Pffff na een lange weg is het dan nu toch zo ver dat ik de knoop zal moeten doorhakken. Dit klinkt als een verplichting, en zo voelt het af en toe ook. Mijn verstand weet dat het moet maar mijn gevoel kan het niet. Mijn partner is verslaafd en na 1000 kansen is de laatste kans geweest. Ik had het hem gezegd maar hij verviel toch weer in een oud patroon. Ik weet even niet wat te doen en hoe dit aan te pakken. Ons kindje is bijna 9 maand en ik voel me schuldig als ik denk dat ik de keuze maak om uit elkaar te gaan. Mijn droom was een gezinnetje met papa en mama samen. En dat vervalt nu helemaal. Maar na tijden lang dit te hebben doorstaan, niet op mijn partner kunnen rekenen (liet mij soms gewoon staan), 2 opnames van hem doorstaan weet ik dat ik het wel alleen zou kunnen. Maar ik vind het zo moeilijk. Want mijn partner is (niet onder invloed) een super lieve vader en een goede man. We hebben een koopwoning en geregistreerd partnerschap. Dus dit maakt het ook niet echt makkelijker. Ik weet niet zo goed wet ik met mijn bericht wil, wil sowieso mijn ei kwijt. Advies zou ook fijn zijn.
Allereerst sterkte. Wat een vreselijke situatie... en wat moeilijk dat hij niet sterk genoeg is om voor jullie gezin te kiezen. Ik zou zo iemand niet als mijn partner willen hebben en ik vind dat je gelijk hebt dat jij wel voor jullie kind kiest.
Een kind verdient het om in een veilige omgeving op te groeien. Scheiden is in mijn ogen dus de juiste keuze. Veel sterkte want verdrietig is het
Wij kunnen niet beoordelen wat jij moet doen. Dat kan alleen jijzelf. Sterkte en ik hoop dat je een keuze kan maken die voor jou goed voelt!
In die zin bedoelde ik advies ook niet. Ik zal gaan scheiden omdat de maat vol is. Maar vind het lastig hoe ik hier nu mee om moet gaan. Wil niet dat ons kindje er wat van mee krijgt (als dat al miet is gebeurd). Hij is nu nog zo jong maar denk dat hij meer meekrijgt dan je in eerste instantie denkt.
Heel veel sterkte. Dat is het lastige met verslaving. Zonder dat zijn het hele andere mensen en zo wil je ze graag zien. Maar het feit blijft dat hij nu anders is en inderdaad is het de vraag hoe goed dat voor jou en je kind is. Maar heel veel sterkte, dit is een moeilijke keus ook al is het wel de beste dus laat de emoties er ook zijn.
Allereerst heel veel sterkte! Ik heb een aantal jaar geleden in een vergelijkbare situatie gezeten en de aankomende tijd zal een rollercoaster aan emoties met zich mee brengen, maar uiteindelijk is het wel het beste.. Qua tips: Advocaat en zo snel mogelijk inschrijven voor een woning, maar dat spreekt voor zich denk ik. Ik heb heel erg veel gehad aan maatschappelijk werk voor alle praktische zaken, zodat er altijd overzicht was van wat er nog geregeld moest worden wanneer het mij te veel werd. En wat ik achteraf zelf graag anders had willen doen en ik jou ook wil meegeven, is iets van psychische ondersteuning om de emoties meteen in de juiste banen te kunnen lijden, of in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen, zodat je ook mentaal met een frisse start verder kunt zodra alles rond is. Nogmaals veel sterkte!!
Ik geloof dat een kind pas ‘last’ van een scheiding heeft als er dingen niet goed geregeld zijn. Nu is papa ziek, maar hij zal altijd trouw aan zijn vader blijven en dus ook de behoefte hebben om hem te blijven zien en een band met hem te houden. Dat is lastig te realiseren aangezien je hem waarschijnlijk ook tegelijk wilt beschermen, maar dit moet je misschien gaan uitzoeken voor je je partner inlicht. Zorg dat je van begin tot eind alles hebt geregeld en uitgezocht hebt en ga dan pas je partner voorbereiden, je moet er namelijk rekening mee houden dat hij niet behulpzaam gaat zijn en je gaat tegenwerken. Als dat gebeurt heb jij in ieder geval je zaakjes al op orde. Is er daarnaast een bewijs van de verslaving? Opnames, behandelingen? Dit kan een hoop helpen bij de bezoeksregeling. Wanneer hij midden in zijn verslaving zit hoort hij namelijk niet zonder toezicht voor een baby te zorgen. Onder toezicht is dat geen probleem. Misschien dat je dus ook alvast informatie kan inwinnen over hoe dat in zijn werking gaat.
Veel sterkte, het zal een moeilijke periode worden, maar uiteindelijk weet je dat je de juiste beslissing neemt, dus houd je daaraan vast.! Het enige wat ik je mee wil geven, zet bij iedere beslissing het belang van je kindje voorop.! Dat klinkt logisch en vanzelfsprekend, maar geloof me, dat is het niet. Teveel mensen maken na een scheiding vooral keuzes waar ze zelf het beste mee af zijn (of hun ex-partner het slechtste). Probeer, voor zover mogelijk, de scheiding mét elkaar rond te krijgen, in plaats van tegen elkaar.
Mijn man is ook verslaafd geweest. Aan daadwerkelijk alles. Hij is nu bijna 7 jaar clean. Maar afgelopen jaar wel een pornoverslaving ontwikkelt (heb hier ook een topic geopend toen). Ondertussen daar ook vanaf, maar het heeft wel weer veel met onze relatie/gezin gedaan. Ik ben gebleven. Ondanks dat het zwaar was en ik heel vaak op het punt gestaan heb om te vertrekken, ben ik blij dat we nog samen zijn. Is je vriend al langdurig behandeld? Welke stappen onderneem jij naar zijn steun toe? Niets verwijtende hoor overigens. Als jij echt vind dat het niet meer gaat, dan moet je daar stappen rond nemen. Ik persoonlijk vind het gewoon jammer dat mensen weggaan bin hun partner omdat het niet goed loopt terwijl de partner op zich wel oké is. Het is de 'ziekte' die hem niet oké maakt, maar dat is te behandelen. Maar dat zal je vriend zelf ook willen.
Poeh heftig de heerlijke man en de zieke verslaafde man.. lijkt me een erg lastige situatie. Zijn jullie al tijdelijk uit elkaar geweest zonder een definitieve scheiding? Zou dat nog meer ‘druk’ zetten om hem van zn verslaving af te helpen? Wat je ook gaat doen heel veel sterkte.
Heel veel sterkte. Hier bijna 2 jaar geleden weg gegaan bij een alcoholverslaafde man die zich niet wilde laten behandelen. Mijn tip is dat je heel goed moet uitzoeken hoe je de omgang straks moet regelen. Want als je dat niet regelt is je kind dus straks alleen bij de verslaafde vader. Zorg dus dat je (bijv via het cb), nu al goed regelt hoe je dat straks gaat doen.
Absoluut! Vorig jaar eerst een week crisis. Daarna is Hij vorig jaar 8 weken opgenomen, naar zuid Afrika geweest (toen ik dus zwanger was) en kwam terug als een ander mens. Maar de dag dat hij terug kwam ging het al mis. Hij stopte direct met de aftercare en ging steeds mis. Ik wist nier eens of hij bij de bevalling Ou zijn. Wij moesten een week op het ziekenhuis blijven en hij heeft me daar 2 dagen gewoon Laten zitten zonder langs te komen. Kon hem ook niet bereiken. Ook daarna ging het niet goed. Hij heeft Dagbehandeling geprobeerd maar dar was niet wat. In december heb ik hem de deur gewezen omdat hij echt erg aan het gebruiken was weer. (Niet in huis overigens). Maar hij sliep dan hie zijn roes uit en deed niks (zat vanwege alle problematiek ook in de ziektewet). Na een weekje zag heeft hij weer een opname gehad. Dit keer in Nederland en voor 4 weken. Het ging super, bij terugkomst ging hij goed naar meetings, pakte werken op, ging naar de huisarts. Alles qat hij moest doen. Maar na 12 dagen toch mis. Daarna nog enkele keren een week maar helaas hield het daar mee op. Ik ben met alles meegegaan en heb hem overal bij geholpen. Nooit hem laten vallen. Hij heeft me meerdere keren gewoon laten staan (hij sliep terwijl hij me bij werk op moest halen). Hij zou op woensdag in huis zijn om voor zijn kind te zoggen maar vanaf maandag bleef hij weg waardoor ik ee probleem had want kon hem niet laten “oppassen” als hij 2 dagen gek had gedaan maar moest zelf werken. Hij ging een keer naar een vriend en is gewoon niet teruggekomen (met mijn auto), waardoor ik gen auto had en gewoon niet kon gaan werken. En dit zijn maar voorbeelden. Er is zoveel gebeurd en hij blijft doorgaan omdat ik telkens er weer voor hem ben. Juist omdat ik het zo sneu voor hem vond. Maar hij is volwassen genoeg om een keer zelf iets op te lossen. Nu staat hij er alleen voor en heeft hij niemand die hem zo helpt.
Ja hebben we laatst gedaan. En gezegd dat dit de laatste kans was (toen hij terug kwAm). En helaas toch weer gaan gebruiken waardoor ik nu definitief wel wil gaan scheiden. Meer ook zodat we de komende tijd niet samenwonen en hij het alleen moet gaan oplossen.
Veilig thuis (jeugdzorg) was in beeld en het is nu overgedragen naar de gemeente. Zij ondersteunen met alles. Mijn partner zal de komende tijd ook alleen zijn zoon onder toezicht zien. Dat is wat de gemeente wil vanwege de problematiek.
Geen advies maar ik wil je wel veel sterkte wensen. Ik vind het heel sterk dat je voor je kindje en jezelf kiest. En natuurlijk is het anders dan de droom die je had (als alleenstaande moeder van 2 weet ik waar ik het over heb), maar je kiest voor hetgeen wat het meest gezond is voor jullie. En over een poos, na alle verdriet, zul je je dromen bijstellen en veranderen. Het komt goed, misschien niet op de manier die je bedacht had, maar een andere "goed" kan ook goed zijn.
Niet leuk, maar wel een like omdat je dus wel de instanties achter je hebt staan, dat scheelt al een hoop!