Hoi meiden, Ik heb al eerder een topic geopend over dat ik ptss heb. Het is erg heftig en heb angst en paniekaanvallen. Ik slik sinds kort medicijnen en ik hoop heel erg dat deze snel gaan aanslaan, want ik trek het niet. Mijn man is mijn grote steun maar voor hem is het ook heel zwaar. Hij is geen prater maar eindelijk heeft zich geopend en hebben we samen dingen afgesproken. Dus dat is heel fijn. Nu het volgende... mijn schoonouders... Mijn schoonouders begrijpen het niet. Ik heb geprobeerd het uit te leggen en heb ze ook een link naar een website gegeven zodat ze zelf kunnen lezen. Ik vind het best moeilijk uit te leggen namelijk. eerst vragen ze aan mij hoe het gaat. Ik antwoordde meestal zoals ik me voelde. Ik kreeg dan opmerkingen als: "ja, na zon tijd moet je ook maar eens door met je leven hoor" Dit heeft mij zo diep gekwetst! Ik kan opmerkingen van mensen die verder van me af staan iets gemakkelijker van me af laten glijden. Maar hoe doe ik dat met mensen die dichtbij mij staan?? Het liefst ga ik er niet meer naar toe tot ii beter ben, maar dan vermijd ik de situatie en dat is ook niet gezond. Bovendien zijn zij natuurlijk ook opa en oma van de kleine en willen hem ook zien...dit snap ik ook. Met mijn man heb ik dit besproken en hij snapt mij heel goed en zou met zijn vader gaan praten (schoonmoeder is zijn moeder niet). Dit heeft tot nu toe niet geholpen. Beide mensen praten ook heel hard(!) en hierdoor raak ik sneller overprikkeld. Dus kan ik er ook niet zo lang zitten. Ik krijg dan te horen: ga je nu al? We hebben T al een tijd niet gezien hoor! Ik heb aan gegeven dat zij ook naar ons toe kunnen komen, omdat ik dan in mijn eigen huis ben en wat rustiger ben. "Ja, dat is prima" Alleen gebeurt dit niet. Ik ben dus nu zo koppig dat ik niet bel. Zij kunnen ook wel eens een telefoontje doen. Lieve dames, wat moet ik hier mee. Ik ben al zo snel overprikkeld en nu zo gekwetst. Normaliter ban ik dan mensen uit mijn leven (als praten geen zin meer heeft), maar dat is nu geen optie...
Hoi Allereerst vervelend om te horen dat je je zo voelt. Ik ben zelf een kindje verloren, 10 dagen na de geboorte. Inmiddels is dit 2 jaar geleden maar ik stuit ook op veel onbegrip ook vanuit mijn schoonouders. Er is nu een nieuw kindje, je moet verder met je leven enzo enzo. Ik weet hoe kwetsend het kan zijn. Net als jou was ik open in het delen van het gevoel. Wat ik nu doe en wat me de ene keer beter helpt dan de andere keer is door neutraal te blijven. Ik zeg dus niet meer hoe ik me voel maar geef aan dat het goed gaat en deel weinig meer van mijn emoties omdat ik me elke keer rot voelde over de reacties. Op deze manier is het minder pijnlijk. Daarnaaat probeer ik de dingen los te koppelen. Ze zijn dol op ons zoontje en ik houd voor ogen dat ze goed voor hem zijn. Dat staat los van hoe ik mezelf voel en hoe ze daarop reageren. Door hierover minder met ze te delen kunnen ze me niet kwetsen. Ik deel mijn emoties met de mensen die dicht bij me staan en die er voor me zijn. Mijn man is er voor me en steunt me heel erg. Ook in het contact met mijn schoonouders. Maw hij staat naast me en heb aangegeven dat ik graag wil dat hij vopr me opkomt wanneer er toch dingen ter sprake komen die mij mogelijk zouden kwetsen. Mogelijk kun je dit dus ook met je vriend bespreken. Het is al erg genoeg dat je je zo voelt en dan kun je die opmerkingen echt niet gebruiken. Sterkte
Ik denk dat je, hoe moeilijk ook, opmerkingen van deze mensen van je af moeten laten glijden. Zorg dat het je niks meer doet. Zij gaan nl niet veranderen hierin denk ik. Geen ervaring met ptss, maar ik heb er sowieso een hekel aan wanneer anderen voor iemand denken te bepalen wanneer je maar eens door moet of iets moet vergeten. Of dat nu een ptss is, een kwetsende opmerking van iemand, een miskraam, een overlijden van een dierbare...niemand kan dat voor een ander bepalen. Ik heb er dus wel ervaring mee in het straatje: vergeven en vergeten...nou ik bepaal zelf wanneer ik dat doe en heb echt schijt aan mensen die dat overdreven vinden. Overigens zeg ik dat ook tegen hen.
Wat ontzettend vervelend! Je hebt juist steun nodig en niet dit. Ik heb gelukkig geen ervaring ermee maar ik zou proberen jezelf aan te leren om in een denkbeeldige bubbel te kruipen wanneer je bij ze bent. Een soort coconnetje, neutraal blijven en zeggen als het vraagt hoe het gaat; prima of z'n gangetje. Probeer een manier te vinden ok de prikkels buiten te sluiten bv door je ademhaling oid of ga even "ontladen" door een frisse neus te halen. Het klinkt heel zweverig, zo ben ik helemaal niet. Maar ik kan in een hele drukke ruimte in mijn eigen bubbel glijden en zo kunnen mensen mij ook niet raden. Op internet is er veel over te vinden. Je komt dan vooral op hsp uit. Dit is natuurlijk iets heel anders, maar er staan zeker wel tips bij welke je kunt toepassen!
In je bubbel kruipen gaat niet zo makkelijk met ptss. Als zij daar geen rekening mee willen houden is het snel tijd om weer naar huis te gaan. Praat met je partner. En spreek af dat als jij een bepaalde drempel nadert je een signaal kan geven om te vertrekken. Misschien lukt het maar een half uur. Dat is dan jammer voor hun. Jij hebt je best gedaan dan. Mocht een frisse neus halen. Of bijvoorbeeld even in de auto gaan zitten kan je dat bijvoorbeeld max 1 keer doen (je wilt ook niet blijven vertrekken neem ik aan). Maar ik kan mij voorstellen dat jij je eigen omgeving nodig zou kunnen hebben om te ontladen.
Naar zulke mensen! Toen ik last had van ptss heb ik heel veel mensen op afstand gehouden. Ik had geen energie voor mensen die niet willen begrijpen hoe moeilijk ptss is. Bespreek idd je grenzen met je man. Hij moet je echt beschermen tegen zijn ouders in deze. Krijg je naast de medicatie ook therapie zoals emdr? Heel veel sterkte!
Wat vervelend zeg. Misschien toch goed om je grenzen aan te (blijven) geven. Dus dat je liever niet (te lang) naar hen gaat, maar nodig hen concreet uit bij je thuis, zodat zij de mogelijkheid hebben om je kindje te zien. Uit ervaring weet ik dat zeggen:' Jullie zijn altijd welkom bij ons' weinig zin heeft. Maar als wij opa en oma uitnodigen, dan vinden ze dat heel erg leuk en zijn echt blij. Als jij het fijner vindt als ze bij jou komen, waar je ook een mogelijkheid hebt om even je rust op te zoeken, nodig ze dan uit, op een moment dat je man er ook is, zodat hij je kan steunen.
Heel veel sterkte met je ptss. Idd concreet je schoonouders uitnodigen helpt waarschijnlijk beter dan terloops aan te geven dat ze ook naar jullie kunnen komen. Is het een optie dat je man alleen naar hen toe gaat? Dan hebben zij de kleine iig ook even gezien. En misschien is voor jou een momentje voor jezelf ook wel goed/fijn. Wel fijn dat je man je goed begrijpt, sterkte nogmaals!
Dank jullie wel. Heel lief al die reacties. Concreter zijn in het uitnodigen is idd een goed idee. Dat ga ik eens doen Ik heb, naast de medicijnen, ook therapie. Eerst alleen therapie gehad, maar ik merkte dat het niet langer zo ging. Ik heb de medicijnen (antdeprssiva) heel lang uitgesteld, maar ik heb nu toegegeven. Achteraf heel jammer dat ik zo eigenwijs ben, want de feestdagen waren absoluut geen feestdagen voor mij. Nou ja, volgend jaar beter. Mijn man wil heel graag voor mij opkomen, maar hij vindt het moeilijk om te merken wanneer het voor mij teveel wordt. Dit begrijp ik ook, want het kan bij mij al heel snel oplopen, terwijl bepaalde opmerkingen voor een ander 'normaal' zijn. Op het moment dat er opmerkingen worden gemaakt is het toch beter om maar aan de oppervlakte te blijven. Het heeft totaal geen zin om met hen mijn gevoelens te delen. Mijn schoonvader probeert begripvoller te zijn dan mijn schoonmoeder. Zij reageert heel defensief en heeft het altijd zwaarder dan iemand anders ("want vroeger...", ja zo eentje...). Een normaal gesprek kon ik al niet met haar voeren. Hiervoor kon ik alles van haar wel van me af laten glijden. Thuis beetje foeteren en dan was het weer over. Nu lukt mij dat gewoon niet. Dus mezelf in een bubbel plaatsen gaat nu even niet.
Ik heb totaal geen verstand en ervaring ermee (gelukkig!) de enige optie welke ik zag was idd in je bubbel kruipen. Maar weet je. Als zij niet eens de moeite nemen om rekening te houden met jou? Waarom moet jij dan wel telkens je gezondheid op het spel zetten voor hen? Je herstel duurt alleen maar langer zo door mensen welke niet eens de moeite nemen begrip voor de situatie te tonen. Jij hebt je best gedaan, nu is het hun beurt. Dus idd concreet uitnodigen en als het je teveel wordt, weg lopen en even een rust moment pakken in je eigen omgeving. Accepteren ze het niet, dan niet hoe jammer ook 😔
Je hebt ook helemaal gelijk hoor. Ik vraag me dus precies hetzelfde af: als zij geen rekening met mij willen houden, waarom ik dan wel met hun. Het liefst ga ik er ook helemaal niet meer naar toe. Heb nooit een geweldige band met ze gehad. Alleen blijven ze de opa en oma van ZL. Dus dan maar een keertje uitnodigen en dan gaat mijn man maar met ZL naar hen toe. 😊
Hey meid, Wat een vervelende situatie. Gelukkig krijg je hulp en medicijnen, ik hoop dat je er snel weer bovenop mag komen. Ik heb geen ervaring met ptss, maar wel met een heftige post partum depressie. Ik herken het helaas van mijn eigen ouders. Ze kunnen erg weinig met mijn emoties en gevoelens. Toen ik aangaf wat ik op dat moment nodig had, zeiden ze "ja wij willen de oude "a2cmieux" terug. Ik was toen gewoon niet als altijd want eigenlijk heb ik allang geleerd dat mijn emoties met hun delen zinloos is. Ik heb toen afstand genomen, zij vonden het toen kennelijk toch niet zo belangrijk mij en hun kleinkind te zien, 1 maand minimaal contact en daarna een hele maand niets. Nu het met mij beter gaat is de band ook weer wat beter, ik kan er nu weer beter mee omgaan. Maar op dat moment was ik zelf even het belangrijkste. Mijn herstel, de band met mijn kind. Dat is ook het advies dat ik je wil geven. Zet jezelf op nummer 1! Samen met je gezin. Doe wat het beste is voor jou herstel. Ga niet op je tenen lopen om het andere mensen makkelijk te maken. Als het daarna beter gaat en het de dingen weer beter kan relativeren dan wordt het vanzelf weer makkelijker. Heel veel beterschap.
Blegh, wat kan ik me toch boos maken om mensen die zeggen 'dat je je er nou maar eens overheen moet zetten' e.d. :x Ik heb dan altijd zin om dit plaatje onder hun neus te schuiven. Verder geen tips, wel een dikke knuffel en ik hoop dat de medicatie gauw een beetje rust/verlichting biedt..
Ik probeer afstand te nemen van mijn schoonouders tot ik weer de oude ben. Mijn man denkt dat dit niet de oplossing is, maar het valt wel op dat als ik er geweest ben dat ik zo twee dagen van slag ben en oxazepam nodig heb. Dus lijkt mij beter dat ik afstand neem en hem uitnodig hier thuis. Dank voor de knuffels! Doet me goed. Ik ken geen mensen uit mijn omgeving die dit hebben/voelen. Dus vind ik het steeds moeilijker worden om me te uiten. Ik wil ook niet steeds zeggen dat het k*t gaat, want een ander kan daar ook niet veel mee. Kan gelukkig wel zeggen dat ik twee heel goede dagen heb gehad. De antidepressiva begint aan te slaan. Al moet ik wel twee oxazepam op een dag nemen tegen de bijwerkingen. Helaas is dat even niet anders. Waars moet ik vanaf vrijdag ophogen met antidepressiva. Ben maandag en dinsdag zo gelukkig geweest en zo genoten van de kleine. Dit heb ik nog niet eerder ervaren...moederschap kan ook 'genieten' zijn en niet alleen maar 'werk' (zoals ik het steeds voelde)
Het gaat een paar dagen goed en heb echt kunnen genieten van mijn mannetje. Heerlijk!! Gisteren een akkefietje met mijn man gehad. Hij wilde voor mij bepalen wat goed zou zijn om te doen. Het is uit goede bedoelingen, dat weet ik wel, maar ik werd daar erg boos om. Laat mij zelf bepalen wat goed voor me is. Ging om mijn schoonvader...ik voel me gewoon niet op mijn gemak bij die man. Binnenkort moet ik met ZL naar het academisch z'huis en hij zal opnieuw geopereerd worden. Dus dat levert flinke spanningen op. Mijn man had 'even' aan zijn vader gevraagd of zijn vader met mij mee kon. Zonder dit met mij te overleggen. Het ziu wel goed voor me zijn om de band beter op te bouwen. Nogmaals...een goede bedoeling maar dat werkt niet zo. Het zal die dag al spannend genoeg zijn en dan wol ik iemand bij me hebben bij wie ik me compleet op mijn gemak voel. Mijn man kan dan niet. Gelukkig kon mijn schoonvader ook niet en gaat mijn moeder mee. Waars morgen de medicijnen ophogen en kijken hoe ik daar op reageer. 😊
Wat fijn om te lezen! Wat je gehad hebt pakken ze je niet meer af! Idd goed bedoeld, maar ik ben niet ziek en ik zou het ook niet tof vinden. Laat het me lekker zelf uitzoeken en bepalen waar wordt hij aan geopteerd dan?
ZL wordt voor de tweede keer geopereerd aan een abces. De vorige keer heeft men blijkbaar niet alles goed genoeg verwijderd. Dus we zijn weer terug bij af. Gelukkig heeft hij er niet veel last van, maar die bacterie moet daar gewoon weg