Hoi allemaal, Ik heb een vraag. Mijn man zit met dingen die ik niet goed weg kan nemen. "Ben ik wel een goede vader?" Ik weet niet waarom hij dit denkt... Ik zie de beren niet lopen en ben er van overtuigd dat hij een goede vader zal zijn voor ons kind en dit zeg ik hem ook. Maar meer als dat kan ik dus niet voor hem doen. Hij vraagt zich ook af of hij wel "voldoende bezig is met onze zwangerschap....?" Hij heeft er verder niets over op gezocht of zich ingelezen of iets. Maar als ik er iets over vetel of verteld over b.v. de groei van ons kindje of de kinderopvang luistert en denk hij wel gewoon met mij mee. Ik zie het probleem niet, en zech hem dit ook dat ik het niet zo zie omdat als ik het vraag of er over heb dat ik gewoon de volle aandacht krijg. Kennen jullie dit? Kan ik misschien iets meer voor hem doen/beteken of juist taken aan hem over laten?
Mijn man vraagt ook vaak of hij een leuke vader is voor onze zoon. Gewoon onzekerheid denk ik.. En dan bevestig ik hem in zijn gevoelens, hij is een leuke vader. Mag soms wat strenger en doortastender zijn. Zoontje kan alles bij hem maken en krijgt alles van hem. Dat kan wel wat minder Maar hoe zeggen Gooise meisje dat " liever verwend dan verwaarloosd" Met de zwangerschap is hij amper bezig. Geen geduld om baby te voelen. Nog niets klaar gemaakt voor baby, nou ja, ik bedoel het ledikantje moet omhoog, de box moet omhoog, de kinderwagenbak van zolder..maar daar heeft ie nog geen haast mee, terwijl het toch wel gaat dringen, zie onderschrift. Het is nog zo onwerkelijk voor hem. Voor mij al, ik kan me niet voorstellen dta er gewoon een echte baby in me groeit en binnenkort geboren gaat worden. Laat staan hoe moeilijk dat te bevatten is voor een man. Mijn man is vooral bezig met onze zoon. DIe is er en weet hij mee om te gaan. VOordat we ons zoontje in China ophaalden was dat precies hetzelfde. Ik was aan het voorbereiden (hij heeft wel de kinderkamer gemaakt, en nu weer hoor), en hij verheugde zich wel, maar kon het nog niet plaatsen. Dus ik weet zeker dat het straks goed gaat komen. Mijn man heeft helemaal niets ingelezen, de baby nog maar 1 keer gevoeld omdat hij geen geduld heeft. Kijkt niet echt naar de spullen die ik geshopt heb. Komt goed hoor...heb ik bij onze eerste al gezien
Ik denk dat het eraan ligt dat hun het niet zo intensief ervaren als wij en ook een beetje machteloos ernaast staan. Zoals uksoldaatje al zei, het is voor ons al heel onwerkelijk terwijl wij het heel anders ervaren door de baby te voelen en zo. Dit is voor ons de derde intacte zwangerschap en (dat klinkt nu misschien heel erg stom wat ik ga vertellen) dit keer is mijn man diegene die het blijkbaar intensiever ervaart dan ik. Tuurlijk zie ik veranderingen aan mijn lichaam en voel ik de baby al regelmatig maar ik ben zo kalm dat ik echt het gevoel heb van: Tijd zat om alles te regelen Ook de eerste keer dat hij dagelijks over mijn buik aait en heel lief tegen de baby praat (deed hij ook bij de jongens hoor, alleen veeeeel later en ook niet zo vaak hahaha) en echt zo vooruit denkend is. Hij is er al zo mee bezig dat ik dagelijks dingen hoor van: "schat, hoe wil je nou de babykamer inrichten?", "Heb je al naar meubels gekeken/gekocht die je leuk vind?", "wanneer gaan we eindelijk beginnen met verfen?" en ga zo maar door. Het enigste "advies" wat ik je kan geven is: Probeer hem zijn "angsten" te nemen door goed tegenspreken en hem te bevestigen dat hij het goed zal doen als papa
Dat is denk ik iets wat voor veel mannen zo is. De een zal het uitspreken en de ander niet. Mijn man is er ook niet heel veel mee bezig. Wil de baby wel voelen, maar dan moet het niet te lang duren. Hij is een super lieve papa dus dat gaat ook helemaal goed komen. Hij zegt ook dat het voor hem nog weinig zegt, hij ziet je buik wel groeien maar voelt verder niets. Ik heb hem de vorige keer het boek van Kluun gegeven:help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Daarna nog aan vrienden gegeven toen ze de eerste keer zwanger waren en allemaal heel enthousiast. Alles Wordt op een humoristische manier zonder poespas uitgelegd. Ook voor jezelf leuk om te lezen. Misschien is dat een leuk kadootje voor hem?
Ik hoor het wel meer mannen zeggen. Zeker bij een eerste. De vrouw is er toch 24/7 mee bezig, of in ieder geval trekt je lijf vaak genoeg aandacht naar je buik.. Maar ook in kleine dingen als eten, afspraken etc.. Voor een man is het toch minder intensief in het begin. Ik weet van een kennis dat haar man standaard elke avond haar buik insmeerde. Of het tegen de striea geholpen heeft weet ik niet, maar het gaf hem wel elke dag even het gevoel ermee bezig te zijn. Na de geboorte is het ook wennen. Maar dat is als moeder ook. Niemand weet zeker hoe hij/zij zal zijn als vader/moeder. En bij mannen duurt dat proces vaak nog langer omdat ze toch meer werken. Hoorde laatst iemand zeggen dat de band pas echt op gang komt als het kind gaat praten en lopen. Dan heeft een man er meer mee. Nou is de mijne zorgzaam en is intensief bezig met ons kleintje, maar zie de meeste vaders pas echt vrolijk in actie komen als ze lekker kunnen voetballen, naar de kinderboerderij etc..
Voor een man is een zwangerschap en een pasgeboren kindje ook heel onwerkelijk, wij voelen en beleven alles, zij staan er aan de zijlijn bij. Mn man vond de babytijd niet zo heel leuk, tuurlijk genoot hij wel van dat kleintje op zn buik en was hij trots op zn dochter, maar nu ze dreumes is komt hij gillend thuis na zn werk "Daar is papaaaaaa" en is het allemaal veel "echter" voor hem. Nu deze 2e zwschap vind hij ook weer een beetje raar, hij is niet het type dat iedere keer aan mn buik voelt enzo, maar zegt wel "Ik kijk uit naar de baby, en dan vooral als hij niet meer zo klein is "
Ik vind het wel lief en knap dat hij zijn onzekerheid uitspreekt naar je... De meeste mannen lijken ongeintereseerd en ongeduldig, waar dus die onzekerheid achter zit! Daar kom je pas achter na een bult onbegrip en soms ook nog ergernis... Misschien helpt het hem als je hem zou zeggen dat je zelf soms ook onzeker bent over of je het straks allemaal wel goed zult doen (heb ik tenminste wel soms ) Het is gewoon een goed teken, hij wil het graag goed doen, en hij wil graag het beste voor jullie beebje! Ik vind het super dat jullie over dit soort gevoelskwesties goed kunnen praten met elkaar, en misschien heb je het gevoel dat je zijn onzekerheid niet wegneemt omdat hij het later weer vraagt, maar dat doen we als vrouw zijnde toch ook zo vaak? Soms wil je bepaalde dingen nou eenmaal graag nog eens horen, voor je eigen gevoel Gaat helemaal goed komen met deze lieve papa!
mijn vriend heeft ook geen boeken gelezen hoor hihi die ging mee naar vele echo's enzo kreeg er veel vanwege redenen. veder hielp die mee met de kinderkamer logische en hij voelde wel eens aan me buik als de kleine aan het schoppen was. ook hij dachte dat hoor is denk echt wat voor mannen. en het is helemaal goed gekomen
hier ook eentje die het allemaal maar raar en wennen vind! Hij maakt zich wel zorgen over de gebroken nachten enz hij is niet heel erg met de zwangerschap bezig maar ik weet zeker dat hij straks een geweldige papa is!
dank jullie dames, ik weet ook zeker dat hij een goede pap word en dat zal ik hem blijven zeggen ook straks als hij de kleine kan voelen zal hij weer een stapje verder zijn denk ik want hij vraagt er wel naar "kan ik het al voelen?" (placenta licht voor dus duurt bij ons wat langer) Ben er van overtuigd dat het goed komt
Wees blij dat hij die vragen stelt. Betekend tenminste dat hij er interesse in heeft. Betrek hem lekker overal bij zodat hij zich op zn gemak voelt. Die van mij deed niks, heeft zelfs nog nooit aan mn buik gezeten. En de kamer moest ik zelf ophalen. Tsja ben nu ook niet voor niets SingleMom Het is niet leuk als je er over wilt praten en je krijgt geen reactie omdat het hem niet interesseert. dus echt wees er blij mee en geef hem elke dag maar een extra knuffel met de melding dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en dat het de beste papa van de wereld zal worden.
Ze zeggen toch altijd: 'een vrouw wordt moeder zodra ze zwanger is, een man wordt vader zodra de baby geboren is'. Mijn man is er verder ook niet zoveel mee bezig geweest de 1e zwangerschap en nu ook niet bijzonder, wel dat hij zegt dat het kamertje voor onze oudste nog opgeleukt moet worden maar verder nog niet maar lezen o.i.d. dat gaat niet gebeuren Je mannetje is gewoon beetje onzeker denk ik, het is voor mannen zo'n ongrijpbaar iets, voelt niet wat jij voelt. 't Komt vast helemaal goed, wacht maar tot 'ie de kleine in z'n armen heeft, ik zie mijn man nog zitten op z'n knieën bij het wiegje zomaar staren naar ons meisje, helemaal trots, een geweldige papa!
mijn lieverd zit net met hetzelfde "probleem" ,hij zit al een aantal jare in een depressie ,heeft zelf een niet al te leuke jeugd achter de rug ,helemaal geen band met zn pa ,... maar t is een grote schat en hij gaat t super doen het feit is wel dat wij ons wondertje voelen ,alle kwaaltjes van doen hebben ,we zijn echt zwanger ,maar een man staat er gewoon een beetje hulpeloos bij te zien. het echte "papa"-gevoel komt pas van de moment dat de kleine er is komt allemaal wel in orde!
Haha, ach ja, stoere mannen met een klein hartje hè! Nu loopt' ie met dochterlief op de arm even naar de kippetjes om te kijken of er eitjes zijn Moet mama maar even helpen je jasje aan te doen hoor. O nee, bedenkt'ie, dat kan papa zelf ook wel, moet je maar even op tafel zitten... 'piep' daar is je handje. Ach ja, voorbeelden genoeg om er maar mee te zeggen dat of onzekere of zo het soms lijkt ongeïnteresseerde vaders echt topvaders zullen zijn!
Ik herken heel veel in de verhalen en adviezen die al eerder zijn geschreven. Mijn man was ook heel onzeker en begon ook veel over zijn eigen jeugd na te denken en wat hij allemaal anders wil doen. Ik denk dat ze gewoon graag alles perfect willen doen en dan onzeker worden of dat kan. Vanaf week 34 begon er bij ons wat schot in de kinderkamer te komen terwijl ik al weken nesteldrang had en het wiegje wilde opmaken . Ik heb geleerd, alles op z'n tijd, vrouwen zijn er eerder aan toe om vanalles te regelen en al dat gepieker... maakt hem vast een superpapa want hij wil zijn kindje zo veel mogelijk goede dingen meegeven en leren.
Als aanstaand vader herken ik dit wel. Al doe ik er alles aan om betrokken te blijven. Misschien tips voor je man: boeken als 'Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!', 'Krijg nou tieten' of een wat nieuwere: 'Sterke vaders, hoe overleef ik het vaderschap' / Lars Anderson. Deze laatste ben ik net in begonnen, is wel een leuk geschreven persoonlijke boek over voor het eerst vader worden. Kluun vond ik zelf niet zo super. Maar wel aardig. Verder kan hij wat apps op zijn telefoon zetten die hem herinneren aan wat er allemaal speelt in deze 'week' van de zwangerschap. Hij kan zich natuurlijk ook aanmelden op het forum Maar dan nog snap ik helemaal waar die onzekerheid vandaan komt. Ik kan net zo hard mijn best doen om bij te blijven en goed voor mijn vrouw te zorgen maar zwanger ben ik gewoon niet. Het is toch wel anders. Het is wel logisch denk ik dat dit gevoel er is. Zelf probeer ik het te compenseren met boeken en forum lezen. heb gisteren de kamer leeggehaald. Praktische zaken regelen. Hij wordt zeker een goede vader! Dat hij dit gevoel heeft geeft eigenlijk al aan dat hij graag betrokken wil zijn!
Mijn man heeft ook een paar apps op zijn telefoon dus die leest iedere dag iets over de zwangerschap en "ziet" de baby ook groeien. Hij heeft ook het boek van Kluun gelezen, maar meer ook niet hoor daar heeft hij geen geduld voor. Buik voelen duurde hem te lang dus toen zijn we lepeltje/lepeltje gaan liggen dan kon hij heel makkelijk zijn hand op mijn buik leggen en gewoon tv kijken. En jahoor toen na een kwartier voelde hij haar draaien en schoppen en moest hij bijna huilen Ook de 3D echo hielp enorm, dat maakt het kindje al heel erg tastbaar. Als hij angsten heeft dan maken we die concreet. Welk onderdeel ben je bang voor dan? Waarom? En dan delen we elkaars angsten en bespreken we die. Helpt heel goed.