en dan weer niet, dan mijn relatie aankunnen en dan weer niet, ik was soms zo ineens afwezig en miste hele stukken van een gesprek waardoor ik me nog onzekerder voelde. ik heb therapie gehad en geen medicijnen en misschien heeft het daarom ook langer geduurd, ik wou geen medicijnen omdat ik het zelf wou doen (eigenwijs), dacht dat het makkelijker zou zijn als ik eenmaal weer aan het leven zou deelnemen dat ik dan ook nog niet eens een keer moest wennen aan minder medicatie. het leek me met medicatie een langer traject terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn natuurlijk. ik wil je heel veel sterkte wensen, ik ben er heel goed bovenop gekomen, soms even een minder dagje maar niet meer permanent. het komt goed, maar het is wel hard werken, hou je taai en blijf eerlijk tegen je zelf, het scheelt al de helft van de frustratie als je accepteerd dat het nu even niet anders is en als je de meningen van anderen daarover los kunt laten.
3 jaar geleden was ik zwaar overspannen en depressief. Dat kwam er alleen paar maanden later pas echt uit toen ik 'rust' nam en vakantie had. Ik heb ook gesprekken gehad met psychiaters, omdat er bij mij meer meespeelde ook de miskraam en de kapot gelopen relatie toendertijd met alle ellende van dien. Het heeft lang geduurd voor ik er echt weer overheen was. En zoals Shaylen al zegt, het is hard werken. Ik had wel medicijnen, bblockers omdat ik hartkloppingen had, antidepressiva ect ect.. Neem je tijd.. Ik ben in totaal 8 maanden van mn werk geweest en het heeft in totaal een jaar geduurd voor ik weer 100% aan het werk was. Eerst paar keer koffie wezen drinken, daarna paar ochtenden in de week en steeds meer zo opgebouwd. Sterkte meis! Er komt echt een einde aan, helemaal als je in jezelf geloofd!!
Bedankt meiden. Ik ben ook 7 jaar geleden al eens overspannen geweest, dus weet ook wel dat er hoop aan de horizon is. Maar als je er middenin zit, lijkt dat zover weg. Vanmiddag toen ik het vorige bericht schreef was ik echt verdrietig. En nu gaat het wel weer. Het is echt op en af.
Vooral even je schuldgevoelens van je af zetten. Het is nu eenmaal zo, je kan er even niks aan doen, denk even aan jezelf! Vooral over je kindje, het is even heel rot, maar wat weet je eigenlijk nog als je nu denkt aan toen je 2 was?! Niet lullig bedoelt, maar voel je niet schuldig omdat je even niet voor hem kan zorgen, die tijd kun je straks heeel goed inhalen!!
Bedankt voor je berichtje. Je hebt helemaal gelijk natuurlijk. Verstandelijk weet ik alles goed te beredeneren, maar gevoelsmatig ligt dat toch even wat anders.
Ik zou wel gewoon de rust pakken die je nodig hebt. Dus bij de arbo aangeven dat dat koffie drinken gewoon niet werkt. Ik dacht eerst ook dat ik overspannen was en dat is niet leuk. Maar bij mij bleek het een depressie te zijn, of miss in het begin een combi van beide Maar ik zou het vooral rustig aan doen! De tijd nemen voor jezelf en genoeg ontspanning zoeken. Sterkte!
Ik ben op dit moment ook thuis. Ik ben erg ziek geworden en duizelig gebleven. Ook geen fut om te werken of ook maar iets te doen. Ik ga de dagplanning er maar eens in gooien die hierboven stond beschreven. Ik moet morgen naar de arbo arts en volgende week naar de psycholoog om te praten. Ik heb afgelopen jaar mijn oom plotseling verloren en 10 weken later mijn oma. Twee maanden hierna is mijn jongste geboren. Ook was mijn relatie niet denderend en wilde ik ook alles goed doen en dat lukt me niet. Ik voel me daar heel vervelend over. Of dit nu een burn out of depressie is weet ik niet, maar ik weet wel dat ik het heel vervelend vind! Heel veel sterkte! Liefs Conijn
Ja ik vind dat moeilijk uit te leggen..Ik denk dat het verschil erin zit dat je met een depressie veel 'donkerder' denkt en dat de symptomen gewoon net wat anders zijn. Ik vind zelf iig dat er veel verschil in zit, maar misschien kan je het je psycholoog vragen? Die kunnen dat veel beter uitleggen
Ik zal het de volgende keer eens vragen! Conijn, vervelend dat je je zo voelt. Hier is het afgelopen jaar ook vee; gebeurd, waardoor ik het vertrouwen in het leven even verloren ben. Ik wens jou ook heel veel sterkte. Vannacht gelukkig goed geslapen. Vanochtend heb ik zelf mijn kleine man aangekleed, en voorzien van een ontbijtje. Dat ging goed. Daarna lekker even in bad geweest en nu even achter de comp. Schuldgevoelens komen af en toe op zetten, maar probeer ze zoveel mogelijk te negeren.
Mijn schoonzusje heeft t nu.. moet inmiddels weer 2x 2u per week werken.. licht werk en vooral kletsen en koffiedrinken, en dat gaat goed.. maar zij kon niet eens boodschappen doen of fietsen.. was het overzicht helemaal kwijt.. nu met psycholoog, assertiviteitstraining en veel rust krabbelt ze er weer boven op.. het gaat dus steeds beter.. Het komt echt goed.. maar dat zul je zelf moeten ervaren denk ik.. dan komt dat gevoel ook weer.. STERKTE!!!
Ik zit vanaf begin dit jaar meet een burn out. En ik herken je gevoel hoor. Probeer idd iets te vinden wat ontspant, en probeer even minder te moeten van jezelf. Ik werk nu wel weer 1 x 2,5 uur in de week en merk dat dat zwaar is. Ik kan moeilijk dingen los laten, en dat is mn grootste valkuil. Met hulp kom ik een heel eind, maar helaas ben ik er nog lang niet. Het is zoals je onschrijft met ups & downs. Ene moment gaat goed, andere voel je je zo ellendig.. Neem je tijd, doe rustig aan, wees duidelijk naar je omgeving toe dat je overspannen bent, zodat zij ook weten dat ze niet teveel van je verlangen. Verlang zelf ook zeker niet te veel van jezelf, probeer te genieten en dan merk je langzaamaan dat het beter gaat. (wat makkelijk om de tips te geven, wat moeilijk om ze zelf op te volgen...) En bovenal, heel veel succes en sterkte de komende tijd!
Gelukkig vandaag een aardige dag. Ik heb vanmiddag zelf aardig voor mijn zoon gezorgd. Mijn partner is wel thuis, dus als het niet gaat, springt hij bij. Maar zolang er iemand is, voelt het minder als mijn verantwoordelijkheid, en is het dus minder zwaar. Ben best een beetje trots op mezelf.
Nu vanaf vrijdagavond alweer wat somber. Vannacht ook weer gespannen en slecht geslapen. Geen idee waarvan. Gelukkig mag ik dinsdag weer naar de psycholoog. Hoop weer wat handvatten te krijgen. Ik vind het zo gek, dat het eerst een tijdje aardig gaat, en dat je dan weer een dip krijgt. Hoort erbij toch?