Hier precies hetzelfde probleem gehad na de geboorte van de jongste. Hij zat thuis met een burn out en ik was hoogzwanger/net bevallen. Dat is geen leuke tijd geweest. Ik had me een plaatje in het hoofd gezet (heel liefdevolle, leuke tijd) maar hij was alleen maar moe/gefrustreerd van zijn werk. Dat was echt een relatiekiller! Ik, net bevallen, kon alles gewoon alleen doen want alles was hem teveel. Hij nodigde doodleuk mensen uit op kraamvisite en als ze waren geweest (of iets te lang naar zijn mening) kreeg ík de wind van voren want hij was geen sloofje! (Eigen woorden) en meer van dit soort dingen. En ik moest maar eens rekening houden met hem. Terwijl ik dacht: en ik dan? Wie denkt er aan mij? Ik heb net een kind gebaard! Dit alles was zo ingrijpend, en we zaten allebei in een cirkel van boosheid en frustratie. Uiteindelijk zijn we er uit gekomen, maar dit heeft tijd gekost. Je moet het de tijd geven. Ze zeggen niet voor niets: een baby is vaak geen kroon op je relatie maar een handgranaat die er midden in wordt gegooid! Zorg voor goede gesprekken, spreek rustig en vanuit je gevoel en niet verwijtend. Blijf vooral in gesprek met elkaar. Geloof me, ik heb de eerste 2 maanden echt vaak gedacht: ik kap ermee. Ik pak de kinderen op en vertrek. Hier zit ik niet op te wachten, kan het net zo goed alleen doen! Nu ben ik blij, nadat de hormonen weer normaal zijn, hij weer beter is, dat we ons erdoorheen hebben geslagen. Ben weer happy met hem. Maar zoek een oplossing voor zaken zoals het weggaan. Zeg gerust dat je eens alleen met een vriendin weg wilt, dat het een momentje voor jezelf is. Plan avondje met z'n tweeën in het weekend zodat het makkelijker is om een oppas te vinden. Wordt wel eens gezegd dat je na de geboorte van een kind de eerste 1000 dagen je geen beslissingen over je relatie moet maken. 1000 dagen is veel, maar geeft aan dat je het tijd moet geven om je nieuwe rol als papa&mama/koppel eigen moet maken. Hoop dat jullie eruit komen!
Haha dat had ik ook. De dag dat de nachtvoeding verdween was de dag dat ik ineens moe werd. Is de boerderij van hem of van zijn ouders? Misschien afspraken met hun maken? Dat je man/vriend 1 avond per week om 17u thuis kan zijn in ruil voor,... ? is hij ook onzeker met het kleintje? Kan zijn dat hij zich daarom ook wat meer "verstopt". Angst om iets fout te doen en zich dan bekeken voelen. maar dat komt wel goed! Eerste jaar kan gewoon heel erg moeilijk zijn
Je klinkt ontzettend boos. Dat snap ik wel, maar als je ook zo met hem praat snap ik wel dat het niet werkt. Ik vond onze eerste ook het moeilijkst. Wat al eerder gezegd is, ineens moet je wennen aan het idee dat je al je vrijheid kwijt bent en dat er een ander wezen is dat jouw agenda beheerst. Niet boos worden op je man omdat hij veel werkt. Alleen boos worden op je man als hij sinds de geboorte ineens veel meer is gaan werken. Dus kijk eens rustig waarom je boos bent. Werkte hij altijd al zo veel? Of valt het je tegen dat jij ineens het idee hebt dat jij je vrijheid kwijt is terwijl zijn leventje lekker doorgaat zoals het altijd al ging? Samengevat: ik denk dat je moet kijken wat de achtergrond is waarom je boos bent. Is je man meer gaan werken? Valt het je zelf tegen? Had je een ander beeld van hoe het zou gaan? Waarom wil je zo graag nog tot 3 uur gaan stappen met een vriendin, je kunt ook een oppas regelen tot 12 uur en lekker met je man uit eten gaan en bijpraten. Als je weet waarom het je allemaal tegenvalt kun je dat met je man bespreken.
Ook heel herkenbaar hoor! Maar een beetje hard gezegd, als er kinderen komen ga jij inderdaad een paar plaatsjes omlaag op de prioriteitsladder. Ik zeg wel eens tegen mijn man: Eerst komen de drie kinderen, dan komt je werk, en dan kom ik pas. Met elk kind val ik weer een plaats naar beneden op de prioriteitsladder Maar als je dit maar maar elkaar uit blijft spreken. Ik geef als het te gortig word weer aan dat ik wel graag qua prio boven zijn werk zou willen staan En ik heb hem ooit een prioriteitelijst op laten schrijven en haal die soms nog uit de kast als reminder dat werk, familie en hobby's volgens hem ooit minder prioriteit hadden dan mij
Je kleintje is nog zo klein, ga lekker meeslapen als de baby slaapt. Dan kun je 's avonds ook nog aanwezig zijn. Voor hem is het ook heel erg zwaar, vergeet dat niet! Hij maakt behoorlijk wat uren, de verantwoordelijkheid voor jullie. Voor hem is het nu niet leuk thuis komen. Hij is doodmoe, mist zijn vriendin/vrouw en heeft niet eens de tijd om een band op te bouwen met zijn kind. En als hij thuis is, krijgt hij een berg verwijten en ruzie. Mijn man heeft ook een eigen bedrijf en het eerste jaar was killing voor hem. Hij kreeg minder slaap, vooral minder goede slaap. Hij werd wakker als de kleine kwam en werd wakker als ik weer in bed stapte. Overdag kon ik bijslapen, maar hij niet. Kijk eens naar jezelf hoe jij reageert op kritiek en hoe je zelf kritiek geeft. Ik geef ondertussen alleen nog maar kritiek op de manier zoals ik het zelf zou willen krijgen en dat werkt als een tierelier. Kritiek kun je ook met respect geven. Heel veel sterkte toegewenst! De kleine eens een nacht uitbesteden en samen om 21.00 uur naar bed gaan, lost een hoop problemen op.
Ik ben inderdaad ook boos, maar voel me ook een soort van machteloos, vooral omdat ik al maanden probeer (zo niet een jaar haha) probeer om eens normale gesprekken met elkaar te voeren. Hij loopt er liever voor weg of komt met dooddoeners als "ja komt wel goed". Tijd vrijmaken voor dingen hier in huis of dingen met mij doen is standaard "nee kan echt niet" en als ie 's middags op tijd weg moet omdat ie 's avonds ergens moet zijn i.v.m. die hobby dus, dan kan ie wel om half 4 stoppen met werken. Dat vind ik gewoon vreemd. En als ik hem daar dan op wijs op een normale manier, dan zegt ie: "nee hoor, is niet waar". Nee ok... In het begin heb ik echt wel op een normale manier geprobeerd om dingen bespreekbaar te maken, maar ze worden hier dus nooit besproken/uitgesproken en dus suddert het bij mij gewoon door met als gevolg dat ik me momenteel aan alles irriteer en we elkaar alleen maar dingen verwijten. We zitten dus in die cirkel waar iemand anders het hier ook over had. Nou ik hoef niet perse tot 3 uur weg hoor maar we hadden afgesproken dat hij zaterdag dan thuis zou blijven, zodat ik eventjes weg kon met die vriendin, waarschijnlijk ben ik er rond 1 uur wel weer. Hij blijft dan thuis: geen oppas nodig en zo heeft hij ook eens tijd met zijn zoon (want die ziet hij ook amper, en dat vind ik ook beetje "ernstig") en als ik dan wel om 2 uur thuis zou komen dan maakt het niet zoveel uit omdat mijn partner gewoon naar bed toe kan dan wanneer ie wil, een oppas zit toch te wachten dan. Maar ik had het nog niet toegezegd aan die vriendin en toen was het van: "ja ik vind dat eigenlijk ook wel leuk om heen te gaan" en dat dan x 10 x zeggen zorgde er bij mij al weer voor dat ik zoiets had van: pff laat maar ik blijf wel thuis, ga jij maar heen dan %) . Dingen gaan hier gewoon altijd gepaard met gezeik en gezeur en daarbij vind ik dat hij ook wel eens thuis kan zijn met onze zoon toch. Dat uit eten en praten zouden we een week later al doen en in aug en sept hebben we ook al dingen staan waar we samen naar toe gaan, maar dan ben je om 23 uur ook wel weer thuis ja. Ik zit al hele dagen in huis, samen met onze zoon, en spreek bijna niemand hier in het dorp/gehucht, dat ene uitje wat ik dan hier eens heb met een vriendin zou dan ook wel eens fijn zijn dat het zonder discussie kan. Nou tja, hij gedraagt zich gewoon net als voor de zwangerschap, doet wat hem zelf het beste uitkomt en vergeet daarbij dat ik ook wel eens tijd voor mezelf nodig ben. Communiceert niet/slecht. En om eerlijk te zijn had ik al verwacht dat het zo zou gaan... ik wil daarom ook niet weten hoe het straks is als ik ook weer aan het werk ben
Soms heb ik ook wel eens het gevoel dat de koek gewoon op is hoor... stof om over na te denken dus inderdaad...
Hij heeft de boerderij samen met zijn ouders inderdaad Ja dat heb ik ook al eens voorgesteld, maar het is net of hij dat niet "durft" te overleggen dat ie ook wel eens paar uurtjes extra thuis wil zijn. Maar of ik dat nou moet gaan overleggen met hen... Kreeg in het verleden nog wel eens de dooddoener "ja dan had je maar niet met een boer moeten gaan", maar ik zeg toch ook niet "dan had ie maar niet met een Hilversums stadsmeisje moeten gaan". Kan niet zo zijn dat alles daarmee gezegd is, vind ik althans... Ja hij vind t nu nog wel "onwennig" allemaal hoor, dat hoofdje bungelt alle kanten nog op natuurlijk Anderzijds vind ik ook niet dat ie er veel extra voor doet om er iets handiger in te worden... Ik ben ook nie tperfect hoor trouwens!
Ik lees eigenlijk meer dat het niet zozeer is vanwege jullie kindje, maar dat het daarvoor ook al zo was. Misschien heb ik het mis, maar ik lees als je grootste klacht dat hij geen tijd voor jou maakt terwijl hij dat wel voor zijn hobby kan. Ik kan je alleen aanraden om daar niet te veel op te focussen. Kijk eens afstandelijkof dat inderdaad zo is. Soms voelt het voor mij ook alsof mijn man overall tijd voor kan maken behalve voor mij, en om mij te helpen. Maar dat doet hij wel. Alleen ben ik meer gefocussed op wat hij niet doet. De koek gaat pas op als je hem zelf opeet Denk eens rustig na over waarom je hem zo leuk vond, wat hij toen deed, of hij veranderd is, of jij veranderd bent. En bespreek het rustig met elkaar. Maar roep niet alleen wat jij wilt. Kijk ook objectief of hij dat wel doet maar het misschien wat ondergesneeuwd raakt.
Tuurlijk ik snap ook best dat sommige dingen echt niet te plannen zijn. Maar ik hou al 24/7 rekening met van alles daar, het mag in rustigere tijden ook wel eens andersom vind ik, en dat gebeurt gewoon niet want dan zijn er vaak wel weer andere zaken die hij dan belangrijk vind. Ik denk dat de doodsteek hier gewoon is dat ie nergens over kan/wil praten en alles maar door suddert met als gevolg dat ik me steeds meer begin te storen aan dingen. Praten kan ie niet zegt ie.... zal ie toch moeten leren, als het met mij niet zou lukken dan lukt het met een ander ook niet in de toekomst gok ik. De manier waarop is inderdaad wel van belang, merk nu ook dat ik geïrriteerd ben en daardoor zal ik ok wel niet de perfecte gesprekspartner zijn inderdaad...
Ja ervoor ook eigenlijk wel al... maar nu we samen een kind hebben is het net of ie nog minder thuis is. maar dat is wel een goede inderdaad, ik ga er eens over nadenken... Thanks dames!
Hoe is de band met je schoonmoeder? Zijn ouders hebben de boerderij toch, dan heeft je sm dus ervaring hiermee. Misschien heeft zij goede adviezen voor je?
Wat vervelend dat jullie in zon fase zitten. Ik herken het wel, vooral na de tweede waardoor we in een hele lastige periode met stress en onzekerheid kwamen te zitten. Langdurig verhaal, burn out van mij eroverheen en sinds onze dochter 2 a 2,5 is, komen we heel langzaam in rustiger vaarwater. We zijn elkaar hierbij flink uit het oog verloren en hebben ook flink veel ruzie, met periodes. Je verandert gewoon in zulke heftige tijden. En dan moet je zorgen dat je weer op 1 lijn komt te zitten. Wij zijn hier al lange tijd mee bezig en het gaat enorm met ups en downs. We denken ook over een relatie therapeut, maar aangezien dat nogal duur is, houdt dat ons nog tegen. Als je wat tips oid wilt over wat zoal gedaan en geprobeerd hebben, dan pb me maar. Niet gelijk opgeven hoor! Het kan gewoon een heftige, emotionele, hormonale achtbaan zijn, zeker als je net een kindje hebt. Misschien kun je het hem eens op papier zetten hoe je erover denkt en hoe je je voelt. Soms werkt het ook om het gewoon even te accepteren en het even los te laten.
Dit is iets wat je hem niet kwalijk kan nemen. Jij houdt niet voet bij stuk om alleen weg te gaan. Verder ben ik wel een beetje van: als dat voorheen zo was, dan kan je niet klagen dat het nu nog steeds zo is. Dat had je dan eerder aan moeten pakken. Ik snap wel wat je bedoelt, ik zou ook niet blij zijn met hoe het nu gaat. Als er een kindje komt, horen de prioriteiten doorgaans bij je gezin te liggen. Ook van hem zou ik dat verwachten. Hopelijk komen jullie er samen uit!
Ja op zich wel goed, maar zij is diegene die dan zegt: "had je maar niet met een boer moeten gaan"... en daar kan ik echt helemaal niks mee.
Volgens mij wel, heb hem er niet over gehoord dat ie dat eng zou vinden ofzo. Kan m eens vragen natuurlijk
Ik ben er absoluut niet mee eens dat je geen andere wensen mag krijgen. Jullie levens veranderen en daar moet je als heel gezin in mee gaan. Soms betekend dat ook dat je jezelf iets anders moet opstellen.