Jullie zullen misschien denken, waarom? Maar het zit zo. Ik heb al 3 prachtige gezonde kinderen waar ik heel gelukkig mee ben. De jongste word deze maand 1 jaar. Nu heb ik al een tijdje de kriebels voor een 4e en laatste kindje. Nog 1x zoiets moois meemaken, nog 1x het leven voelen in me buik, nog 1x zoiets moois van ons 2en. Manlief wou eerst niet, nu lijkt het hem toch nog wel leuk nog 1 zo kleintje erbij. Dus ik helemaal happy, maar nu twijfel ik en waarom?? Ik heb ineens angst voor zwangerschapssuiker, zwangerschapsvergiftiging, dat het kindje niet gezond, dat er wat gebeurd tijdens de bevalling, voor de bevalling zelf bang enz enz. Kortom maak mezelf helemaal gek! Bij de andere 3 nooit gehad, ja bij de laatste ben ik wel even bang geweest in het begin maar dat kwam omdat manlief zei dat ie het gevoel had dat er wat was met deze zwangerschap/kindje en hij heeft altijd gelijk gehad dus dat vond ik even eng. Maar daarna ben ik lekker gaan genieten. Nu wil ik dus graag een 4e kindje maar ik durf niet meer Wie kan me wat positieve zwangerschapsverhalen geven of geruststellen want de wens is er enorm maar de angst op dit moment ook helaas.....
Ik ben zwanger van de zesde. Ik kan mij jouw gevoel wel voorstellen. Een beetje. Mijn vierde en vijfde zwangerschap verliepen zeer voorspoedig, op B.I. na, maar dat vond ik te overzien! Voorspoedige bevallingen gehad, dus niets te klagen. Deze zwangerschap verloopt tot dusver ook voorspoedig. Iedere zwangerschap kan met complicaties verlopen, of het nu de eerste is of de vierde. Dat heb je niet altijd in de hand.
de 6e? Wow wat leuk! Ik zou zelf ook wel zo mooi groot gezin willen hebben, maar manlief vind 4 meer dan genoeg! Ach het past hier ook niet in huis meer dan 4 haha.... Ja ik weet het dat het bij elke zwangerschap kan gebeuren. Snap ook niet waarom ik me er ineens zo druk om maak, want dat deed ik nooit. De keuze was altijd zo maar gemaakt bij mij. Ben je ook nooit bang geweest dat er iets met het kindje zou wezen? het kindje zal er niet minder om worden voor mij hoor echt niet, ik zit alleen met het feit dat ik 3 kinderen heb van bijna 5 en 3 jaar en de jongste bijna 1 jaar. Die ook alle liefde en aandacht nodig hebben van mij (manlief werkt 5 dagen in de week) Het lijkt me dan wel weer heel zwaar worden, maar goed bij een 1e kindje kan net zo goed wat gevonden worden als bij een 4e kindje.
Nee, het enige waar ik soms bang voor ben ( in mijn hormonale buien ) is dat IK niet goed door de bevalling kom en dat ik dan niet meer goed voor mijn kids kan zorgen. Tuurlijk denk ik soms dat ons kindje iets kan mankeren, maar ze kunnen net zo goed iets krijgen als ze 2 zijn of 8 of 18. Nee, ik zie wel
ja dat is ook wel weer zo. Dat heb ik dus ook, met de bevalling van me meisje hebben we al enorm mazzel gehad want we hadden er alleen bij niet meer kunnen zijn, misschien dat daar de schrik ook wel van in zit, maar goed die kans dat het weer gebeurd is klein.
Oh ik snap goed wat je bedoeld Ik ben nu ook zwanger van de 4e. en wel met volle overtuiging hoor maar stel nou dat het kindje gehandicapt is oid... wat doe je dan de andere kinderen aan. Maar dat had geen zin, om zo te denken want de andere 3 zijn ook gezond waarom zou de 4e dan niet ook gezond zijn? Ik moet wel zeggen, ik ben wel erg moe maar geniet er ook erg van, de oudste 2 vinden het super en ook dat de jongste straks een speelkamaraadje heeft is ook fijn.
Hi jong moedertje, Ik snap jouw angst, ik had dat al met de 2e!! Je hebt een gezond kindje en er zijn zoveel zieke kindjes, wie zegt dat JIJ gezegend zou zijn met 2 gezonde kinderen? Maar goed, aan de andere kant zijn er meer gezonde kindjes dan zieke kindjes en kan er ook nog iets gebeuren aals je kindje ouder is.... Als je echt graag een 4e kind zou willen, zou dit niet iets zijn wat je wens tegen zou moeten houden... Dan zou ik er gewoon voor gaan! succes!
Dat heb ik dus ook, straks is het kindje zwaar gehandicapt. Het kindje word er niet minder om maar ik heb wel nog 3 kindjes lopen van bijna 5,3 en 1 jaar. Wat doe ik hun dan aan? hun verdienen ook mijn liefde en aandacht....Ja precies maar goed het kan iedereen overkomen. Ik was bij de 3e ook kapot, met 2 van die stoere jongens er nog bij haha. Die sloopte me helemaal plus dat ik 16 weken niks kon eten door de misselijkheid, dus moest echt daarna bijtanken. Oja mijn jongens die roepen ook al, de een wil een zusje de ander wil 2 broertjes erbij. Nou ik zei we houden het maar op 1 he als er een bij komt. Zijn het er wel 2 dan zijn ze uiteraard beide welkom. Maar we gaan voor 1 haha..... Heb je geen angst voor de bevalling? of dat je er zelf niet goed vanaf komt? ik ben altijd al bang voor een placenta die niet los wil laten (nog nooit gehad maar goed) of dat ik op het randje van lig tijdens de bevalling, of dat er iets met het kindje gebeurd, zwangerschapsvergiftiging. Ja ik ben echt gek op dit moment haal me echt de raarste dingen in het hoofd alleen maar omdat ik al 3 gezonde kinderen heb, heb net het gevoel dat ik teveel vraag ofzo...
Bij de eerste 2 heb ik er nooit bij nagedacht. Bij de 3e had ik wel zoiets van oeiii wat doe ik nu? straks is er wat met het kindje ofzo, toen ben ik wel even boos geweest maar naar de echo waarop we de kleine heel goed konden zien met 12 weken ofzo toen was ik helemaal verliefd haha alleen de bevalling daar ben ik altijd al bang voor geweest terwijl ik daar eigenlijk helemaal geen reden toe hoef te hebben. Ja precies dat kan ook altijd, je kan ze gezond op de wereld zetten maar ze kunnen altijd nog wat krijgen. Nee dat heb ik dus ook. Het ene moment denk ik, mens waar ben je mee bezig, geniet van het leven en ga er lekker voor, en dan het andere moment dan lees je weer teveel (horrorverhalen) en heb ik weer zoiets van nee laat maar!
Nee helemaal niet bang voor de bevalling maar ik baal wel dat ik in het ziekenhuis moet bevallen want ik bij bij de jongste nogal veel bloed verloren dus uit voorzorg daar bevallen, en tsja als er dan complicaties zijn dan ben ik op de goede plek
Ik ben van 2 in het ziekenhuis bevallen en van de laatste thuis. Maar mocht ik wel weer zwanger raken dan denk ik (op dit moment dan he kan zo weer veranderen) dat ik in het ziekenhuis wil bevallen, alleen het idee al dat ik alles om me heen heb stelt me dan ook wel weer wat gerust. Bij de laatste bevalling hebben me meisje en ik enorme mazzel gehad. Als mijn vliezen niet zelf gebroken waren en me vk het had gedaan dan hadden me dochtertje en ik binnen 5 minuten in het ziekenhuis moeten zijn, dat redden we nooit vanaf hier. Dus dan was ik raar gezegd doodgebloed en me meisje gestikt in al het bloed. Dat heeft me heel erg doen schrikken, en dat heb ik volgens mij ook nog niet echt verwerkt dat speelt denk ik ook wel mee op dit moment. Thuis vind ik wel het lekkerst om te bevallen lekker in eigen omgeving, zelf doen wat je wil, niet constant gepiel aan je. Maar goed in het ziekenhuis heb je alles bij de hand. Maar ja die gedachten kan altijd nog veranderen mochten ik zwanger raken.
Mijn placenta lag met 2 dikke aders precies achter de vliezen. Dus had zij mijn vliezen doorgeprikt dan had ze mijn placenta ook geraakt. Daar kwam ze meteen achter na de bevalling en de placenta......daar ben ik toch wel even goed van geschrokken. Ik ben ook niet zo bijgelovig maar het is net of de natuur er mee gespeeld heeft, want mijn vliezen zijn nog nooit spontaan gebroken en nu ineens wel!