Hoi! Ik schrijf even van me af en hoop dat jullie ervaring hebben of tips hebben. Mijn zoontje is nu ruim 7 maand, heeft heel gevoelige darmen en een eigen gebruiksaanwijzing ( zoals iedere baby natuurlijk, maar dit is toch een beetje anders volgens het ziekenhuis). Nou ja goed, dat gaat er bij moeder en schoonmoeder niet echt in. Ik moet me constant verantwoorden voor waarom ik dingen zus of zo doe en ze kunnen zich dan ook niet bedwingen hun eigen visie aan mij te vertellen. Snap ik, wellicht bedoelen ze het goed en willen ze goede raad geven. Maar, na een paar keer uitgelegd te hebben dat ik echt wel goed kan zien wat er aan de hand is met mijn zoon omdat ik 6 maanden lang dag en nacht met hem bezig ben geweest, vind ik het erg vervelend worden. Het ziekenhuis zegt ook dat ik echt duidelijk moet zijn naar ze, omdat mijn zoon er bijv last van kan krijgen als ze oppassen. Ze hebben steeds het weerwoord 'ik heb ook 2 kinderen grootgebracht' en voelen zich meteen aangevallen. Sinds een paar maanden werk ik weer en past mijn schoonmoeder 1,5 dag op. Dit gaat prima, behalve dat als we de 'overdracht' hebben we weer een discussie hebben. Afgelopen dagen is mijn zoontje erg onrustig en huilerig geweest en ik vind gewoon dat ik dat tegen haar moet zeggen zodat ze een beetje rustig doet met hem. Natuurlijk krijg ik dan weer een weerwoord dat ze ook 2 kinderen heeft grootgebracht. Maar dat is zeker niet het grootste probleem. Dat is namelijk mijn eigen moeder. Buiten dat zij mij en het ziekenhuis ook niet echt serieus neemt wat mijn zoontje betreft, wil ze ook zo graag oppassen. Ik zou haar dat ook gunnen, wil het niet dat ze MEGA onhandig is. Mijn vriend en ik durven het gewoon niet aan, we zouden niet lekker zitten op het werk zeg maar. Ze denkt gewoon niet goed na, laat rustig mijn zoon een tijd in de volle zon staan omdat ze met een buurman staat te kletsen. Ze heeft mijn nichtje ook al eens laten vallen. Daarbij struikelt ze heel erg vaak, zet voertuigen niet op de rem, kijkt naar boven als ze fietst ( boem achterop een auto) en ik kan nog wel even zo doorgaan. Ik vind het lullig om eerlijk te zijn daarover, dat dat de reden is dat ze niet oppast. Ik zeg nu dat ik graag een vaste oppas wil ( schoonmoeder) om een beetje rust te creeeren voor mijn zoon. Nu is dat ook wel zo, maar ik vind toch dat ik het mijn eigen moeder ontneem zo. Ze heeft ook aangegeven jaloers te zijn, dat schoonmoeder oppast en zij niet. Niet onbelangrijk te vermelden is dat schoonmoeder om de hoek woont en moeder moet een uur rijden. Hoe zouden jullie dit aanpakken? Groetjes!!
Zeer herkenbaar, al hebben wij een ander probleem. Heb een rompertje met de tekst: "Als het van papa en mama niet mag, dan vraag ik het aan oma.'' En dat klopt bij ons. Nog niet met de kleine meid, maar met de neefjes (nu 7 en 9) wel. Wel of geen suiker, wel of geen chocomel, wel of geen crackers, wel of geen snoep, wel of niet voor de televisie eten..... Zucht. Het probleem tussen de moeders hebben wij niet. Mijn schoonmoeder woont in Vietnam. Ik heb nog geen ervaringen met onze meid, qua oppassen of tegenstrijdige opvattingen. Maar ben wel op mijn hoede. Ik lees ondertusen gewoon even mee. Want interessant topic
Waarom laat je überhaupt mensen op je kind passen die jou en het medisch advies niet serieus nemen? Ik had ze haarfijn en voor altijd duidelijk gemaakt dat mijn kind nou eenmaal extra behoeften heeft, dat ik daarin geen discussie ga voeren, en ze niet zullen oppassen op hem zolang ze zijn gebruiksaanwijzing niet respecteren. Zoek kinderopvang en geef geld uit aan mensen die er wel professioneel mee omgaan, dat scheelt je een hoop stress.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier vaak verbazingwekkende verhalen lees over (schoon)moeders die oppassen en niet de regels van de ouders accepteren... Ik denk altijd het is toch een voorrecht om op je kleinkinderen te kunnen/mogen passen, waarom respecteer je dan niet de regels van je eigen kind? Zelf heb ik (nog) niet de luxe van moeder als oppas aangezien zij nog full-time werkt, schoonmama is er helaas niet meer. Momenteel heb ik nog geen vaste oppas, maar we zijn aan het kijken voor een nanny/gastouder aan huis, die onze regels gewoon "moeten" uitvoeren. Als moeder straks gaat oppassen dan dient ze zich aan onze regels te houden. Respecteert ze deze niet, dan is het helaas hoor. De gezondheid en het welzijn van mijn kind staat op de eerste plaats. Als ik daarmee mijn moeder "kwets" omdat zij zich niet aan mijn regels houdt, is dat haar probleem, niet het mijne.
Hier is het andersom, mijn moeder past op, en schoonmoeder mag niet oppassen. We draaien al maanden om dit punt heen. Eigenlijk dezelfde redenen als jij noemt; vreselijk onhandig en denkt niet na. Mijn meisje gaat zelfs huilen als mijn schoonmoeder haar een fles of luier geeft Heb me tmijn man afgesproken dat als ze weeer gaat zeuren om op te passe dat hij het tegen haar gaat zeggen dat ze dit niet mag.
Ik zou de hele stress situatie opheffen en op zoek gaan naar een gastouder. Eentje die zich wel aan "de regels" houd, eentje waaraan je je kindje echt overdraagt en die je serieus neemt en niet meteen om je oren slaat met het feit dat ze ook kinderen heeft groot gekregen. Dan kun je je kleine lekker naar 1 van de oma's brengen wanneer jij er behoefte aan hebt, het een dag is dat je kleine lekker in zijn vel zit en het hele opvoedkundige gedeelte bij hun weghalen.
Ik zou hier over in gesprek gaan. Spreek vanuit jezelf en val je moeder niet aan, dit zal haar een nog rotter gevoel geven. Jij vindt het niet prettig als zij oppast. De oorzaak is dat jij voelt/merkt dat ze jou niet serieus neemt mbt de opvoeding/omgang van jouw kindje. Dit geeft jou geen vertrouwen en zit je niet prettig op je werk. Heb je wel een goed gevoel bij je schoonmoeder? Omdat je aangeeft dat ook zij jou niet serieus neemt. Kun je niet op zoek naar een gastouder?
Een kinderdagverblijf voelt nog niet zo goed omdat hij zo snel overprikkeld is. Als hij een jaar is gaat er naartoe hoor, is goed voor hem denk ik. Mijn schoonmoeder valt best mee, ze is heel lief alleen ontzettend snel gekwetst. Ze voelt alles meteen als aanval en het is snel een tranendal. Ik probeer me dus steeds in te houden omdat ik haar niet wil kwetsen. Het komt vaak voor dat ik zeg 'nu heeft hij last van zijn buik' ( hij jammert en doet bananenmove/beentjes optrekken en strekken). En dat zij dan zegt 'oh nee hoor hij is gewoon sterk in zijn nek en is zich aan het ontwikkelen'. En dan zie ik dat ze heel uitbundig tegen hem doet, terwijl hij last heeft en nog meer overprikkeld raakt. Als ik dan weer zeg dat dat niet zo is ( ik wil graag serieus genomen worden) dan moet ze huilen. Mijn eigen moeder die zegt gewoon 'nou ik zie heeeeel wat anders hoor' en trekt een gezicht. Op die manier krijg ik ook het gevoel dat ik als een of andere neuroot wordt aangezien. Herkennen jullie dat, dat je niet serieus genomen wordt in wat je ziet bij je eigen kind? Dat zij het dan beter weten? Ik word er zelf moe en een beetje verdrietig van. Ook van de jaloezie en wat minder geworden opdringerigheid van mijn moeder. Gewoon omdat ik tegen dovemansoren praat. Ik ben verder blij dat schoonmoeder op mijn zoontje past hoor. Ze is gewoon een hele lieve oma. Ik ben blij dat mijn zoontje haar en opa heeft. Zo, weer een ei gelegd
Poe, ben ik even blij met mijn schoonmoeder (en inval eigen moeder) die er het belang van inzien dat er rust en regelmaat is (en dus mijn regels zoveel mogelijk hanteren). Maar ik geloof echt dat ik naar een gastouder op zoek ging. Gewoon om dit gedoe te vermijden. En dan blijven oma's ook echt oma's en dan kun je je meer permitteren. Als oma's gaan oppassen krijgen ze toch ook een taak als opvoeder en dan mag je meer verwachten. Maar beide oma's zullen je toch echt serieus moeten gaan nemen... en nog meer als dingen op medisch advies moeten. Als het niets verandert dan zit er niets op dan recht tegen hun te zeggen dat je evt. op zoek moet naar een andere oplossing, omdat dit zo niet werkt. Belang van je kind staat boven hun fragiele ego's. PS: misschien moet je het volgende eens zeggen als ze jouw observaties over je kind onderuit halen? 'Oh, dus jij meent dat ik mijn eigen kind niet ken... dat ik geen goede moeder ben?' Puur om hun reactie eens te peilen... misschien schrikken ze er worden ze bewuster van dingen.
Heb je dat ook tegen so gezegd? Dat je serieus genomen wilt worden omdat je het gevoel hebt dat dit niet gebeurt? Ik herken het niet. Zelf ben ik namelijk behoorlijk fel en een flapuit. Ik kan hierdoor anderen afschrikken, maar wat betreft met mijn zoon weet/zie/voel ik wat er met hem is. En dan interesseert het mij geen biet hoe anderen over mij denken. Mijn eigen moeder is het zelfde als ik en respecteert en accepteert onze wensen. Met schoonmoeder heb ik sinds vier maanden geen contact meer. Maar haar heb ik nooit vertrouwd met mijn zoon. En is een persoon apart. Zo kwam ze met pasen iets afgeven voor onze zoon. Namelijk een plastic tas vol chocolade. Niet één eitje. Nee 4 grote paashazen van chocolade, een giga choco ei met bonbons, twee zakken met middelgrote choco eieren. Uiteraard lief bedoeld, maar hé mijn zoon is 17 maanden. Chocolade is hier nog niet aan de orde. Maar als ik in jouw schoenen stond zou ik echt nog eens met je schoonmoeder en moeder om tafel. Los van het feit dat jij sommige dingen anders zou doen als hen. Dat is niet erg. Maar het is jouw gevoel dat je niet serieus wordt genomen. En dat mag je best uitspreken.
Oh, ik herken het wel hoor... mijn moeder weet het ook vaak beter ... word er soms ook een beetje moe van maar ik zag het al bij mijn neefjes waar ze ook oppast.. mijn broer en schoonzus had ik er al vaker over gehoord en ondervind het nu dus zelf ook bij mijn mannetje. Ik weet alleen dat ze het wel met alles goed bedoeld dus laat het meestal maar gaan en zeg het dan gewoon nog een keer hoe ik dingen zie.... Ze komt er vanzelf wel achter dat ik heus wel beter weet hoe en wat dan zij.... dat is ze volgens mij nu steeds beter van bewust.... mijn vader bemoeid zich er soms ook gewoon lekker mee.. ben ik wat aan het uitleggen en dan krijg je 'jajaja, komt heus wel goed'.. of... ' denk je dat je moeder dat gaat opvolgen? Ze trekt wel der eigen plan hoor' (Is trouwens als geintje hoor.. maar soms wel irritant natuurlijk!) Mijn schoonmoeder kan ik ook van alles uitleggen maar uiteindelijk doet ze ook haar eigen dingen... niet omdat ze niet wil doen zoals ik t zeg.. maar omdat ze er dan zo in opgaat en t gewoon hem naar zijn zin wil maken. Bijv. dan gaat ze boven zijn bedje liedjes zingen in de hoop dat hij gaat slapen ' ja daar wordt hij rustig en vrolijk van'... ja natuurlijk... maar slapen? Nee... want hij raakt alleen maar overprikkeld haha... maar ja.. ze bedoelt t goed.. en leg haar een volgende keer gewoon weer uit hoe ze het t beste kan aanpakken. Uiteindelijk doet ze dat heus (ga ik vanuit). Ik heb me er een beetje bij neergelegd... Zolang hij zijn eten krijgt en ze hem niet laten huilen, vind ik t prima... zolang hij maar het gevoel krijgt dat ze er voor hem zijn en hij het dus naar zijn zin heeft!