@ Papatya - bah al die zorgen en angsten, wou dat ik iets kon zeggen om het minder te maken. Maar weet van mijzelf dat iedereen kan zeggen dat het er goed uitziet, ook al is ie gynaecoloog, toch blijven daar die spookgedachten!! Sterkte lady!!
@juno: ik hoop dat het rommelen stopt en je nog een paar weekjes vol kan houden... Ik denk ook dat je in het ziekenhuis het beste af bent, je kan daar je rust nemen en mocht het nodig zijn kan er snel ingegrepen worden. Als je thuis bent en iets voelt ga je twijfelen of je wel zal bellen, terwijl je in het ziekenhuis maar een verpleegster hoeft aan te spreken. Je bent er veel eerder bij. Heel veel sterkte. @mamavansam: welkom terug en gefeliciteerd met je zwangerschap! @papatya: heel vervelend die onrust. Ik hoop dat je tussendoor toch een beetje kan genieten van je zwangerschap.... @annaenmarie en polly76: welkom hier! Heftige verhalen weer. Ik zal even kort mijn verhaal vertellen: in 2006 ben ik na 29 weken zwangerschap bevallen van een tweeling. Tijdens mijn zwangerschap werd mijn baarmoederhals preventief gemeten, dit doen ze in ons ziekenhuis altijd bij tweelingzwangerschappen. Na 19 weken bleek deze verkort en moest ik bedrust houden. Na ruim 24 weken was de bmh zo kort dat ik opgenomen ben voor een noodcerclage. Door de operatie kwamen de weeen op gang maar deze konden geremd worden. Ik heb het zo nog 5 weken in het ziekenhuis volgehouden totdat de tweeling niet meer tegen te houden was. Nu zijn ze twee gezonde kleuters van 4 jaar. Dit jaar was ik weer zwanger, nu van 1 kindje. Weer preventieve metingen en nu was er al heel snel weer een verkorting te zien. Ik heb met ruim 18 weken weer een cerclage gekregen, nu een hoog vaginale. Vanaf ongeveer 20 weken heb ik injecties gekregen met progesteron om mijn baarmoeder rustig te houden. Uiteindelijk ben ik op 28 november bevallen van een gezonde dochter, na 39 weken zwangerschap! @jenifer: wat naar dat je zoontje toch nog gevolgen ondervindt van zijn groeiachterstand. Ik hoop dat hij de achterstand snel gaat inhalen.
Hoi lieve meiden Aangezien het internet hier traag is, kan ik geen lange berichten achterlaten. Ik had graag mijn verhaal aan de nieuwe dames willen vertellen, maar de kans dat ik er halverwege wordt uitgegooid is groot. Heel kort kan ik vertellen dat mijn dochter en zoon met 27 weken zijn geboren en na 3 weken zijn overleden, in 2008 en 2009. Ik heb nu dus een cerclage en lig sinds woensdag in het zkh ivm verkorte bmh en verweekte bmm. Nadat het vanmorgen onrustig was in mijn buik, is het sinds vanmiddag weer stabiel. Hopelijk blijft dat zo. Ik heb het gevoel dat de kleine wel snel geboren gaat worden. Maar wie weet... hopelijk zijn de wonderen nog niet de wereld uit! Een ding weet ik wel: voor de bevalling kom ik niet meer thuis! @ Papatya Ik kan me je angst goed voorstellen. Bij mij begon mijn bmh ook bij 30 wk in te korten en nu lig ik hier... Meid, probeer positief te blijven! Ik ga voor je duimen!
Zet um op Juno, je bent in goede handen!! @ Tomtobias - ook jij van harte met de geboorte van je meissie!! Heerlijk...
@ Juno wat fijn dat het nu rustiger is. De longrijping is ingewerkt meid! nu is elke dag mooi meegenomen ik duim voor je!
@juno77: Hoe is het nu? In 2006 heb ik 5 weken met weeenremmende middelen in het ziekenhuis gelegen voordat de bevalling doorzette, dus het kán! Hou vol! @polly76: dank je voor de felicitatie! Jij ook een fijn weekend.
Vandaag weer een mijlpaal behaald: 33 weken zwanger!!! Mijn buik is nog steeds rustig en de weeenremmers worden sinds gisteravond afgebouwd naar mijn normale dosis (1x daags 30 mg Adalat). Morgen wordt besproken of ik eventueel naar huis mag (hoorde ik net van de verpleegundige), maar dat zie ik absoluut niet zitten. Zeker niet na wat mij afgelopen woensdag is verteld, dus ik ben heel benieuwd wat de arts morgen gaat zeggen.
@ Juno77 - fantastisch nieuws!!! Op naar de 34! Ben zo blij voor de dames die zwanger zijn en al zo ver zijn gekomen en voor de dames die reeds zijn bevallen! Ik heb momenteel veel moeite om mij over het verdriet van Robin heen te zetten en iets nuttigs te doen. We zitten net een week in ons nieuwe huis. Dit huis hebben we gekocht voor Robin, zodat zij een heerlijk plek zou hebben om buiten te kunnen spelen ed. Ben nog steeds blij met het huis, maar het lukt mij momenteel niet om er in te investeren. Mijn partner is maar aan het klussen en ik voel mij zo verdrietig. Ik wil hem helpen, maar het voelt allemaal zo nutteloos.
@ Juno Op naar de 34 weken nu, die haal je ook. Gewoon aangeven dat je niet naar huis wilt! Zeg maar gewoon na 34 weken zou ik mischien wel thuis kunnen blijven maar nu blijf ik hier. @ Polly76 IK probeer nu meer te slapen want dan denk ik er het minst aan. Ik besef ook dat ik al een mijlpaal heb bereikt voor mezelf. Ik hoop dat ik het nog 4 weken kan volhouden. Wij waren ook pas verhuisd toen ik bevallen was van mijn dochter. Na de bevalling liet ik ook alles zo, gelukkig moesten we nog een paar dingen afwerken en een voorraadkast voor de keuken moest erin. Maar we hadden ook geen lampen in huis. Ik ben er pas weer mee begonnen toen we hoorden dat mijn zoon naar huis mocht. We hebben het echt binnen een week opgelost, voornamelijk mijn vader en broertjes. ik en mijn partner waren te vinden in het ziekenhuis. Gun je zelf de tijd, als je nog niet wilt klussen laat je het lekker zo. Praat vaak erover Robin, schrijf het van je af. Je mag me pb'en, want soms kan je het ook niet meer kwijt aan je naasten. Maar gun je zelf de tijd meid. En in de toekomst zal jij hopelijk ook zo ver zijn in je zwangerschap. Papatya (die maar weer gaat slapen)
@ papatya - wat was het toch lekker als we gewoon een knop hadden waarmee we de gedachtenkraan konden dichtdraaien! Als je door slapen enigzins kan ontspannen en ffe niet hoeft te denken, dan is dat een heel slim plan. Bij mij werkt het ook om puzzels te maken, heb al veel kruiswoord en sudoko weg gewerkt. Bedankt voor je pm aanbod, fijn om te weten. Het ene moment is het klussen fijn, ffe gedachten op nul, vooral schilderen werkt heel ontspannend omdat ik met volledig moet concentreren op iets anders. Alleen zo als gister en vandaag dan krijg ik niet eens een kwast omhoog! Nu gaat het wel weer ietsje beter. Blijft toch schommelen de komende tijd! @ all - hoe zijn jullie het weekend doorgekomen?
@ Polly Zo een knop zou ik ook willen! Slapen valt wel mee, in mijn dromen ben ik al zo vaak bevallen. Maar als ik niet slaap denk ik er continu aan. Hopelijk vliegt de tijd de komende weken snel voorbij. Gun je zelf ook de tijd...het zal altijd moeilijk blijven maar je leert ermee leven.
@ tomtobias, Proficiat met de geboorte van je dochtertje. Je hebt echt het geluk gehad dat ze bij je tweeling preventief je baarmoederhals nagekeken hebben. Heb je na het zetten van de cerclage van je dochtertje mogen werken? @ Juno 77: 33 weken!!! Wat een prestatie. Ik hoop voor je dat je kindje nog lang in je buik mag blijven zitten. Veel sterkte meid
@Annaenmarie: excuses voor het verlate welkom heten van mij. Ik heb je verhaal wel vluchtig gelezen toen je het postte en dat raakte me zo erg dat ik er heel onzeker van werd en echt een paar dagen flink van van de kaart was. Het raakte me vooral omdat het ondanks de cerclage toch mis gegaan is. Dat is natuurlijk iets wat ik niet wil lezen J dus ik heb nog even een paar dagen alles genegeerd en ben nu zover dat ik kan reageren. Wat een bewogen jaar is het inderdaad geweest voor jullie samen en jullie twee prachtige meiden. Fijn dat je je verhaal zo met ons wilt delen. Heel veel sterkte met het verwerken van alles en ik hoop dat je snel je draai een beetje vindt in dit topic. @mamavansam: wat een fantastisch bericht dat je hier komt melden. Gefeliciteerd met jullie zwangerschap!! @papatya: probeer toch ondanks de verkorting vertrouwen te houden! Ow en 3 cm is inderdaad netjes hoor. @Juno: nog 6 dagen en dan ben je al 34 weken ,.
@anneenmarie: ik heb zeker geluk gehad. In veel ziekenhuizen controleren ze de bmh niet bij tweelingzwangerschappen. En wat als het maar één kindje was geweest? Bij de tweeling had ik een noodcerclage en moest ik de rest van de zwangerschap in het ziekenhuis blijven. Bij Yfke mocht ik op zich wel werken, maar moest ik wel heel rustig aan doen. Wat dan precies wel en wat niet mocht was niet zo duidelijk, zodat wij het zekere voor het onzekere hebben genomen. Ik heb een week of acht zo min mogelijk gedaan. Toen kwam ik op een redelijke termijn en kreeg ik zelf meer vertrouwen. Vanaf toen ben ik langzaam aan steeds meer gaan doen, ondertussen goed op mijn lichaam lettend. Op het laatst haalde ik de kinderen met de bakfiets weer van school!
Hoi allemaal Vanmiddag te horen gekregen dat ik niet naar huis mag, omdat men niet tevreden is over de ctg van de kleine. Het hartje klopt te onregelmatig en dat willen ze in de gaten houden. Vanmorgen heb ik wel een echo gehad van het hartje en alles zag er prima uit. Het komt vaker voor dat een hartje wat onregelmatiger klopt, maar ze willen natuurlijk het zekere voor het onzekere nemen. Pfff!!!!! Het geeft zoveel stress. Maak ik me niet druk om het ene dan is het wel om het andere... Sorry dat ik (bijna) niet op de reacties van anderen reageer. Ik zou graag willen, maar ik beschik niet over een snelle internetverbinding. Heel af en toe kan ik achter een terminal zitten (zoals nu) waarbij ik lekker even blind kan typen, maar het internet bij mijn bedje is helaas niet zo snel...
Hoi Bramtim, Ik begrijp het zeker dat je even van de kaart was door het lezen van mijn verhaal nu je zelf zwanger bent. Ik heb het nog altijd zeer moeilijk mee met het verlies van onze meisjes vooral wanneer je buiten moet komen dan zie je mensen op straat die achter een kinderwagen aan hollen en jij blijft achter met lege handen. Waar ik er zeer moeilijk mee hebt is ook bekenden ex klasgenoten of zo die kinderen hebben... Ik kan er echt uren over blijven zagen. Ik probeer me meestal sterk te houden voor de buitenwereld maar ik zie toch af hoor! Zo moeilijk om dit allemaal te beschrijven... @ juno 77, Zo lang dat we nu en dan iets van je horen zijn we hier allen tevreden hoor! Nog even rustig blijven meid, je bent er bijna
Wat fijn dat je toch even de moeite hebt genomen om ons te laten weten hoe het gaat. Weet je, ik snap heel goed dat je het jammer vindt dat je nit meer naar huis mag maar in het zkh ben je echt in supergoede handen. Ik snap dat je je heel erg druk maakt om het hartje van de kleine maar als ze daar zeggen dat het er goed uit zag, moet je toch echt proberen daar op te vertrouwen. ik denk aan je meid en stuur je alle kracht en rust toe die je nodig hebt. Hoop dat die virtuele steun je even een handje kan helpen. Zet hem op he.
Hoi Annaenmarie, het is niet erg hoor maar soms voelt het beter om even net te doen alsof ik het niet gelezen heb. Zelfbescherming Je schrijft dat je het 'nog altijd' heel moeilijk hebt met het verlies van je meiden. Het lijkt wel of je het jezelf verwijt maar dat moet je niet doen. Het is zooooo herkenbaar en zoooooo logisch dat je dat moeilijk vindt! De meeste meiden in dit topic hebben precies hetzelfde meegemaakt en zonder woorden weten we allemaal precies wat je meemaakt en hoe je dingen beleeft. |Hoe je verandert bent en hoe je omgeving stil is blijven staan, je meisjes langzaamaan vergeten is en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik weet nog dat ik heel veel moeite had met naieve zwangeren. Van die meiden die klaagden omdat het allemaal zo lang geduurt had, maar die zonder complicaties een gezond voldragen kind op de wereld zette. En dit dan het liefste tijdens de pauze of een feestje stom blatend zat te verkondigen. WOEST werd ik dan van binnen. Zo woest dat ik ze dan echt soms in gedachten hele afschuwelijke dingen gunde. Een kant van mezelf die ik niet kende maar waar ik me ook niet meer voor schaam en die ik geaccepteerd heb. Ik heb ook gevoelens en die zijn heel intens als het om mijn kleine lieve mannetje gaat. Dat hij niet bij ons mocht blijven, is al een immens verdriet op zich. Het allermoeilijkste vond ik echter dat je zo verandert maar je omgeving niet. Je leert een nieuwe jij kennen en ook in je omgeving moet je opnieuw je draai zien te vinden. Met veel mensen heb ik het contact verbroken gewoon simpelweg omdat ze niks toevoegden in mijn leven. Het maakt je even eenzaam maar nu ben ik zo blij met hoe mijn leven is. Heb een heel heel klein kringetje mensen om me heen maar daar kan ik mee lezen en schrijven en altijd op bouwen. Zo rijk heb ik me nog nooit gevoeld. Ik snap dat je sterk probeert te zijn voor de buitenwereld. Ergens had ik dat ook hoor. ik wilde gewoon niet dat zij zagen dat ik verdrietig was. Gewoon omdat ze me toch niet begrepen en ik toch niet de steun zou krijgen die ik wilde. Voelde me ook soms echt een sensatieobject: oh dat is dat meisje met dat overleden kindje. Kijken hoe zielig ze is als ik haar kietel met vragen. Zelf heb ik erg veel steun gekregen met lotgenootjes bij een van de mailgroepen van lieve Engeltjes. Ik schrijf daar niet meer mee maar met een aantal mama's heb ik nog regelmatig contact per mail en toevallig zijn we alle 5 weer zwanger nu , ieder met zijn of haar eigen verhaal en ook deze fase roept nieuwe vragen en struikelblokken op maar alleen engeltjes mama's snappen door welke fasen je heengaat. Dat een positieve test in ons geval niks meer betekent en dat we ons nog steeds niet voor kunnen stellen ooit een levend kindje thuis in ons kamertje te mogen hebben voor altijd. Wat mij zo geholpen heeft, is dat het virtuele mensen zijn waartegen ik alles kon zeggen en die het ook nog altijd begrepen. Veel meiden gaan door dezelfde fasen heen en als ik dan weer eens dacht dat ik gek was, bleek dat bijna iedereen het op dezelfde manier ervaarde. Over alles kon ik daar mailen, van kleine tot grote dingen maar allemaal dingen die te maken hadden met ons kleine ventje en het rouwproces eromheen en de verandering in je leven. Ik kan het je dan ook echt aanraden want niemand weet zo goed wat je doormaakt als een lotgenootjes. Althans dat is mijn ervaring.