Zoals de naam en het onderwerp al zeggen. Ik weet het niet meer, echt niet meer... Tuurlijk mag ik niet klagen. Ik heb 2 'gezonde' jongens van ruim 1 en 3. Maar ik kan niet meer. De oudste was zindelijk maar heeft een behoorlijke terugval. Daarnaast luistert hij van geen kant en haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij wordt ook steeds vervelender naar zijn broertje. De jongste heeft reflux gehad. Hij heeft het grootste deel van het eerste jaar veel gehuild, en doet dat nu nog steeds de hele dag. Ik begrijp niet waarom hij zoveel huilt. Zover duidelijk is er geen medische oorzaak. Temperament heeft hij wel. De nachten zijn kort, mijn man is zeer weinig thuis en ik kan geen werk vinden. Mijn lontje wordt met de dag korter. Ik weet niet meer zo goed hoe ik dit kan veranderen. Ik ben vreselijk moe en begin me zelfs af te vragen waarom ik ooit aan de kinderen begonnen ben. Ik houd wel van ze, heel veel zelfs. Maar er gaat geen dag voorbij zonder gejank...en dat trek ik gewoon niet meer. Ik ga ze nu op bed leggen. Ik moest het gewoon even kwijt. En in de hoop dat er moeders zijn die zich herkennen, dat ik niet de enige ben die zich een slechte moeder voelt.
Oei, wat heftig! Dat lastige gedrag van de oudste van 3 herken ik en is ook normaal, hoe vervelend ook, dat is de leeftijd. Maar dat jongste (hoe oud is hij precies?) nog steeds zoveel huilt, dat lijkt me niet normaal. Mijn jongste heeft de eerste maanden ook veel gehuild maar naarmate ze ouder werd, werd dat steeds minder en nu met 18 maanden huilt ze alleen nog maar als ze zich pijn doet ofzo. Krijgt hij nog medicatie voor de reflux? Kan heel goed dat hij daar last van heeft (mijn oudste had ook reflux en kon pas met haar 2e verjaardag stoppen met medicatie). Dat zou ik zeker even uitvogelen. Temperament hebben ze volgens mij allemaal op die leeftijd ik zou zeggen, houd een duidelijk dagschema aan met vaste tijden zodat er duidelijkheid is en vraag misschien eens hulp bij het CB, al is het maar om even je ei kwijt te kunnen, misschien kunnen ze eens een uurtje komen koffie drinken, zij kijken er weer vanuit een 'fris' standpunt naar. En wat betreft je gevoelens, dat is toch niet meer dan logisch als je zoveel moet handelen in je eentje! Ik zou er ook helemaal gek van worden! Heb je wel oppas zodat je af en toe even een half dagje adem kan halen? Gaat de oudste naar de psz? Misschien kunnen ze een keer een weekendje logeren bij opa en oma? Je moet er zelf natuurlijk niet ook nog aan onderdoor gaan! Sterkte!
Ik ben het helemaal eens met Eylem. Jij mag hier niet aan onderdoor gaan. Heb je voor je jongste al eens bijv een osteopaat geprobeerd? Ik weet niet waar je woont, maar deze meneer in Duitsland hoor ik veel goede verhalen over Norbert Bastians, Bocholt, Akupunkturheilpraktiker, Heilpraktiker . Ik zou zeer zeker verder zoeken voor je eenjarige want gehuil de hele dag maakt je idd knettergek. Ik weet niet of je financieel wat ruimte hebt om bijv je kinderen samen een dag maar een gastouder of kdv te brengen? Peuterspeelzaal is ook een erg goed idee. Probeer idd tijd voor jezelf te hebben en trek aan de bel. Schakel alle hulp in die je kan krijgen, overleg met je man voor een plan van aanpak. Want echt ik snap je... ik ben al kriegel na een huiluurtje. Vergeet niet dat jij degene bent die nu sterk moet zijn en door moet pakken. Tijd voor jou eisen, nu is het nog niet te laat. Maar het moet echt van jou afkomen anders gebeurt er niets. Ik bedoel dan hulp zoeken, tijd voor jezelf nemen etc. Veel sterkte!
3 en 1 zijn best pittige leeftijden hoor, hier probeert mijn 3 jarige ook regelmatig zijn grenzen te zoeken/ mijn grenzen. En 1 jarige zijn ook pittig, zeker als ze gefrustreerd zijn door iets, loopt hij al/ praat hij al wat? Wie heb je in de buurt die de kinderen eens een dagje kan overnemen, even op adem komen? Familie? vriendin/ Anders gastouder. En praat er met je man over! Sterkte!
Ik heb gister een lang gesprek gehad met mijn man. Hij heeft normaliter niet zo veel empathisch vermogen, maar was nu wel oprecht bezorgd. Mijn vaste oppas is de komende maand niet beschikbaar, pas in oktober weer. Dan gaan ze 1 dag in de week daar heen. Helaas laten de financiën niet meer toe, buiten de psz voor de oudste. Ik probeer af en toe even diep te zuchten en tot tien te tellen, maar toch blijf ik het gevoel houden dat ik mijn tijd uit zit. Ik kan niet zoveel genieten van de kinderen als ik had gedacht. Elke dag is nu hetzelfde voor me en het voelt dan als overleven van 6.30 tot 19.30. Dan begint pas de tijd voor mezelf, maar dan ben ik te moe... Iig bedankt voor de reacties. Ik heb halverwege september de laatste afspraak bij de KA ivm het refluxverleden van de jongste. Dan ga ik het huilen nog even aankaarten. Ik maak me nl ook zorgen over zijn temperatuur. Hij heeft overdag meestal rond de 37.8 en voor het slapen gaan 38.1 De oudste heeft (met dezelfde thermometer) wel een 'normale' temperatuur. Geen idee of dit iets betekend, maar de huisarts vond het enige tijd geleden niet alarmerend.
Meid wat vervelend ! Kinderen van 3 kunnen idd heel lastig en dwars zijn weet er alles van. Dat je zoontje van 1 nog zoveel huilt vind ik eigenlijk niet normaal en ik zou zoals al is gezegd uitzoeken of er niks medisch mis is. Kinderen op die leeftijd horen toch juist vrolijk te zijn en niet constant te huilen lijkt me. Ik herken je gevoel overigens wel dat je soms denkt is dit het nu Ik heb er 3 en de oudste 2 kunnen ook heel slecht luisteren en me echt gek maken met hun gedrag. IK heb echt het gevoel af en toe dat ik politie agentje moet spelen de godganze dag :x Mijn kinderen zijn ook iets ouder 5 en 7,5 en dan een kleintje van anderhalf. Zolang het mooie weer het toelaat lekker met ze naar het park, fietsen , kinderboerderij in ieder geval naar buiten met ze , want mijn ervaring is van binnen zitten worden kinderen ook heel vervelend. Sterkte ermee
Ik kan me voorstellen dat je radeloos bent en het niet meer ziet zitten. Ik heb enorme waardering voor je dat je je gevoel zo durft uit te spreken. Ik denk dat er veel moeders zijn met hetzelfde gevoel, maar dit niet durven te zeggen. WIj hebben ook twee kinderen van 3 en 1,5. Ik heb gelukkig wel werk. Ik ben blij als ik na een paar dagen thuis weer even naar mijn werk mag. Ik hou ook ontzettend veel van ze, maar vind het vermoeiender dan ik verwacht had. Vooral het niet luisteren en geklier van de oudste. Helaas het hoort bij de leeftijd. Het is belangrijk om het bespreekbaar te maken en in je netwerk te kijken of je hulp kan krijgen om af en toe een moment voor jezelf te hebben. Het kan zijn dat jullie nu in vicieuze cirkel zitten die moeilijk te doorbreken is. Je kinderen kunnen niet uit zichzelf veranderen. Als jij anders reageer op hun, gaan hun ook anders reageren. Maar ik snap dat dat erg moeilijk is als je al zo moe ben. Misschien kun je via het cb hier hulp bij krijgen. Nu heb ik zelf een pedagogische opleiding gevolgd, maar ook zit ik weleens met de handen in het haar en reageer ik even niet zo pedagogisch. In de boeken kan het allemaal zo mooi staan, maar de praktijk is altijd anders. Wat bij het ene kind werkt, werkt niet bij het andere kind. Dat de jongste zoveel huilt lijkt me niet normaal. Ben je al eens bij een osteopaat geweest. Volgens mij is deze tip al eerder gegeven. Onze oudste is er ook geweest n.a.v. darmproblemen. Het heeft hem enorm geholpen. De osteopaat vertelde dat hij ook veel voor huilbabys kan doen. Hij masseerde de nekwervels waardoor blokkades in de zenuwen worden opgeheven. Onze zoon ging er niet alleen makkelijker door poepen, maar ontwikkelde zich ook sneller. Alsof er echt iets in de weg zat. Ook leek hij toen blijer, lachte meer en sneller tevreden. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen en meer van je kindjes kan gaan genieten. Dat je het probleem ziet, is al een grote stap vooruit. Succes
Ik begrijp je gevoel wel. Ik heb er maar eentje van 1 jaar, maar dat vind ik soms ook behoorlijk pittig. Je bent steeds met je kind(eren) bezig en er is dan geen tijd voor jezelf. Ook ik heb soms het gevoel alsof ik mijn tijd aan het uitzitten ben en kan mij ook geen toekomst voorstellen waarbij ik weer aan het werk zou zijn. Ik kom nergens aan toe en voor ik het weet is mijn vriend weer thuis en zo is de avond weer voorbij en lig weer in bed. Iedere dag hetzelfde. Word er soms moedeloos van. Een tweede zie ik dan ook niet zitten, hoe lief ik ons meisje ook vind. Is er geen mogelijkheid dat je vriend wat vaker thuis is? Eerder thuiskomen van het werk ofzo? Kan je misschien de kinderen even ergens onderbrengen zodat je zelf even kunt winkelen of even naar de kapper of schoonheidsspecialiste? Dat je even wat tijd voor jezelf hebt. Je bent tenslotte niet alleen mama. En dan nog een cliché opmerking (waar ik zelf een gruwelijke hekel aan heb ). Nog even en dan zijn ze groter en ze zeggen dat het dan wat makkelijker is. Ook natuurlijk omdat ze dan naar school gaan.
Pzs niet mogelijk financieel? Zou de gemeente het niet vergoeden voor je? Het uitzoeken waard toch?? Ik zou idd ook met de jongste ergens hulp gaan zoeken cb een idee?? Slaapt hij wel genoeg? Geen last van oortjes?? Want dat onze oudste ook met steeds verhoging.
Ik heb als motto: eerst goed voor mezelf zorgen anders kan ik niet voor anderen zorgen. Als ik zo je verhaal lees ben je jezelf al veelste lang vergeten. Ik denk dat dat moeder eigen is. Vanuit een soort (misplaatst) 'schuldgevoel' vergeet ik ook mezelf wel eens. Enige tip die ik je kan geven: ga goed voor jezelf zorgen. Dat maakt je direct een nog betere moeder dan je al bent. Hoe je dat doet, weet jij denk ik het beste. Waar kikker je van op? Of kikkerde je vroeger van op? T zal ms even duren maar op een gegeven moment komt er dan weer een geniet-moment. Ik ken je niet, maar ik vind t rot voor je.
Zijn z'n oortjes al eens nagekeken door een KNO-arts? Zoniet, zou ik daar even om vragen bij de kinderarts, vanwege die verhoogde temp steeds. Moet je echt even bij de KNO laten doen, want HA en KA zien echt te weinig met hun apparaatje, (hier bij beide meiden over het hoofd gezien door HA en KA, KNo zag echter wel problemen!). En ik zou echt even een plan van aanpak maken met de kinderarts, om een aantal bekende oorzaken voor huilen af te lopen, zodat je vast kunt stellen danwel uitsluiten of het daar van komt. Gezien de reflux zou ik denken dat het iig handig is om toch eens te checken of er geen allergie speelt.
De oortjes na laten kijken is een goeie. Dat ga ik regelen. Vandaag had hij iig een duidelijk betere dag. Er komen ook kiezen aan, wellicht speelt dat ook mee. En daarnaast heb ik ook het idee dat zijn karakter erg sterk is. Een eigen wil met een hoop frustraties. De oudste reageert hier ook op. Wat me wel tegen staat is dat de oudste fysiek begint te worden tegen de jongste. Tegen hem aan botsen met bv de fiets of er voor gaan zitten en de weg blokkeren met spelen. En als klap op de vuurpijl wordt er wel eens een klap uitgedeeld. Ik treed er streng tegen op en hij krijgt dan een time-out. Maar gevoelsmatig doet hem dat helemaal niets, maak ik op uit zijn gedrag. Het zindelijk zijn is nu ook bijna helemaal weg. Vandaag vanaf 4 uur 4x (!) een natte broek. Ik twijfel zeer om morgen weer te beginnen met luierbroekjes. De sfeer is iig ver te zoeken, lijkt het wel. Ik denk dat we met z'n allen in een soort neerwaartse spiraal zitten. Ik had maandag echt bedacht om dit te doorbreken, maar het is best lastig als je geen effect ziet. Helaas kan mijn man nu niet extra bijspringen. Ook mijn vaste oppas is een aantal weken afwezig. Begin oktober heb ik voor mezelf iig weer wat mogelijkheden. Ik hoop wel dat het tij snel keert, want dit is een echte energievreter. En ach, het gaat over en het is een fase. Dat houd ik mezelf ook steeds voor. Maar als je al aan het worstelen bent vanaf de geboorte van de jongste, nu ruim een jaar, geloof je daar niet meer in. We hebben al zo veel ellende gehad en steeds zeggen ze dat het beter wordt. Maar er komt steeds weer iets nieuws voor in de plaats. Laat ik maar positief blijven! De kinderen en wij zijn gezond en mijn tijd komt (vast) nog wel.
Allereerst is het gedrag van je driejarige helemaal normaal. Hier ook twee jongens van 3 en 1 en dat botst soms flink. De jongste is een felle dus ik snap ook wel dat T soms fysiek reageert (niet dat het mag uiteraard). T heeft ook regelmatig ongelukjes, ik vertel hem dus dat hij moet plassen als het al even geleden is. Wat betreft het huilen. Wanneer huilt je jongste? Misschien is het een idee om dat bij te houden. Wat betreft het doorbreken van sleur en drukte. Jongens hebben heel veel fysieke uitdaging nodig. Dus veel de hort op. In de natuur struinen. Lekker vies worden met zand en water. Klauteren in de speeltuin. Zwemmen. Kinderboerderij. Bibliotheek. Stukje fietsen. En zijn er in de buurt geen activiteiten om te doen met je kinderen. Peutergym bijvoorbeeld. En laat je man 1 avond per week bij de kinderen en spreek zelf af met een vriendin. Gewoon een kopje thee ergens (of een borrel). Hoeft niet lang of duur maar een uur of twee kan al wonderen doen.
Misschien is het ook een idee om jezelf ook even te laten checken bij de huisarts? Van bloedarmoede of vitamine D-tekort kun je ook -heel- erg moe en down zijn.
Is je man 's avonds wel thuis? Of kun je een buurvrouw vragen die even een paar uurtjes op de kinderen let? Je hoeft niet gelijk uren weg te zijn maar een bezoekje aan de kapper of schoonheidsspecialiste kan ook weleens helpen. Gewoon even ertussen uit. Kunnen de kinderen niet een keer naar de opa's en oma's? Missch vinden die het wel hartstikke leuk om een dagje (of missch zelfs wel een nachtje) op te passen? Heb jij/jullie even lucht. Toen ik bevallen was van onze zoon zat ik met een PND thuis 5maanden nadat hij geboren was. Mn schoonouders hebben hem toen 1x in de week een avond en een dag in huis genomen. Ik kon een nacht een keer doorslapen en de volgende dag had ik voor mezelf. Ik voelde me erg schuldig want "jeetje ik kan niet eens voor mn eigen kind zorgen" maar ik laadde helemaal op na een goede nacht slaap en een dagje zonder onze zoon. Onze zoon vond het geweldig en opa en oma genoten ook enorm. Een voordeel is zeker dat hij (en onze dochter nu ook) kind aan huis is daar en het helemaal niet erg vindt om daar te gaan slapen of daar te zijn. Ook wel fijn want ze slapen daar regelmatig omdat wij beiden werken en we natuurlijk ook weleens een avondje weggaan en weg moeten. Missch kun je vriendinnen bij je thuis vragen als de kinderen naar bed zijn. Dan hoef je geeneens de deur uit en heb je toch even me-time. Missch vind je het leuk om te lezen/puzzelen/schrijven/kaarten maken enz. Ook dat kun je 's avonds doen. En het hoeft niet uren te duren maar even niet met de kinderen bezig zijn daar gaat het om. Ik snap dat je moe bent maar ergens moet een keer die negatieve cirkel doorbroken worden. Heel veel succes en sterkte!