Beste dames, Ik voel me echt radeloos... momenteel 9 weken en het samen zijn met mijn partner begint mij echt op te breken. Dit ook eerlijk aangegeven. Kindje is voor mij uiteraard welkom, maar dan wil ik het gewoon alleen gaan doen ipv samen. Heb ik nu gewoon zo last van de hormonen of ga ik echt moeilijke keuzes moeten maken? Het afbreken zou me levenslang gaan achtervolgen. Maar deze situatie trek ik niet samen.
Hoe was jullie relatie voordat je zwanger was? En wat zorgt er nu voor dat je nu zo'n afkeer hebt van je partner? Doet hij dingen die je ergeren, heb je geen vertrouwen in hem als (toekomstige) vader van je kind?
Beetje een vreem bericht zonder context. Wat kan hij voor naars doen dat je 7 weken geleden onveilige sex hebt samen en nu wil je hem helemaal uit je leven? Hij is er oke mee dat je het alleen wilt doen? Je zal voor altijd aan hem vast zitten met een kindje.
Als ik jouw bericht lees denk ik vooral, jij wil een kind en hebt je doel bereikt en hij mag weer gaan.... Ineens afkeer of ging het al niet lekker? Voor jou is het kindje welkom, voor hem niet? Vind het een bijzonder bericht.