ruzie maken.

Ik ontplof met momenten ook wel snel hoor. Dat zijn gewoon de hormonen, veel valt hier niet tegen te doen. Je kan je een beetje proberen inhouden, maar dan is het voor de omgeving nog niet al te tof .
Wat bij mij helpt als ik zo'n "bui" heb, is even alleen zijn, ogen sluiten en diep in en uitademen. Mijn man weet dit ondertussen al en laat mij mooi gerust op die momenten.
Op mijn werk en bij andere mensen heb ik er gelukkig geen last van; ik erger mij wel sneller, maar kan dit zo onderdrukken dat mensen dit niet merken.
Het hoort voor sommigen gewoon bij de zwangerschap meid, valt - denk ik - weinig tegen te doen. Zwangerschap is niet altijd een pretje, maar denk gewoon aan het mooie dat je in de plaats krijgt!

 

Heel herkenbaar, hier barst laatste tijd ook geregeld een bommetje. Ik weet dat het de hormonen zijn, maar als hij dan zegt: ach het zijn je hormonen maar, dan heb ik het helemaal zitten.

Zal wel overgaan na de bevalling...

 

welkom in de wondere wereld van gierende hormonen ..Ik heb het ook hoor ...kan zomaar ineens uit het niets ontploffen om niets .Het is niet echt fijn maar tijdelijk moeten we maar denken .

 

Ha, ha, wat een ellende he! Het gaat wel weer over gelukkig!
Heb er zelf ook vreselijk veel last van. Nou ja, eigenlijk mijn vriend het meeste want die kan op zo'n moment niks goed doen.
Wat wel help is dat hij zegt: kom eens even bij me en me dan een super knuffel geeft!

Succes!

 

Tja, raar kan een mens doen onder invloed van zoiets als hormonen.
Heb er een paar weken geleden ook vrij veel last van gehad, het begon rond 18 weken tot ongeveer 24 weken. Dus het gaat al tien dagen goed!
Toch hoor je genoeg vrouwen die het de hele negen maand hebben, en anderen soms helemaal niet. Van m'n vorige zwangerschappen kende ik het ook niet, vandaar dat ik het ook zo raar vindt.

Maar het gaat vast wel weer over hoor! En als je (in een goede bui) even je zusje en anderen een beetje inlicht, iets in de trant van: ojee, ik heb toch zo'n last van die rothormonen! Dan snappen ze het meestal al heel gauw en houden er wel rekening mee.
Succes ermee hoor!

 

whahah ik moet nog zo'n 5 weken en ik heb het al de hele zwangerschap bij de eerste had ik het niet zo erg als nu.
Ik moet wel zeggen dat het de ene dag erger is als de andere en soms dagen of weken niet maar over het algemeen kan ik aardig van mezelf schrikken als ik ontplof ach ja soms pakt het ook wel eens goed uit hoor.
Gaat wel weer over.
succes ermee
groetjes jeslin

 

pas maar op want volgens de babyfluisteraar (tv) krijgt je baby alles mee hahahahahahaha

zal mijn baby blij zijn, ik heb uit mijn zelf al een lichtonvlambaar temprament hihi

nee valt best mee, maar ben af en toe wel lichtgeraakt

 

Ik ontplof minder snel dan in het begin van mijn zwangerschap. Maar vind het aan de ene kant wel grappig. Ik kwam erachter dat ik zwanger ben doordat ik dus ineens ontplofte in een situatie waarin ik dat normaliter nooit zou doen.

 

Ik heb er ook veel last van hihi

Ik kom veel meer voor mezelf op dan anders dus het heeft ook wel iets positiefs.

 

Bij mij mindert het inderdaad ook naarmate de zwangerschap vordert, dus er is nog hoop!
Ik ben nu al een weekje ofzo "buivrij", hopen dat het zo blijft

 

Ik had het in het begin ook, kon ik ook ontploffen om niets bijzonders... zo heb ik een keer chinees teruggebracht naar de chinees omdat hij me te weinig gaf voor veel geld ( hele rest. kon meegenieten ) en heb ik een keer zo'n parkeermeneer bij het tuincentrum de volle laag gegeven....

Maar tegen mn partner gelukkig nooit.

 

Ik had er zelf niet zo'n last van (meer heel emotioneel), maar een collega van mij wel. Daardoor wisten wij al dat ze zwanger was van de tweede voordat ze het gezegd had, want oh wat was dat lontje kort...Die ging echt om helemaal niets uit haar dak. Dat herkenden we dus van de eerste keer We hebben er met elkaar een beetje om gelachen en toen ze het vertelde heel hard 'wat een verrassing!' geroepen!

 

Als je elke keer chocolade gaat kopen bij een ruzie, amai, die kosten gaan oplopen .
Je kunt haar daarna misschien ook best uitleggen dat het niet persoonlijk tegen haar bedoeld is, maar dat het gewoon de hormonen zijn.
Probeer in je ruzies wel geen (of niet al te veel) kwetsende dingen te zeggen, dat blijft namelijk wel hangen .

 

Het was bij mij ook het ergste tot de 20 weken maar gelukkig niet zo erg als in jouw verhaal.
Ik vind ook dat je soms even tot tien moet tellen... ook al komt het door je hormonen. Vooral tegenover klanten e.d. kan het natuurlijk niet. Je kan er niet echt wat aan doen maar wel proberen om je in te houden. En dan als je alleen bent even lekker huilen of mopperen. Bij mij helpt zo'n mopper kwartiertje wel eens. Daarna moet ik soms lachen en denk ik: waar maak ik me druk om!?
Ik kreeg trouwens vorige week van mijn vriend het compliment dat het bij mij wel meeviel "met de buien" waar hij vrienden en collega's over had gehoord.
Nu ben ik van mezelf al een explosief typje haha en had ik ook altijd erg last van pms, dus was ik voor mijn ongi niet te genieten.
Maar ik moet zeggen dat ik wel sneller huil als ik boos word of verdrietig. Dat heeft me toch wel verrast.
Ik ben soms juist ook knuffeliger. In het begin van de zwangerschap moest ik daar niet veel van hebben. Nu krijg ik er maar geen genoeg van.
Oh ja de enige die het vaak moeten ontgelden zijn mijn twee katten. Die irriteren me mateloos momenteel.
Ik werk maar een paar dagen en als ik dan thuis ben lopen ze de hele tijd achter me aan of doen stoute dingen. Dus dan loop ik weer op ze te mopperen