Lieve mensen, Ik wil jullie vragen wat jullie in deze situatie zouden doen. Mijn schoonmoeder heeft twee weken geleden te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Ze krijgt wel chemo en bestralingen maar het is enkel om te rekken. De prognose is 9 maanden gemiddeld met behandeling Erg verdrietig natuurlijk en ik heb er ontzettend veel moeite mee. Nu het volgende...Mijn man en ik zijn al een tijdje aan het twijfelen of we NU voor een tweede kindje zouden gaan, aangezien we financieel momenteel geen buffer hebben (man heeft nieuwe baan en zal hier volgend jaar wel weer in doorgroeien). We mogen niet mopperen want we redden het iedere maand, maar we hebben dus niet die buffer. Gisteren zei ik tegen mijn man dat ik het prachtig zou vinden als schoonmoeder het nog mee zou maken dat ik zwanger ben / nog een kindje krijg, maar het word ook een hele zware tijd natuurlijk. Zouden jullie door voorgenoemde sneller voor een tweede kindje gaan? Sorry voor het lange misschien wat onsamenhangende verhaal. Ik hoop dat jullie me wat wijsheid bij kunnen brengen. Dankjewel alvast
Wat heftig voor je, ik zou het uitstellen en er volledig voor je schoonmoeder zijn in deze tijd. Je weet niet hoe de zwangerschap loopt en de emotionele achtbaan waar je nu inkomt is niet erg voordelig voor een eventuele zwangerschap. Los van je financiele situatie. Sterkte!
Jeetje - sterkte. Eerlijk ... Nee, ik zou dat niet doen. Om meerdere redenen trouwens, ik vind dat namelijk niet een goede reden om aan kinderen te beginnen (ook niet voor nummer 2 of 3), maar ook kan het zijn dat je straks net bevallen bent of gaat bevallen en je sm overlijdt. En straks lukt het niet, en dan heb je dubbel stress. Dus nee, ik zou het niet doen. Sterkte voor de komende tijd
Jeep wat een naar bericht.. Ik zou persoonlijk niet je kinder wens vervroegen. Dit zijn beslissingen die je neemt als ze goed voelen en je er klaar voor bent. Ook naar je sm toe zou ik het wat naar vinden (klinkt rotter als ik bedoel). Het lijkt me zo pijnlijk te weten dat je oma word en het kindje nooit zal zien. Sterkte!
Allereerst,wat verschrikkelijk! Sterkte! Ik zou juist als de kinderwens er al was,er juist voor gaan. Zeker door zulke berichten zie je maar weer hoe kort het leven kan zijn. Daarnabij weet je niet of een zwangerschap wel lukt,en hoe die eventueel zou lopen. Mocht het jullie gegund zijn is dat toch hartstikke mooi. Leven en dood liggen heel dicht bij elkaar. Uitstellen zou ik persoonlijk niet doen.Ik zou ervoor gaan en rustig afwachten hoe of wat. Wie weet lukt het niet eens meteen...
Allereerst, sterkte! Ik weet niet of je op de mening van een man zit te wachten maar hier komt het. Ik zal niet teveel op mijn eigen misère doorgaan, maar ik zal wel kort onze situatie omschrijven. Eind 2012 waren mijn vrouw en ik 30 weken in verwachting van onze eerste, toen we te horen kregen dat mijn stiefvader (man van mijn moeder) longkanker had met uitzaaiingen... dit maakte de rest van de zwangerschap erg zwaar en ook toen de kleine geboren werd was de roze wolk nergens te bekennen. Toen de kleine 4 maand werd, is mijn stiefvader overleden... het kan dus erg snel gaan. Op dat moment, hoe erg ook, is een klein kindje om voor te zorgen een extra zware opgave i.v.m. alles wat je moet regelen. Alles kwam weer in een wat rustiger vaarwater en 6 maanden na de dood van mijn stiefvader, heeft mijn moeder dezelfde diagnose gekregen (bizar...). En heel eerlijk, wij hebben nog een kinderwens maar geen haar en dan ook echt geen enkele haar op mijn hoofd, die daar nu voor zou gaan. Wel is het zo, dat de relatie tussen mijn moeder, onze kleine man, mijn vrouw en ik een stuk intenser is nu. De kleine is echt een lichtpuntje in de donkere (zelfs de donkerste) dagen.
Heel veel sterkte Ik zou het inderdaad niet gaan verscnellen. Je weet namelijk niet hoelang het duurt voordat je zwanger bent, als je sm overleid terwijl je zwanger bent is dat enorm zwaar en al die stress is niet goed voor de zwangerschap. als sm overleid terwijl de kleine net geboren is is het ook erg zwaar gezien je er voor de kleine moet zijn en je dan eigenlijk geen tijd hebt om te rouwen. Ook voor sm lijkt het mij erg gezien ze weet dat ze oma word maar ze kan de kleine dan nooit zien of vasthouden. En je zegt zelf al jullie hebben momenteel geen buffer en je man kan volgend jaar doorgroeien, ik zou dan toch nog even wachten voordat jullie met een 2e gaan beginnen. Heel veel sterkte komende tijd
Ik sluit me hier bij aan.. Ik was zo'n 30 weken zwanger toen m'n vader onverwachts met heel vage klachten in het ziekenhuis terecht kwam. In een paar dagen tijd, was hij van een vitale man, veranderd in een man die leek op iemand die een flinke hersenbloeding had gehad. Ja, het was érg zwaar om in die periode naar het ziekenhuis (1 uur rijden) te gaan 3 x in de week. Maar we hebben er toen ook bewust voor gekozen te vertellen wat het werd en onze buikschildering laten zien. Uiteindelijk kwam het hier (op dat moment) allemaal weer in orde, dus dat is natuurlijk wél een verschil. Maar het heeft ons er ook doorgetrokken. En wij hadden de hoop, en het idee dat mijn vader het langer kon volhouden, zijn levenslust kon hervinden door de wetenschap dat er een kleindochter geboren zou worden. Voor je man kan het natuurlijk wel extra zwaar zijn omdat het om zijn moeder gaat. Maar oke, ik zou er juist voor gaan denk ik...
Hier ben ik het mee eens. Waarschijnlijk zal ze de geboorte niet eens halen. Vriendin van me dr moeder heeft borstkanker. Ze wou eigenlijk haar kinderwens opschuiven maar het lot heeft anders beslist en nu zit ze een beetje in een emotionele rollercoaster van blijdschap en verdriet. Valt haar erg zwaar. Als ik de wens al zou hebben zou ik het alleen niet uitstellen, je weet namelijk nooit wat het leven voor jou in petto heeft. Heel veel sterkte in ieder geval, een ouder kan je nooit missen dus er een verliezen is niet niks.
Hij heeft net te horen gekregen dat zijn moeder niet lang meer heeft, moet dat nieuws verwerken, uiteindelijk komt zijn moeder echt te overlijden, moet afscheid nemen, moet haar dood verwerken, moet wellicht mee helpen met regelen van praktische/financiële/juridische zaken en de begrafenis, in de tussentijd er nog zijn voor jullie huidige kind, en zijn baan zien te behouden. En dat allemaal met een zwangere vrouw en daarna een pasgeboren baby? Hij ziet het niet, hij wil enkel dat de laatste momenten met zijn moeder de gelukkigste ooit zijn. Dat doe je door leuke dingen te doen, of plekken te bezoeken die zijn moeder nog had willen zien, niet door op de valreep nog een baby te maken. Ik denk dat jij nu de verstandige moet spelen van de twee, omdat je man anders veel te veel op zijn bordje krijgt met een verhoogd risico op overspannen raken of zelfs een burn out krijgen. In zo'n geval heb je helemaal niets aan je man en zal jij alles alleen moeten doen in huis en met de kinderen.
Mijn moeder heeft ook longkanker. Wij waren al bezig met iui toen ze dat te horen kreeg. Ik geloof dat we net of bezig waren met de 1e icsi of al hadden gehad. Voor ons was dit een reden om snel door te gaan in het icsi traject voor een 2e. En ook de arts ging hier in mee ondanks datmijn bmi toen te hoog was. Uiteinedlijk hebben we voor de laatste poging een paize gehad van een jaar, ook om zelf stabieler te worden en om eerst af te vallen. Helaas is het ons niet gegund om een 2e te mogen krijgen. Maar..... mijn moeder leeft nu nog steeds (bijna 3 jaar nadat ze te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was)
Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen. Ik heb bijna 5 jaar geleden ongeveer hetzelfde meegemaakt,mijn schoonmoeder heeft in april te horen gekregen dat ze longkanker had en ik was toen ongeveer 8 weken zwanger. Ze is toen in juli overleden en het kindje nooit gezien behalve op de echo. Ze wist ook als enigste wat het geslacht was en wat de naam ging worden,onze dochter is namelijk naar haar vernoemd en daar zijn wij blij om dat ze dat nog meegemaakt heeft.
Wat een moeilijke situatie. Ik hoorde in oktober dat mijn vader ook longkanker heeft wat is uitgezaaid, een prognose konden ze niet geven, alleen dat het einde verhaal is. Ik heb dat in combinatie met de zwangerschap/bevalling/kraamtijd als erg zwaar ervaren, het is zo'n dubbel gevoel. Gelukkig leeft hij nog dankzij chemo's en heeft hij de geboorte van onze dochter meegemaakt. Maar zelf zou ik er nooit bewust voor kiezen tijdens zo'n periode, ik kon niet 100% genieten vd kleine. Hoe komen ze trouwens bij een prognose van 9 maanden?
Hier ben ik het helemaal mee eens. Mijn schoonmoeder overleed terwijl ik 3 maanden zwanger was. Ik heb geen minuut op een roze wolk geleefd. Ik moest voor mijn man zorgen, voor mijn schoonvader, voor mezelf... En bij de uitvaart werd steeds genoemd hoe graag ze nog een keer oma had willen worden. Ook voor mij een hele heftige periode, waar ik geen moment aan mezelf kon denken.
Wat een verschrikkelijk nieuws, heel veel sterkte. Ik zou er zelf niet voor kiezen. Mijn moeder heeft heel slecht gelegen en is bijna aan de complicaties van de chemokuren overleden, ik had er niet aan moeten denken om in die periode zwanger te zijn, er waren dagen bij dat ik de hele dag in het ziekenhuis was. Wel beschouwde ze mijn dochter als haar lichtpuntje.
Heel heftig en ik wil je veel sterkte wensen! Heb dit ook met mijn ex schoonmoeder meegemaakt en geloof me het is enorm zwaar! Ik zou de keus van wel of niet een kindje willen daar alleen niet van laten afhangen. Gewoon doen op de manier waarop jullie willen.
Stress tijdens de zwangerschap is overigens ook nog eens zeer ongezond voor de ongeboren baby. Google maar.
Maar stress is wat anders dan verdriet he... Daarnabij,die 'keuze' is gewoon persoonlijk. De een denkt wat rationeler dan de ander. Volg vooral je gevoel daarin. Praat er samen over. Ik hoop dat jullie eruit komen want het is hoe dan ook een verschrikkelijke nachtmerrie waar je in zit.