Hallo, ik ben er een aantal dagen geleden achter gekomen dat ik zwanger ben. Dit door een morning after pil heen die 6 uur na "de daad" is ingenomen. Totaal niet op voorbereid dus. Ik begon me moe en flauw te voelen en dacht eerst dat het kwam door een griep, toch heb ik test gedaan met de gedachte: om dat dan maar uit te sluiten. Het was immers onmogelijk in mijn gedachte aangezien we zo snel hadden gehandeld met de morning after pil. Heel even leek het alsof mijn ogen me voor de gek hielden toen er Zwanger stond. Heb voor alle zekerheid 4 testen gedaan, omdat ik er niet aan wou. Uiteindelijk geaccepteerd en heb eigenlijk vrij snel bedacht dat ik het niet kwijt wou. Toen kwam het moeilijkste gedeelte: mijn vriend het nieuws brengen. Hij liet het overkomen alsof zijn hele leven hierdoor kapot zou gaan en bleef roepen ik wil dit niet. Hierdoor ben ik eens gaan informeren bij de huisarts over een eventuele abortus, maar als ik alles hoor en doorlees gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen. Diep van binnen wil ik dit niet, maar ik zie het bijna als een verplichting om me hier wel in te verdiepen. Mijn vriend weet dat ik het eigenlijk niet weg wil laten halen, maar ik ben bang dat hij er nooit voor de 100% achter zal gaan staan als we de beslissing maken het wel te houden. Heb gezegd dat ik het eventueel alleen zou willen doen en hij er dan niets mee te maken hoeft te hebben, maar dit wil hij ook niet. Dit ziet hij als vluchtgedrag en hij wil mij ook niet kwijt. Mijn vriend en ik zijn inmiddels ruim 3 jaar samen en wonen ook samen. een van de redenen waarom hij het liever niet houdt is omdat hij ons te jong vindt. Hij 24 en ik 21. Enigszins ben ik het hier met hem eens, maar anderzijds is onze situatie stabiel genoeg om het aan te kunnen. Heeft iemand tips o.i.d. om de knoop door te kunnen hakken, of het makkelijker bespreekbaar te maken? Ik laat me liever niet "dwingen" tot een abortus om er vervolgens gigantisch veel spijt van te krijgen.
Heeft iemand tips o.i.d. om de knoop door te kunnen hakken, of het makkelijker bespreekbaar te maken? Ik laat me liever niet "dwingen" tot een abortus om er vervolgens gigantisch veel spijt van te krijgen.[/QUOTE] Geen tips maar wel het volgende: Jullie situatie is stabiel genoeg (zeg je zelf), jullie zijn jong maar niet extreem jong, jullie hebben al 3 jaar een relatie, wonen samen en willen niet uitelkaar, ofterwijl het babytje is met liefde gemaakt . Jij wil het niet weg laten halen, hij wil jou niet kwijt of vluchten.. Hoe bijzonder is dit kindje wel niet dat het zelfs door de morningafterpil is blijven plakken! Praat met elkaar! dan komen jullie er vast uit!
Bij twijfel niet doen! En tuurlijk is het schrikken maar uiteindelijk draaien mannen wel bij. En voor jou natuurlijk ook schrikken.
Even een reactie naar Maartt toe, wat heb ik een diep respect voor jou meid! Ik heb jou verhalen gelezen en als ik dan zie hoe positief je op andere reageert, wauw petje af voor jou!! Joopie90: Eigenlijk sluit ik me helemaal bij Maartt aan, dit kindje moet wel heel speciaal zijn ondanks de moringafterpil groeit er zoiets moois in je! Jullie zijn wel jong, maar niet heel jong hoor dat valt reuze mee! Ik zou zeggen laat het bezinken, en probeer er over te blijven praten! Succes!
Juist! Je zegt al heel goed dat je je niet wilt laten dwingen tot een abortus. Neem alleen een abortus als je er zelf voor de volle 100% achter staat, anders heb je een grote kans dat je er later spijt van gaat krijgen! Sterkte met het maken van je beslissing.
Misschien is het een goed teken, het kind is blijven plakken ondanks de morning-afterpil. Misschien had het zo moeten zijn omdat het juist goed is voor jullie relatie en moeten jullie het als een geschenk zien. (Ja, zo zie ik de dingen)
Als jij twijfel hebt bij het weg laten halen zeg ik direct: Ga ervoor!! Ik denk echt dat je er later spijt van krijgt...zeker als je nu diep van binnen al het antwoord weet! Ik sluit me aan bij de vorige dames, praat er over, betrek misschien je ouders hierbij, en hopelijk komen jullie samen tot een oplossing! Erg bijzonder btw dat de baby is blijven plakken ondanks de morning after pil!!
Meid, Ten eerste: wat schrikken voor je, maar ook: wat bijzonder en mooi! Het is nu al een vechtertje! Ik snap je twijfel en gevoelens, maar moet er wel een kanttekening bij plaatsen. Ik vind namelijk dat jullie (zo lees ik) een stabiele situatie hebben die voldoende is om een kindje te kunnen krijgen en opvoeden. En je hebt het kindje niet alleen 'gemaakt', dus je vriends reactie vind ik niet helemaal gepast. Natuurlijk; hij schrikt en heeft misschien nog geen gevoelens naar het kindje toe, maar hij moet zich ook realiseren wat het betekent wanneer jullie zouden besluiten tot een abortus, vooral omdat jullie je kindje genoeg kunnen bieden. Wil hij het kindje niet omdat hij nog veel leuke dingen wil doen, of kan hij de verantwoordelijkheid (nog) niet aan? Ook een abortus vergt veel verantwoordelijkheidsgevoel....en geeft altijd verdriet wat je samen moet zien te verwerken. Jullie zijn drie jaar bij elkaar en dat zegt toch genoeg over jullie? Jullie kunnen dit vast aan en er zijn genoeg manieren om ook na de geboorte van je kindje nog te genieten van je 'jonge' leventje. Het maakt je leven samen waarschijnlijk alleen maar voller! Ik wens jullie veel succes met het maken van jullie keuze. Ik hoop alleen maar dat jullie eraan denken dat een spontane zwangerschap echt een wonder is, en jullie kunnen dit kindje genoeg bieden! Je leven (of dat van hem...)is echt niet voorbij na de komst van jullie kindje! Je zult zien, als hij/zij er eenmaal is, kun je je niet meer voorstellen dat je ooit dacht aan een abortus! Groetjes, Pinda83
Het enige wat ik denk is, vooral niet weg laten halen. Uit je verhaal kan ik zo al halen dat mocht je voor abortus gaan dat je dat jezelf nooit vergeeft. Tuurlijk is het schrikken en zijn jullie nog jong, maar jullie kunnen het wel aan als jullie relatie stabiel is en dat haal ik ook wel een beetje uit je verhaal. Laat het even bezinken en praat erover met elkaar, dat is erg belangrijk.