heb niet alle reactie`s gelezen maar uit ervaring van me ouders die al 28 jaar op zo`n manier met elkaar omgaan kan ik je wel zeggen dat t niet verandert en je kinderen er later alleen maar moeilijk mee krijgen,ik raakte toen ik uit huis ging helemaal de weg kwijt omdat ik van thuis niet had geleerd normaal met elkaar om te gaan en heb psychische hulp gehad denk aan jezelf en vooral aan je kindjes sterkte
Misschien gaat dat bij jullie zo, maar ik weet uit ervaring dat moeders over het algemeen beter zijn in luier tas in pakken dan mannen en zo weet ik dat ik alles heb, maarja misschien een beetje gek dat ik niet wil dat mijn kindje ondergepoept zit
Heb de vorige reacties niet gelezen (ben op mijn werk namelijk ), maar het klinkt wel heftig zo. Ik weet niet hoe jullie relatie voor de kinderen was, maar ik denk dat het krijgen van kindjes heel veel met je relatie doet. Jullie zijn allebei moe van de gebroken nachten en alle drukte erom heen en dat reageer je af op elkaar. Zo ging dat bij ons in ieder geval wel en dan zit je opeens in een vicieuze cirkel. Als het kan zou ik even tijd voor elkaar maken om te zien dat het ook nog leuk kan zijn samen. Dus een avondje of weekendje weg en lekker veel praten, maar vooral ook weer lol maken. Doet een relatie goed! En als het echt allemaal niet helpt, tja dan vind ik zulke rare opmerkingen van je man echt niet kunnen! Sterkte!!
Klinkt als een ongezonde relatie. Waarom zou je je zo willen laten behandelen? En dat met de kinderen erbij...
Ben je ook de hele dag bezig met hoe praat ik tegen mijn partner. Let je de hele dag op uitspraken, houding en hou je hem niet boos maakt of irriteerd. Geeft hij bij alles wat er gebeurd jou of een ander de schuld? Ik zelf heb jaren lang in zo'n relatie gezeten. Na jaren van opletten dat ik hem niet kwaad maakte wist ik niet eens meer wie ik was en wat ik wel of niet wilde. Ik was mezelf compleet verloren. Ook mijn kinderen hebben een flinke klap ervan overgehouden. Mijn ex geeft me nu nog steeds overal de schuld van en kent geen zelf reflectie. Ben ontzettend blij dat ik uiteindelijk met behulp van politie, jeugdzorg en maatschappelijkwerk uit de relatie ben gestapt. Helaas was het daardoor zo explosief geworden dat ik een jaar in het blijf heb gewoond. Nu een nieuwe partner met stukke minder testosteron en hij is ontzettend lief. Dat ik weg ben gegaan uit die relatie is het beste wat ik voor mezelf heb gedaan. Ik raad je aan om te kijken wat normaal is en wat niet normaal. Te onderzoeken of jij jou leven kan inrichten of jij je leven inricht alleen naar hem. Ben je gelukkig. Wil je nog 10 jaar met hem doorgaan op deze manier? Zo nee, wat hebben jullie nodig om dit te veranderen. Beschadigen wij onze kinderen door onze relatie en manier van omgang? Wil ik dat mijn kind later zo word behandeld door partner?
Misschienis relatietherapie nog een optie als een gesprek zelf niet lukt. Maar de manier waarop hij je behandeld, zo behandel je de hond nog geeneens. En denk ook aan je kinderen, behandeld hij ze ook zo?
Ik lees je verhaal echt met open mond. ik heb het een soort gelijk meegemaakt en dat uite zich oplaatst in fisieke mishandeling waardoor ik uiteindelijk bij hem weg ben gegaan en ben er nog steeds heel erg blij mee! niemand mag jou zo behandelen kijk ik denk dat iedereen wel eens wat zegt wat niet mag maar dit gaat al een hele poos zo ik herken veel van je ik kan alleen maar zeggen GA WEG BIJ HEM
Ik lees hier al een aantal keer dat mensen vinden dat dit neigt naar emotionele (of nog erger, kan escaleren naar fysieke-) mishandeling. voorbarige oordelen, als je het mij vraagt. Zeker gezien dit 1 kant van het verhaal is. Waar ik het WEL heel hardgrondig mee eens ben is dat hij je diep kwetst door op deze manier tegen je tekeer te gaan in het openbaar en dat dit dus NIET okee is. Ik herken het deel van het diep gekwetst worden. Herken ook de *^&%$^* smoes dat het een familietrekje is. Ik heb al zo vaak teruggeroepen dat hij met die opmerking de rest van zijn familie net zo ten schande zet als zichzelf. Maar; ik weet wel dat hij het echt niet meent. Waarom? Ik ben zelf exact hetzelfde wat dát betreft en ik denk dat ik je zelfs voor een deel kan uitleggen waar dat vandaan komt. Daarmee wil ik niet zeggen dat dit voor jou man ook opgaat maar het zou wel kunnen. Onmacht. Niet kunnen uiten wat er eigenlijk ECHT is. Gehoord willen worden. Frustratie (op zichzelf of om iets anders, doet er niet eens echt toe..) Maar: dat praat het niet goed. Ab-so-luut niet. En hij mag best horen dat hij je daar echt heel erg pijn mee doet. Sterker nog; dat móet hij horen. Want het is niet goed te praten. Het heeft een oorzaak, wellicht zelfs een enorme emmer die hij stil houdt en die nu overloopt. Je kan er wel twee schepjes uithalen door even goed met elkaar te praten maar dan is die emmer uiteindelijk weer vol en gebeurd het gewoon nog een keer. Zoals ik lees in je verhaal gebeurd dit dus afgelopen jaar meerdere keren. Die emmer is niet leeg, er zit nog vanalles dwars. En jouw emmer? Heb je die al eens helemaal kunnen legen? Wat gebeurd er met jou als jouw emmer overloopt? Ik denk dat jullie beide moe zijn. Gebaseerd op dat je schrijft dat een van de kids regelmatig aan het spoken is 's nachts. Beide uitgesproken mensen, dat botst. Maar het is wel heel belangrijk dit echt goed uit te spreken en ik denk dat jij heel duidelijk moet maken hoe zeer het je kwetst. Ik heb het gevoel dat hij dit totaal niet doorheeft. Al huil je zo erg dat je amper kan praten tijdens dat gesprek, maakt niet uit. Hij móet zien hoe hard je dat raakt. Als hij dat niet ziet gaat er nooit een lampje branden als hij kwaad is, dan zal hij nooit op tijd denken 'nee wacht. dit kan ik niet maken, ik moet niet op die manier tekeer gaan'. (geloof dat ik dit zelf ook nog een paar keer moet teruglezen. Blijkbaar zit er nog best wel advies in mijn kop waar ik mijzelf én mijn eigen vent ook maar eens aan moet gaan houden )
Ik zou er bang van worden. En ik zou uiteindelijk wegwezen denk ik. Zou er een heel slecht gevoel van krijgen om zo behandeld te worden. En ook ik neig naar het gevoel dat dit toch echt emotionele mishandeling is. Of het dreigt naar lichamelijk geweld, ik hoop het niet meid. Weet wel dat dit een zeer ongezonde situatie is, zowel voor jou als voor je kleine kindjes.
ik ken ook iemand die precies in zo een relatie zit als jij vreselijk hij gaat ook zo te keer als ze bij ons op visite zijn en dan krijgt hij van mij een grote mond zo ga je niet om met de moeder van je kind klaar zij is net als jij emotioneel zo naar de k lote om het zo maar te zeggen hele dagen huilen als hij werken is dus ik weet wel wat je doormaakt vreselijk ik zou toch maar eens goed met hem gaan praten dat jij er niet meer tegen kan om zo naar beneden gehaald te worden in het openbaar en thuis en dat HIJ moet veranderen en niet alleen jij misschien in therapie gaan en anders een knoop door hakken niemand verdient het om zo de grond in getrapt te worden het is ook slecht voor je kindje om in een stresshuis te leven en voor jullie ook niet heb dat ook tegen mijn vriendin gezegd en tegen hem ze gaan nu ook op zoek naar een therapeut die kan helpen want zelf komen ze er niet uit gesprekken leiden tot irritaties die uitmonden in weer een enorme heftige ruzie hoop dat je snel een keus maakt want dit leven is niet gezond en verdien je niet hoe je ook kijkt ik kan soms ook welleens een blik geven en krijg dat ook comentaar van dat snuutje staat je niet mooi hoor ..ja en kijk de andere kant op dan dan is ie stil maar nogmaal sterkt en succes
Dames, dank jullie wel allemaal. Ik heb het gisteren aangedurft. Ik heb hem gezegd wat het met me doet wanneer hij zo tegen me praat. Hoeveel pijn het me doet en dat ik dat emotioneel gezien niet aankan. Dat je zo niet met mensen omgaat en al helemaal niet met de moeder van je kinderen in een gelijkwaardige relatie. Hij geeft me gelijk, gelukkig. Hij geeft aan dat hij niet zo tegen me kan en moet doen, dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken en dat hij vreselijk veel van me houdt. Ik ben dan weer meteen 'verkocht'. Ik wil het niet zo laten klinken, maar ik weet het niet anders te omschrijven, omdat ik weet dat hij het meent. Hij is zelf in een dergelijk huishouden opgegroeid en wilt dit niet. Ook niet voor de kinderen. Hij geeft aan dat hij daar stinkend zijn best voor gaat doen. Wat dat betreft ben ik blij en opgelucht. Dat ik hem gewoon heb kunnen vertellen hoe ik me voel en wat het met me doet, zonder door hem verbaal ondergesneeuwd te raken. Hij geeft aan dat hij het vervelend vind dat ik zo gestressed en gefrustreerd ben, wat naar mijn mening wel meevalt, maar inderdaad; nu, met de vakantie (onderwijs) mis ik mijn werk, vergen onze puberende peuter en 8-maanden spronger veel van me en weet ik zelf ook dat mijn lontje korter is dan normaal. Als dat zo duidelijk merkbaar is, zal ik daar iets aan moeten doen, of in ieder geval proberen dus. Dank voor jullie steunende woorden. Er waren een aantal meiden die e.e.a. goed wisten te verwoorden, erg fijn. Ik ben ook 'blij' met de herkenning die sommigen hebben. Zij het naar zichzelf of hun partner. Nogmaals: thanks! Groetjes, Anna
Wat fijn dat jullie gepraat hebben en dat je je hart hebt kunnen luchten. Nu vol blijven houden he! Plak er desnoods een consequentie aan. Als het weer misgaat, dan.......... ( slaap ik die avond bij mijn familie bijv. ) En zorg dat je je daaraan blijft houden. Heel veel succes en heel veel liefde toegewenst!
Hopelijk komen jullie er sterker uit, meid. Niemand verdiend het zo gevangen te zitten (emotioneel gezien) Veel sterkte!
Wauw, ik lees je openingsverhaal en schrik er van. Komt neer op psychische mishandeling. Alsof hjj geniet van zijn macht. en euhmmm jij moet veranderen, maar hij wijt zijn gedrag erg makkelijk aan zijn genen. Pfff belachelijk.
Woooow....dat was een goeie voor mij geweest! Ik lees dit topic nu pas, en ik wil je zeggen: kom onmiddellijk uit die slachtofferrol, en betaal eens met gelijke munt terug! Neem 'zijn soort woorden' in de mond, kijken wat hij dan te zeggen heeft! Laat je niet als een stuk vuil behandelen, dat is ook geen voorbeeld voor de kinderen! Is ie nou helemaal gek geworden??? Tegen zn vrouw èn de moeder van zn kinderen?? En je zit nog allerlei excuses te zoeken ook! Niet alleen de fout bij jezelf zoeken joh. HIJ is degene die JOU bedreigd en belachelijk maakt!