Lieve meiden, zoals jullie misschien in een ander topic hebben kunnen lezen hebben wij 21-12-12 onze zoon moeten laten gaan nadat hij op 19-12-12 met 27+5 weken ter wereld is gekomen. Op dit moment, nu het "normale" leven weer begint dringt pas tot me door wat er het afgelopen half jaar allemaal is gebeurd, en dit valt me uiteraad heel zwaar. Met name de moment dat ik alleen ben of als het licht s'avonds uitgaat vliegt het me aan. In het ziekenhuis en ook mijn huisarts raden mij aan met iemand te gaan praten. Ik sta hier ook wel positief tegenover maar vraag me af wanneer je met zoiets gaat starten. Hebben jullie psychologische hulp gehad na het verlies van jullie kindje en wanneer na het overlijden ben je hiermee gestart? Hoeveel gesprekken hebben jullie gehad? Alle ervaringen zijn welkom. Liefs Chantal
Ik heb via mn werkgever een aantal gesprekken gehad met Bedrijfsmaatschappelijk werk (BMW). Volgende week het laatste gesprek. In eerste instantie was het voor mij niet zo nodig, maar omdat mijn herstel/reïntegratie minder goed liepen dan verwacht, was het advies van de ARBO om dus BMW in te schakelen. Niet dat ze heel veel voor me kan doen, ze vindt me sterk en dat ik goed mn eigen grenzen kan aangeven etc (heb burn out gehad paar jaar terug.... daar leer je ook wel van natuurlijk) Maar ze biedt een luisterend oor en ze kan me soms net even een andere kijk op dingen geven. Uhm ik ben in september pas gestart met die gesprekken, dus half jaar na dato Ook de gyn gaf me dit aan hoor, voorafgaand aan de inleiding al. Dus ja voor iedereen werkt het anders, de één heeft meer nodig dan de ander.
Wat ontzettend verdrietig dat jullie dit hebben moeten meemaken Chantal. Ik ben vrij snel na de bevalling (een maand of twee) gaan praten met een haptonoom, Daar bleek dat haptonomie niet echt wat voor mij was, maar met deze vrouw klikte het wel heel goed en met haar heb ik een paar gede gesprekken gehad die me verder op weg hielpen. Toen ik zwanger was van onze tweede dochter heb ik nog een paar gesprekken gevoerd met een medisch psycholoog in het ziekenhuis. Ik wil je in een persoonlijk bericht wel meer vertellen hoor. In ieder geval heeft het mij wel geholpen. Ik wens jullie heel veel sterkte toe.
Hoi Chantal, Ik heb nog steeds moeite met de nachten....Maar gesprekken heb ik nog niet gehad en weet ook niet of ik dit wil. Ik wil het eerst zelf proberen... Ik heb veel steun aan mijn man en dat doet voor nu nog erg goed. Vandaag ben ik weer een beetje begonnen met werken en dit voelde fijn, een beetje ritme, weer in de sociale wereld. Ik denk dat als het ritme er weer een beetje inzit, het met mij ook beter gaat. Maar hoop wel dat door het ritme de slapeloze nachten ook ophouden, dit laatste kan mij wel de kop gaan kosten namelijk. Ik heb altijd heel erg nachtrust nodig gehad en voor nu doe ik het met 4 a 5 uurtjes slaap. Dus mocht dit niet zo zijn, dan wil ik misschien wel naar een psycholoog. Ik heb vanuit het ziekenhuis een folder meegekregen. Succes Chantal! Proberen kan altijd!
Je moet doen waar je je goed bij voelt. Op het moment dat je het idee hebt dat je misschien wel psychologische hulp heel goed kan gebruiken, zou ik het proberen! Denk je het alleen af te kunnen (met steun van de mensen om je heen), dan doe dat vooral... Luister naar je gevoel. Hoeveel gesprekken je nodig zult hebben kan niemand je zeggen, dat ligt bij iedereen anders denk ik. De een zal aan 2 gesprekken genoeg hebben en de ander zal misschien 3 jaar in behandeling blijven. Ikzelf heb geen psychologische hulp (tot nu toe) en op het moment vind ik dat ook niet nodig. Wel zou ik graag zien dat mijn vriend die hulp kreeg, omdat ik me afvraag of hij het wel allemaal goed verwerkt... heb het idee dat hij het onbewust een beetje wegstopt. Maar mocht het ooit anders gaan, slechter met mij, dan zou ik alsnog hulp kunnen zoeken! Op dit moment vind ik dat ik het goed genoeg doe, naar omstandigheden.