Mn dochter van bijna 5 roept al letterlijk vanaf dat ze 1,5 is dat ze een jongetje is. Inmiddels snapt het heel goed dat ze eigenlijk een meisje is, maar "speelt" ze het liefst dag en nacht dat ze een jongen is. We laten haar voor ongeveer 60% kleren van de jongensafdeling kopen en die draagt ze natuutlijk het liefst. Verder mag haar haar absoluut niet lang en draagt ze als het aan haar ligt een jongenspetje. Ze wordt heel vaak voor een jongen aangezien en dat vindt ze geweldig. Ze straalt dan helemaal. Ik heb hier al eens eerder wat over gepost toen ze kleiner was en er was veel herkenning en ook sterk het idee dat het waarschijnlijk vanzelf minder zou worden. Helaas is dat nog niet gebeurt, het is eigenlijk alleen maar sterker geworden. Herkent iemand dit met een jong schoolgaand kind en op welke leeftijd gingen jullie kinderen zich uiteindelijk meer naar hun biologische sekse gedragen (als in wilde ze als zodanig erkent worden) als dat uberhaupt gebeurde? Hoewel ik er zelf geen moeite mee heb als zij als jongen door het leven wil gaan, maakt dit haar leven natuurlijk aanzienlijk moeilijker. We wonen ook nog eens ergens, waar dit soort dingen niet per se altijd heel goed opgepakt worden .
Ja hier herkenning, al is het hier niet minder geworden. Dochter (8) roept al vanaf jongs af aan dat ze een jongetje is. Vanaf dat ze haar voorkeur kon laten merken voor kleding, was het snel duidelijk dat meisjeskleding een no go was. Letterlijk krijsen als ze een jurk, rok of iets anders 'meisjesachtigs' aan moest. Ze loopt in kleding/speelgoedwinkels automatisch naar de jongensafdeling. Wil niks weten van typische meidendingen (op poppen na, maar dan is ze de vader) en alles van jongensdingen. In elk rollenspel is ze een man/jongetje. Als ze een wens mag doen is het ''als ik morgen wakker word, heb ik een piemel''. Gebruikt soms de jongensversie van haar naam. Nou ja, ik kan nog wel even doorgaan met voorbeelden. Op dit moment laten wij haar haar gang gaan. Dit betekent jongenskleding, jongensspeelgoed, jongenskapsel, alles wat jongensachtig is. Zoals het nu gaat is ze gelukkig en leeft ze heerlijk onbezorgd. Wij zelf hebben wel wat zorgen. Nou ja zorgen, we willen natuurlijk dat ze gelukkig is. Als dat als jongen is, helemaal prima. Maar, wat jij ook al zegt eigenlijk, je gunt je kind natuurlijk een zo makkelijk mogelijk leven. Wij hebben besloten het voor nu aan te zien en naar dochter te blijven kijken. Mocht zij minder lekker in haar vel gaan zitten betreft haar geslacht, dan gaan we hulp inschakelen. Ik vind dat jullie het voor nu super doen!
Mijn zusje heeft dit tot een jaar of 10/11 heel sterk gehad, en dat was toen helemaal klaar. Ze draagt nog geen jurken en hakken maar gewoon vrouwelijke kleding.
Ikzelf was/ben ook zo. Ik wou een jongen zijn, speelde met autos, turtles en knikkers. Van poppen en Barbie's moest ik niks hebben. Als mijn moeder afkwam met een jurk of rok hoorde je mij 3 dorpen verder nog schreeuwen dus dat heeft ze snel opgegeven. Nu ben ik er trots op dat ik een vrouw ben. Je zal me nog steeds niet in een jurk of rok zien en de normale vrouwenkleding begrijp ik nog steeds niet. Net zoals make-up al al die onzin. Vrouwen maken het zichzelf zo moeilijk in mijn ogen. Bij je dochter kan het nog alle kanten afgaan dus als ze voor nu gelukkig is zou ik het zo laten.
Mijn dochter wilde zodra ze kon praten ook alleen maar jongens kleren, kort haar en jongens speelgoed. Ik ben er ook in mee gegaan. Ik kocht kleren op de jongens afdeling. Ik liet haar wel zelf kleren uit zoeken (in tegenstelling tot haar zus, dat kocht ik wel zelf). Ik wilde de keus echt bij haar laten.. Niet dat ik iets op zou dringen ofzo. Ook schoenen mocht ze zelf kiezen. Ze pakt alleen maar jongens schoenen er tussenuit. (scapino zit meisje en jongens door elkaar, echt fijn in ons geval) Op haar 3e hebben we haar lange haren afgeknipt en had ze heel kort haar. Stond haar echt heel goed trouwens. Nu is ze 4 jaar en begint ze te veranderen. Haar haren zijn nog kort maar gaat ze nu laten groeien. Stiekem vind ik kort haar juist heel mooi bij haar staan maar ze mag uiteraard zelf de keus maken. Jongens kleren wil ze niet meer aan, maar juist jurkjes. Kwa speelgoed is het wel echt cars voor cars na en als ze iets mag kiezen zal het stoer speelgoed zijn. We gaan mee in wat zij wil. Ik had niet verwacht dat ze ineens meisjes kleren aan zou willen. Liefst dan wel blauw en niet roze Maar omdat ze nog kort haar heeft zegt ze dat kinderen uit haar klas zeggen dat ze een jongen is met meisjes kleren. Gelukkig vind ze dat totaal niet erg Ze werd ook vaak voor jongen aangezien maar dat is logisch als ze kort haar heeft en een Dino jas Ik ben heel benieuwd hoe ze zich verder gaat ontwikkelen. Het lijkt erop dat ze nu vooral zowel meisjes als jongens dingen leuk vind Van 2 tot 4 leek ze echt in alles een jongen..
Deels herkenning, al ligt de situatie bij ons iets anders. Mijn zoontje wordt door mij opgevoed (vader buiten beeld) en spiegelt zich dan ook met name aan mij. Ook is alleen oma echt betrokken en verder heb ik uitsluitend zussen waarvan diegene met mannelijke partner in het buitenland woont dus die ziet hij niet vaak. Hij is een prins met allemaal vrouwen om zich heen zou je kunnen stellen. Hij snapt heel goed het verschil tussen man/vrouw jongen/meisje en toch zegt hij geregeld dat hij later mama wil worden (echt geen papa of opa) en juf (geen meester hoor!). Ook draagt hij graag nagellak en houdt hij van alles dat roze/paars is en dat glittert. Terwijl dat dus iets is waar ik helemaal niet zo van ben (en de rest ook niet) dus niet alles is een weerspiegeling van mij/ons. Onlangs was hij eenhoorn met carnaval Hij houdt overigens ook van robots, piraten en dino's. Het is echt een mix op dit moment. Ik vind het belangrijk dat hij lekker in zijn vel zit dus als hij dolblij wordt van nagellak dan helemaal prima hoor. Ik ben ook benieuwd hoe het zich verder zal ontwikkelen maar linksom of rechtsom, hij zal van mij altijd de ruimte krijgen om te zijn wie hij is.