schoonouders

Je verwoord het heel juist! Denk dat dat het is waarom mn man mij soms vind overdrijven. hij ziet het gedrag van zijn ouders niet als respedtloos maar als "gewoon goed bedoeld en enthousiast".
Ik kan wel vanalles vinden, maar daar schort t ook aan. Mn schoonouders bedoelen het gioed, maar met name mn schoonmoeder is echt een beetje simpel (als ik het zo "respectloos" mag omschrijven.) en heeft geen weet van sociale omgangsnormen. Al kan ze nog zo claimerig willen zijn, ze bedenkt dan niet hoe sommige uitspraken van haar kunnen overkomen. En ze is echt te oud om haar her op te voeden. Moet ik ook helemaal niet willen...
Veranderen gaat niet lukken, dus ik denk dat ik me moet berusten in de situatie en heel duidelijk mn grenzen aangeven als ik iets ECHT niet wil.
En mn man ook zn mond laten open trekken (doet ie tegenwoordig wel hoor), want anders word ik als de zondebok gezien en krijg ik een nog tammere verstandhouding.

t zou idd familie kunnen zijn.... schoonpa ook astmatisch, hahaha...alleen hij laat zich er echt niet door beperken hoor als het om zn klein zoon gaat!!

o ja, en kleertjes die ik niet mooi vind gebruik ik hier als pyjama, of voor als hij flink aan de dunne is of verkoop ik door op internet !

 

Ook bij mij zijn jullie verhalen heel herkenbaar. Gelukkig woont mijn schoonloeder in het (verre) buitenland en hoef ik me niet al te vaak te ergeren (maar als het zover is, dan duurt zo'n bezoek ook meteen minstens een week. Full time. )

Misschien helpt het als je je frustraties in drie categorieen onderdeelt:
a hun gedrag met je kindje
b hun gedrag naar jou toe
c het aantal bezoeken.

Ad a.
Het moet mogelijk zijn om met je man een aantal basis(veiligheids)regels af te spreken over hoe er met je kindje omgegaan wordt. Deze kun je makkelijk onderbouwen en zijn toepasbaar op alle 'vreemdelingen' buiten het gezin. Dus geen snoep/eten dat nog niet goed voor je kindje is, geen wild gespeel, rust/regelmaat etc. Als je een objectieve lijst opstelt dan kan je man ook niet zo makkelijk zeggen 'ach laat ze toch'.

Ik denk dat je al je irritaties over dure cadeaus en onnodig gekochte bedjes moet proberen te laten gaan. Als ze na hun bezoek weer weg zijn, bepaal jij waar je kindje mee speelt/wat hij draagt.

ad b.
Probeer een beleid vast te houden met directe afstraffing. Zij niet aardig tegen jou? Ze mogen je zoontje niet vasthouden. Zij begroeten je niet bij binnenkomst? Dan pak je je zoontje uit hun handen en zegt hardop: "Goedemorgen, met mij gaat inderdaad alles goed, fijn dat je ernaar vraagt". Zij weten alles beter? Wijs ze op het feit dat ze zelf een kind hebben (je man) en dat ze enkel daar over mogen moederen. Als je verkeerd gedrag direct 'bestraft', in woorden of in daden, dan hebben ze hopelijk het snelste door hoe ze wel dingen gedaan kunnen krijgen. (bij honden werkt het ook ) Je kan dit op een subtiele manier aanpakken, zonder dat je man het echt in de gaten heeft.

ad c.
Ook hier kun je met je man objectief over praten: hoe vaak zou hij willen dat jouw familie op bezoek komt (of vrienden)? Dan is dat ook redelijk voor zijn familie. Aan de verhoudingen binnen zijn familie zul je weinig meer kunnen veranderen (hij zal niet snel z'n vader de deur wijzen). Maar je kan er wel op wijzen dat jullie een nieuwe familie eenheid zijn met eigen regels.
Ik zou ook niet graag willen dat mijn man alleen met mijn kindje naar zijn ouders gaat, dus om er bij te zijn moet je je soms over bepaalde dingen heenzetten.

Ik irriteer me ook altijd mateloos aan hun gedrag, maar mijn stille wraak is altijd dat ik mijn kindje aan het eind van de dag weer mee naar huis neem. Hoe minder jij het uiterlijk laat zien dat je je irriteert, hoe minder makkelijk schoonloeder daar gebruik van kan maken. Oh ja, probeer dit soort subjectieve frustraties niet meer met je man te bespreken maar met vriendinnen (of met ons!), je relatie met je man zal beter worden als hij het gevoel heeft dat je niet meer 'zeurt' over dingen waar hij toch niets aan kan/wil veranderen.

 

hoi,
pffff moeilijk he!
wij hebben per 1 jan 2010 geen kontact meer met schoonmoeder.
we hebben in 2009 heel veel en vaak geprobeert het aan te halen met haar maar daarin heeft ze geen 1 keer haar kant laten zien.
de rotste opmerking die ik kreeg hier op het forum was dat IK mijn kind haar oma niet mocht onthouden en haar dan maar eens per week 2 weken een dagje moest brengen wand een oma had RECHT op haar kleinkind.
nou zolang oma niet laat zien dat ze het waard is omoma te zijn.....krijgt ze echt nog geen minuut mijn kind alleen.

ik denk in jouw geval dat je altijd eerlijk moet blijven.
ik heb gesprekken gevoerd met schoonmoeder en heb haar meer dan 1 keer gevraagd wat er loos was.
er was nooit iets aan de hand.
laatste keer zei ze(eind 2009) ik beloof je met mijn hand op mijn hart dat ik voor oud en nieuw je opbel.
toen heb ik gezegt de bal is bij u.
belt u ons niet dan hoort u ons ook niet meer.
mijn man is er al zoveel meer mee klaar dan ik.
maar kan nu eindelijk er een stuk rust in vinden.
Amy-lynn weet straks niet beter.
en pas als ik in haar bijzijn rot over haar oma praat zal ze er weet van hebben.
zolang ik niet over haar praat is t goed.
ik kwam als kind ook bijna niet bij 1 oma.
bij de andere wekelijks
ik heb daar ook geen trauma aan over gehouden hoor!

hoop dat jij met je schoonouders een gesprek aan durft te gaan en ze heel duidelijk verteld dat zolang ze jouw niet accepteren ze ook niet moeten verwachtten dat jij met je kindje steeds klaar voor hun zal staan.
en dat je juist heel bewust kiest voor kdv omdat jij niet wil dat ouders en schoonouders opvoeders worden.
(ik hou van mijn vader maar opa blijft hier opa en word geen opvoeder)
veel succes

 

Duidelijk! Hier heb ik wat aan, bedankt voor je analyse! Alleen de dingen genoemd in ad B zijn mij iets te direct (alhoewel ik weet dat dit zeker bij hun, het meest effectief is, alleen zit ik zo niet in elkaar. ik zal het toch weer genuanceerder (vertaal onduidelijker) brengen. Leerpuntje voor mij

 

Hele goeie post, Bernie!
Ik moest vreselijk lachen over je vergelijk met honden, maar ik geloof meteen dat het werkt.
Je laatste alinea vind ik echt briljant .. eigenlijk vind ik je hele post briljant

 

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik vind het wel heel knap dat je alles maar slikt. Ik zou dat echt niet kunnen en ook niet doen, zeker niet in m'n eigen huis, kom nou zeg.
Ik zou gewoon m'n mening geven en vriendelijk verzoeken zich niet overal mee te bemoeien, als ik wat wil weten, dan vraag ik het wel.
Als ze het niet bevalt, dan zijn ze vrij om te gaan.
Zij zeggen toch ook alles maar, zonder rekening te houden met je gevoelens, wat ik ontzettend respectloos vind.
Wie de bal kaatst kan 'm terug verwachten.. als zij zo "eerlijk" zijn, mag jij dat ook zijn toch??
Ik vind trouwens dat je man je wel moet steunen, ook al zijn het z'n ouders, hun gedrag is echt onacceptabel!
Maar goed.. dat is mijn bescheiden mening.

 

Iemand schreef dat een partner alleen met zijn zoontje naar zijn ouders gaat? Dat gebeurd hier dus echt niet. Ze moeten mij accepteren als moeder van hun kleinkind. En niet andersom.
Verder lees ik dat schoonouders onaangekondigd komen. Dat deden die van mij ook. Tot mijn man ze tot 2 keer toe aan de deur heeft weggestuurd met de mededeling dat ze toch echt moeten bellen zoals afgesproken. Vervolgens kwamen ze weken niet meer, en kreeg ik op mijn bord dat ik ze hun levensvreugde en kleinkind had ontnomen! Erg fijn dus....

Het heeft trouwens wel een tijd geduurd voor mijn man doorhad wat het allemaal met me deed. IK heb er heel wat tranen om gelaten in mijn weken verlof. Nu doe ik dat niet meer, en wil ik mijn dochter haar opa en oma niet ontnemen,maar ze zullen nooit een belangrijke rol in haar leven spelen zoals je wel eens ziet bij gezinnen. Het is niet anders.

 

Pfff...herkenning! Nu al, en mijn kleintje is nog niet eens geboren! Ik heb nooit echt een slechte band met mijn schoonmoeder gehad, maar ook geen hechte. Los van mijn vriend hebben wij nooit rechtstreeks contact met elkaar (gehad). Ik heb daar in al die jaren niet echt in geïnvesteerd, maar zij ook niet. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar er is gewoon een bepaalde afstand in mijn relatie met haar en dat is altijd zo geweest. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze me wel oké vindt, maar het ook prima zou vinden als ik niet in het leven van mijn vriend zou zijn. In het begin was dat niet eens zo duidelijk voelbaar, maar ontstond vooral vanaf het moment dat mijn vriend en ik samen een huis kochten en ons studentikoze leventje daarmee min of meer achter ons lieten. Het lijkt wel alsof ze zich toen ineens ten volle ging beseffen dat haar zoon op eigen benen staat en ik bovendien een vast onderdeel van zijn leven ben, niet zomaar een vriendinnetje. Sindsdien is ze mijn vriend veel meer gaan claimen en heeft ze er duidelijk veel moeite mee om een stapje terug te doen. Zo vraagt ze (uiteraard alleen aan mijn vriend) regelmatig of ze met ons mee mag op vakantie, wil ze elke keer als we daar op visite zijn (vaak een hele dag, omdat we niet bij elkaar in de buurt wonen) per se dat we blijven logeren, laat ze geregeld merken dat ze vindt dat ze haar zoon te weinig ziet en merk ik aan bepaalde subtiele uitlatingen die ze doet dat ze vindt dat ik alles bepaal (terwijl mijn vriend en ik juist altijd alles samen beslissen!).

En ja...nu dan een baby op komst waardoor zij voor het eerst oma wordt. Ik houd echt mijn hart vast, want ik weet zeker dat ze straks om de haverklap en onaangekondigd op de stoep zal staan.
'Ik duik er bovenop!' zegt ze telkens met zo'n hoge stem en 'Gaan jullie maar lekker werken en breng de kleine maar hier.' Verstikkend! Ze gaat er dus al helemaal vanuit dat ze structureel mag oppassen, terwijl we hier nooit iets over hebben toegezegd. Wat hier gezegd wordt over het overladen met geld en cadeaus herken ik ook...mijn schoonmoeder blijft maar babykleding geven. Ze overstelpt ons dusdanig dat ik haar laatst op een rustige en vriendelijke manier heb gevraagd voorlopig te stoppen met kleding en knuffels geven: 'Heel erg bedankt en ik vind het heel lief van u, maar ik kan voorlopig echt prima vooruit met alle kleertjes. We hebben niet zoveel ruimte in het kamertje en straks bij haar geboorte zullen veel mensen als kraamcadeau nog kleertjes geven. Ik weet dat het leuk is hoor, je blijft kopen voor dat kleine spul, maar het is echt even voldoende zo.' Dat is toch niet onaardig of onredelijk? Maar de daaropvolgende keer gaf ze me gewoon wéér een hele tas met kleding! Het klinkt misschien heel raar en ondankbaar, maar ik kon wel janken. Gewoon vanwege het bewust negeren van mijn verzoek. Ze heeft ook echt zo'n houding van: ik ben de oma en denk je nou echt dat ik me door jou laat tegenhouden? Ik bepaald zelf wel wat ik wel en niet geef! En zo zijn er nog wel meer wat dingetjes voorgevallen die ik hier niet ga opschrijven, want dan wordt dit bericht echt te lang. Maar pffff, ik voel me al met al echt een soort van draagmoeder...Het lijkt wel of ze zelf zwanger is en -hoe bizar het ook mag klinken- een kind krijgt met haar zoon. Ik probeer begrip op te brengen, maar ik vind het echt geen leuke situatie en ik merk ook dat ik er steeds nerveuzer van word.

 

Zie vet gedrukte reacties!

 

Hoi lonit!

Ik herken ook jouw verhaal onwijs! En denk dat je helaas best weleens gelijk zou kunnen krijgen... Al klinkt jouw schoonmoeder nog aardig in vergelijking met de mijne... ook ik voel me soms weleens draagmoeder en niet meer dan dat...
Ook mijn man was een moederskindje en mijn schoonmoeder kan m niet loslaten. Ze heeft me nooit gezegd of laten merken dat ze me niet mag, maar onze band is alles behalve warm. Ik voel me na 10 jaar nog nooit op mn gemak en geloof me: het is heel moeilijk om dat niet over te dragen op je kindje!
Je bent zeker heel duidelijk geweest wat betreft de kleertjes en ook heel vriendelijk. Misschien dat je het nogmaals moet zeggen (of je man/ vriend) maar dan heel zakelijk. Of bied aan de kleertjes bij haar te laten voor reserve/ als ie eens bij haar verschoond moet worden etc. of laat haar de kleertjes die je al hebt zien. Ze negeert jouw verzoek totaal, wrs omdat ze haar eigen enthousiasme belangrijker vindt? helaas erg herkenbaar.

 

wat is daar nu je probleem mee? het is toch ook haar kleinkind? als je dat zelfs al als beledigend opvat dan moet je echt even bij jezelf te raden gaan hoor!

dat negeren als je een baby hebt volgens mij kennen alle nieuwe mamas dat. babys hebben iets magisch en vooral op omstanders die daardoor weleens vergeten dat er nog iemand anders in de kamer is. leuk is anders ja maar denk dat je er weinig aan kunt doen. beetje sarcasme helpt dan meestal wel.

om verder in te gaan op hoe anderen omgaan met schoonouders: de vader van mijn kind woonde nog bij zn moeder. ik belde hem op zn huistelefoon (mobiel stond uit) om hem te informeren dat het niet goed ging met zn kind. kreeg zn moeder aan de lijn die weigerde veel moeite te doen om hem wakker te maken en mikte vervolgens de hoorn erop en had de hele ochtend de hoorn van de haak en wist nog even te melden dat zij daar vanaf afstand toch niks aan kon doen en dat hij toch niet zou komen.

kijk dat kun je op weinig andere manieren opvatten. dat was ook de laatste keer dat ik haar heb gesproken. ze ziet mij niet, mn kind mag ze niet zien en ze mag hopen dat ik haar nooit tegenkom. heb van de vader van mn kind geeist dat hij zsm op zichzelf ging en ook hij heeft haar verteld dat als ze nog zoiets zou flikken hij haar nooit meer hoefde te zien. heel simpel. als mn moeder dat had geflikt had ze ook op kunnen rotten. zou iedereen moeten doen. maar natuurlijk alleen als er echt iets is. persoonlijk vind ik de voorbeelden die je geeft niet bepaald schokkend en zou je ook best eens naar jezelf kunnen kijken.

 

pardon!!!!1

 

@ eline,
ik denk dat jouw situatie met je schoonfamilie echt is geescaleerd en onze verhalen misschien daarbij ietwat in het niet vallen. Dit vind ik echt heel vervelend voor je!
Maar het wil niet zeggen dat anderen hier niet in hun recht staan om eens flink te kunnen spuien hier over gespannen relaties met schoonouders!

Ik kan me HEEL goed voorstellen dat haren overeind gaan staan van uitspraken zoals: "hoe is het met MIJN kleinkind!" Mijn schoonmoeder kan dat ook zo hard snerpen, liefst met een hele groep mensen erbij. Trots als een pauw, maar ondertussen denken dan bijv mijn ouders, broers, zussen etc..."hallo, tis ook MIJN neefje/ kleinkind etc??!" Op mij komt zo'n uitspraak gewoon heel claimend over, zeker in combinatie met al het gedrag erom heen zoals eerder genoemd....

 

Dit vind ik een bijzondere opmerking... Het zijn je schoonouders.. Je hoeft het helemaal niet eens te zijn. JIJ bent de ouder en JIJ stelt de grenzen. Kom op: laat je tanden eens zien en laat zien dat je een volwassen vrouw bent.

Zo ga ik om met mijn ontzettend lieve en goedbedoelende schoonouders die ongelofelijk anders zijn dan mijn eigen moeder... Ik wil best in een boel met ze mee gaan maar ik trek wel een grens en die geef ik aan. Zo wilden mijn schoonouders mijn zoontje altijd heel zoete dingen geven als we daar waren. Dat wilde ik niet hebben dus dat heb ik gewoon gezegd en ik nam dus iets anders voor hem mee. Na 5 x kregen ze de boodschap wel door. Nee, ik ga me niet boosmaken omdat ze duidelijk hard horend zijn maar ik ga er zeker niet in mee.
Dat geldt ook voor langskomen e.d. Dit zijn mijn (onze!) regels en daar heb je je aan te houden en als hij gaat logeren zijn er een aantal basisprincipes waar aan gehouden moet worden (eten en slapen) en de rest mogen zij invullen.. het is tenslotte logeren. Doe ik het anders? Ja, maar opa's en oma's zijn ook anders dus dan mag het ook wel een beetje anders.

Ik ben er van overtuigd dat ik nooit problemen heb met mijn bemoeizuchtige, overbezorgde en verschrikkelijke lieve schoonouders omdat ik duidelijk de grenzen aan geef en hen binnen die grenzen de ruimte geef. Hierbij is het heel belangrijk dat mijn man en ik volledig op 1 lijn zitten.
Nee, ik snap ze zeker niet altijd maar dat hoeft niet. Stappen ze over de grens dan laat ik ze dat weten en.... ik weet welke consequentie ik bereid ben te nemen als ze het te vaak doen maar hopelijk komt het nooit zo ver!!

 

Het blijft lastig, schoonouders! Ik heb er ook vrij veel last van, en ook hier zijn het heel veel kleine ongetwijfeld goedbedoelde dingetjes, en dat maakt het misschien nog lastiger om iets van te zeggen maar ook je vinger erop te leggen wat nu precies het probleem is. En dat wordt dan vaak door anderen afgedaan met "waar je je druk om maakt, het is toch goedbedoeld". Maar het is idd een gebrek aan sociale vaardigheden, respect en een teveel aan het 'ikke ikke ikke' gehalte.

Ik maak tegenwoordig de vergelijking stel je staat op straat en hebt een gezellig gesprek met een kennis. Nu heb je op diezelfde straat, exact hetzelfde gezellige gesprek met die leuke kennis, alleen staat ie op nog geen 20 cm afstand van je. En je voelt direct dat het too much is.

Het zijn lang niet allemaal verschrikkelijke dingen hier, maar ik (en mijn man ook) krijgen er een naar gevoel bij. En pas na een tijdje begin je door te krijgen wat er aan ten grondslag ligt. En juist dat soort subtiele dingen zijn lastig om aan te geven, maar maken het op de lange termijn echt niet minder moeilijk of vervelend. Ik zou juist graag willen dat ze een keer iets echt lomps doen, want reken maar dat ik daar op zal reageren! En dat lucht wel op, en maakt dingen duidelijk.

Nou ja, hier heb je dus ook helemaal niks aan, want ik heb ook helemaal geen tips!

 

Hoi Druif, mijn vriend is ook een moederskindje en bovendien ook nog eens enig kind...Net als jouw partner bedekt hij veel met de mantel der liefde en vindt hij dat ik haar moet begrijpen, omdat haar gedrag voortkomt uit liefde en enthousiasme. Ja duh, dat snap ik heus wel. Maar ook dat kan heel verstikkend zijn en over grenzen gaan. Dan mogen er wel geen kwaadaardige bedoelingen achter zitten, het voelt evengoed niet prettig. Het is echt niet zo dat ik mijn schoonmoeder dingen misgun, maar uit het verleden is al diverse keren gebleken dat als ze teveel de ruimte krijgt ze echt over ons heenwalst.

We zijn ruim twee jaar geleden (jawel, vlak nadat we ons huis hadden gekocht..het omslagpunt) een keer met elkaar op vakantie geweest...2,5 week lang. Toen heb ik haar echt goed leren kennen en kwam ik erachter hoe dominant ze eigenlijk is. Ik had ingestemd met die gezamenlijke vakantie, omdat ik het oprecht gewoon prima vond. Bovendien schatte ik haar destijds nog in als het type dat ons de vrijheid zou geven en ook zichzelf kon vermaken. Nou, NOOIT meer. Ze liet ons geen moment met rust! Mijn vriend en ik zijn niet een keer met zijn tweetjes weggeweest; ze manoeuvreerde zich overal tussen. Ik dacht eerst dat ik me aanstelde (daarom zei ik er niets van), maar het was echt opvallend. Het ergste was nog dat ze per se wilde dat we terug in Nederland bij haar zouden logeren om de vakantie af te sluiten En heel verontwaardigd en strijdvaardig de discussie met mij aanging toen ik eerlijk aangaf dat ik wel graag naar mijn eigen huis wilde (nadat ze eerst op mijn vriend had ingepraat, die me in dit geval gelukkig steunde).

Als zij iets in haar hoofd heeft, dan moet het ook gebeuren en is ze heel vasthoudend. Enige fijngevoeligheid valt dan niet van haar te verwachten. Brrrr...nee, dit gaat nog wat worden hoor ben ik bang. Van nature ben ik conflictmijdend, maar ik weet gewoon dat ik veel duidelijker mijn grenzen zal moeten gaan aangeven. Blijkbaar inderdaad veel zakelijker, want subtiele hints of vriendelijke verzoeken komen duidelijk niet binnen...

 

Lastig hé, als het niet lekker loopt met je schoonouders. Verschil hier is dat mijn man zo mogelijk nog meer klaar met ze is als ik.
Wij hebben de frequentie van bezoekjes hetzelfde gehouden als voordat onze dochter er was. Eens in de 2 maanden ongeveer. Wij vinden het onzin om elkaar nu opeens wekelijks te zien terwijl er eerst ook nauwelijks contact en interesse was, hadden ze maar eerder moeten bedenken!

We willen ze wel af en toe blijven zien zodat onze dochter weet wie de ouders van haar papa zijn.