Quote Druif: Ik vind het alleen lastig om mijn standpunt te verdedigen. Ik hoor mn vriend namelijk al zeggen: maar waarom dan? Het is voor iedereen toch leuk?? Terwijl ik vooral persoonlijke irritaties tegenover mijn schoonouders heb als standpunt...? Dat probleem had ik ook. Heb tegen mijn man eerlijk gezegd dat ik zoveel mogelijk van mijn kleintje wil genieten en hem niet altijd wil delen. Hem verplicht moeten afgeven aan oma maakt mij ongelukkig! (maar hen gelukkig) Daarom onze afspraak 1x (max 2x ) op bezoek bij oma. Alleen komt oma zelf zomaar langs als ze daar zin in hebt en daar baal ik van. Ze brengt dan altijd iets mee (toetje, kadootje.. ofwel is er iets blijven liggen van de kleine.. allemaal excuses !!!) Mijn man weet dat ik dat niet leuk vind maar ik kan haar niet op straat laten staan en voel me dan machteloos... Het blijft moeilijk! Druif, als jij er ongelukkig van wordt lijkt me dat een goede reden!
Hoi, Even een reactie op de dikgedrukte tekst. In jouw geval zou ik zeggen: " Nee, voor mij is het niet leuk. Ik snap heel goed dat je zoveel voor je ouders wilt doen en over hebt, maar je hebt nu ook een eigen gezin waar je voor moet zijn. En wij hebben ook recht op tijd met zijn drietjes (of vader-zoon tijd). Verder kunnen we een paar afspraken qua bezoekjes op papier zetten waar we ons allebei prettig en gelukkig bij voelen. Anders word ik heel ongelukkig en lopen we het risico dat de bom een keer barst bij mij.'' Verder zou ik ook als standpunt aan voeren dat jouw ouders hem niet zo vaak zien als die van hem. Als je de bezoekjes aan je ouders en schoonouders een beetje op elkaar afstemt, dan zou het toch goed moeten komen? Dan is iedereen tevreden .
bijn ons is het niet zo heftig alleen met oud en nieuw had ik tegen mijn man gezegd(we hadden een nieuwjaarsborrel) dat ze alleen bij ons zou blijven wat doet hij hij geeft noa aan oma wat doet oma zij gaat heel de fam langs logisch ze wil pronken maar wij zaten met een overgeprikkeld kind weet je wat ze toen zij ! dan geef je toch een ZETPIL!!! me mond viel bijna open als het niet nodig is hoeft mijn kind ook geen ZETPIL maarja mijn man vind dat ik soms ook overdrijf hier vechten mijn schoonzusjes ook om mijn meissie we laten het maar een beetje en thuis dan klaag ik wel weer en dan is het voor mij over
hey. lastig hoor! maak duidelijke afspraken met jou vriend en met zijn ouders. zo te horen ga je nu vaak 4 a 5x per week? halveer dag! 2 tot 3x per week.... nog veel maar al wel minder dan eerst. en blijf wat langer dan 1 uurtje. of gun ze 1x per week een dagje met hem alleen in ruil voor wat extra vrije dagen ofzo...?? geen idee? mijn schoonmoeder past smaandags op jamie. dan heeft ze een hele dag met hem alleen om leuke dingen te doen en hem te verwennen. savonds eten we daar dus ze ziet hem een hele dag. en af en toe springen we nog eens spontaan binnen. ook in de weekenden doen we wel eens wat dingen samen.
Ik zou zeggen: laat alles eens bezinken, bekijk het van een afstandje en als je de gelegenheid hebt voor een goed gesprek doe je dat, als de rust zelf...Eerst met je vriend en dan met je schoonouders. En even offtopic, ik geef nu sinds een week alleen nog nutrilon 2, overgang heb ik even een paar dagen 1 en 2 gemengd maar ik denk achteraf dat dat helemaal niet nodig was geweest. Maar goed, met 2 gaat het prima, geen last gehad van wat dan ook, hopelijk gaat het bij jou ook zo!!
Ik voel me al een stuk rustiger! Bedankt voor alle reacties. Fijn om alles opp een rijtje te krijgen. Op een gegeven moment ben je zo geirriteerd dat alles "fout' is... Ik ga van t weekend eens goed praten met mn vriend. Wat hier ook al werd genoemd: als ik ongelukkig wordt van al die bezoekjes bijn claimerige schoonmoeder, dan moet dar reden genoeg zijn om te minderen en een compromis te vinden! Maar: nog 1 vraag waar jullie misschien ook wel raad mee weten: mn vriend gaat ook vaak met osn zoontje naar zn ouders als ik er niet ben: werken, met een vriendin weg of even boodschappen doen. De keren dat ik zelf mee ga is misschien 1 keer in de week en OK, dan komen ze ook nog (inderdaad met "excuses!") spontaan aanwaaien. Gemiddeld 1 of2 keer in de week! Maar die ene keer daar op bezoek is wat mij betreft te doen. Maar ik vind het ook niet prettig dat mn vriend zonder mij ook nog eens 2/3 keer gaat, om eerder genoemde reden dat ik het idee heb dat daarmee het claimgedrag erger wordt. En daarbij vind ik ook nog dat hij zich zelf ook eens moet kunnen vermaken met ons zoontje zonder meteen de zorg te delen met anderen, maar goed. Dat ziet hij wrs anders. hij vind dat "niet erg" en ik heb hier ook geen duidelijke reden voor waarom me dat stoort want niemand "lijdt" er onder, maar is puur gevoelsmatig. Hoe breng ik dat tactvol?
eerlijk? ik vind dat je wel beetje overdrijft. als zij zeggen 'hij krijgt altijd zn laatste fles om 19.00 uur' dan is dat toch niet zo erg? laat ze lekker trots zijn toch! je moet wel een beetje letten op het overprikkelen maar het is toch geweldig om schoonouders te hebben die dol op je kleintje zijn? alleen de praktische zaken moet je in de gaten houden maar voor de rest... lekker beetje laten gaan. overigens heb je wel gelijk met dat spontaan langskomen... heb daar ook altijd zon hekel aan... en degene die nog een goeie tip heeft over hoe je dit kunt oplossen zonder herrie... ik wacht
Ja, ik reageer wel wat te overdreven, ook vlgs mn vriend. In feite zeggen ze namelijk ook niks verkeerds. Maar voor mijn gevoel associeert deze tekst meteen met claimen en "wij kennen hem het beste" etc en daar krijg ik enorme jeuk van!! Dat in combi met jaaaaarenlang opgebouwde irritaties maakt dat ik om "niks" uit mn slof schiet.
Toch gewoon benoemen hoe dat voor jou voelt. Aangeven dat je helemaal niet wilt hebben over of dat terecht is of niet: het gaat er niet om of jij gelijk hebt of dat je vriend gelijk heeft, maar dat je tot een afspraak komt. Je vriend wil bij z'n ouders langs regelmatig, jou stoort dat ontzettend, dus ik zou zeggen: kies de middenweg en spreek af dat vriendlief niet steeds van alles vertelt over die bezoekjes, En wat betreft schoonouders die steeds op de stoep staan: ik zou gewoon aan de deur ze heel vriendelijk bedanken dat ze het vergeten speeltje even langs hebben gebracht. Zo voor de deuropening staan dat ze er niet in kunnen en lief vragen: OK, dus dan zien we jullie dan-en-dan weer? Wij gaan hier even verder met eten. Dag! Zoiets dus. Doen alsof je neus bloedt, als het gesprek erover niet mogelijk is. Heel lief blijven, vriendelijk blijven, maar de situatie wel zo neerzetten dat je schoonouders een beetje zo komen te staan dat het wel heel raar is als ze nog gaan binnenlopen/vragen of ze binnen mogen komen, enz, (Kan stiekem ook veeeeeel voldoening geven, Heb hier geen ervaring met de schoonouders, wel met andere opdringerige mensen die ik in het verleden op deze manier subtiel de deur gewezen heb, als ze zich op andere manieren niet weg lieten sturen....)
Ok! Tis inderdaad voor mij lastig om te uit te wijden over andere niet-relevante zaken en irritaties. Ik moet het even zien los te koppelen voor mezelf Maar het voelt voor mij ook echt vervelend als mijn vriend gaat als ik er niet ben. Als een soort verraad ofzo. hij heeft het van de week ook weleens verzwegen (wrs omdat hij weet dat ik dan weer fel reageer) en toen ik erachter kwam was ik zo boos! En voel me dan weer schuldig dat ik zo moielijk doe. Ik bedoel: ik hoefde niet eens mee... Maar vanwege dat claimgedrag wil ik het dus niet hebben. Maar als ik dit zeg... ... t gaat wel over zijn ouders! Hoe krijg ik dit voor elkaar dat hij ook wat meer alleen-tijd met zn zoontje doorbrengt ipv bij zn ouders? Of vraag ik dan teveel? Bemoei ik me dan teveel met zijn "vrije tijds indeling" wil ook niet als een politie agent gaan bepalen wat hij met zn tijd doe als ik er niet ben!
Ik zou niet hier op inzetten als je wilt dat hij losser komt van zijn ouders... dan ga je het hebben over de symptomen, ipv de oorzaak. Ik zou hem eerder vragen hoe hij het beleeft, wat zijn ouders doen? Vindt hij het niet vervelend om te compenseren voor z'n broer? Vindt ie het niet een hele verantwoordelijkheid: wat een last draagt hij op zijn schouders! Ik denk eigenlijk dat een paradoxale aanpak goed zal helpen: hem complimenteren en erkenning geven voor wat hij allemaal wel niet geeft aan zijn ouders. Ik denk dat dat de enige manier is waarop hij ruimte gaat krijgen om ook minder leuke dingen over zijn ouders te zeggen: nu zit hij altijd in de positie dat hij ze moet verdedigen tegenover jou. Daarmee is niet gezegd dat jij een boevrouw bent, maar doordat jij al in een negatieve relatie met ze zit, kan hij dat niet meer doen: hij moet dan ook nog eens voor jou compenseren, (en hij doet het ook al voor z'n broer, als ik het zo lees). Als je er wat meer over wilt lezen, kan ik de "De liefdesladder" wel aanraden, van ElseMarie van den Eerenbeemt. Zij is contextueel therapeut: dat is iemand die bij het oplossen van problemen het gezin van herkomst en het huidige gezin meeneemt. Dat boek is in lekker alledaags nederlands geschreven en geeft een hele hoop inzicht in hoe familierelaties werken, wat voor onzichtbare krachten er allemaal meespelen in de vorm van loyaliteit aan elkaar, loyaliteitsconflicten, etc. Jouw vriend zit denk ik in een loyaliteitsconflict: hij moet zijn ouders verdedigen tegenover jou en heeft daardoor niet meer de ruimte om zijn eigen frustraties er te laten zijn. Pas als jij uit je frustraties stapt, of iig werkbare afspraken kunt maken , kan hij toe gaan komen aan wat hij zelf met zijn ouders nog uit te vechten heeft. ALS hij dat gaat doen, (en dat kan wel een tijdje duren!!!!), is het heel belangrijk dat je een soort van neutraal blijft: je steunt je vriend in wat hij moeilijk vindt, geeft hem daar erkenning voor, ZONDER dat je zijn ouders afvalt. Hij is namelijk de enige die dat mag doen Want hij is ook altijd nog met de bloedlijn onlosmakelijk aan zijn ouders verbonden en dus is die relatie altijd veilig. JIj bent dat niet en als jij dus negatief over zijn ouders gaat praten, betekent dat onveiligheid: dan is er de kans dat jij de relatie wilt verbreken, dat de relatie tussen zijn ouders en jou stuk gaat lopen. Dat is HEEL onveilig voor je vriend! Nou, heel verhaal, hoop dt je er nog wat van kunt maken,
Pfff, ik herken het zooo erg! hihi! Ik heb echt super lieve schoonouders, echt waar, maar soms! Meestal eten wij daar 1á2 keer in de week. Vind ik prima, het is hun eerste kleinkind en ze zijn er ook super gek mee. maaar.. Ik hoef de kamer nog niet binnen te lopen, of Soraya zit al op de arm van schoonmoeder. Hun praten ongelooflijk hard tegen haar, het is net of ze denken dat ze doof is.. Qua eten is het ook altijd een strijd. Schoonouders zijn ook nog van de oude garde, zodra Soraya iets begint te jengelen dan heeft ze honger volgens hen.. En zelfs al heeft ze een uur vantevoren nog gegeten, nee maakt niets uit, als ze huilt heeft ze honger. Erg jammer vind ik dat. Schoonmoeder vind 4 uur tussen de voedingen ook veel te veel, maar zij heeft altijd bv gegeven en Soraya krijgt flesvoeding, dus tjah, dat is een discussie die je eindeloos kan voeren. Ow, wat ik zelf nog heel erg grappig vond, ik heb er ook nog wekenlang over zitten lachen.. Schoonmoeder vertelde mij dat ik Soraya meer water moest gaan geven omdat ze dan eerder ging praten.. hihihi! Nou sorry hoor, toen ik thuis was, kon je mij opvegen Ach en zo zijn er nog veel en veel meer dingen en kan ik echt dagen doorgaan, maar dat doe ik niet. Het zijn echt hele lieve mensen en ik denk altijd maar zo: Straks gaan we naar huis en Soraya gaat gewoon weer lekker met ons mee. dan is het afgelopen
Pfoe, heel verhaal...ik moet het even laten bezinken. Ik herken er wel heel veel in over het loyaliteitsconflict ed. En dat verdedigen van zn ouders. Daar was ik zelf ook al achter. Die paradoxale aanpak klinkt goed, maar denk je dat ik daarmee echt ga bereiken dat hij zich uiteindelijk durft uit te laten over eventuele negatieve gedachtes over zijn ouders? En belangrijker voor mij nog :En dat daarmee die ongewenste bezoekjes minder worden? Dat lijkt nog een eeuwigheid ver weg!
Ja, ik denk wel dat dat gaat helpen, maar is wel een langetermijninvestering. Misschien dat het wel snel resultaat heeft, maar het kan ook ff gaan duren... Iig zal het sneller werken dan je huidige strategie, Zorg iig dat je hem erkenning geeft voor wat hij allemaal geeft: hij draagt een hoop zorg voor zijn ouders! Wees ook open over waarom je daar opeens anders naar kijkt: als hij het niet kan plaatsen, zal hij alleen wantrouwig worden. Maar als je open kunt zijn over: joh, heb het er eens met anderen over gehad en die hebben me hierop gewezen en dat vind ik ook eigenlijk best wel, kan het ook best zijn dat hij wel heel snel komt tot waar voor hem frustraties/angsten/zorgen liggen. Zou ook nog kunnen helpen om dat te benoemen: dat je eigenlijk wilt stoppen met steeds dat negatieve, omdat hij al een boel last draagt voor z'n ouders en jij daar niet nog een schepje bovenop wilt doen, Dat je ziet hoeveel zorg hij heeft voor ze, (en echt: als hij dat voor zijn ouders doet, doet hij dat ook voor jou en jullie zoontje, zolang frustraties niet de boventoon voeren!). Als je daar erkenning voor kunt geven en al het andere even opzij weet te leggen, gaan jullie weer verbinding krijgen en dan komt er voor hem ruimte om het ook te hebben over de moeilijke dingen in de relatie met zijn ouders...
Hey meid, Vind het wel een heftige situatie waarin jij je bevindt (en ik was op geen geven moment al pissig dat wij elke week naar m'n schoonouders "moesten" .) Ben het wel met Rozemarijke eens. Bovendien kan ik het soms ook slecht hebben als mijn man negatieve opmerkingen maakt t.a.v. mijn familie. Ook al weet ik diep in mijn hart dat hij wel gelijk heeft. Het ligt gewoon gevoeliger... Hoop dat je eruitkomt met je vriend. Veel succes en sterkte daarmee. Weet uit ervaring dat het niet zo makkelijk is en niet zo snel gaat, neem ook je tijd ervoor. Liefs!
@ Miireii: Heel herkenbaar jouw verhaal. Mijn schoonmoeder reageert exact hetzelfde. Huilen= honger bij haar etc etc.. Ook zij prraat zo hard! dat ik het bijna zielig vindt... Zo irritant! Maar inmiddels is mijn frustratie/irritatie grens zo snel bereikt dat ze eigenlijk alleen al tegen mn zoontje hoeft te "koelekoele" wil ik al geirriteerd raken... @ rozemarijke: Ik kan hier wel wat mee! Ik ga dit weekend (misschien vanavond al) eens de uitdaging opzoeken Hopen dat ik jullie tips in mn achterhoofd kan houden en niet verval in het spuien van irritaties die in wezen niks met mn schoonouders en mn zoontje te maken hebben (maar juist alles tussen hun en mij waarschijnijk...)
Wilde jullie even laten weten hoe het is afgelopen... Vrijdagavond ben ik toch de discussie aangegaan. Het was erg heftig moet ik zeggen. Het escaleerde in opmerkingen als "Ik weet niet of we nog wel bij elkaar passen etc" van zijn kant ja, echt heel erg dus. Het begon ermee dat ik zei dat ik met hem wilde praten over het feit dat ik vind dat hij best vaak naar zn ouders ging en het toch ook wel belangrijk vond dat hij ook alleen-tijd met ons zoontje moet doorbrengen in plaats van steeds weg te gaan EN ik vind het niet eerlijk tegenover mijn ouders, want die wonen verder weg en zijn nu ook 4 weken op vakantie. Heb achterwege gelaten dat ik ook vind dat mn schoonouders erg claimerig zijn en ik het idee heb dat dit erger wordt als ze ons zoontje tig keer in de week zien. Wel gezegd dat je hiermee bepaalde verwachtingen schept die ik niet elke week kan en wil na komen (zoals minstens 2 of 3 keer langs komen) Mijn vriend vond dit zwaar overdreven van mij en snapte niet wat ik moeilijk doe (welles/nietes/welles/nietes....) Mijn woord tegen het zijne waarop ik voorstelde om een compromis te sluiten en afspraken te maken. Dat dit noodzakelijk was ongeacht wie er nou gelijk had. Hij weigerde dit, vond het niet nodig en hij mocht zelf weten wat hij met zn tijd deed. Bovendien vonden ons zoontje en oma het beiden leuk, dus wat zeik ik dan? Ik vind dat hij mijn gevoel niet respecteert en niet openstaat voor oplossingen. Misschien heb ik het wel helemaal fout aangepakt maar emoties laat ik ook niet heel makkelijk varen als deze hoog oplopen en daardoor zeg ik misschien sneller dingen die ik beter anders had kunnen brengen? Maar goed, tis ook actie-reactie en als hij iets kwetsends zegt wil ik me verdedigen (aard van het beestje ) Er werd helemaal uitgeweid over het feit dat ik "sowieso" erg beschermend was naar ons zoontje toe en "nooit" weg wilde met hem, bang om zn ritme te verstoren. (Ok, zit een kern van waarheid in, maar vind het niet meer dan normaal om rekening te houden met je kleine, zolang hij nog zo jong is. Bovendien kan hij het ook anderes brengen en wat meerbegrip tonen. Ik handel ook alleen maar uit wat ik denk dat het beste is voor ons kind) Maar ik verdedigde me door te zeggen dat hij juist zo makkelijk doet en geen rekening houdt..... foute reactie ja, waardoor de boel alleen maar escaleerde. Maar dacht op een gegeven moment wel: ik ga ook geen correcte houding meer aannemen terwijl hij mij met de grond gelijk maakt. Heb trouwens mn stem niet verheft en dat vond ik al heel wat ! Nou,... het werd van kwaad tot erger. Ik voelde me enorm gekwetst en onbegrepen. Ik wilde er over praten maar hij liep gewoon weg. Ik huilde de ogen uit mn kop en hij riep dus dingen als dat hij weg wilde bij me. Uiteindelijk eindigt zo'n ruzie dan weer dat hij me zielg vindt en me troost en zegt dat hij het niet zo heeft bedoeld. Echt uitpraten is er niet van gekomen. Maar ik ben wel weer wakker geschud. Ik besef me wel meer dat ik inderdaad vaak als een moederkloek waak over mn zoontje en dat ik daar best wat losser in mag zijn. Ik zie inderdaad snel beren op de weg nog voordat we iets hebben geprobeerd met hem. Dus daar probeer ik zelf meer rekening mee te houden. Ook denk ik nu ook: dan GAAT ie maar naar zn ouders, zolang ik niet mee hoef...? Lekker belangrijk! Hopen dat ik dat kan vasdt houden. T zijn me de ruzies niet waard. Vanmorgen werd ik al meteen op de proef gesteld. mn schoonmoeder was hier even geweest gisteren (toen ik er niet was) en had de stoelverkleiner mee genomen om te wassen? (En weer terug te brengen! Lekkere "smoes" dus om extra langs te komen!! ) Ik werd wel geirriteerd, maar OK, schone lei vanaf morgen dan maar... Ik kan nog niet merken aan mn vriend dat hij nou zn best doet. Maar hij probeert wel meer dingetjes samen te doen (was ook een argument van mij dat dat er de laatste tijd nooit meer van komt) maar thats it... Ja, was behoorlijk heftig, maar moet zeggen dat we al 10 jaar zo'n "knallende" relatie hebben. Dus op zich is dit nog niet zo heel schokkend hoor. t botst gewoon lekker omdat we zo totaal verschillend zijn. Ik kan hem niet veranderen alleen mezelf, dus misschien moet ik ook wat relaxter doen?? Bedankt voor jullie adviezen in ieder geval. Ik had ze in mn achterhoofd alleen jammer dat mn vriend dan weer dusdanig reageerde dat ik zelf even niet meer zo correct kon blijven
jeetje wat moeilijk meid, wel knap dat je de discussie aan bent gegaan, blijf ook dicht bij jezelf, als je anderen alleen maar tegemoet komt en hun jou niet tegemoet komen dan raak je jezelf snel kwijt, veel sterkte